Η«Φεύγουσα Κόρη» του θεάτρου μας, από την παράσταση που επί χρόνια έπαιζε και της χάρισε και μια υποψηφιότητα για το βραβείο «Μελίνα Μερκούρη» (2007), η γοητευτική και αέρινη ηθοποιός Ρηνιώ Κυριαζή, φέτος έκανε το μεγάλο βήμα: Εγραψε το πρώτο της θεατρικό έργο.
Η «Μεγάλη Αρκτος» παίζεται ήδη στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων σε σκηνοθεσία Νίκου Φλέσσα, αλλά και εκδόθηκε από το «Ροδακιό». Απόψε, μάλιστα, γίνεται και η παρουσίασή του (8 μ.μ., Κολοκοτρώνη 59Β, Στοά Κουρτάκη). Και είναι ένα κείμενο που λιγότερο διαβάζεται και παίζεται και περισσότερο ακούγεται και τραγουδιέται. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να γράφει μια ηθοποιός που επί χρόνια μελετά επίμονα, αλλά και εφαρμόζει στην πράξη τα όσα διδάχτηκε, για τον ρόλο της φωνής και του τραγουδιού στην υποκριτική και την εκφορά του κειμένου, δίπλα στη Μίρκα Γεμεντζάκη αλλά και σε πανεπιστήμια του εξωτερικού;
Τέσσερις γυναίκες ηθοποιοί, η μία από αυτές η Ρηνιώ Κυριαζή, επωμίζονται την ίδια γυναίκα. Η Ολγα αναζητά την αγάπη και δεν τη βρίσκει. Συναντιέται, όμως, με τραγικές ηρωίδες: την Ηλέκτρα, την Κασσάνδρα, την Αντιγόνη· αλλά και γυναίκες άλλες, που έρχονται από παλιά, που μπορούν να εκφραστούν και να ζήσουν τη φύση τους ολοκληρωμένα, μέσα από παραδόσεις, θρήνους και μοιρολόγια.
Ποιητική, αλλά και πατώντας στον πιο πεζό ρεαλισμό είναι η «Μεγάλη Αρκτος». Με μια γυναικεία μεταφυσική διάσταση. Απλωμένη στον χώρο (από ένα διαμέρισμα μέχρι τα βουνά της Ηπείρου) και στον χρόνο (από το σήμερα μέχρι την αρχαιότητα). Είναι, όμως, και ερμητική. Λίγες ερωτήσεις στη Ρηνιώ Κυριαζή ίσως ξεκαθαρίσουν κάπως τα πράγματα.
• Γιατί αισθανθήκατε την ανάγκη να γράψετε θέατρο; Δεν βρίσκατε κείμενα που να βοηθάνε τη δουλειά και την αναζήτησή σας; Σκοπεύετε να συνεχίσετε;
Το ταξίδι της «Μεγάλης Αρκτου» δεν ξεκίνησε με στόχο να γραφτεί ένα έργο. Ξεκίνησε από μια ανάγκη να αγγίξω τις μεγάλες μου αγάπες με τρόπο πολύ προσωπικό (τη μουσική που παράγει το ανθρώπινο σώμα, την ποίηση που το πάλλει, κάποιες από τις ηρωίδες της αρχαίας τραγωδίας) και να πάω πιο βαθιά σε κομμάτια μου που έμεναν πολύ καιρό ανολοκλήρωτα. Και παραμένουν. Μόνο που εν τω μεταξύ έχω πλουτίσει από την επαφή μαζί τους. Το κείμενο προέκυψε από τη δουλειά μου με τον Νίκο Φλέσσα, όπου προσεγγίζαμε αυτά τα μεγάλα θέματα πολύ ανοιχτά, χωρίς να ξέρουμε πού θα οδηγήσει αυτή η εργασία. Ναι, θα ‘θελα πολύ να συνεχίσω.
