«Το σινεμά είναι ένας τρόπος έκφρασης και αναζήτησης»

Πλησιάζει αυτή η εποχή που η κάψα και τα καυτά τσιμέντα της Αθήνας δημιουργούν μια ατμόσφαιρα αποπνικτική που θυμίζει «σπιρτόκουτο». Ακόμα και μέσα από το καμίνι της πόλης, όμως, γεννιούνται ιστορίες που μοιάζουν με εκείνες που βλέπουμε στις ταινίες. Το «Μέντιουμ» της Χριστίνας Ιωακειμίδη έκανε πρεμιέρα τον χειμώνα στο 64ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Η αύρα της και η φύση της ταινίας πάντως, είναι ξεκάθαρα καλοκαιρινές και από την προηγούμενη Πέμπτη βρίσκεται στις κινηματογραφικές αίθουσες.

Το σενάριο βασίζεται στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Γιώργου Συμπάρδη, ωστόσο μέσα στον χαρακτήρα της Ελευθερίας (Αγγελική Μπεβεράτου), η σκηνοθέτις Χριστίνα Ιωακειμίδη κρύβει και στοιχεία του δικού της χαρακτήρα, όπως εξομολογείται στην «Εφ.Συν.».

«Υπάρχουν αρκετά κοινά σημεία της Ελευθερίας με τον δικό μου χαρακτήρα. Πιο πολύ αυτό το “ανάμεσα”. Αν γυρίσω τον χρόνο πίσω στο παρελθόν, θυμάμαι πολύ καλά αυτή την αίσθηση ότι δεν σε βλέπουν. Αυτή τη συνθήκη ότι όλη η οικογένεια είναι απασχολημένη με κάτι διαφορετικό και εκείνη είναι κάπως μόνη, χωρίς να βρίσκει ιδιαίτερες συνδέσεις με το οικογενειακό περιβάλλον, στο οποίο ο καθένας είναι στον κόσμο του. Το γεγονός ότι η ταινία βασίζεται στο μυθιστόρημα του Γιώργου Συμπάρδη με βοήθησε να αποφύγω να το κάνω πιο προσωπικό», εξηγεί.

Η Ελευθερία, ψάχνοντας να βρει τη σημασία του ονόματός της, νιώθει στο στομάχι της τα έντονα συναισθήματα του πρώτου έρωτα και είναι πρόθυμη να τον ζήσει και όχι να δει τη ζωή «να κυλάει μονάχα απ’ το παράθυρό της». Ο στίχος από «Το παράθυρό μου» του ΛΕΞ που ακούγεται στην ταινία ταιριάζει απόλυτα με τη νεανική ψυχή της πρωταγωνίστριας.

«Θεωρώ ότι σε αυτή τη συνθήκη του πρώτου έρωτα υπάρχει αυτό το μοναδικό πράγμα που λέγεται άγνοια κινδύνου. Οταν μεγαλώνεις και ωριμάζεις, ξέρεις τι να περιμένεις. Είναι πολύ μοναδικό αυτό το αίσθημα αν το πας μέχρι τέλους. Αξίζει τόσο πολύ να ζήσεις τη στιγμή και να μη βάζεις μπροστά σου άμυνες και προστασίες. Χάνουμε την αθωότητά μας και τον αυθορμητισμό και προστατευόμαστε με έναν τρόπο».

Πριν από λίγο καιρό, στο πλαίσιο μιας κουβέντας που κάναμε με τη Μάρθα Φριντζήλα για τη «διονυσιακή» περίοδο με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, συζητήσαμε και για τη συμμετοχή της στο «Μέντιουμ» και για τη Χριστίνα Ιωακειμίδη, για την οποία είχε μόνο όμορφα λόγια να μοιραστεί.

«Τι ωραία ταινία. Η Χριστίνα είναι πολύ ωραία σκηνοθέτις και πολύ ωραία συνεργάτιδα. Με βρήκε σε μια περίοδο πένθους - μόλις είχα χάσει τον μπαμπά μου. Η φροντίδα, η τρυφερότητα και η αγάπη που μου έδειξε ήταν πολύτιμες. Τέτοιους συνεργάτες θέλω να έχω. Υπέροχη γυναίκα και καλλιτέχνις. Ηξερε ακριβώς τι ήθελε και πώς ήθελε να το δείξει. Την έχω μέσα στην καρδιά μου».

