Ενα από τα πιο δύσκολα είδη θεατρικής γραφής είναι το παιδικό και εφηβικό θέατρο. Τα παιδιά και οι έφηβοι σήμερα «κριντζάρουν» και απορρίπτουν με ευκολία ό,τι δεν βρίσκουν ενδιαφέρον όσο να περάσουν πατώντας ελαφρά το δάχτυλο πάνω στην οθόνη του κινητού για να δουν το επόμενο βίντεο στο τικ τοκ. Πώς να κερδίσει λοιπόν την προσοχή τους το θέατρο με τα φτωχά μέσα που διαθέτει σε σχέση με τα εντυπωσιακά εφέ και την ταχύτητα των εικόνων που έχουν συνηθίσει να βλέπουν παθητικά από το κρεβάτι ή τον καναπέ του σπιτιού τους;
Αυτό είναι και ένα μεγάλο στοίχημα για το θέατρο και τους συγγραφείς του σήμερα. Ο Ανδρέας Φλουράκης φτιάχνει ιστορίες που έχουν κάτι το ξεχωριστό και το σαγηνευτικό. Γράφει για πράγματα και καταστάσεις του σήμερα τοποθετώντας τες σε ένα σύμπαν μεταξύ του ονείρου και του ρεαλισμού, αφήνοντας τους θεατές ελεύθερους να ταξιδέψουν σε αυτές παίρνοντας μαζί τους ό,τι εκείνοι χρειάζονται και έχουν ανάγκη.
Τα έργα του μιλάνε για τα πιο σοβαρά και δύσκολα θέματα με έναν απλό και άμεσο τρόπο, με γενναίες δόσεις χιούμορ, χωρίς να χάνουν τίποτα από τη βαρύτητά τους και χωρίς διδακτισμό, αλλά με ειλικρίνεια και ευθύτητα απέναντι στον θεατή. Συστατικά εξίσου απαραίτητα και σημαντικά και για ένα πετυχημένο παιδικό και εφηβικό έργο.
Στην «Ιστορία του σπασμένου καθρέφτη» η Αννα και ο Ακης, η γιαγιά της Αννας, καλικάντζαροι και νεράιδες, οι βασίλισσες του πάγου και του ήλιου, μια βάρκα που τη λένε βάρκα και της αρέσουν τα ροζ παπούτσια της Αννας, μια πόρτα που τη λένε Μιχάλη και παλιά ήταν φούρναρης, ένας επιστάτης-κοράκι με τη γυναίκα του την καμαριέρα κορακίνα που εργάζονται στο κύριο Ακη και την κυρία Κέι, μια οικογένεια κλεφτών που οι γονείς τρελαίνονται για πατάτες και που όταν τις τρώνε τους παίρνει ο ύπνος, ένα παιδί-τάρανδος που ζει με τη θεία του σε ένα ιγκλού, συνθέτουν το σύμπαν που δημιούργησε ο Ανδρέας Φλουράκης σε αυτό το θεατρικό έργο του.
Αφορμή για να συναντηθούν οι ήρωες της ιστορίας είναι το σπάσιμο ενός καθρέφτη, όχι όμως ενός απλού καθρέφτη, γιατί τότε το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί θα ήταν μια απλή γρουσουζιά για εφτά χρόνια. Αλλά ενός καθρέφτη που οι πονηροί, κατεργάρηδες και ζημιάρηδες καλικάντζαροι τον έφτιαξαν από κομμάτια από πολλούς άλλους καθρέφτες διάσημων κακών, όπως της μητριάς της Χιονάτης, του Φαντάσματος της Οπερας, της Μάτζικα ντε Σπελ, του Αλ Καπόνε και πολλών άλλων και που από μια απροσεξία τους (ο λόξιγκας ενός από τους καλικάντζαρους συγκεκριμένα) έσπασε και τα αμέτρητα θρυμματισμένα κομμάτια του σκορπίστηκαν σε όλον τον πλανήτη.
Τα μικρά αυτά θραύσματα του καθρέφτη μπήγονται στο δέρμα των ανθρώπων και τους βγάζουν τον χειρότερο εαυτό τους και εκείνοι όχι μόνο δεν δίνουν σημασία, αλλά δεν κάνουν τίποτα για να τα βγάλουν.
Και έτσι γίνονται «λίγο πιο νευρικοί», «λίγο πιο τελειομανείς», «λίγο πιο κακοί» και αποκτούν τη μανία να θέλουν πολλά λεφτά και να γίνουν διάσημοι όπως λέει και το τραγούδι:
«Ο σπασμένος καθρέφτης του κόσμου
θέλει να ’μαι ο κακός εαυτός μου
Ο σπασμένος καθρέφτης του κόσμου
με βάζει να λέω “δώσ’ μου δώσ’ μου”.
Με βυθίζει σε βαθιά μοναξιά
με τον φόβο να ζω συντροφιά
Τελειότητα, φήμη, λεφτά
να μην μπορώ χωρίς αυτά».
Η περιπέτεια ξεκινά όταν ένα κομματάκι από τον καθρέφτη καρφώνεται στο μέτωπο του Ακη και τότε αρχίζουν να του φταίνε όλα, το σχολείο, οι συμμαθητές του, η Αννα, όλη του η ζωή και εύχεται να βρεθεί σε έναν κόσμο που θα είναι όλα τέλεια, δεν θα νευριάζει, δεν θα σπαζοκεφαλιάζει, δεν θα έχει κανένα πρόβλημα και έτσι ακολουθεί τη βασίλισσα του πάγου που ακούει την ευχή του και του υπόσχεται ότι αυτή η ζωή τον περιμένει στο βασίλειό της.
Η Αννα, όπως στο παραμύθι της βασίλισσας του πάγου, αποφασίζει να βρει τον Ακη και να τον γυρίσει πίσω, όσο μακριά κι αν χρειαστεί να φτάσει.
«Η ιστορία του σπασμένου καθρέφτη» με τους ετερόκλητους ήρωες φερμένους από τον κόσμο των παραμυθιών και της φαντασίας με πινελιές ρεαλισμού είναι η ιστορία του κόσμου μας. Μιλάει για την πραγματικότητα που βιώνουμε σήμερα, την εποχή του ανικανοποίητου. Το μεγάλο μπέρδεμα του σημερινού ανθρώπου, όπου όλα του φταίνε και δεν είναι ευχαριστημένος με τίποτα, δηλώνει ότι θέλει να αλλάξει τα πάντα χωρίς να κάνει κάτι γι’ αυτό, δεν παραδέχεται τα λάθη του και δεν θέλει να έχει την ευθύνη για τις πράξεις του, πιστεύει ότι έχει πάντα δίκιο, φταίνε μόνο οι άλλοι και απαιτεί την τελειότητα, καταφέρνοντας έτσι να είναι μόνιμα απογοητευμένος από τον εαυτό του και τους γύρω του.
Υπάρχει κάτι που μπορεί να μας κάνει καλύτερους; Ναι. Η αγάπη και η βοήθεια που μπορούμε να δώσουμε στον διπλανό μας. Η φιλία. Το νοιάξιμο. Η δύναμη της συγχώρεσης. Η ευαισθητοποίηση και η συμβολή όλων μας στην προστασία της φύσης και του περιβάλλοντος, ένα από τα πολλά μηνύματα της ιστορίας. Και τότε:
«Ο σπασμένος καθρέφτης του κόσμου
θα πάψει να είναι εχθρός μου
όταν μάθω πώς να συγχωρώ
την αγάπη παντού να σκορπώ».
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας