CIA-KGB, συνεργασία

Στην καρδιά του Ψυχρού Πολέμου μάς γυρνάει η χάρμα οφθαλμών ταινία του Γκάι Ρίτσι «Κωδικό όνομα: U.N.C.L.E.»

Κωδικό όνομα: U.N.C.L.E.

• σκηνοθεσία: Γκάι Ρίτσι
• ηθοποιοί: Χένρι Κάβιλ, Αρμι Χάμερ, Αλίσια Βικάντερ, Ελίζαμπεθ Ντεμπίκι, Χιου Γκραντ, Τζάρεντ Χάρις

Μετά την επιτυχία των κινηματογραφικών Σέρλοκ Χολμς, ο Γκάι Ρίτσι επιχειρεί ακόμα μια ρετρό διασκευή (της δημοφιλούς ομότιτλης τηλεοπτικής σειράς) και το κάνει με πληθωρική ενέργεια, χιούμορ και στιλ. Το φιλμ ανατρέχει στην καρδιά του Ψυχρού Πολέμου τη δεκαετία του ’60, στο ξεκίνημα της σχέσης του Ναπόλεον Σόλο και του Ιλια Κουριάκιν, πρακτόρων της CIA και της KGB αντίστοιχα, οι οποίοι αναγκάζονται απρόθυμα να συνεργαστούν, με έναυσμα την Ανατολικογερμανίδα Γκάμπι Τέλερ και τη μυστηριώδη εξαφάνιση του επιστήμονα πατέρα της.

Η αποστολή τους θα τους οδηγήσει από τα σκοτεινά δρομάκια του Βερολίνου (γυρισμένο στο Λονδίνο), στις λαμπερές επαύλεις της Ρώμης (γυρισμένη στη Νάπολη), όπου ο καθένας τους προσπαθεί όχι μόνο να επικρατήσει, όχι μόνο να είναι ο πιο καλοντυμένος και γοητευτικός, αλλά και να διαπιστώσει μέχρι ποιου σημείου μπορεί να εμπιστευτεί τον άλλον.

Η αστυνομική υπόθεση πολύ γρήγορα παύει να ενδιαφέρει τον θεατή –πιθανόν και τον ίδιο τον Γκάι Ρίτσι και τους σεναριογράφους του– καθώς εξελίσσεται σε μια διεθνή συνωμοσία προαιώνιων εχθρών με προδιαγεγραμμένη έκβαση. Αλλά η ταινία προκαλεί αισθητικό ενθουσιασμό κι επιμένει σ’ ένα παλιομοδίτικο, πιπεράτο χιούμορ.

Τα ντεκόρ και τα ρούχα είναι πειρασμός, η Αλίσια Βικάντερ ταιριαστά ατμοσφαιρική, οι δεύτεροι ρόλοι με κυριότερο αυτόν της «κακιάς» Ελίζαμπεθ Ντεμπίκι μικρά κοσμήματα, αλλά κυρίως οι δύο πρωταγωνιστές, Κάβιλ και Χάμερ, αναδύουν την κλασική αρρενωπή γοητεία ενός (ή δύο) Κάρι Γκραντ, με ασταμάτητα γκέι υπονοούμενα και ασίγαστο κέφι. Το φιλμ, που μοιάζει πανέτοιμο να μεταμορφωθεί σε franchise, μπορεί να ίπταται σε μια φούσκα, αλλά είναι τέτοιο χάρμα οφθαλμών που, πραγματικά, με το ένα μόνο δεν χορταίνεις.

Ταξίδι στην Αλαμπάμα

• σκηνοθεσία: Κεν Κουάπις
• ηθοποιοι: Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Νικ Νόλτε, Εμα Τόμσον, Κρίστεν Σαλ, Νικ Οφερμαν, Μέρι Στίνμπεργκεν

Υπάρχουν τόσα πράγματα που μπορεί κανείς να κάνει αν έχει κερδίσει το πλεονέκτημα να φέρει, σήμερα, τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ και τον Νικ Νόλτε στην ίδια οθόνη, δύο ηθοποιούς με μαγνητικό εκτόπισμα, με εμπειρία ζωής, με ελαφρώς στραπατσαρισμένη αλλά διαρκή γοητεία, σεξαπίλ, χιούμορ, εκπληκτική ερμηνευτική δύναμη και το δικό τους μερίδιο, ο καθένας, στον κινηματογραφικό μύθο.

Ο Κεν Κουάπις επιλέγει να μην εκμεταλλευτεί τίποτε απ’ όλα αυτά. Αλλά και μόνο η ύπαρξη των δύο αντρών στην ταινία, σε συνδυασμό με το άξιο δέους αμερικανικό τοπίο των Απαλαχίων, αρκεί για τη στοιχειώδη ευχαρίστηση.

