«H Αποικία» τοποθετείται το καλοκαίρι του 1979 στην Ιρλανδία, τόπο καταγωγής της συγγραφέως, η οποία ακολουθώντας την παράδοση του Γουίλιαμ Τρέβορ, του Κολμ Τομπέιν, του Τζον Μπάνβιλ απεικονίζει τη σκληρότητα της επιβίωσης, τη βία, την απομόνωση και τον ιδιαίτερο ψυχισμό των κατοίκων της ιρλανδικής υπαίθρου -συγκεκριμένα ενός ξεκομμένου νησιού με ελάχιστους κατοίκους, ανοιχτά των δυτικών ακτών της χώρας.
Οι χαρακτήρες λίγα πράττουν και έχοντας υιοθετήσει μια μοιρολατρική αποδοχή σπανίως εκδηλώνουν τη δυσφορία τους. Η βραδύτητα κυριαρχεί στον μικρόκοσμό τους, η ζωή τους κυλάει σ’ έναν μελαγχολικό ρυθμό με φόντο την άγρια φύση αλλά και τον απόηχο από τις δολοφονίες τόσο καθολικών όσο και προτεσταντών σε διαφορετικά σημεία της χώρας.
Ο τόπος είναι απομονωμένος, πολλοί από τους άντρες έχουν πνιγεί ή μεταναστεύσει στην Αμερική ή στην Αγγλία, οι ελάχιστοι εναπομείναντες νέοι και οι γυναίκες ζουν έχοντας αποδεχτεί τη μοίρα τους ή περιμένοντας ένα θαύμα.
Σ’ αυτή τη λωρίδα γης κι ενώ το αιματοκύλισμα στην Ιρλανδία συνεχίζεται, καταφτάνουν δύο επισκέπτες, ο Ζαν-Πιερ Μασόν, Γάλλος γλωσσολόγος, και ο κύριος Λόιντ, Αγγλος ζωγράφος. Και οι δυο, για δικούς τους λόγους, αναζητούν την απομόνωση, το τοπίο, την επαφή με την παράδοση, τη γλώσσα και τις συνήθειες των ντόπιων, έχοντας τα δικά τους σχέδια για την εκεί παραμονή τους.
Ο Λόιντ, ζωγράφος από το Λονδίνο, θέλει να ανανεώσει τη φθίνουσα καριέρα του και τον γάμο του με μια «έμπορο τέχνης» γι’ αυτό και προτιμά τον δύσκολο δρόμο της φυγής. Αψηφώντας το κρύο και τις κακουχίες, ενοικιάζει ένα παράπηγμα για να «ζωγραφίσει τους γκρεμούς». Ομως, σύντομα βρίσκει τη διπλανή αγροικία κατειλημμένη από τον Γάλλο γλωσσολόγο που γράφει τη διδακτορική του διατριβή με θέμα την εξαφάνιση της γαελικής γλώσσας και την κυριαρχία της αγγλικής γλώσσας στην επικοινωνία. Ο Ζαν-Πιερ έρχεται στο νησί εδώ και κάποια χρόνια και ηχογραφεί τους ντόπιους, σημειώνει τις συνήθειές τους και τη γραφικότητα της ζωής στο αποκομμένο αυτό νησί. Θέλει να περισώσει ό,τι μπορεί από την αυθεντική γαελική γλώσσα, «την ακηλίδωτη» από την εισβολή των αγγλικών, και να εξιστορήσει τη μετατόπιση στη διγλωσσία σ’ αυτή την απόμακρη γωνιά της Ευρώπης.
Ο Λόιντ έχει έρθει στο νησί όπως ο Γκογκέν πήγε στην Ταϊτή για να εμπνευστεί από τη γραφικότητα του τόπου, αλλά ανακαλύπτει πως ένας από τους αυτόχθονες, ο νεαρός Σέιμους, είναι ήδη ένας ιδιαίτερα ταλαντούχος ζωγράφος. Ο Γάλλος ανησυχεί μήπως ο Αγγλος διαστρεβλώσει την ήδη φθίνουσα γλώσσα και διαφθείρει τους εναπομείναντες γνήσιους νησιώτες, οι δε ελάχιστοι κάτοικοι του νησιού με τα τραύματα και τις στερήσεις τους έχουν μάθει μέσα από τη σκληρή δουλειά και την καρτερικότητα να επιβιώνουν. Οι επιθυμίες τους δεν ξεπερνούν τα όρια του νησιού τους, εκτός από τον νεαρό ταλαντούχο Σέιμους που μέσα από την επαφή του με τον Αγγλο ανακαλύπτει το ταλέντο του και αρχίζει να ονειρεύεται ένα άλλο μέλλον στο Λονδίνο, όνειρα που ο Αγγλος τροφοδοτεί και πυροδοτεί με υποσχέσεις, τις οποίες φυσικά δεν σκοπεύει να κρατήσει.
Η χήρα μητέρα του, που κατά τη διάρκεια της ημέρας ποζάρει κρυφά για τον Λόιντ και τη νύχτα, πάλι κρυφά, γλιστράει στο κρεβάτι του Ζαν-Πιερ, τον προειδοποιεί ότι δεν θα είναι και τόσο εύκολη η ζωή στο Λονδίνο για τους νεαρούς Ιρλανδούς λόγω των επιθέσεων του IRA.
Στο βιβλίο παρεμβάλλονται σύντομα επεισόδια από δημοσιογραφικά ρεπορτάζ που αφορούν τρομοκρατικές επιθέσεις και δολοφονίες σε διάφορα σημεία της χώρας και που στην αρχή μοιάζουν αποκομμένα από τον κυρίως κορμό του βιβλίου, αλλά στη συνέχεια αρχίζουν να διεισδύουν στις συζητήσεις των κατοίκων του νησιού και να σχολιάζονται.
Η πρόζα της Μαγκί είναι λυρική, ευκρινής και καυστική, σε κάποιες σελίδες συρρικνώνεται σε μια κάθετη στήλη με παραγράφους ακόμα και της μιας λέξης. Σε άλλες, στέκεται σε λεπτομέρειες περιγραφής των τοπίων, της σφαγής ενός λαγού ή στη μυρωδιά ενός χρώματος, ωστόσο το ύφος παραμένει ελαφρώς αποστασιοποιημένο, η αφήγηση κυλάει χωρίς ιδιαίτερες κλιμακώσεις και όταν οι δυο επισκέπτες αναχωρούν, όλα επιστρέφουν στην πρωτύτερη ιρλανδική μελαγχολία.
Η μετάφραση του Γ.Ι. Μπαμπασάκη έχει αποδώσει δεξιοτεχνικά την ιδιοσυγκρασιακή ατμόσφαιρα και το απαιτητικό ύφος του μυθιστορήματος.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας