«Καμία δεν είναι ελεύθερη μέχρι να είμαστε όλες»

Στον κήπο του Παντείου Πανεπιστημίου, για ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο στις 28 & 29 Σεπτεμβρίου, θα ζήσουμε ένα φεμινιστικό παράδειγμα ζωής γεμάτο χαρά και στΟργή, αλληλεγγύη και αγώνα. Κι επειδή «Καμία δεν είναι ελεύθερη μέχρι να είμαστε όλες», το 3ο Φεμινιστικό Φεστιβάλ της Συνέλευσης 8 Μάρτη έρχεται για να αναζητήσει τρόπους και δρόμους αντίστασης, διεκδίκησης, χειραφέτησης κι ελευθερίας.

● Τα τελευταία χρόνια φτιάχνετε ένα πρωτότυπο, «χειροποίητο» φεστιβάλ. Φέτος επανέρχεστε στα τέλη Σεπτέμβρη. Τι να περιμένουμε;

Μετά την επιτυχία του 1ου και του 2ου φεμινιστικού φεστιβάλ στον αλησμόνητο κήπο του Συλλόγου Αρχαιολόγων, το Φεμινιστικό Φεστιβάλ καθιερώνεται ως ένας σημαντικός σταθμός για το φεμινιστικό κίνημα, τόσο σε επίπεδο συντονισμού, όσο και στην ανάδειξη ενός διαθεματικού, συμπεριληπτικού και ριζοσπαστικού φεμινισμού, που δεν διαχωρίζει τους αγώνες ενάντια στην έμφυλη βία από τις διεκδικήσεις για μια άλλη κοινωνική οργάνωση της ζωής. Μέσα από το πρόγραμμα συζητήσεων αλλά και το καλλιτεχνικό πρόγραμμα, την οργάνωση του παιδότοπου κ.ά., τα τελευταία χρόνια επιχειρούμε να δημιουργήσουμε ένα φεμινιστικό παράδειγμα ζωής όπου η χαρά, η στΟργή, ο καλλιτεχνικός πειραματισμός, η ακτιβιστική δράση για τα φεμινιστικά, εργασιακά, ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα και ο διεθνιστικός προσανατολισμός συναντιούνται και ανοίγουν ζωτικό χώρο για όλες μας.

Η χαρά μας είναι μεγάλη γιατί το φεστιβάλ μας φέτος στηρίζουν με την παρουσία τους αγωνίστριες και καλλιτέχνιδες από το εξωτερικό και την Ελλάδα, ανάμεσά τους η Κάρολ Σανσούρ, η Μάρθα Φριντζήλα, η Αγγελική Τουμπανάκη και η Galia Benali από την Τυνησία. Φέτος, με βάση την οδυνηρή επικαιρότητα, μας απασχολούν δύο σημαντικά ζητήματα που θέλουμε να συζητήσουμε, να συνδιαμορφώσουμε και να δράσουμε. Το πρώτο μέτωπο που μας κινητοποιεί και μας εξοργίζει είναι η γενοκτονία που συντελείται στην Παλαιστίνη από το ισραηλινό και αποικιοκρατικό κράτος του απαρτχάιντ. Θέλουμε να συζητήσουμε για τη φεμινιστική-αντιπολεμική αντίσταση στην αποικιοκρατική/πατριαρχική πολεμική μηχανή που επιχειρεί να αφανίσει τον παλαιστινιακό λαό, θέλουμε να συναντηθούμε με Παλαιστίνιες και άλλες γυναίκες των αραβικών χωρών, αλλά και με όποιο άτομο παλεύει για την ελευθερία του παλαιστινιακού λαού. Θέλουμε να υπενθυμίσουμε ότι η γενοκτονία σήμανε και την κορύφωση των μισογυνικών, σεξιστικών και γυναικοκτονικών πρακτικών που όλους αυτούς τους μήνες μεταχειρίζεται το κράτος του Ισραήλ για να κάμψει την αντίσταση. Η δεύτερη θεματική που θα μας απασχολήσει είναι το φαινόμενο των γυναικοκτονιών και η υπεράσπιση της ζωής, χωρίς έμφυλη βία και σεξισμό.