Ο Μπιλ Μπράισον, αναγνωρισμένος συγγραφέας που δυσκολεύεται να συμπορευτεί με την ηλικία του, αποφασίζει, παρά τις αντιρρήσεις της συζύγου του, να διασχίσει τα Απαλάχια Ορη, σε μια πεζοπορία που προβλέπεται να διαρκέσει μήνες. Συνοδοιπόρος του θα είναι ένας φίλος απ’ τα παλιά, ο Στίβεν Κατς, τόσο ταλαιπωρημένος απ’ το αλκοόλ και μια ζωή γεμάτη έκλυτα πάθη, όσο καλοδιατηρημένος και πειθαρχημένος είναι ο Μπιλ.

Η διαδρομή τους θα τους φέρει σ’ επαφή με τυχαίους περαστικούς, με τις αναμνήσεις τους, αλλά και με την αποκάλυψη του γιατί η ζωή αξίζει να τη ζεις.

Με εμπειρία στην κυνική κωμωδία από το «He’s just not that into you», ή το αμερικανικό «The office», ο Κουάπις μεταφέρει κι εδώ το ανάλογο ελαφρύ, σκωπτικό πνεύμα, με βάση το αυτοβιογραφικό βιβλίο του (πραγματικού) Μπιλ Μπράισον, σε μια δομή που ακολουθεί τα «επεισόδια» της πορείας των δύο ηρώων και τις τυχαίες συναντήσεις τους.

Ο διακεκριμένος διευθυντής φωτογραφίας Τζον Μπέιλι αποτυπώνει τη φύση των Απαλαχίων και την απεραντοσύνη τους με τρόπο που κόβει την ανάσα. Το συμβατικό σενάριο έχει στιγμές που φέρνουν το χαμόγελο στα χείλη κι όλα τα υπόλοιπα, τα κενά, οι αδυναμίες, η τόσο προβλέψιμη κατάληξη του ταξιδιού, συμπληρώνονται από τη μαγεία που εξακολουθούν να διαχέουν οι δύο πρωταγωνιστές, που πολλαπλασιάζεται με τον συνδυασμό τους.

Η Ρίκι και η ροκ

• σκηνοθεσία: Τζόναθαν Ντέμι
• ηθοποιοί: Μέριλ Στριπ, Κέβιν Κλάιν, Μέιμι Γκάμερ, Σεμπάστιαν Σταν, Οντρα ΜακΝτόναλντ, Ρικ Σπρίνγκφιλντ

Η Μέριλ Στριπ, εκτός απ’ το ότι μπορεί να υποδυθεί αριστοτεχνικά οποιονδήποτε ρόλο, οποιουδήποτε ύφους, τώρα αποδεικνύει ότι μπορεί και να παίζει καλή ηλεκτρική κιθάρα και να τραγουδά ροκ.

Κι εκεί περίπου τελειώνουν οι ατραξιόν αυτής της ταινίας, μαζί με το γεγονός ότι η Στριπ παίζει με την αληθινή της κόρη, Μέιμι Γκάμερ, ότι ο Ρικ Σπρίνγκφιλντ είναι πράγματι αειθαλής (αν και στο φιλμ, για κάποιο λόγο, τα μάτια του μοιάζουν να μην εστιάζουν πουθενά!) κι ότι ο Κέβιν Κλάιν είναι μια απολαυστική κωμική παρουσία ακόμα κι όταν εμφανίζεται για λίγα λεπτά.

Η Ρίκι, μια πάλαι ποτέ ωραία, νυν λίγο κατεστραμμένη ταμίας σουπερμάρκετ, περνά τα βράδια της παίζοντας ροκ μουσική σε παρακμιακά καλιφορνέζικα μπαρ με την μπάντα της, τους Flash. Για να ακολουθήσει αυτό το όνειρό της εγκατέλειψε, χρόνια νωρίτερα, τον άντρα και τα παιδιά της και την κοινή τους μεγαλοαστική ζωή. Τώρα καλείται να επιστρέψει, για να βοηθήσει τη μια κόρη της που βρίσκεται σε βαθιά κατάθλιψη μετά τον χωρισμό της.

Ο Τζόναθαν Ντέμι, ανέκαθεν λάτρης του κεντροαμερικανικού, ονειροπόλου τρόπου ζωής και η βραβευμένη με Οσκαρ για το «Juno» σεναριογράφος Ντιάμπλο Κόντι με το χαρακτηριστικό μαύρο υπαρξιακό χιούμορ, στήνουν μια ανέμπνευστη, κλισέ οικογενειακή κωμωδία που αντιμετωπίζει και τους ίδιους τους ήρωές της σαν αντιπαθή, γκροτέσκ αξιοπερίεργα.

Με αδύναμους δεύτερους χαρακτήρες και μια εντελώς προσχηματική ιστορία, η ταινία θα παραμείνει απλώς «εκείνη όπου η Μέριλ Στριπ έπαιζε κιθάρα».