• Το έργο είναι δύσκολο. Θα μπορούσατε να το περιγράψετε με λίγα λόγια;
Πιστεύω πως εκπαιδευόμαστε και εκπαιδεύουμε όλο και πιο επιμελώς να σκοτώσουμε την αγάπη. Σ’ αυτόν τον κόσμο που κατασκευάζουμε δεν έχουν χώρο ο έρωτας, η ελευθερία, η μουσική. Ζούμε σε κουτάκια όλο και πιο ευθυγραμμισμένα, με ταμπέλες και σαφείς οδηγίες χρήσης. Η γυναίκα της ιστορίας είναι σπασμένη σε κομμάτια· κατακερματισμένη. Και ο άντρας είναι εγκλωβισμένος στην εικόνα του. Μετά το τέλος της σχέσης τους θα συναντηθούν σ’ ένα όνειρο, όπου εκείνη επιστρατεύει ό,τι πολυτιμότερο διαθέτει σαν ακριβό φυλαχτό -τη φύση, τη μνήμη, τον ρυθμό, τον στίχο- για να ενώσει τα κομμάτια της και να φτιάξει τον προσωπικό της μύθο. Κι εκείνος, φτάνει πολύ κοντά στο να συνδιαλλαγεί με τους εφιάλτες του, αλλά...
• Είναι ένα ιδιόμορφα φεμινιστικό έργο. Από ποια σύγχρονη γυναικεία συνθήκη ξεκινήσατε για να φτάσετε στην τελική σύνθεση; Και πώς συνδέονται οι σύγχρονες γυναίκες του έργου, που ζουν έναν ματαιωμένο έρωτα, με την Αντιγόνη, την Ηλέκτρα ή την Κασσάνδρα;
Δεν πρόκειται εδώ για τον ματαιωμένο έρωτα, αλλά για τον ευτελισμένο έρωτα. Οχι για μια χαμένη αγάπη, αλλά για το πτώμα της λέξης αγάπη, όπως τη χρησιμοποιούμε κάθε μέρα. Ματαιωμένη νιώθω όταν δεν μπορώ να αγωνιστώ, να τραγουδήσω, να γεννήσω. Οταν οι σχέσεις δεν δουλεύουν γιατί είμαστε όλοι, άντρες-γυναίκες, πνιγμένοι από τα τραύματά μας. Οι γυναίκες της τραγωδίας είναι σε επαφή με το «είναι» τους, εμείς όμως όχι.
• Είναι φανερό ότι σας ενδιέφερε ιδιαίτερα η δουλειά σας πάνω στη φωνή, στη μουσική, στο τραγούδι. Φαντάζομαι ότι ήταν και το πιο δύσκολο κομμάτι στις πρόβες. Πώς δουλέψατε;
Ολοι οι συνεργάτες μου είναι καλλιτέχνες που έχουν την ανάγκη να συνάδουν μαζί με άλλους και να ανακαλύψουν τη μουσική της συνάντησης. Αυτό αναζητούμε κάθε μέρα και όχι, δεν είναι δύσκολο· είναι μαγικό. Το έργο μας δεν μιλιέται· τραγουδιέται, χωρίς όργανα, μόνο με τα σώματά μας και δεν μας ενδιαφέρουν οι σωστές νότες. Μόνο οι ήχοι που αποκαλύπτουν σύμπαντα.
• Εχετε πίσω σας πολλή δουλειά και αναγνώριση. Τι ονειρεύεστε ακόμα; Τι σας δίνει δύναμη να συνεχίσετε;
Ονειρεύομαι να είμαι σε θέση να συνεχίσω να αντιστέκομαι στην πραγματικότητα που μας επιβάλλεται ως αυτονόητη. Δεν δέχομαι ότι αυτό το φως που βλέπω κάθε μέρα κρύβει τόσο σκοτάδι· δεν δέχομαι ότι μπορούμε να σκοτώνουμε ο ένας τον άλλο και να αφήνουμε τους αδύναμους να υποφέρουν. Θα ήθελα να μπορώ να κάνω περισσότερα γι’ αυτό. Ψάχνω τον τρόπο· δεν είναι εύκολο.
Μέχρι 11 Ιανουαρίου, δέκα παραστάσεις στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων (Κύπρου 91Α και Σικίνου, Κυψέλη, τηλ.: 213-0040496). Κάθε Σάββατο και Κυριακή (21.00).
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας