Οσα θεσπίσαμε και ξεκινήσαμε έμειναν, δυστυχώς, στη μέση

Καλούμαστε αυτές τις μέρες να απαντάμε διαρκώς γιατί διαχωρίσαμε τη θέση μας από ένα κόμμα που ενσωματώθηκε και τελικά χωνεύτηκε από τις δεξιές πολιτικές στασιμότητας και πισωγυρίσματος. Από πολιτικές που του επιβλήθηκαν από τη Ν.Δ. με την οποία συγκυβέρνησε.

Η κυβέρνησή μας, τον Οκτώβρη του 2009, κλήθηκε να αντιμετωπίσει μια κατάσταση μη αναστρέψιμη. Η χώρα στέρευε από ρευστό και την ίδια ώρα ο βαθμός δυσκολίας κλασικού δανεισμού ανέβαινε ραγδαία. Η Ευρώπη κώφευε μπροστά στο επικίνδυνα κλιμακούμενο πρόβλημα και ο Παπανδρέου προσπαθούσε να πείσει τους πάντες ότι το πρόβλημα ήταν ευρωπαϊκό.

Τελικά, στον ορατό κίνδυνο της πλήρους κατάρρευσης τον Μάιο του 2010, η κυβέρνησή μας αναγκάζεται να συμφωνήσει στη δημιουργία του μηχανισμού στήριξης της χώρας, απ’ όπου αντλεί 110 δισ. ευρώ. Κάτι που από την περσινή έκθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, και όχι από εμάς, χαρακτηρίζεται ως «μια αποφασιστική στάση που απέτρεψε την πλήρη καταστροφή».

Ωστόσο, δεν επαναπαυθήκαμε στις επιταγές των δανειστών μας. Προχωρήσαμε παράλληλα και πρωτοβουλιακά σε σοβαρές μεταρρυθμιστικές τομές, που θα έκαναν πιο βατό τον δρόμο για την οριστική έξοδο από την οικονομική μας εξάρτηση. Κάποιες απ’ αυτές ήταν η επαναστατική τομή του «Καλλικράτη», που έκανε πιο ευέλικτους και ωφελημένους τους Δήμους και τις Περιφέρειες. Με το πρόγραμμα «Διαύγεια», για πρώτη φορά ο απλός πολίτης θα μπορούσε να γνωρίζει τις μηνιαίες δαπάνες και αλλαγές και του μικρότερου φορέα του Δημοσίου.

Για πρώτη φορά επιτυγχάνεται, πλέον, η Απογραφή των Δημοσίων Υπαλλήλων, όσο αυτονόητο και αν φαντάζει… Δρομολογήσαμε το 2011 την άρση του τραπεζικού απορρήτου, κάτι που θα χτυπούσε κατάκαρδα τη φοροδιαφυγή.

Τριπλασιάσαμε τον φορολογικό συντελεστή των offshore εταιρειών και τις αναγκάσαμε έτσι να μεταφέρουν τα πανάκριβα περιουσιακά τους στοιχεία στο όνομά τους. Μέχρι τότε, οχυρώνονταν πίσω από τις εταιρείες αυτές, γλιτώνοντας τη φορολόγηση του προσωπικού τους πλούτου.

Αυξήσαμε κατακόρυφα τον φόρο των ειδών πολυτελείας και των θυρίδων και δεν διστάσαμε μέχρι τον Μάιο του ’11 να δημεύσουμε 555 σκάφη. Αρχίσαμε να «ξετρυπώνουμε» τους συνταξιούχους-μαϊμού και για πρώτη φορά, με τη θέσπιση της Οικονομικής Αστυνομίας, οδηγήσαμε επαγγελματίες-μεγαλοοφειλέτες του Δημοσίου ενώπιον της Δικαιοσύνης. Κάποιοι απ’ αυτούς προφυλακίστηκαν.

Πορευτήκαμε με μόχθο και αγώνα, έχοντας όλους απέναντί μας και την τρόικα να μας εκβιάζει κάθε τόσο ότι δεν θα πάρουμε τη δόση εάν δεν υπάρξει εθνική ομοθυμία. Κάπως έτσι, φτάνουμε στην ώρα που ο Παπανδρέου προτείνει να προσφύγουμε στον λαό για τη συνέχεια. Τότε και ανατρέπεται από βουλευτές του που του έδειχναν τον δρόμο της εξόδου. Με πρώτη τη σημερινή ηγετική ομάδα που συνωμότησε με τον Μπαρόζο για αλλαγή πρωθυπουργού, όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα στον ξένο Τύπο.

Οσα θεσπίσαμε και ξεκινήσαμε έμειναν, δυστυχώς, στη μέση. Το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου, σε ρόλο απλού παρατηρητή, συγκυβέρνησε λες και τίποτε απ’ αυτά δεν είχε να υπερασπιστεί. Συμμετείχε, ως ρομπότ, σε μια διακυβέρνηση πράξεων νομοθετικού περιεχομένου και σοβαρών ψηφισμάτων μέσα από τα θερινά τμήματα της Βουλής, των οποίων μάλιστα η σύνθεση άλλαξε όταν κρίθηκε ότι τα μέλη τους δεν ήταν συνεργάσιμα…

Για όλους αυτούς τους λόγους, κάνουμε μια νέα αρχή. Ζητάμε δύναμη από τον ελληνικό λαό, για να συνεχίσουμε, με ευθύνη και χωρίς λεονταρισμούς, την πολιτική των αλλαγών και των συγκρούσεων, για να υπηρετήσουμε όλους όσοι υπήρξαν τα μόνιμα θύματα της κρίσης αλλά και να έρθουμε σε ρήξη με όλους όσοι υπονόμευσαν, υπέκλεψαν και αναχαίτισαν τη διεύρυνση του πλούτου στη χώρα.

* Υποψήφιος στη Β΄ Αθήνας με το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών