«Ή λέμε ΝΑΙ ή λέμε ΟΧΙ. ΝΑΙ στη φυσική οικογένεια, ΟΧΙ στα λόμπι των ΛΟΑΤΚΙ. ΝΑΙ στη σεξουαλική ταυτότητα, ΟΧΙ στην ιδεολογία του φύλου. ΝΑΙ στην κουλτούρα της ζωής, ΟΧΙ στην άβυσσο του θανάτου. ΝΑΙ στην οικουμενικότητα του σταυρού, ΟΧΙ στην ισλαμιστική βία. ΝΑΙ στα ασφαλή σύνορα, ΟΧΙ στη μαζική μετανάστευση… ΝΑΙ στην κυριαρχία των λαών, ΟΧΙ στους γραφειοκράτες των Βρυξελλών».
Η οργισμένη ομιλία της το περασμένο καλοκαίρι συμπύκνωσε το «όραμα» του μετα-φασιστικού κόμματος Αδέλφια της Ιταλίας και της ηγέτιδάς του Τζόρτζια Μελόνι, που προαλείφεται για πρωθυπουργός της Ιταλίας, ακριβώς 100 χρόνια μετά την Πορεία προς τη Ρώμη των μελανοχιτώνων τον Οκτώβριο του 1922, που έφερε τον Μπενίτο Μουσολίνι στην εξουσία.
Η νίκη της Μελόνι αποτελεί μια «κακή είδηση για τη δημοκρατία και μια χείριστη για τα δικαιώματα των γυναικών και της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας», σχολίαζε στην εφημερίδα Publico ο Αντόνι Αγκιλό, φιλόσοφος του Κέντρου Κοινωνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Κόιμπρα, γιατί η Ακροδεξιά αποτελεί απειλή για όλα τα πολιτικά και ανθρώπινα δικαιώματα.
Δεν κρύβεται ο φασισμός
Η Μελόνι εντρύφησε στον φασισμό εξ απαλών ονύχων. Στα 15 της στρατεύτηκε στη νεολαία του Ιταλικού Κοινωνικού Κινήματος (MSI), κληρονόμου του Φασιστικού Κόμματος του Μουσολίνι. Πέρασε στην Εθνική Συμμαχία (με τη σειρά της διάδοχο του MSI), έγινε μέλος της Βουλής το 2006 και ίδρυσε το 2012 τα Αδέλφια της Ιταλίας, αναλαμβάνοντας τα ηνία τους το 2014.
«Τα Αδέλφια της Ιταλίας είναι μια επανίδρυση της επανίδρυσης του πρωτότυπου φασιστικού κόμματος», έλεγε η δημοσιογράφος Αλμπα Σιδέρα στη Huffington Post. «Εκπροσωπεί μια άκρα Δεξιά πιο αντιδραστική, που έχει άμεσες φασιστικές ρίζες και συνδέεται με τους υπερσυντηρητικούς Καθολικούς. Θεός, πατρίδα, οικογένεια, είναι το σύνθημά της. Και ο Τραμπ και ο Ορμπαν είναι οι καθρέφτες όπου αντανακλάται».
Ενοχλούνται με τον χαρακτηρισμό μετα-φασίστες, αλλά συχνά-πυκνά τους ξεφεύγουν οι ρωμαϊκοί χαιρετισμοί, η νεολαία τους συμμετέχει σε εκδηλώσεις νεοναζιστικών ομάδων, γιόρτασαν πέρσι με δείπνο την Πορεία προς τη Ρώμη. Η Μελόνι επανέφερε την τρίχρωμη φλόγα του Μουσολίνι ως σύμβολο του κόμματος, ενώ εξασφάλισε γραφεία στο εμβληματικό κτίριο στο κέντρο της Ρώμης όπου άλλοτε μπαινόβγαιναν οι συνεργάτες του Ιλ Ντούτσε. Γι’ αυτήν ο δικτάτορας ήταν απλώς μια «πολύπλευρη προσωπικότητα».
Στη διάρκεια της εκστρατείας της έδωσε εντολές στον κομματικό μηχανισμό να αποφεύγεται κάθε ακρότητα και να εμφανίζονται ως μια μετριοπαθής δεξιά δύναμη. Αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία, έλεγε στη Liberation η φιλόσοφος και πρώην βουλεύτρια Μικέλα Μαρτσάνο: «Η Μελόνι είναι το ευγενικό πρόσωπο ενός κόμματος φασιστοειδών».
Περί γυναικών
«Είμαι γυναίκα, είμαι μητέρα, είμαι Ιταλίδα, είμαι χριστιανή και δεν θα μου τα στερήσουν αυτά». Αυτό είναι το μάντρα της 45χρονης Μελόνι, που αυτοσυστήνεται ως μια γυναίκα αυτοδημιούργητη που κέρδισε τα πάντα χάρη στην αξία και στο κουράγιο της. Η Μελόνι τονίζει την ταπεινή της καταγωγή και τα παιδικά της χρόνια στην εργατική συνοικία Γκαρμπατέλα, ότι τη μεγάλωσαν γυναίκες γιατί ο πατέρας της εγκατέλειψε την οικογένεια, τη δύσκολη εφηβεία της, τα χρόνια που δούλεψε ως νταντά, πωλήτρια δίσκων, σερβιτόρα για να τα βγάλει πέρα.
Αλλά συνάντησε την αντίθεση των γυναικείων κινημάτων και μαζί μια καμπάνια επώνυμων γυναικών, που με τίτλο «Οχι αυτή» κατάγγελλαν πως η εκλογή της συνιστά τεράστια απειλή ακόμη και για το δικαίωμα στην άμβλωση που νομοθετήθηκε το 1978. Λέει πως δεν θα το περιορίσει αλλά υπόσχεται να πληρώνει για να μην κάνουν άμβλωση οι γυναίκες και να επιτρέψει σε ομάδες κατά των αμβλώσεων να μπαίνουν σε κλινικές για να τις «κατηχούν». Αλλωστε στις περιοχές όπου ήδη κυβερνούν τα Αδέλφια της Ιταλίας η άμβλωση είναι πλέον σχεδόν αδύνατη.
Μιλά για αξιοκρατία, αγνοεί τις διακρίσεις και απεχθάνεται τις ποσοστώσεις που χαρακτηρίζει «γκέτο για γυναίκες» λέγοντας δηκτικά ότι «δεν είμαι πάντα για να με σώσετε». Οπως και άλλες ακροδεξιές, αποπολιτικοποιεί την ανισότητα φύλου αρνούμενη τις δομές που καταπιέζουν και στερούν ευκαιρίες από τις γυναίκες και ανάγοντας την επιτυχία σε «ατομική» υπόθεση.
Στο πρόγραμμά της το πρώτο σημείο είναι η προάσπιση της γεννητικότητας και της οικογένειας, που θα στηρίξει «με το μεγαλύτερο οικονομικό πακέτο στην ιστορία της χώρας». «Αυτή της η υπόσχεση σχετίζεται άμεσα με την αντίληψή της για τη θέση της γυναίκας, την οποία θεωρεί κυρίως μητέρα, ως επέκταση του έθνους και της ιταλικής ταυτότητας που απειλείται με εξαφάνιση», σχολίαζε η δημοσιογράφος Κάρλα Μάσθια στην El País: Για τη Μελόνι είναι χρέος του κράτους να στηρίξει τις γυναίκες στον ρόλο τους ως αναπαραγωγών.
Και καθώς η ισλαμοφοβία έχει γίνει ο βασικός ρατσιστικός άξονας των μετα-φασιστικών πολιτικών στην Ευρώπη, δεν είναι τυχαίο πως το πρόγραμμα της Μελόνι περιλαμβάνεται στο ίδιο κεφάλαιο, «το τέλος της παράνομης μετανάστευσης», με «την αποκατάσταση της ασφάλειας των πολιτών» και τη μάχη «ενάντια στη βία κατά των γυναικών και των παιδιών». Μετανάστευση, ασφάλεια, έμφυλη βία… Ολα μαζί...
Μία από τις πιο επικίνδυνες στρατηγικές της Ακροδεξιάς είναι ο φεμοεθνικισμός που έχει υιοθετήσει και η Μελόνι: η διαστρεβλωμένη οικειοποίηση της φεμινιστικής ρητορικής που με προκάλυμμα την προστασία των δικαιωμάτων των γυναικών αναπαράγει τη ρατσιστική και ξενοφοβική της κοσμοαντίληψη καθιστώντας τον μετανάστη αποδιοπομπαίο τράγο, επισημαίνει ο φιλόσοφος Αντόνι Αγκιλό.
Ενώ αρνείται ότι υπάρχει μια δομική βία κατά των γυναικών, εργαλειοποιεί την έμφυλη βία όταν αυτή αφορά μετανάστες. Και δη μουσουλμάνους, παρουσιάζοντας τους μεν άντρες ως τον μεγαλύτερο εχθρό των γυναικών, τις δε γυναίκες ως παθητικά θύματα που χρήζουν σωτηρίας. Οπως έκανε αναρτώντας βίντεο στο twitter που δείχνει έναν βιασμό στον δρόμο, με τη Μελόνι να τονίζει πως ήταν μια Ουκρανή που βιάστηκε από αιτούντα άσυλο, αναπαράγοντας έτσι το στερεότυπο του εγκληματία μετανάστη.
Υπάρχει μια αντίφαση, λέει η δημοσιογράφος Κριστίνα Φαγιαράς: «Η Μελόνι εκμεταλλεύεται την πρόοδο και τις κατακτήσεις του φεμινισμού για να επιχειρήσει να τον δυναμιτίσει και να τον υπονομεύσει. Αλλά αν σήμερα μπορεί να ηγηθεί μιας κυβέρνησης, το οφείλει στις πολύχρονες μάχες των φεμινιστριών και για τα πολιτικά δικαιώματα των γυναικών».
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας