«Τι καλά που ήρθατε... Το θέατρο ζει!» μονολογούσε ο Γιάννης Κακλέας ανεβαίνοντας τα σκαλιά ψηλά στο ηλεκτρολογείο, δύο λεπτά πριν οι «Αχαρνής» του ξεχυθούν στην ορχήστρα του αρχαίου θεάτρου.
Και είχε δίκιο. Γιατί τελικά η καλύτερη παράσταση του καλοκαιριού έχει ήδη κριθεί. Είναι αυτή που έδωσε το κοινό.
Ολοι εκείνοι που δεν έπεσαν σε κατάθλιψη, αλλά έβαλαν πλάτη, στήριξαν, ήταν παρόντες στα δύσκολα που πέρασε το ελληνικό θέατρο αυτό τον Ιούλιο.
Ενώ η χρεοκοπία της χώρας κρεμόταν κυριολεκτικά από μια κλωστή, ο πολιτισμός έδινε τον δικό του αγώνα στα αρχαία θέατρα – και όχι μόνο.
Στη διάρκεια των τελευταίων μαρτυρικών ημερών το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου και άλλα φεστιβάλ, όπως των Φιλίππων, αλλά και διάσπαρτες παραστάσεις και συναυλίες που περιοδεύουν μετρούν απώλειες – ματαιώσεις, μεταθέσεις, συρρικνώσεις.
Παραγωγές βρέθηκαν στον αέρα, ηθοποιοί έμειναν χωρίς δουλειά, απλήρωτοι για πρόβες και παραστάσεις.
Με το Φεστιβάλ ανήμπορο λόγω κλειστών τραπεζών να εκταμιεύσει χρήματα, κάποιες παραστάσεις είχαν πρόβλημα μετακίνησης, σίτισης, διαμονής.
Και ήταν πολύ συγκινητικό να ακούς τον Νίκο Λιακόπουλο (του «Λεωνίδα») να λέει: «Καθόλου να μη σκεφτούν τα χρήματα, θα τους ταΐσουμε όλους»...
Μέσα στη δίνη ήταν λογικό ο κόσμος να μεταβάλλει τις προτεραιότητές του.
Μαζεύτηκε σπίτι, μπροστά στην τηλεόραση ή μπροστά στα ATM για τα 60 ευρώ... στην καλύτερη περίπτωση, έχοντας την τάση να τα φυλάξει καλού-κακού.
Κι όμως ένα πολύ μεγάλο κομμάτι αυτού του μουδιασμένου κόσμου, αψηφώντας τον ορυμαγδό της καταστροφολογίας, τόλμησε να μετακινηθεί, να ψηφίσει «ναι» στο θέατρο.
Γέμισαν με την πολύτιμη για τους καιρούς βενζίνη το αυτοκίνητό τους, αγόρασαν εισιτήρια, υπολόγισαν το φαγητό τους και κατέβηκαν στην Επίδαυρο.
Οι «Τρωάδες» του Ευριπίδη ήταν η παράσταση που είχε την ατυχία να ανοίξει τα φετινά Επιδαύρια μέσα στον αχό του δημοψηφίσματος, «πληρώνοντας» με μειωμένη προσέλευση, κυρίως την Παρασκευή όπου στην Αθήνα μαίνονταν οι συγκεντρώσεις του «Οχι» και του «Ναι».
Ο Σωτήρης Χατζάκης είχε επίσης την ατυχία να μην μπορέσει να κάνει ούτε μια πρόβα στο θέατρο μέχρι τη γενική, αφού έβρεχε κάθε βράδυ.
Ομως το κοινό ήταν εκεί, υποστηρίζοντας την προσπάθεια σκηνοθέτη και ηθοποιών. Οι αριστοφανικοί «Αχαρνής» ακολούθησαν, συγκεντρώνοντας αρκετό κόσμο την Παρασκευή και ακόμα περισσότερο το Σάββατο.
Και το βράδυ του Σαββάτου, στη διάρκεια του τελευταίου και μοιραίου Eurogroup, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που βρέθηκαν στο Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου ν’ ακούσουν τη Νένα Βενετσάνου στην ωραία παράσταση «1000+1 πόλεις» με τραγούδια Χατζιδάκι, Θεοδωράκη και δικά της σε στίχους Ελλήνων ποιητών.
Και ήταν παράξενη η αίσθηση ν’ ακούς κείμενα μεγάλων δημιουργών (Καβάφης, Ρίτσος, Χάινε, Καλβίνο κ.ά.) να μιλούν για γενέθλιους τόπους, να βλέπεις στο βίντεο πόλεις και αρχαιότητες της πατρίδας σου την ίδια στιγμή που το μέλλον της παζαρευόταν, κυριολεκτικά, στις Βρυξέλλες.
Κι όταν άνοιξα κλεφτά το κινητό μου για να μάθω τι γίνεται, η φωνή της Νένας Βενετσάνου με επανέφερε κοντά της: «Δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό, έτσι που την ζωή σου ρήμαξες εδώ στην κόχη τούτη τη μικρή σ’ όλη την γη την χάλασες».
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας