Το Κίνημα Αλλαγής να εκπλήξει ευχάριστα

Οι εκλογές του παρελθόντος Νοεμβρίου για την εκλογή του Κινήματος Αλλαγής, του νέου φορέα της Κεντροαριστεράς, έδωσαν θετικά μηνύματα και την ευκαιρία εξαγωγής μερικών συμπερασμάτων:

1. Υπάρχει κοινωνικό υπόβαθρο και ακροατήριο που ορίζεται από τις ιστορικές αναφορές της Κεντροαριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας, όπως αυτές διαχρονικά εκφράστηκαν πολιτικά από διάφορους πολιτικούς φορείς.

2. Το εν ευρεία εννοία ΠΑΣΟΚ αποτελεί τον κορμό του νέου πολιτικού φορέα. Η διαπίστωση αυτή δεν είναι τυπικού χαρακτήρος αλλά έχει ουσιαστική σημασία αφού ο κόσμος που για δεκαετίες στήριξε το ΠΑΣΟΚ έχει συγκεκριμένα ιδεολογικά χαρακτηριστικά και αναφορές σε αντιδεξιές στάσεις, υποστήριξη του κοινωνικού κράτους και έντονο ενδιαφέρον για τα εθνικού χαρακτήρα ζητήματα της χώρας. Η παράμετρος αυτή είναι κρίσιμης σημασίας για τη μαζικοποίηση του νέου πολιτικού φορέα.

3. Το αποτέλεσμα της εκλογικής διαδικασίας έβαλε τα πράγματα στη θέση τους όσον αφορά την πραγματική απήχηση στελεχών με αρχηγικές φιλοδοξίες. Το γεγονός αυτό μπορεί να καταλαγιάσει προσωπικές εντάσεις και ψυχολογικές ανάγκες, ώστε όλοι να ενταχθούν στην ευόδωση της κοινής προσπάθειας.

Επιστέγασμα όλων αυτών και απαραίτητη προϋπόθεση επιτυχίας του κόμματος είναι η απόκτηση διακριτής πολιτικής και ιδεολογικής φυσιογνωμίας η οποία να συντονίζεται με τις μεγάλες ανάγκες της χώρας. Θεμέλιο αυτής, η βασική παραδοχή ότι η Ελλάδα επί οκταετία είναι σε μνημονιακό καθεστώς αποτέλεσμα δημοσιονομικής χρεοκοπίας. Τα χρόνια αυτά έχουν αλλάξει άρδην τη δομή της ελληνικής κοινωνίας όπως αυτή αναπτύχθηκε ιδιαίτερα μετά τη μεταπολίτευση. Με άλλα λόγια το νεοελληνικό «μικρομεσαίο θαύμα» έλαβε τέλος. Οι ρίζες αυτού του τέλους βρίσκονται στην αντικειμενική αδυναμία του κοινωνικού συστήματος να αναπαραχθεί ανταγωνιστικά όπως στις άλλες καπιταλιστικές χώρες.

Πρώτο καθήκον η έμφαση και η επεξεργασία θέσεων για την ανάπτυξη και ιδιαίτερα τη βελτίωση της παραγωγικότητας της οικονομίας. Χωρίς συσσώρευση κεφαλαίου και δημιουργία πλεονασμάτων η επίκληση της αναδιανομής αποτελεί φτηνή δημαγωγία. Χρειαζόμαστε κύμα νέων επενδύσεων. Ο αρνητισμός έναντι των επενδύσεων δεν είναι αριστερή θέση, είναι ηλίθια θέση.

Τις τελευταίες δεκαετίες το κράτος διεθνώς, αλλά και εδώ, δέχεται συντονισμένες επιθέσεις. Κάθε μέρα ακούμε πολιτικούς, επιχειρηματίες και ΜΜΕ να ζητούν όσο το δυνατόν «μικρότερο κράτος» γιατί τάχα αυτό είναι το αποκλειστικά υπεύθυνο για όλες τις σπατάλες. Αν κανείς ξύσει λίγο την επιχρυσωμένη επιφάνεια αυτής της λογικοφανούς άποψης, θα αποκαλυφθεί η πιο επιθετική αντίληψη για την ουσιαστική κατάργηση των κοινωνικών υπηρεσιών, της ύπαρξης δημόσιας ασφάλισης, δημόσιας παιδείας και κοινωνικής προστασίας.

