Τραγουδιστές με… ταυτότητα

Η Ελλάδα (χωρίς να είναι η μόνη, αλλά σ’ αυτήν ζούμε, αυτήν γνωρίζουμε περισσότερο) είναι η χώρα που προσφέρεται σε κάθε είδους κομπιναδόρους, κερδοσκόπους, ανθρώπους με σεξουαλικές εκτροπές και ό,τι συναφές. Tέτοια περίπτωση είχε προκύψει στις αρχές της δεκαετίας του ’80 με κάποιον αυτοαποκαλούμενο μαέστρο, ο οποίος, με καταχωρίσεις στις εφημερίδες, προσκαλούσε νέους και νέες που φιλοδοξούσαν να διαπρέψουν ως τραγουδιστές, να προσέλθουν στα Φεστιβάλ Τραγουδιού που οργάνωνε δύο φορές τον χρόνο.

Προϋπόθεση: Να δοκιμαστούν (ή να... σπουδάσουν) για ένα διάστημα στη σχολή του. Και αν… αποφοιτούσαν (πράγμα καθόλου δύσκολο) αποκτούσαν… ταυτότητα τραγουδιστή και μπορούσαν να λάβουν μέρος στα προαναφερόμενα φεστιβάλ και, συνακόλουθα, ως… απόφοιτοι τραγουδιστικής σχολής, να πιάσουν δουλειά…

Για να πρωτεύσουν όμως, έπρεπε να διαθέσουν όσο μπορούσαν περισσότερες προσκλήσεις, δεδομένου ότι η επιδοκιμασία του κοινού έπαιζε τεράστιο ρόλο στην… ανάδειξη και στην καριέρα τους. Για να φτάσουν όμως ώς εκεί, δεν ήταν κάτι που γινόταν τσάμπα. Χρειαζόταν η καταβολή κάποιων διδάκτρων στη... σχολή και η διάθεση όσο γινόταν περισσότερων προσκλήσεων – που δεν ήταν απλές προσκλήσεις, αλλά εισιτήρια.

Την καλοστημένη αυτή καλλιτεχνική… επιχείρηση έβγαλε στη φόρα η τηλεοπτική εκπομπή «Παρασκήνιο» (με σκηνοθέτη τον –μακαρίτη πλέον– Δημήτρη Δημογεροντάκη και ρεπόρτερ τον υπογραφόμενο). Που βέβαια δεν ξεκίνησε να τη διαβάλει, αλλά απλά να την παρουσιάσει – και ως κάτι ανάλογο το εξέλαβε ο... μαέστρος-επιχειρηματίας, ο οποίος πρόθυμα συμμετείχε στα γυρίσματα. Στον δρόμο ωστόσο αποκαλύφθηκε η κομπίνα με τους νέους –και κυρίως τις νέες κοπέλες– που έβλεπαν με την τάχα σχολή, την ταυτότητα και τα φεστιβάλ να τους ανοίγονται οι δρόμοι στα πάλκα και στη δισκογραφία.

Ο «μαέστρος»

Με την προβολή της εκπομπής καταφάνηκε η εικόνα του όλου εγχειρήματος. Αίσθηση στο κοινό, θέμα στα ΜΜΕ, εισαγγελική παρέμβαση, συγχαρητήρια στους συντελεστές της εκπομπής από τον τότε υπουργό Δικαιοσύνης Γιώργο Σταμάτη και αγανάκτηση και απειλές από τον «μαέστρο». Δεν θυμάμαι τι έγινε από εκεί κι έπειτα (και δεν θα είχε, εκτιμώ, νόημα). Το βέβαιο είναι ότι ούτω πως τερματίστηκε η… επιχείρηση και τα θύματα έμειναν με την «ταυτότητα». Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι εξέλιπαν οι κάθε είδους ανομίες…

Αξίζει να μεταφέρω ένα μέρος δημοσιεύματος της εφημερίδας «Ακρόπολις» (29 Μαρτίου 1980): «Το τηλεοπτικό ρεπορτάζ παρουσιάζει πρώτα τον “μαέστρο”. Υστερα δίνει γεύση από το “Φεστιβάλ”. Ακούγονται τραγούδια φρίκης και “ταλέντα” χωρίς φωνητικά προσόντα. Eίναι όλα νέα παιδιά με τη μανία του τραγουδιστή ή της τραγουδίστριας. Μιλώντας για τα “ταλέντα” του [αναφέρεται τ’ όνομά του] είπε ότι οι νέοι πηγαίνουν μόνοι τους στη σχολή του για ν’ ακούσει τις φωνές τους και να κρίνει αν αξίζει να εμφανιστούν στα φεστιβάλ.

ΡΕΠ[ΟΡΤΕΡ]: Και τι κέρδος έχετε από τα φεστιβάλ;

ΜΑΕ[ΣΤΡΟΣ]: Κανένα. Απλούστατα έχω αφοσιωθεί στο να βγάζω νέους τραγουδιστές.

ΡΕΠ.: Και με τι πόρους οικονομικούς τα φέρνετε βόλτα;

ΜΑΕ.: Από τις συνθέσεις μου.

ΡΕΠ.: Εχουν γυριστεί σε δίσκους;

ΜΑΕ.: Οχι, γιατί διαφωνώ με όλες τις φωνογραφικές εταιρείες.

ΡΕΠ.: Γιατί;

ΜΑΕ.: Είναι λίγα τα ποσοστά που μου προσφέρουν.

ΡΕΠ.: Και πώς ζείτε;

ΜΑΕ.: Από τα μαθήματα μουσικής που προσφέρω στους μαθητές μου.

ΡΕΠ.: Τι πληρώνει ένας νέος για να πάρει μέρος σε κάποιο από τα φεστιβάλ σας;

ΜΑΕ.: Απολύτως τίποτα. Ισως κάποιο μικρό ποσό – ασήμαντο για τη συμμετοχή του. Για τα έξοδα, 250 δραχμές.

ΡΕΠ.: Κόβετε εισιτήρια για τα φεστιβάλ;

ΜΑΕ.: Οχι, υπάρχουν προσκλήσεις.

ΡΕΠ.: Πόσοι ήταν οι… προσκεκλημένοι στο τελευταίο φεστιβάλ;

ΜΑΕ.: Περίπου 1.200 άτομα, που πλήρωσαν το ποτό που τους σέρβιραν.

Στο σημείο αυτό ο ρεπόρτερ “τρυπώνει” σε μια τρώγλη, όπου ζει μια μάνα με τις τρεις θυγατέρες της (η μία από τις οποίες συμμετείχε στο φεστιβάλ, αλλά δεν ψηφίστηκε)». (Προφανώς δεν διέθετε αρκετούς… καλεσμένους).

Ο χώρος δεν επιτρέπει να συνεχίσω την αναδημοσίευση του ρεπορτάζ, όπου μητέρα και κόρες πήραν χαμπάρι ότι ξοδεύτηκαν (γιατί όλα ήταν επί πληρωμή) για αχρείαστες μουσικές «σπουδές», συμμετοχή σ’ ένα τάχα φεστιβάλ και την απόκτηση μιας ταυτότητας… τραγουδιστή χωρίς αντίκρισμα…

Στο πλαίσιο

Ως συντάκτης στο καλλιτεχνικό ρεπορτάζ (αλλά εξ… αποστάσεως τα τελευταία χρόνια) γνωρίζω ότι η αρχαιολόγος Λίνα Μενδώνη υπήρξε επί δέκα έτη γενική γραμματέας στο υπουργείο Πολιτισμού (επί κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.). Αλλά… διακριτική και αθόρυβη, σ’ ένα υπουργείο άλλωστε που οι κυβερνήσεις δεν δίνουν ιδιαίτερη σημασία και συντηρείται κυρίως για τα «μάτια» με ένα ποσό γύρω στη μισή μονάδα του κρατικού προϋπολογισμού.

Ωσπου στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση η Ν.Δ. αναδεικνύεται κυβέρνηση, με την κυρία Μενδώνη να διορίζεται από τον πρωθυπουργό υπουργός Πολιτισμού, μολονότι δεν είχε λάβει μέρος στην εκλογική αναμέτρηση. Κι εκεί καταφαίνονται τα… διοικητικά της «προσόντα» και οι σχεδιασμοί, που άλλωστε ταυτίζονται με τους κυβερνητικούς (εξ ου και η πρωθυπουργική προστασία). Ενδεικτικά: Το… ενδιαφέρον για τις αρχαιότητες της Θεσσαλονίκης, ο δανεισμός επί 25 και 50 έτη (η αρχική υπουργική απόφαση ήταν για 50 και… 100) αρχαιοτήτων σε ξένα μουσεία, το τσιμέντο στην Ακρόπολη…

Και σαν να μην έφταναν αυτά (και άλλα) προέκυψε το σκάνδαλο με τις σεξουαλικές συμπεριφορές του τέως καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου. Που –όλα– ξεκίνησαν με την καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου, συνεχίστηκαν με την σοκαριστική μαρτυρία του Νίκου Σ. στη Ναταλί Χατζηαντωνίου, για να ακολουθήσει ομοβροντία καταγγελιών. Με την υπουργό Πολιτισμού να προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, την εξέγερση του καλλιτεχνικού –και όχι μόνο– κόσμου με την απαίτηση να παραιτηθεί η υπουργός και –επιτέλους– την επέμβαση της Δικαιοσύνης.

ΚΑΙ… 1. Με το να υπάρχει παραγραφή, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει και αδίκημα. 2. Τίποτα δεν είναι πρωτοφανές (που χρησιμοποιείται κατά κόρον στα ρεπορτάζ).