Μια αλησμόνητη χρονιά

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ. Ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει τις εκλογές και σχηματίζει κυβέρνηση με τους ΑΝ.ΕΛΛ. Ο Πάνος Καμμένος αποκτά επιτέλους τη δυνατότητα να βγάζει σέλφι με ό,τι οπλικό σύστημα έχουμε κατά καιρούς μοσχοπληρώσει.

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ. Νυχτερινά συλλαλητήρια υποστήριξης προς την κυβέρνηση στο Σύνταγμα. Το μήνυμα απευθύνεται στην Ευρώπη, κυριαρχούν όμως οι πανηγυρικοί τόνοι για τη δυναμική διαπραγμάτευση.

ΜΑΡΤΙΟΣ. Μετά την ανομολόγητη συνθηκολόγηση της 20/2 και την αποδοχή αποπληρωμής του χρέους «εγκαίρως και εις ολόκληρον», τα πρώτα δείγματα αντιπολιτευτικού λόγου κάνουν την εμφάνισή τους.

ΑΠΡΙΛΙΟΣ. Απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων για την κατάργηση των ειδικών φυλακών «τύπου Γ». Κατάληψη της πρυτανείας του πανεπιστημίου κι αναίμακτη εκκένωσή της από τα ΜΑΤ, ύστερα από 19 ημέρες.

ΜΑΪΟΣ. Η «διαπραγμάτευση» με τους «θεσμούς» εξελίσσεται σε φαρσοκωμωδία, με μοναδικό αποτέλεσμα την αποψίλωση των δημόσιων ταμείων για να εξυπηρετηθούν οι δόσεις του χρέους.

ΙΟΥΝΙΟΣ. Πρώτη δημόσια πάλη γραμμών εντός του ΣΥΡΙΖΑ για την τελική έκβαση της «διαπραγμάτευσης». Ο πρωθυπουργός προκηρύσσει στα πεταχτά δημοψήφισμα, ενώ η σιωπηρή μειοψηφία αποψιλώνει πανικόβλητη τα ΑΤΜ.

ΙΟΥΛΙΟΣ. Η κορύφωση του θρίλερ που έτεκε μυν. Παρά τις τρομοκρατικές προειδοποιήσεις των καναλιών και συμπάσης της πολιτισμένης ανθρωπότητας, ο λαός λέει «Οχι» σε ποσοστό 61,3%, για ν’ ανακαλύψει την επομένη ότι κανείς δεν τον πήρε στα σοβαρά. Υστερα από 17 ώρες «εικονικού πνιγμού», ο Αλέξης καταλήγει στο συμπέρασμα ότι κατά βάθος ο Αντώνης και ο ΓΑΠ είχαν δίκιο.

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ. Η Μεγαλόχαρη κάνει το θαύμα της. Το τρίτο Mνημόνιο εγκρίνεται με τις ψήφους της «τρόικας εσωτερικού», αλλά η κυβέρνηση μειοψηφίας δεν χάνει τη δεδηλωμένη. Ο πρωθυπουργός διαλύει τη Βουλή και προκηρύσσει εκλογές, για ν’ αποδείξει ότι τα καταφέρνει καλύτερα από την Παναγία.

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ. Ο Αλέξης κερδίζει ξανά τις εκλογές, όταν οι Ελληνες αναλογίζονται τι σημαίνει να σε πηγαίνει τοίχο-τοίχο ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης. Ενθουσιασμός στην Εσπερία, που διαπιστώνει ότι γουστάρουμε πλέον μνημόνια.

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ. Η παραμονή της χώρας στη Σένγκεν αναγορεύεται σε νέο εθνικό στόχο. Μολονότι η στάση του μέσου γηγενούς απέναντι στους πρόσφυγες παραμένει (προς το παρόν) απείρως υγιέστερη απ’ ό,τι τον καιρό της «ισχυρής Ελλάδας», κάποιοι ποζάρουν ήδη σαν απόγονοι των σταυροφόρων.

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ. Οι εφαρμοστικοί νόμοι διαδέχονται ο ένας τον άλλο, όμως η ταξική πάλη ακόμη το σκέφτεται. Ισως μας μπέρδεψε ο ΣΥΡΙΖΑ, με την ιδέα του να διαδηλώνει εναντίον των μέτρων που ο ίδιος θεσπίζει και ψηφίζει.

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ. Οταν οι συνταγματικοί πατέρες του 1975 απαγόρευαν ρητά την «έκδοση αλλοδαπού διωκόμενου για τη δράση του υπέρ της ελευθερίας», πού να φανταστούν ότι μια μέρα θα συζητιόταν η έκδοση Ελλήνων φοιτητών σε ξένη χώρα για να δικαστούν με μια «επικαιροποιημένη» εκδοχή της νομοθεσίας του Ντούτσε. Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά...