Μαθαίνοντας από συνεντεύξεις…

«Στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια, εκτός από το να ακούω μουσική, συνήθιζα να ξεφυλλίζω καθημερινά και να διαβάζω εφημερίδες. Καθημερινά έμπαιναν στο σπίτι δύο εφημερίδες, μία που έφερνε ο πατέρας και μία ο παππούς μου. Στην αρχή πήγαινα κατευθείαν στις σελίδες με τα αθλητικά, αλλά όσο μεγάλωνα, το ενδιαφέρον μου απλωνόταν και σε άλλα θέματα καθώς και στην πολιτική επικαιρότητα.

Στην εφηβεία μάλιστα άρχισαν να τραβούν την προσοχή μου οι συνεντεύξεις και να τις αναζητώ σε κάθε έντυπο που έπεφτε στα χέρια μου. Εκτός του ότι εμπλούτιζα γενικότερα τις γνώσεις μου, ερχόμουν και σε επαφή με τη σκέψη διαφόρων προσωπικοτήτων –συγγραφέων, ποιητών, πολιτικών, ηθοποιών κ.λπ.– και ήταν σαν να τους είχα δίπλα μου και να συνομιλούσα μαζί τους.

»Πολλές φορές μάλιστα απομνημόνευα σκέψεις και φράσεις τους και τις έκανα δικές μου. Μεγαλώνοντας, η συνήθεια της εφημερίδας δεν με εγκατέλειψε, ακόμη όταν βρέθηκα στο εξωτερικό, στην Αγγλία και στη Γερμανία, για σπουδές αλλά και για δουλειά, δεν έπαψα να παρακολουθώ τον εκεί Τύπο»…

Είναι ο Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης, παιδαγωγός, με σπουδές εδώ και στο εξωτερικό, δάσκαλος στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά και αρθρογράφος, λογοτέχνης-συγγραφέας ποικιλίας αναγνωσμάτων, μεταξύ των οποίων για τον επιφανή μαθηματικό Κωνσταντίνο Καραθεοδωρή, τις Αλησμόνητες πατρίδες (Μακρά Ασία, Πόντο), τον Ελευθέριο Βενιζέλο, μαρτυρίες για το Νταχάου, τον συγγραφέα Νότη Περγιάλη, συμμετοχή σε συλλογικά έργα, δημοσιεύματα σε εφημερίδες, περιοδικά και στο διαδίκτυο, συνεντεύξεις με πρόσωπα από τον πνευματικό χώρο… Ενας σημαντικός αριθμός από τις συνομιλίες αυτές περιλαμβάνεται στο βιβλίο του «100+1 συνεντεύξεις», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Κυριακίδη.

100+1 συνεντεύξεις

Είναι επιλογή από συνεντεύξεις που πήρε ο Ιντζέμπελης από το 2002 έως το 2018 από 70 Ελληνες πεζογράφους και 71 ποιητές (μερικοί από τους οποίους έχουν φύγει από τη ζωή), οι οποίες πρωτοδημοσιεύτηκαν σε έντυπες και ηλεκτρονικές εφημερίδες αλλά και περιοδικά. «Μέσα από τις ερωτήσεις και τις απαντήσεις, ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να γνωρίσει τη σκέψη των δημιουργών αυτών και να εισχωρήσει βαθύτερα στο έργο τους», επισημαίνει ο ίδιος.

Ενδεικτικά μερικά ονόματα: Νάσος Βαγενάς, Γιώργος Βέης, Χάρης Βλαβιανός, Μιχάλης Γκανάς, Ηλίας Γκρης, Μάνος Ελευθερίου, Χριστόφορος Λιοντάκης, Τίτος Πατρίκιος, Αντώνης Φωστιέρης, Γιώργος Χρονάς, Θανάσης Βαλτινός, Μάρω Βαμβουνάκη, Βασίλης Βασιλικός, Μάρω Δούκα, Αλκη Ζέη, Ιωάννα Καρυστιάνη, Γιάννης Ξανθούλης, Γιώργος Σκαμπαρδώνης, Ευγενία Φακίνου, Μιχάλης Φακίνος, Στρατής Χαβιαράς, Ελενα Χουζούρη…

Είπαν…

Ενδεικτικά επίσης, μερικά αποσπάσματα από τις συνεντεύξεις τριών λογοτεχνών (δύο τεθνεώτες κι ένας εν ζωή):

● Σε ερώτηση στην Αλκη Ζέη για το κατά πόσο οι μαθητές ενδιαφέρονται για το διάβασμα εξωσχολικών βιβλίων: «Κατ’ αρχήν πρέπει να ενδιαφερθούν οι δάσκαλοι. Ενα παιδί από μόνο του δεν θα πάρει ένα βιβλίο για να μάθει κάτι από την Ιστορία αλλά ο δάσκαλος θα βρει τον τρόπο. Οι δάσκαλοι εισήγαγαν το βιβλίο μας στα παιδιά και αυτά το αγάπησαν. Οι δάσκαλοι με αφορμή όταν μπήκε στο αναγνωστικό ένα μικρό απόσπασμα μιλάνε στα παιδιά για κάποιο βιβλίο μας και πιο πέρα από τα γεγονότα. Στο Αρσάκειο, την 28η Οκτωβρίου τη γιόρτασαν κάνοντας για θεατρικό έργο το βιβλίο “Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου”, που το έπαιξαν τα παιδιά της έκτης Δημοτικού».