Το «Μέντιουμ» χρειάστηκε να περιμένει 8 χρόνια για να μπορέσει να ολοκληρωθεί. Μια καθυστέρηση που αποδεικνύει τόσο την απαξίωση όσο και την αδιαφορία που λαμβάνουν οι άνθρωποι οι οποίοι εργάζονται στις τέχνες.

«Σπούδασα στο London Film School, μια πολύ πρακτική σχολή στην οποία έπρεπε να κάνεις πρότζεκτ και ταινίες με τρομερά γρήγορους ρυθμούς, οπότε δεν υπήρχε χρόνος για πολλή σκέψη. Ξεκίνησα να δουλεύω όπου έβρισκα. Η πρώτη μου δουλειά ήταν ως β’ βοηθός οπερατέρ. Εκανα ό,τι ερχόταν μπροστά μου. Θέλει να κάνεις και να μη σκέφτεσαι πάρα πολύ. Δεν είχα στο πίσω μέρος του μυαλού τη σκηνοθεσία, απλώς πήγαινα. Περίμενα 2,5 χρόνια για τη χρηματοδότηση και δεν μπορώ να δικαιολογήσω αυτό το πράγμα. Καταλαβαίνω να είναι χαμηλοί οι προϋπολογισμοί, αλλά γιατί να περιμένουμε τόσο καιρό; Για ποιο λόγο; Είναι τέλεια αδιαφορία και όχι τόσο ότι έχουν αποφασίσει ότι τους πόρους δεν τους δίνουν στον πολιτισμό. Αυτό είναι κάτι άλλο και έχει να κάνει με την απαξίωση».

Για τη Χριστίνα Ιωακειμίδη, το σινεμά είναι ένας τρόπος αναζήτησης και απαντήσεων.

«Δεν μπορώ να διανοηθώ να κάνω κάτι άλλο. Είναι τρόπος έκφρασης, ειδικά για μένα που δυσκολεύομαι να εκφραστώ αλλιώς», μου εξηγεί και παρότι δεν είναι μέντιουμ, προβλέπει ότι το ιδανικό μέλλον για τα παιδιά της θα είναι ίσως εκτός Ελλάδας.

«Ελπίζω να φύγουν από αυτή τη χώρα (γέλια). Φαντάζομαι, θα βρουν τον δρόμο τους. Δεν γίνεται αυτό το πράγμα εδώ πέρα, είναι φοβερό. Νομίζω, θα βρουν την άκρη τους. Εδώ υπάρχει τέτοια απαξίωση, το βλέπω και στα καλλιτεχνικά σχολεία, το βλέπω και στο σινεμά. Τα παιδιά μου με κάνουν να νιώθω πιο σίγουρη για τον εαυτό μου. Δεν με νοιάζουν τόσο πολλά πράγματα και οι προτεραιότητες έχουν μετατοπιστεί. Τα ευχαριστώ πολύ για όλα, είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου, με κάνουν να θέλω να είμαι καλύτερη, να είμαι εκεί για ό,τι χρειαστούν και για να τα βλέπω να κάνουν πράγματα».

ℹ️ Μέντιουμ (Medium)

Στο μεταίχμιο της ενηλικίωσης και έχοντας χάσει πρόσφατα τη μητέρα της, η Ελευθερία επισκέπτεται την ετοιμόγεννη μεγάλη της αδερφή στην Αθήνα. Περιπλανώμενη στο αυγουστιάτικο καμίνι μιας άγνωστης μεγαλούπολης, γνωρίζει το ξύπνημα της σεξουαλικής επιθυμίας στο πρόσωπο του αινιγματικού Αγγελου, ο οποίος την παρασύρει στον εκκεντρικό του κόσμο.

Σκηνοθεσία, σενάριο: Χριστίνα Ιωακειμίδη | Ηθοποιοί: Αγγελική Μπεβεράτου, Νικολάκης Ζεγκίνογλου, Κατερίνα Ζησούδη, Κωνσταντίνος Ασπιώτης, Νατάσα Εξηνταβελώνη και η Μάρθα Φριντζήλα | Διεύθυνση φωτογραφίας: Πέτρος Νούσιας | Μοντάζ: Στάμος Δημητρόπουλος | Μουσική: Τεντ Ρέγκλης | Σκηνικά: Δήμητρα Σουρλαντζή | Κοστούμια: Βασιλεία Ροζάνα | Ηχοληψία: Ξενοφών Κοντόπουλος | Μιξάζ: Ivan Andreev και Alexandar Simeonov.