Aναβολή στην υπόθεση των συλληφθέντων στην «Mundo Nuevo» λόγω απουσίας μαρτύρων

Ανθρώπινο λάθος, αστοχία υλικού, ατομική ευθύνη, κακιά στιγμή, τα «Τέμπη», όποια δικαιολογία κι αν μεταχειρίστηκε το μπλοκ εξουσίας για να αποκρύψει τις ευθύνες του για το φρικτό δυστύχημα των Τεμπών, χρησιμοποιώντας ως υποχείρια τα ΜΜΕ, η αλήθεια είναι ότι ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ.

Οι τεράστιες κινητοποιήσεις σε όλη την Ελλάδα ειδικότερα την 8η Μάρτη αλλά και οι σημερινές απεργιακές συγκεντρώσεις απέδωσαν τις ευθύνες για το δυστύχημα που κόστισε τη ζωή 57 ανθρώπων ως όφειλαν: στο κράτος, το πολιτικό προσωπικό, την εταιρεία διαχείρισης των σιδηροδρόμων. Η ίδια η κοινωνική βάση κατανόησε και κατήγγειλε τη σύγκρουση στα Τέμπη ως ένα κρατικό και καπιταλιστικό έγκλημα. 

Και είναι τέτοιο γιατί μόνο η ασύλληπτη κρατική αδιαφορία για τις ανθρώπινες ζωές συνδυασμένη με το πάθος για όλο και μεγαλύτερα κέρδη των ιδιωτικών εταιρειών μπορούσαν να διαμορφώσουν τις προϋποθέσεις και τελικά να διαπράξουν αυτό το μαζικό έγκλημα. 

Τούτο το έγκλημα δεν είναι ασφαλώς το πρώτο που συντελείται, το κράτος και οι πολιτικοί ιθύνοντες όλων των αποχρώσεων έχουν μια ατελείωτη σειρά παρόμοιων παραδειγμάτων, από την ελλιπέστατη διαχείριση στις περιπτώσεις φυσικών καταστροφών είτε ακόμα στην απολύτως συνειδητή εγκληματική πολιτική έναντι των μεταναστών ή με τα ολοένα και πιο συχνά φαινόμενα αστυνομικής βίας, η οποία νοιώθει νομιμοποιημένη τη δολοφονική της δράση εναντίον των απόκληρων όπως ο Φραγκούλης ή ο Σαμπάνης.  

Η συγκέντρωση της οργής στη συγκεκριμένη περίπτωση έχει να κάνει με το αδιανόητο της φύσης του συμβάντος, το οποίο αποδεικνύει αν μη τι άλλο ότι είναι απολύτως αδύνατον να συνεχίζει να αποφασίζει για τη ζωή μας αυτή η εγκληματική κλίκα δολοφόνων και απατεώνων που αποκαλείται «κυβέρνηση». Το έγκλημα στα Τέμπη αποκάλυψε όλη τη σαθρότητα του κράτους και της λογικής του κέρδους. Άπειροι εργαζόμενοι σε πόστα υψηλής ευθύνης, μονές βάρδιες για τη μείωση του εργατικού κόστους, απόλυτη αδιαφορία για τα πρωτόκολλα ασφάλειας, καμία πολιτική ευθύνη για την κατάσταση που οδήγησε τόσους δεκάδες ανθρώπους σε έναν απρόσμενα βίαιο και ακατανόητο χαμό. 

Λέμε εδώ και χρόνια ότι η απομείωση της αξίας της ανθρώπινης ζωής όπως συντελείται από τις διαχρονικά εγκληματικές πολιτικές του κράτους και τις επιταγές του κεφαλαίου διαμορφώνουν ολοένα πιο δολοφονικά περιβάλλοντα. Σήμερα η αίσθηση στην κοινωνική βάση είναι ότι έχουμε βρεθεί στη μέση ενός ακήρυχτου πολέμου. Και όντως έτσι είναι, πρόκειται για τον αέναο και ανηλεή πόλεμο που έχει κηρύξει η κυριαρχία στις υποτελείς τάξεις, στους εργαζόμενους, τους φτωχούς, τους νέους.

Η αντίσταση ωστόσο πλέον σε αυτό το επικίνδυνο και απάνθρωπο καθεστώς έχει πάρει έναν χαρακτήρα πολύ πιο μαζικό, πιο συνειδητοποιημένο, πιο ριζοσπαστικό. Οι τεράστιες συγκεντρώσεις κόσμου που διαμαρτύρεται για το έγκλημα στα τρένα, συνάντησαν τις πρωτοφανείς σε διάρκεια, αγωνιστικότητα και ριζοσπαστικότητα κινήσεις αντίστασης του καλλιτεχνικού κόσμου, οι οποίες κοινωνικοποίησαν και πάλι με υποδειγματικό τρόπο το καταληψιακό παράδειγμα, καταλαμβάνοντας σειρά θεάτρων και σκηνών. Ταυτόχρονα το φοιτητικό κίνημα που δεν έσκυψε το κεφάλι όλο αυτό το διάστημα επανέρχεται στην αιχμή του δόρατος κατά του αυταρχισμού και της κρατικής βίας, και πάλι η ριζοσπαστική δράση μέσω των καταλήψεων των σχολών δείχνει τον δρόμο του αγώνα. Τέλος, η κατάληψη της Πρυτανείας του ΕΚΠΑ ήρθε να πλαισιώσει όλα τα παραπάνω και να αναδείξει το κοινό νήμα των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων. 

Όλα τα παραπάνω διαμορφώνουν μια έκρυθμη κοινωνική κατάσταση και μια ισχυρή κοινωνική κινητοποίηση μέσα στην οποία δρουν και οι αγωνιστές του οργανωμένου αναρχισμού, όντας σε διαρκή επαφή με τον κόσμο που αγωνίζεται σε πλατείες και δρόμους, σε συνελεύσεις και συλλόγους, σε σωματεία και συνδικάτα».