● Η βία κατά των γυναικών κλιμακώνεται. Τα αιτήματα του φεμινιστικού κινήματος είναι γνωστά, όσο γνωστή είναι κι η κυβερνητική απραξία. Μήπως θα πρέπει πια να αναζητήσουμε νέους τρόπους αγώνα;

Μετρώντας ήδη περισσότερες από 8 γυναικοκτονίες το 2024, βρισκόμαστε απέναντι σε ένα πατριαρχικά δομημένο κράτος που αφήνει τις γυναίκες στο έλεος των γυναικοκτόνων και κακοποιητών, ακόμα και όταν αυτές βρίσκουν το κουράγιο να φτάσουν μέχρι το αστυνομικό τμήμα για βοήθεια. Πέρα από τη διάχυτη κουλτούρα σεξισμού, έχουμε να αντιμετωπίσουμε τον θεσμικό σεξισμό κράτους και κυβέρνησης που αφήνουν τις ελάχιστες και ανεπαρκείς δομές πρόληψης και υποστήριξης των επιζωσών χωρίς χρηματοδότηση, προσωπικό και εκπαίδευση των επαγγελματιών πρώτης γραμμής, βάζοντας συνεχώς εμπόδια σε όσες γυναίκες και θηλυκότητες αναζητούν στήριξη. Οι γυναικοκτονίες, οι υποθέσεις συγκάλυψης βιασμών και κακοποίησης αναδεικνύουν τη συστηματική και συνειδητή ανεπάρκεια του κράτους στο ζήτημα προστασίας και πρόληψης. Την ίδια στιγμή τα ακροδεξιά μισογυνικά επιχειρήματα κερδίζουν έδαφος, με την κυβέρνηση να επιτρέπει/καλλιεργεί το δόγμα του «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια».

Τα σωματεία, οι εργατικές και κοινωνικές συλλογικότητες, αν εντάξουν τα φεμινιστικά αιτήματα στην αγωνιστική ατζέντα τους, με τη διατύπωση και διεκδίκηση συγκεκριμένων αιτημάτων από το ισχύον σύστημα και κράτος και όχι την αφηρημένη καταγραφή των άπειρων προβλημάτων, μπορούν να παράξουν αποτελέσματα μιας καλύτερης και ασφαλέστερης ζωής για τις γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα!

● Τι σας έχει διδάξει αυτή η διαδρομή και η ώσμωση με χιλιάδες γυναίκες και ΛΟΑΤΚΙ;

Η διαδρομή μέσα από τη Συνέλευση 8 Μάρτη και από το Φεμινιστικό Φεστιβάλ των δύο προηγούμενων χρόνων μάς έφερε πολύ κοντά σε πάρα πολλές γυναίκες και ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα που είχαν πολύ μεγάλη ανάγκη ουσιαστικών συζητήσεων, αλλά και κάποιων προτάσεων και απαντήσεων. Από τους αρχικούς στόχους μας ήταν η έμφαση στη διοργάνωση συζητήσεων. Ο στόχος μας συναντήθηκε με τη διάθεση και την αυξημένη συμμετοχή πολλών γυναικών, ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων κ.ά. Η σύνθεση του κόσμου που αγκάλιασε το Φεστιβάλ μας επίσης ήταν «στοίχημα». Το φροντίσαμε και «μας βγήκε»! Θέλαμε-θέλουμε να απευθυνόμαστε σε γυναίκες και ΛΟΑΤΚΙ+ ανθρώπους της δουλειάς, ξεπερνώντας τη διάχυτη εντύπωση που κυριαρχεί στους χώρους της εργατικής τάξης ότι ο φεμινισμός είναι μια περίπλοκη και απόμακρη υπόθεση που αφορά κάποιες…άλλες, «ειδικές», «εκκεντρικές» γυναίκες και ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα και όχι όλες-όλους-όλα μας.

Η σταθεροποίηση της Φεμινιστικής Απεργίας (Απεργία στο Σπίτι-Απεργία στη δουλειά), στις 8 Μάρτη, οργανωμένη από σωματεία και συνδικάτα, που από δηλωμένος στόχος μας έγινε κατάκτηση, συνδέει τη φεμινιστική με την εργατική πάλη. Αυτές οι κατακτήσεις ενώνουν τη ζωή των εργαζόμενων και καταπιεσμένων γυναικών με το Φεμινιστικό Φεστιβάλ μας.

● Αν οι φωνές μας ενώνονταν σε μία, ποιες λέξεις θα έλεγαν;

«Καμία δεν είναι ελεύθερη μέχρι να είμαστε όλες», που είναι και το σύνθημα του 3ου Φεμινιστικού Φεστιβάλ της Συνέλευσης 8 Μάρτη! Δεν πρόκειται για ένα «απλό» σύνθημα. Εμπεριέχει τη συμπερίληψη, τον διεθνισμό, την ανάγκη για ταξική και φεμινιστική απελευθέρωση.