Μέρες που είναι, γιορτινές και άγιες, είναι αυτή η συνήθεια που επανέρχεται κάθε χρόνο, σε κάθε Πάσχα. Πάντα θα υπάρχει μια προβολή του «Life of Brian» («Η ζωή του Μπράιαν»), της κοινωνικοπολιτικής σάτιρας των Monty Python, που θεωρήθηκε βλάσφημη, απαγορεύτηκε σε αγγλικές πόλεις, σε αμερικανικές πολιτείες και σε χώρες όπως η Ιρλανδία και η Νορβηγία, και αποτέλεσε πεδίο διαμάχης για τις αξίες που προβάλλει η ταινία και τα «όρια της σάτιρας» (λες και η σάτιρα, εκείνη που στοχεύει τους κρατούντες, πρέπει να έχει όρια τα οποία θα τα ορίζουν εκείνοι που έχουν εξουσία έναντι άλλων).
Αν και η ταινία δεν σατιρίζει ούτε και ασχολείται με τη ζωή του Χριστού, αφού ο Μπράιαν «δεν είναι ο Μεσσίας, αλλά ένα πολύ άτακτο αγόρι», αυτό δεν απέτρεψε αντιδραστικές δυνάμεις της βρετανικής κοινωνίας να την πολεμήσουν, να την ονοματίσουν βλάσφημη και να τη λογοκρίνουν πετυχαίνοντας αυτό ακριβώς που θα ήθελαν και οι συντελεστές της ταινίας: πρώτον, η ταινία να γίνει διάσημη και να αποκτήσει ένα cult στάτους παγκοσμίως και, δεύτερον, να εκθέσουν όλους αυτούς που η ταινία όντως σατιρίζει: τους φονταμενταλιστές χριστιανούς, τους φανατικούς, εκείνους που θα έκαναν τα πάντα για να λιθοβολήσουν σε δημόσια θέα όσους δεν γουστάρουν, δικαιολογώντας τις πράξεις τους με ψευδή αποφθέγματα περί ελευθεριών και δικαιωμάτων.
Οι αντιδράσεις αυτές βέβαια για τη «Ζωή του Μπράιαν» δεν έπεσαν από τον ουρανό εν μιά νυκτί, αλλά ήταν μια καλά συντονισμένη προσπάθεια δεκαετιών, η οποία επικράτησε πολιτικά το 1979 στο Ηνωμένο Βασίλειο και το 1981 στις ΗΠΑ, και από τότε σαν νεκροζώντανη ξεπετιέται από το χώμα, θέτει την ατζέντα, λογοκρίνει, εκφασιστικοποιεί την κοινή γνώμη και εν τέλει… εκλέγει προέδρους.
Το 1979, λίγους μήνες πριν κυκλοφορήσει η ταινία στις κινηματογραφικές αίθουσες, εκλέγεται η Μάργκαρετ Θάτσερ πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου, δίνοντας προεκλογικά έμφαση στην οικονομία, στο μεταναστευτικό, στην οικογένεια και τις αξίες της και στις αμυντικές δαπάνες. Πλάι της σε αυτόν τον αγώνα για την ανάκτηση της χαμένης αίγλης μιας παραπαίουσας αυτοκρατορίας, βρίσκονταν όλες οι συντηρητικές δυνάμεις της χώρας, μεπρωτεργάτρια τη Μέρι Γουάιτχαουζ, πρόεδρο της «Εθνικής Ενωσης Τηλεθεατών και Ακροατών».
Η Μέρι Γουάιτχαουζ λειτουργούσε λογοκρίνοντας ήδη από τη δεκαετία του 1960 ό,τι κατά την άποψή της ήταν βλάσφημο, επικίνδυνο, προσβλητικό και βλαβερό για τους πολίτες. Εστελνε μηνύσεις στο BBC, απαιτούσε τη διακοπή σειρών, την απαγόρευση ταινιών κ.ο.κ., πάντα με τη γνωστή θυματοποίηση και την αιτιολογία ότι εκείνη είναι η σιωπηρή πλειοψηφία.
