Μυθολογία

Κανείς δεν θυμάται πότε φύτρωσε, πότε ή πώς. Ολα έγιναν ξαφνικά, στον χρόνο που το μάτι ανοίγει και κλείνει. Χωρίς ήχους, χωρίς θόρυβο να σε τρομάξει, χωρίς ψιθύρους να σε ξαφνιάσουν. Στέκει εκεί έξω, ολόκληρο, χωρίς εξηγήσεις, χωρίς εμφανείς προθέσεις που θα το αποκωδικοποιούν, που θα επεξηγούν τη σημασία και τις προσδοκίες του. Ολόκληρο. Αχανές μέσα στις λεπτομέρειές του σαν να επιμένει πως βρισκόταν πάντοτε εκεί και πως για κάποιον λόγο εσύ δεν το θυμάσαι.

Το δέος, πιστεύω, γεννιέται από την αίσθηση που σου προκαλεί το γεγονός πως δεν μπορείς ποτέ να το αντικρίσεις ολόκληρο. Χωράει στην όρασή σου μόνο κομματιαστό. Τώρα, απλώς στεκόμαστε στην κορυφή του κτιρίου, καθόμαστε και ατενίζουμε τις ατελείωτες εκτάσεις εκεί έξω.

Σιωπηλοί, σκεφτικοί, διαρκώς ξαφνιασμένοι, ενώ οι μέρες περνούν.

Η ζωή μας τώρα έχει γίνει ένας διαρκής αποκλεισμός. Εγκλειστοι στο κτίριο προσπαθούμε να συντηρήσουμε μια ρουτίνα. Τη λεπτομέρεια μιας ζωής που σε καθησυχάζει πως όλα βαίνουν καλώς. Δειπνούμε πάντοτε την ίδια ώρα, καθαρίζουμε τα διαμερίσματα τακτικά, φροντίζουμε με επιμέλεια τις κοινωνικές μας συναναστροφές. Συζητούμε όσο πιο ήρεμα γίνεται, εκτός από τη στιγμή που παθιαζόμαστε για πράγματα που παρήλθαν. Διατηρούμε τους τύπους και τους τρόπους μας. Και ποτέ, μα ποτέ δεν μιλούμε για αυτό.

Πολλές φορές στο κλειστό αίθριο, περικυκλωμένο από τις τέσσερις κατοικήσιμες επιφάνειες που φτάνουν ψηλά στον ουρανό, ο χρόνος σταματά. Οσο και να περπατάς εδώ, έχεις μονίμως την αίσθηση πως βρίσκεσαι ακίνητος. Ακριβώς στο κέντρο του οικοδομικού τετραγώνου, το αίθριο περιγράφει τη μόνωσή μας. Η συναναστροφή εδώ κουβαλά πάντοτε κάτι από την ξαφνιασμένη μας ήττα. Μια συνθήκη αβέβαιης απώλειας και βέβαιου εγκλεισμού. Συνήθως δεν μιλούμε εδώ. Μόνο γνέφουμε στους περαστικούς την κοινή μας συμφωνία και την κοινή μας αποδοχή. Εδώ μπορείς να ανασάνεις χωρίς την επιβολή της όψης του, χωρίς το βάρος της διάρκειάς του στο βλέμμα. Που θα πει: εδώ μπορείς να ανασάνεις.

Το δάσος. Κανείς δεν θυμάται πώς φύτρωσε έξω από την πόρτα μας ή την έκταση που καλύπτει τώρα. Το περιβάλλον που κάποτε υπήρχε μόλις έξω από τις εισόδους του κτιρίου. Τώρα οι πόρτες είναι σφραγισμένες. Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να τις κλείσουμε για να μην εισβάλει το δάσος και εδώ. Για να μην προχωρήσει η βλάστηση και στον ιδιωτικό μας χώρο. Μια επιδημία χλωροφύλλης.

Το δάσος καλύπτει και τις τέσσερις κατευθύνσεις γύρω από το κτίριο. Με τρόπο ενιαίο, χωρίς παύσεις, χωρίς διαφορές. Ο ορίζοντας είναι κοινός, ανεξάρτητα από την κατεύθυνση στην οποία κοιτάζεις. Τα κλαδιά των πρώτων δέντρων χαϊδεύουν τα παράθυρα των χαμηλότερων ορόφων. Αμα ανοίξεις τα παράθυρα μπορείς να τα πιάσεις. Αλλά κανείς δεν πρόκειται να τα ανοίξει.

Συχνά συναντιόμαστε στην κορυφή του κτιρίου. Καθόμαστε εκεί και αγναντεύουμε την ξαφνική πράσινη θάλασσα, την απόσταση αυτή που μας χωρίζει από το οτιδήποτε. Και μάθαμε να μη βαρυγκομάμε. Ακόμα και αυτή η εκδοχή της πραγματικότητας είναι μια μοίρα. Μια μοίρα όπως όλες οι άλλες. Ακόμα και όταν κάποιος πέφτει από την ταράτσα και χάνεται σιωπηλά ανάμεσα στα κλαδιά. Μαθαίνουμε να το αποδεχόμαστε. Μαθαίνουμε να αποχωριζόμαστε. Οπως σε κάθε περίπτωση. Σβήνουμε το όνομά του από τους καταλόγους, σφραγίζουμε το διαμέρισμά του, τον τοποθετούμε στο παρελθόν. Και είμαστε έτοιμοι να συνεχίσουμε.

Οι ιστορίες που λέμε μεταξύ μας είναι όμοιες με τις δικές σας ιστορίες. Για το καλό και το κακό, την αλήθεια και τη γνώση, τους ανθρώπους που πέφτουν και τους λίγους αυτούς που σηκώθηκαν. Μια μέρα, ένας από εμάς ξεκίνησε μια ιστορία: «Ηταν κάποτε ένα κτίριο. Είχε σχήμα τετράγωνο και γύρω του φύτρωσε ένα δάσος, μια έρημος από δέντρα, που το απομόνωνε από όλο τον έξω κόσμο».

Ακούσαμε όλοι την ιστορία, την είδαμε στο μυαλό μας, τη νύχτα όλοι μαζί την ονειρευτήκαμε. Από τότε όλες μας οι ιστορίες μιλούν για ένα δάσος. Και κανείς δεν ξέρει πώς τελειώνουν.

tsalapatis.blogspot.gr