Οι απανταχού κρατιστές συνηθίζουν να δικαιολογούν την εναντίωσή τους στην ιδιωτική πρωτοβουλία ισχυριζόμενοι ότι με αυτόν τον τρόπο υπερασπίζονται το δημόσιο συμφέρον και προάγουν την κοινωνική δικαιοσύνη. Ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη τις αοριστολογίες και τα συνθήματα και ας δούμε κατά πόσο αυτός ο ισχυρισμός έχει βάση:
• Ιδιωτικές επενδύσεις: Ολοι συμφωνούμε πως το πιο σημαντικό είδος κοινωνικής πολιτικής που μπορεί να ασκήσει σήμερα κάποιος στη χώρα μας είναι η δημιουργία θέσεων εργασίας. Πώς θα δημιουργηθούν αυτές; Μακάρι να είχαμε την πολυτέλεια να συζητήσουμε αν σε θεωρητικό επίπεδο ο ιδιωτικός ή ο δημόσιος τομέας είναι ο πιο κατάλληλος για να ενισχύσει την απασχόληση.
Στην πράξη όμως, με δεδομένη τη δεινή οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται το δημόσιο, η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι η μόνη που μπορεί να δώσει λύσει στο πρόβλημα της ανεργίας.
Το λένε οι αριθμοί: Η οικονομία μας υπολογίζεται πως χρειάζεται επιπλέον 100 δισ. ευρώ την επόμενη πενταετία για να ανακάμψει, τη στιγμή που ολόκληρο το ΕΣΠΑ ανέρχεται στα 20 δισ. ευρώ, ενώ οι απευθείας επιχορηγήσεις από τον επενδυτικό νόμο φτάνουν μόλις στα 500 εκατομμύρια.
Το παραδέχτηκε, άλλωστε, και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας πρόσφατα στη ΔΕΘ, ασχέτως αν στην πράξη η κυβέρνησή του συνεχίζει να υπονομεύει σημαντικές επενδύσεις. Πώς μπορεί, λοιπόν, κάποιος να ισχυριστεί ότι προάγει την κοινωνική δικαιοσύνη όταν απορρίπτει τον βασικό τρόπο δημιουργίας θέσεων εργασίας σε μια χώρα που μαστίζεται από πρωτοφανή επίπεδα ανεργίας;
• Επιχειρηματικότητα: Οι κρατιστές κάνουν ό,τι μπορούν για να συντηρήσουν την επιφυλακτικότητα μιας μεγάλης μερίδας του πληθυσμού απέναντι στην έννοια της επιχειρηματικότητας. Μια επιφυλακτικότητα που έχει, φυσικά, κάποια βάση.
Αλλωστε, τόσα χρόνια δίπλα σε ένα μεγάλο κράτος ήταν αναμενόμενο να ανθήσουν οι κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις που είχαν ως ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα τις πολιτικές διασυνδέσεις των ιδιοκτητών τους. Οι επιχειρηματίες, όμως, στην Ελλάδα, είναι στην συντριπτική τους πλειονότητα -συγκεκριμένα, 99,9%, σύμφωνα με την Κομισιόν- μικρομεσαίοι.
Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις, μάλιστα, σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, παρέχουν το 87,3% των θέσεων εργασίας στη μη χρηματοοικονομική επιχειρηματική οικονομία της χώρας, ένα ποσοστό πολύ υψηλότερο από το 66,8% του ευρωπαϊκού μέσου όρου.
Οταν μιλάμε, λοιπόν, για στήριξη της επιχειρηματικότητας στην Ελλάδα με μέτρα όπως η απλούστευση της αδειοδότησης και η φορολογική ελάφρυνση, μιλάμε εξ ορισμού πρωτίστως για στήριξη των μικρομεσαίων. Πώς μπορεί, λοιπόν, κάποιος να ισχυριστεί ότι προάγει την κοινωνική δικαιοσύνη όταν βάζει εμπόδια σε ανθρώπους που παλεύουν με περιορισμένους πόρους για να κάνουν πράξη τα όνειρά τους και αποτελούν την κινητήριο δύναμη της οικονομίας μας;
• Ιδιωτικά πανεπιστήμια: Αλλο ένα ζήτημα το οποίο προκαλεί αλλεργία στους εραστές της ακινησίας στον τόπο μας. Αν επιτρέψουμε τη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων, ισχυρίζονται, θα οδηγήσουμε, δήθεν, σε υποβάθμιση τα δημόσια πανεπιστήμια. Προξενεί, βέβαια, εντύπωση ότι όσοι τα λένε αυτά συνήθως δεν ενδιαφέρονται για να ενισχύσουν τα δημόσια πανεπιστήμια.
Διότι δεν είναι ενίσχυση να αρνούμαστε την αξιολόγηση, να εμποδίζουμε τη μεγάλης κλίμακας δημιουργία ξενόγλωσσων προπτυχιακών και μεταπτυχιακών, να διαιωνίζουμε την παράδοση των δημόσιων ιδρυμάτων σε συντεχνιακά συμφέροντα και να υποστηρίζουμε την απομόνωσή τους από την αγορά εργασίας.
Πέρα από αυτό, όμως, ας σκεφτούμε: Τι συνεπάγεται στην πράξη η εναντίωση στα ιδιωτικά πανεπιστήμια, πέραν της απώλειας πόρων από τους χιλιάδες φοιτητές που εξάγουμε κάθε χρόνο, τη στιγμή που θα μπορούσαμε να εισάγουμε χιλιάδες, όπως κάνει η Κύπρος; Συνεπάγεται πως όποιος νέος είτε δεν θέλει, είτε δεν καταφέρει να εισαχθεί σε ένα δημόσιο πανεπιστήμιο έχει ως μόνη επιλογή να φύγει από τη χώρα για να σπουδάσει.
Μια δυνατότητα που, φυσικά, δεν έχει ένα παιδί από οικογένεια που τα βγάζει δύσκολα πέρα οικονομικά. Πώς μπορεί, λοιπόν, κάποιος να ισχυριστεί ότι προάγει την κοινωνική δικαιοσύνη όταν περιορίζει την πρόσβαση των ασθενέστερων στην ανώτατη εκπαίδευση και τους ανακόπτει την προοπτική για ένα καλύτερο μέλλον;
Σήμερα έχουμε μπροστά μας, ως χώρα, ένα σταυροδρόμι: Από τη μία, μπορούμε να μείνουμε όμηροι ιδεοληψιών που κρατούν την οικονομία μας σε τέλμα και κάνουν τους φτωχούς φτωχότερους. Να συνεχίσουμε να βάζουμε την ταμπέλα του «νεοφιλελεύθερου» σε οτιδήποτε ξεφεύγει από τα συνηθισμένα και να συντηρούμε ένα παλιό, αναποτελεσματικό, κρατικίστικο σύστημα, ισχυριζόμενοι ότι αυτό είναι προοδευτική προσέγγιση.
Από την άλλη, μπορούμε να τολμήσουμε να σπάσουμε τις προκαταλήψεις δεκαετιών. Να υιοθετήσουμε καλές ευρωπαϊκές και διεθνείς πρακτικές που πέτυχαν αλλού, και να βάλουμε τις βάσεις για την πραγματική κοινωνική δικαιοσύνη. Για την Ελλάδα της ελευθερίας, της δημιουργίας και των ίσων ευκαιριών για όλους. Η επιλογή είναι στο χέρι μας.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας