Ωδή σε μια λευκή σελίδα

Οποιος έχει πιάσει μολύβι με στόχο και σκοπό, το γνωρίζει. Την αμήχανη εκείνη στιγμή που ανοίγεις το εξώφυλλο του τετραδίου και στέκεις μπροστά στην πρώτη λευκή σελίδα. Εσύ εκεί ολόκληρος, κουλουριασμένη ανάσα στην άκρη του χεριού σου. Ολος μια χειρονομία ασταθής, μια χειραψία φόβου. Του φόβου εκείνου μπροστά στη λευκή σελίδα. Μπροστά στη σιωπή της έκφρασης, της αποτύπωσης, της δημιουργίας. Φόβου όμοιου με τον μετεωρισμό λίγο πριν το κενό, στο χείλος. Του γκρεμού, της σιωπής, του ποτηριού. Μετεωρίζεσαι. Το διεκδικείς και το καταφέρνεις. Αλλά δεν φτάνει.

Το κενό της σελίδας είναι ένα άλλο κενό. Είναι ένα κενό που σε περιέχει. Και εδώ εκκρεμείς, και εδώ συνορεύεις με την πτώση, έτοιμος να χαθείς στα βάθη. Μόνο που ο γκρεμός είναι οριζόντιος. Εδώ δεν διανύεις καμία απόσταση. Είναι σαν εσύ και η πρόσκρουση στο έδαφος να απέχετε μόλις λίγα εκατοστά. Να νιώθει ο ένας την ανάσα του άλλου. Να συμμετέχετε σε έναν εναγκαλισμό απύθμενης στατικότητας. Να αλλάζετε θέσεις μαζί, να ξεφυσάτε μαζί, να κλείνετε το τετράδιο και να απομακρύνεστε για μια πρόχειρη ξέπνοη βόλτα. Μαζί. Η λευκή σελίδα, ένας φορητός γκρεμός για κάθε χρήση.

Αυτό που νομίζεις πως γνωρίζεις μπροστά στη λευκή σελίδα, το μόνο στοιχείο της διαδρομής σου που περνά μέσα από αυτή είναι αυτό της αφετηρίας. Ξέρεις από πού ήρθες και πού στέκεσαι στο παρόν, ενώ τώρα κοιτάς τη λευκή σελίδα. Και αυτή, ένα σταυροδρόμι με άπειρες ταμπέλες προορισμών. Μα τα ονόματα στις ταμπέλες, οι αποστάσεις, η φύση της διαδρομής, όλα παραμένουνε κενά. Και αντίθετα με οποιοδήποτε άλλο ταξίδι ενώ προχωράς προς τον τερματισμό αρχίζεις να αμφιβάλλεις για όσα προηγήθηκαν. Οσο πιο πολύ πλησιάζεις τόσο απομακρύνεσαι. Οχι από την αφετηρία, αλλά από τη σημασία της. Από το νόημα και την ουσία του ξεκινήματός σου. Ο μόνος τρόπος για να μη χαθείς σε μια λευκή σελίδα είναι να μπεις εκεί μέσα όσο πιο άδειος από βεβαιότητες γίνεται. Ολος μια λευκή παραδοχή να βηματίζει τη λευκή έκταση.

Αλλοι θα έλεγαν πως το να κοιτάς μια λευκή σελίδα πολλές φορές μοιάζει με το να κοιτάς έναν καθρέφτη. Μα το άδειο αντανακλά περισσότερα από το είδωλο ενός καθρέφτη. Η λευκή σελίδα αποτυπώνει όχι όσα περιμένεις, αλλά συνήθως όσα αποφεύγεις. Τους φόβους, τις αδυναμίες, τα όριά σου. Η ίδια η πρώτη γραμμή θα είναι μια υπέρβαση συντριπτική. Αχανής σαν την απόσταση από τη σιωπή στον πρώτο ψίθυρο. Μα κανένας καθρέφτης δεν ψιθύρισε ποτέ κάτι δικό του. Μόνο επαναλάμβανε ενστικτωδώς αντιστροφές ειδώλων σε πλήρη αρμονία. Και ενώ το είδωλο παραμένει σταθερό, το λευκό όλο και βαθαίνει. Το είδωλό σου εκεί είναι μια παραμόρφωση πολύ πιο πιστή στην απεικόνισή της από την ίδια σου την όψη.

Γεμάτη, η λευκή σελίδα σε κοιτά. Σχεδόν σε προκαλεί με το άδειο της βλέμμα. Χωρίς εκφράσεις, χωρίς τίποτα να μαρτυρά τις προθέσεις της. Ασφυκτική στο άδειο της, στην πυκνότητα των ενδεχομένων που –ενδεχομένως- ταυτίζονται με τα δικά σου ενδεχόμενα. Κρύβονται όλα εκεί και περιμένουν. Οπως ένα μυθιστόρημα κατοικεί κρυμμένο αρχικά σε ένα λεξικό. Και ακόμα και όταν η σελίδα θα έχει γεμίσει, ακόμα και όταν διορθωθεί, και θα έχει αποκτήσει μια τελική μορφή, το αρχικό λευκό παραμένει. Μένει μαζί σου καθ’ όλη τη διαδικασία της γραφής. Νιώθεις τον παλμό του στην άκρη της ομιλίας σου. Και μονίμως σε επαναφέρει σε εκείνη την αρχική κατάσταση. Οχι στην αρχή, αλλά πριν από την αρχή. Εκεί που η αποτυχία και η δυνατότητα κοιτιούνται μεταξύ τους ισόπαλα.

Δεν γράφουμε για να αποτυπώσουμε τις σκέψεις μας. Τα συναισθήματά μας, την προσωπική μας ψυχική διαρροή. Γράφουμε για να αναμετρηθούμε με τη λευκή σελίδα. Να την κάνουμε να σωπάσει. Να μετατρέψουμε τον λευκό θόρυβο σε ομιλία. Ακόμα και αν το λευκό παραμένει. Οσο και να προσπαθείς, όσο και να γράφεις. Οσο και να γεμίζεις τις γραμμές με σκέψεις, λέξεις, διαδοχές αριστουργηματικές ή κοινότοπες χαζομάρες (μικρή διαφορά έχει). Το λευκό παραμένει. Απόδειξη της μαθητείας σου στο κενό.

Οχι για το λευκό, όχι για τις χαραγμένες λέξεις, όχι για τις εντοιχισμένες σκέψεις. Δεν γράφουμε για να γεμίσουμε. Γράφουμε για να εκδικηθούμε το κενό.

tsalapatis.blogspot.gr