Ανοιχτή επιστολή στον Αλέξη Τσίπρα

Αγαπητέ Αλέξη,

Κατ’ αρχάς επίτρεψέ μου τη χρήση ενικού, μια και έχουμε σχεδόν την ίδια ηλικία.

Αυτές τις μέρες του Γενάρη του 2015 περνούν μπροστά από τα μάτια μου εικόνες του Οκτώβρη του 1981. Μαθήτρια του 43ου Δημοτικού Σχολείου στον Λόφο του Στρέφη, στα Εξάρχεια, μεγάλωνα με τη μαμά μου και δύο αδέρφια μου, με τον μπαμπά κάπου στη Σαουδική Αραβία να παλεύει για τον επιούσιο, για να προσφέρει ένα καλύτερο μέλλον στην οικογένειά του. Δύσκολο πράγμα να βλέπεις τον μπαμπά σου τρεις – τέσσερις φορές τον χρόνο. Στον τέταρτο όροφο στην ίδια πολυκατοικία ζούσε μια άλλη οικογένεια: ο μπαμπάς στα ξένα, στα καράβια, και πίσω στην Αθήνα η μαμά με δύο μικρά παιδιά.

Ετσι, το βράδυ της 18ης Οκτωβρίου μαζευτήκαμε όλοι μαζί, οι δύο μαμάδες και τα πέντε πιτσιρίκια στο ρετιρέ για να παρακολουθήσουμε την εκλογική αναμέτρηση. Οπως καταλαβαίνεις, αγαπητέ Αλέξη, το μόνο που καταλαβαίναμε από τις μανάδες μας ήταν ο ενθουσιασμός τους γιατί επιτέλους κάτι άλλαζε. Ερχόταν η Αλλαγή, έλεγε η μαμά μου και η φίλη της. Εμείς ήμασταν ευτυχισμένα διότι πολύ απλά μπορούσαμε να χοροπηδάμε στα κρεβάτια φωνάζοντας «Παπανδρέου» και τα λοιπά συνθήματα της εποχής χωρίς να ακούμε την γκρίνια από τις μανάδες μας.

Και ξαφνικά οι -τριανταπεντάρες τότε- μανάδες μας άρχισαν να πανηγυρίζουν. Η «Αλλαγή» είχε έρθει. Είχε φύγει η Δεξιά και μια νέα μέρα ξημέρωνε για την Ελλάδα. Το ΠΑΣΟΚ με 48,07% και 172 έδρες ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας.

Για εμάς την πιτσιρικαρία εκείνο το βράδυ ήταν ορόσημο. Ηταν το πρώτο μας μεγάλο ξενύχτι με γονική συναίνεση, χάρη στον Ανδρέα Παπανδρέου και την Αλλαγή.

Ξαφνικά ακούστηκε, σε πολύ επιτακτικό τόνο, «ησυχία». Χτυπούσε το τηλέφωνο. Δεν θυμάμαι ποιος από τους δύο μπαμπάδες κατάφερε να επικοινωνήσει πρώτος –οι τηλεπικοινωνίες δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Θυμάμαι μόνο τη μητέρα μου που έκλαιγε, τον πατέρα μου που σιχτίριζε γιατί δεν είχε ψηφίσει, γιατί έχανε το πανηγύρι, γιατί ήταν μακριά από τα παιδιά του, από τη γυναίκα του. Αλλά ήταν ευτυχισμένος.

Και καταλάβαινα, από τη σπασμένη του φωνή, τη συγκίνηση γιατί κάτι άλλαζε, όχι για τον ίδιο αλλά για τη χώρα, για τα παιδιά του. Γι’ αυτό και δεν πήγε να εγγραφεί ποτέ σε καμία τοπική οργάνωση, δεν επιδίωξε να «τρυπώσει», να βολευτεί κάπου με αντάλλαγμα την ψήφο του.

Πολλές από τις προσδοκίες των γονιών μας διαψεύστηκαν στην πορεία. Είδαν συμβιβασμούς, είδαν ανθρώπους να γίνονται ξαφνικά ΠΑΣΟΚ και φανατικοί παπανδρεϊκοί και «πρασινοφρουροί» που τακτοποίησαν στο Δημόσιο εαυτούς και συγγενείς μέχρι β’ βαθμού.

Δεν μετάνιωσε ποτέ για τον δρόμο που ακολούθησε και αυτό του επέτρεπε να ασκεί κριτική στους πάντες, ακόμα και σε αυτούς που κάποτε υποστήριξε με πάθος. Και κανείς δεν μπορούσε να του πει «εσύ μιλάς, ο βολεμένος;».

Ο πατέρας μου, λίγο πριν φύγει από τη ζωή, τον Φεβρουάριο του 2010, είπε μια μόνο κουβέντα: «Θα περάσετε δύσκολα». Δυστυχώς δικαιώθηκε.

Αγαπητέ Αλέξη,

Σου γράφω όλα τα παραπάνω γιατί «μου ξανάρχονται ένα ένα, χρόνια δοξασμένα». Ορισμένοι τρέφουν μεγάλες προσδοκίες, άλλοι έχουν μεγάλες φιλοδοξίες κ.λπ. Νομίζω, εύχομαι και ελπίζω ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που σου έδωσαν την εντολή να κυβερνήσεις θέλουν πίσω τη χαμένη αξιοπρέπεια της χώρας, της κοινωνίας. Επιζητούν δικαιοσύνη. Ονειρεύονται ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους και ας έχει χτιστεί πάνω στις θυσίες των γονιών τους, τις δικές μας.

Καλή δύναμη