To έγκλημα των χαμηλών μισθών

Ενα από τα μεγαλύτερα λάθη που έγιναν με τα λεγόμενα «μνημόνια» τα τελευταία οκτώ χρόνια είναι η ισοπέδωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα.

Η σκληρή, αλλά σε έναν βαθμό απαραίτητη λόγω της χρεοκοπίας του 2010, μείωση των μισθών στο Δημόσιο, όπου π.χ. ένας τεχνικός στην ΕΡΤ είχε μεγαλύτερο μισθό από τον εισαγγελέα που ερεύνησε τις μίζες Τσοχατζόπουλου, εν πολλοίς έγινε πράξη ήδη από την πρώτη μνημονιακή περίοδο.

Η αρχή του κακού έγινε την άνοιξη του 2012, όταν με την –εκτός κοινοβουλευτικής διαδικασίας– νομική πατέντα της πράξης υπουργικού συμβουλίου (κυβέρνηση Παπαδήμου) μειώθηκε ο κατώτατος μισθός, όπως προβλεπόταν από την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, κατά 22%.

Τότε, τα 751 ευρώ μικτά για πλήρη απασχόληση έγιναν εν μιά νυκτί 586 ευρώ, ενώ για τους νέους κάτω των 25 ετών προβλέφθηκε το ακόμη «μεσαιωνικότερο», δηλαδή μείωση 32% και 510 ευρώ μικτά. Ο λεγόμενος «υποκατώτατος».

Η κατηφόρα που ακολούθησε ήταν και παραμένει χωρίς τέλος.

Ποιοι ήταν οι φωστήρες και «αυτουργοί» του εγκλήματος αυτού; Οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι: υψηλόβαθμοι υπάλληλοι του ΔΝΤ με μηνιαίες αμοιβές πενταψήφιες και αφορολόγητες, αρτηριοσκληρωτικοί γραφειοκράτες των Βρυξελλών, αμήχανο και αδαές όσον αφορά την πραγματική οικονομία πολιτικό προσωπικό και, φυσικά, από κοντά οι αβανταδόροι της εγχώριας κρατικοδίαιτης και παρασιτικής επιχειρηματικότητας, οι οποίοι βρήκαν την ευκαιρία να φορτώσουν το βάρος της αποτυχίας τους στους εργαζόμενους.

Το αποτέλεσμα όλων αυτών το έχουμε μπροστά μας. Νέοι άνθρωποι κάτω των 25 ετών να δουλεύουν –τουλάχιστον– 8ωρο με 300-400 ευρώ καθαρά ή και ακόμη λιγότερα αν δηλώνονται με ημιαπασχόληση και κάνουν αδήλωτες υπερωρίες. Νέα ζευγάρια που αμείβονται με 500-600 ευρώ έκαστος και να αδυνατούν να κάνουν οικογένεια. Πτυχιούχοι και εργαζόμενοι μέσης ηλικίας με εμπειρία πολλών ετών να μη φτάνουν καν στα 1.000 ευρώ.

Η αποτυχία του μέτρου αυτού είναι παραπάνω από προφανής. Πέρα από την πρωτοφανή ύφεση και τη δημιουργία μιας γενιάς χαμηλών προσδοκιών, τίποτα δεν προσέφερε στην πραγματική οικονομία.

Η ανεργία αυξήθηκε αντί να μειωθεί, πράγμα λογικό σε μια μη εξωστρεφή οικονομία που δεν επωφελείται από τη μείωση του μισθολογικού κόστους. Οσοι αρνήθηκαν να συμβιβαστούν με τη θλιβερή πραγματικότητα έφυγαν από τη χώρα, ενώ οι υπόλοιποι παρέμειναν να δουλεύουν με τις –συχνά– εξευτελιστικές αμοιβές και τα απάνθρωπα ωράρια.

Μετά έξι χρόνια εφαρμογής αυτής της ιδεοληπτικής παράνοιας και νεοφιλελεύθερης εμμονής, έχει φτάσει η ώρα να γίνει μια ειλικρινής συζήτηση για την πραγματική αύξηση των κατώτατων μισθών, η οποία θα συμπαρασύρει και τους υπόλοιπους.

Τόσο με την επαναφορά τους στα επίπεδα προ του 2012 όσο και με την κατάργηση της απαράδεκτης διάκρισης για τους κάτω των 25. Αλλωστε το τελευταίο έχει αρχίσει να το ψιθυρίζει ακόμη και η –συντηρητική και νεοφιλελεύθερη– Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Υστερα από τόσα χρόνια λιτότητας, θα πρέπει τουλάχιστον τα –αυτοπροσδιοριζόμενα ως– προοδευτικά κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ, Κίνημα Αλλαγής) να θέσουν στη δημόσια συζήτηση μια σοβαρή ατζέντα με πρακτικά «αντίμετρα» που θα βελτιώνουν στην πράξη τη ζωή των πολιτών.

Εξάλλου, «δίκαιη ανάπτυξη» ή «εθνική συνεννόηση» με 500 ευρώ μισθό δεν γίνεται.