● Ο Μάνος Ελευθερίου για τη «μοίρα» των στιχουργών ενός τραγουδιού: «Ο κόσμος δίνει σημασία σε ό,τι ακούγεται και όχι σε ό,τι γράφεται. Η απόκρυψη του ονόματος του στιχουργού που έγινε στον τόπο μας, έγινε μόνο για τους συνθέτες του λαϊκού τραγουδιού. Αυτό γινόταν διότι αγόραζαν τους στίχους από τους πεινασμένους στιχουργούς και τους παρουσίαζαν ως δικούς τους. Εκαναν όμως και κάτι άλλο. Αναγνώριζαν (μερικοί) τον στιχουργό, αλλά στον δίσκο δεν αναγραφόταν το όνομά του. Ο στιχουργός έπαιρνε τα ποσοστά του από την εταιρεία ως πνευματική ιδιοκτησία, στην οποία είχε κατατεθεί το όνομα του πραγματικού στιχουργού».

● «Ολοι οι άνθρωποι που ζουν πολλά χρόνια στο εξωτερικό, νοσταλγούν τον τόπο τους», λέει ο Τίτος Πατρίκιος. «Οταν όμως είσαι ποιητής, συγγραφέας ή πεζογράφος, η νοσταλγία είναι πιο βασανιστική, γιατί το εργαλείο, που είναι η γλώσσα, αν δεν το παρακολουθείς στον τόπο σου, αδυνατίζει […] Αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που γυρίσαμε με τη γυναίκα μου».

Στο πλαίσιο

Πάσχα στο χωριό, πάλι χωρίς Αθηναίους εξ επαρχίας – λόγω πανδημίας. Στην ουσία, από τότε που τελείωσε ο Εμφύλιος, οπότε και το άδειασμα της περιφέρειας από το πιο εύρωστο δυναμικό του. Αλλοι για την κοντινή ξενιτιά (Αθήνα και γενικά μεγαλουπόλεις) και άλλοι για τη μακρινή (Γερμανία, Καναδάς, Αυστραλία και βάλε). «Ευλογία Θεού», όπως έλεγαν τότε έγκυρα λαρύγγια, εννοώντας προφανώς το συνάλλαγμα που έστελναν οι ξενιτεμένοι – που κάποτε πάει κι αυτό.

Παλάτια, σε σχέση με το παρελθόν, τα περισσότερα σπίτια στο χωριό (από το κατιτίς των ξενιτεμένων), αλλά άδεια από κόσμο. Που ζωντανεύουν Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Δεκαπενταύγουστο, Πάσχα. Τις άλλες ημέρες, μούγκα (πού τα παζάρια και τα παιδιά που άλλοτε γέμιζαν τους δρόμους). Με τους «απείθαρχους», στις πάνδημες ημέρες, να επινοούν τρόπους να ξεφύγουν από τα όργανα και ν’ αλλάξουν κομμάτι εικόνες.

Ο νέος πλανητάρχης, πάντως, αναγνώρισε το Αρμενικό ως γενοκτονία, προς μεγάλη φαρμακίλα των γειτόνων μας, που πιστεύουν μόνο στο νταηλίκι. Συνακόλουθα –θεωρητικά– αναγνωρίζονται και τα ημέτερα δίκαια – συμπεριλαμβανομένων και τα των Κυπρίων. Εκεί όμως απαιτούνται άλλα κότσια... Ακόμα, ότι θα επιβάλει μεγαλύτερη φορολογία στους έχοντες. Για να δούμε…

«Μπορείς να εξηγήσεις τι χρειάζεται αυτός ο “περίπατος”, που κόβει στα δύο την οδό Πανεπιστημίου, αφού δεν έχω δει κανέναν ούτε να τον διασχίζει ούτε να κάθεται στα παγκάκια του;». Για να το σκεφτεί ο δήμαρχος θα είχε τους λόγους του…

ΚΑΙ… Πάνε οι αρχαιότητες της Θεσσαλονίκης… Η ατυχία του –τάχα– υπουργείου Πολιτισμού, επικεφαλής του οποίου έλαχε να βρίσκεται μια κυρία η οποία κατέχεται από καταστροφικό σύνδρομο.