Προφανώς το πελατειακό κράτος πρέπει να συρρικνωθεί στα όρια της ανυπαρξίας, προφανώς οι ράθυμες υπηρεσίες πρέπει να παραγκωνισθούν και να αναδειχθούν σύγχρονες αντιλήψεις δημόσιας διοίκησης που θα υπηρετούν τους πολίτες και όχι το αντίστροφο.

Το διακύβευμα σήμερα για την Ελλάδα είναι αν θα έχουμε σοβαρό κράτος που θα βοηθά την οικονομία ή διαλυμένες υπηρεσίες που αδιαφορούν για την επιχειρηματικότητα. Αν θα έχουμε κράτος που συμμετέχει και το ίδιο σε στρατηγικές επενδύσεις ή απλώς κράτος-νυχτοφύλακα. Ετσι «προς το παρόν ας φτιάξουμε κράτος να δουλεύει στοιχειωδώς και όταν μπούμε στην ανάπτυξη, θα ξανασκεφτούμε αν είναι μικρό ή μεγάλο» (Ν. Χριστοδουλάκης, Liberal.gr 21.12.2017). Στόχος λοιπόν η αταλάντευτη στήριξη του κράτους πρόνοιας, η στοχευμένη κοινωνική πολιτική και η προστασία των ασθενέστερων στρωμάτων.

Η αγιοποίηση του «μικρού κράτους» συνοδεύεται εδώ και πολλά χρόνια, όχι μόνο στην Ελλάδα, από τη σταθερή μεταβίβαση της δημόσιας ευθύνης στον ιδιωτικό τομέα, χωρίς διακριτό συλλογικό όφελος.

Οι «μεταρρυθμίσεις» παρουσιάζονται με μια εξω-ιστορική μεταφυσική αφέλεια ως τάχα να προάγουν το γενικό συμφέρον εις βάρος του μερικού.

Πρόκειται για ένα ιδεολογικό περίβλημα το οποίο προσπαθεί να συγκαλύψει την επιθετική στρατηγική του ιδιωτικού τομέα να αποκτήσει όλες τις κερδοφόρες δραστηριότητες του κράτους. Ενα πραγματικό σαφάρι.

Ο ρόλος του ιδιωτικού τομέα είναι εξαιρετικά σημαντικός. Υποχρέωσή του να δημιουργεί νέα μέσα παραγωγής και όχι να τα βρίσκει έτοιμα από το κράτος μισοτιμής.

Οι ιδιωτικοποιήσεις κρατικών δραστηριοτήτων πρέπει να είναι ιδιαίτερα φειδωλές σε στρατηγικούς τομείς. Το κράτος δεν πρέπει να αποποιηθεί τις ηθικές του υποχρεώσεις έναντι των πολιτών του.

Η υποστήριξη της ανοιχτής κοινωνίας είναι βασική συνιστώσα κάθε προοδευτικού-σοσιαλιστικού κόμματος. Δηλαδή η προστασία των δικαιωμάτων όλων των μειοψηφιών (θρησκευτικών, σεξουαλικών, εθνοτικών). Η απόρριψη αντιλήψεων κατοχής της απόλυτης αλήθειας, η ενθάρρυνση του δημοκρατικού διαλόγου και των συναινέσεων. Ανοιχτοί στο καινούργιο και δημιουργικό.

Αυτοί οι πυλώνες (ανάπτυξη-παραγωγικότητα, ρόλος κράτους, ανοιχτή κοινωνία) θα πρέπει να αποτελούν την ιδεολογικοπολιτική φυσιογνωμία του Κινήματος Αλλαγής. Η προγραμματική τους επεξεργασία θα αποτελεί επίσης αναφορά σε όποια πιθανή συμμετοχή σε κυβέρνηση.

Βασική προϋπόθεση είναι η ανοιχτή, ειλικρινής επικοινωνία με τη κοινωνία χωρίς περιττές ρητορείες και ανεδαφικές υποσχέσεις.

Οι φοβικές μεσοβέζικες κουβέντες και τα μισόλογα, η προσπάθεια να ικανοποιηθούν όλοι, οδηγούν στην έλλειψη εμπιστοσύνης και στην αποσυσπείρωση.

Στο επικείμενο συνέδριο του Μαρτίου όλα αυτά πρέπει να συζητηθούν και να θεμελιώσουν μια επιτυχή πορεία.

Είναι στο χέρι της ηγεσίας του Κινήματος Αλλαγής να εκπλήξει ευχάριστα.