Η ίδια και η Θάτσερ (ειδικά κατά τα χρόνια που ήταν αρχηγός της αντιπολίτευσης) είχαν συχνή επικοινωνία, και τα θέματα που έθιγε η Γουάιτχαουζ στον δημόσιο λόγο, η Θάτσερ τα έφερνε στον πολιτικό στίβο, συντηρητικοποιώντας όλο και περισσότερο την πολιτική ατζέντα, στρέφοντας ολόκληρο το πολιτικό σύστημα όλο και πιο δεξιά.
Αξίζει κανείς να διαβάσει το πολιτικό μανιφέστο του Συντηρητικού Κόμματος για τις εκλογές του 1979. Στον πρόλογο γράφει τα εξής:
«Μαζί με την απειλή στην ελευθερία, υπάρχει ένα αίσθημα ανημποριάς, ότι κάποτε ήμασταν ένα μεγάλο έθνος που κάπως έχουμε μείνει πίσω» ή «Τι συνέβη στη χώρα μας, στις αξίες που μοιραζόμασταν, στην επιτυχία και την ευημερία που κάποτε τα θεωρούσαμε δεδομένα;».
Η ίδια θυματοποίηση που βλέπουμε σήμερα από την απανταχού Ακροδεξιά, που μιλάει για το παρηκμασμένο έθνος, την τιμή του, την ελευθερία (του λόγου!), τις αξίες που χάνονται, τη woke ατζέντα. Τα ίδια επιχειρήματα που ακούμε σε κάθε νέα επίθεση ακροδεξιών και φονταμενταλιστικών οργανώσεων σε έργα τέχνης, θεατρικές/σατιρικές παραστάσεις, κινηματογραφικές ταινίες. Βεβαίως τον κρότο τον ακολουθεί η σιωπή. Στην περίπτωσή μας, είναι αυτή η σιωπή αυτής της μάστιγας των αυτοαποκαλούμενων φιλελεύθερων και κεντροδεξιών κομμάτων που νομιμοποιούν φασιστικές πρακτικές και δημιουργούν καθεστώτα ατιμωρησίας, με τα περιστατικά λογοκρισίας με βίαιες πρακτικές ολοένα να αυξάνονται.
Στην εποχή που την πολιτική και ιδεολογική εναλλακτική στο παρόν πολιτικό σύστημα την κατέχει η Ακρα Δεξιά, το «Life of Brian», θέλοντας και μη, δίνει το δικό του διαχρονικό πολιτικό στίγμα. Οντας μια ταινία καθαρά πολιτική, «Η ζωή του Μπράιαν» βλέπει πίσω από τις δυσκολίες του πρωταγωνιστή να κρύβεται όχι μόνο ένα φανατικό πλήθος που τον ακολουθεί παντού θεωρώντας τον Μεσσία, αλλά και μια διασπασμένη Αριστερά που αντί να τον προστατεύσει από τον όχλο, εκείνη τον παραδίδει στις ορέξεις του.
Οι Monty Python παρουσιάζουν μια Αριστερά γεμάτη διασπάσεις και φατρίες, ανήμπορη για ένα κοινό (σοσιαλιστικό) πρόγραμμα, με πολιτικές προτάσεις δίχως φαντασία, με μηδενική αυτοκριτική και αυτοκτονικές τάσεις, που οδηγούν τον Μπράιαν και ένα ολόκληρο κίνημα στη σταύρωση.
Πάνω στον σταυρό, λοιπόν, ακίνητοι, λαβωμένοι και αντιμέτωποι με έναν μαρτυρικό θάνατο, σφυρίζοντας αδιάφορα ότι στο τέλος τα πράγματα θα πάνε καλά (ή καλύτερα), αγνοώντας ότι το τέλος πάντα σε βρίσκει απροετοίμαστο και τα νέα ξεκινήματα λαβωμένο.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας