Οι δύο Ελλάδες

Αν κάτι αποδείχθηκε ακόμη μια φορά τούτες τις μέρες, είναι το νοητικό και αξιακό χάος που χωρίζει τις δύο Ελλάδες του 2014. Για τους κυβερνώντες και λοιπούς στυλοβάτες της «Ελλάδας των νοικοκυραίων», η απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού έμοιαζε με το ιδεώδες συμβολικό γήπεδο για την τρομολάγνα ανάκτηση του «μεσαίου» εκείνου κοινωνικού χώρου που η διαχείριση της κρίσης ωθεί σε μια αβέβαιη εκλογική ριζοσπαστικοποίηση.

Δεν ήταν μόνο το σενάριο μιας επανάληψης των Δεκεμβριανών του 2008 που φάνταζε στα μυαλά των ιθυνόντων σαν μια βολική επικοινωνιακή διέξοδος από τις συμπληγάδες της δημόσιας συζήτησης για τα οικονομικά και μεταφοράς της τελευταίας στη μικρή περιοχή του κοινοβουλευτικού αντιπάλου. 

Ληστής τράπεζας, αμετανόητος αναρχικός κι επιπλέον γόνος μεσοαστικής οικογενείας, ο νεαρός φυλακισμένος φάνταζε επιπλέον σαν ένας προνομιακός στόχος για την εκτόνωση του ανθρωποφάγου «κοινωνικού αυτοματισμού» των διαμφισβητούμενων συντηρητικών μεσοστρωμάτων.

Ενός «κοινωνικού αυτοματισμού» που λειτουργεί ως σπονδυλική στήλη της μετάλλαξης της πάλαι ποτέ «κεντροδεξιάς» Ν.Δ. σε πολιτικό σχηματισμό με απροκάλυπτα φασίζουσα ιδεολογία.

Εξαιρετικά εύγλωττο γι’ αυτή την τελευταία αποδεικνύεται το ψευδώνυμο κείμενο γνωστού συμβούλου του κ. Σαμαρά στον παρακομματικό ιστότοπο antinews (5/12), όπου ξαναγράφονται εθνοπρεπώς τα γεγονότα του 2008: το προβληματικό στοιχείο στον φόνο του Αλέξη Γρηγορόπουλου, διαβάζουμε εκεί, είναι το γεγονός ότι «δυο έφηβοι πήγαν στα Εξάρχεια χωρίς να λογαριάζουν ότι μπορεί ένας αστυνομικός να “τρελλαθεί” ή μια σφαίρα να εξοστρακιστεί – όποια εκδοχή κι αν πιστεύει κανείς».

Για τον θεματοφύλακα της νομιμότητας, αξιόπιστες δικαστικές αποφάσεις είναι όσες συμφωνούν με τις προκαταλήψεις του˙ η καταδίκη του Κορκονέα για εμπρόθετη και απρόκλητη ανθρωποκτονία συνιστά αντίθετα απλή «εκδοχή», κι αυτή με το (διαγνώσιμο μόνο από τον πρωθυπουργικό σύμβουλο) ελαφρυντικό της «τρέλας». Προφανώς, ένας επαγγελματίας αστυνομικός έχει (ηθικό) δικαίωμα να «τρελαίνεται» και να τραβά πιστόλι για να ξεπλύνει μια λεκτική προσβολή, αλλά το δικαίωμα αυτό δεν αναγνωρίζεται στον δεκαπεντάχρονο μαθητή που είδε τον φίλο του να πεθαίνει στα χέρια του.

Ο ίδιος αρθρογράφος ανατριχιάζει στη σκέψη πως ο έγκλειστος σπουδαστής θα μπορούσε «να βγαίνει [από τη φυλακή] για να σπουδάζει, και γιατί όχι για “να βλέπει τη γκόμενά του” ή για να τρώει φαγητό της μαμάς του», αναρωτώμενος με περισσή -τάχα μου- αφέλεια: «Τότε, προς τι οι φυλακές; Γιατί πληρώνουμε για ένα σωφρονιστικό σύστημα ώστε να παραδειγματίζονται δια του φόβου οι υπόλοιποι από την τιμωρία των παραβαινόντων;».

Με τη νομική παράδοση του Διαφωτισμού στα σκουπίδια και την αναγόρευση του σωφρονισμού σε εκδικητική πρακτική που αποβλέπει στην πειθάρχηση της κοινωνίας κι όχι στην κοινωνική επανένταξη των παραβατών, μάλλον δεν θα καθυστερήσει και πολύ η εισήγηση για δημόσιους απαγχονισμούς.

Ευτυχώς, υπάρχει και η άλλη Ελλάδα. Αυτή που την περασμένη βδομάδα πραγματοποίησε τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις της τελευταίας διετίας, αν εξαιρέσουμε τις γενικές απεργίες της ΓΣΕΕ και τις επετειακές πορείες του Πολυτεχνείου. Που αψήφησε τον χημικό πόλεμο, τις αντλίες και τους «Αίαντες», ακόμη και τον υπόρρητο τρόμο που προκαλούσαν οι δεκάδες κουκουλοφόροι ασφαλίτες που ξεπρόβαλλαν από τις γραμμές των ΜΑΤ ή οι περίεργοι εκείνοι «άγνωστοι» που επιχείρησαν να πυρπολήσουν ένα γεμάτο πολυκατάστημα στη Θεσσαλονίκη, όπως καταγγέλλουν σε κοινή ανακοίνωσή τους εννιά αντιεξουσιαστικές συλλογικότητες της συμπρωτεύουσας.

Μια Ελλάδα που περιλαμβάνει πολύ περισσότερους από τον στενό κύκλο ομοϊδεατών των νεαρών απεργών πείνας – αξιοσημείωτη η προσαγωγή 40 μελών της ΚΝΕ έξω από το υπουργείο Δικαιοσύνης, κατά τη διάρκεια παράστασης υπέρ του αιτήματος του Ρωμανού. Μια Ελλάδα με πολύ διαφορετικές ιεραρχήσεις από την προηγούμενη, που μετρά μια ανθρώπινη ζωή περισσότερο από μια κλεμμένη τράπεζα και που, παρά τις αγεφύρωτες διαφορές της όσον αφορά κάποιες πρακτικές, εκτιμά σε τελική ανάλυση θετικά την άρνηση ενός νέου ανθρώπου να σκύψει το κεφάλι.