Ο Αϊφελ κι ένα παρισινό ρομάντζο πιο... κοντό από τον Πύργο του

Αϊφελ

(Eiffel, Γαλλία, Βέλγιο, Γερμανία, 2021, 108’)

★★½☆☆

● σκηνοθεσία: Μαρτέν Μπουρμπουλόν

● ηθοποιοί: Ρομέν Ντουρίς, Εμα Μάκι, Πιερ Ντελαντονσάν

Ο 19ος αιώνας πλησιάζει στο τέλος του και η γαλλική κυβέρνηση ζητά από τον μηχανικό Γκουστάβ Εφέλ, διάσημο μετά το Αγαλμα της Ελευθερίας που δημιούργησε, να σχεδιάσει κάτι μεγάλο, επιβλητικό, εμβληματικό για την Παγκόσμια Εκθεση στο Παρίσι το 1889. Εκείνος, αντίθετα, είναι απορροφημένος από το φιλόδοξο σχέδιο του μετρό του Παρισιού: όμως μια γυναίκα από το παρελθόν του θα του εμπνεύσει τον Πύργο που έγινε ταυτόσημος με την πόλη του φωτός – και, μαζί, έναν αξεπέραστο έρωτα.

Με εξαιρετική φωτογένεια και μια πραγματικά σπινθηροβόλα χημεία μεταξύ του Ντουρίς και της ανερχόμενης Εμα Μάκι (του «Sex Education»), ο Μπουρμπουλόν θέτει τις βάσεις για ένα ιστορικό (ερωτικό, βέβαια), δράμα γύρω από τα εμπόδια που υπερπηδά το δημιουργικό μυαλό, τα συμφέροντα που κατευθύνουν την τέχνη κι άλλα πρωτότυπα κι ενδιαφέροντα. Στην πορεία, ωστόσο, κινούμενος σε διαρκή φλας μπακ, μοιάζει ν’ αγνοεί τις ιδιαιτερότητες της πραγματικής ιστορίας που αφηγείται και να ξοδεύεται σ’ ένα κοινότοπο ρομάντζο που θα μπορούσε να έχει οποιονδήποτε άλλο ως ήρωα.

Εστω κι έτσι, ο παρισινός ουρανός (πριν και μετά το πανύψηλο αρχιτεκτονικό γλυπτό) και το πάθος κερδίζουν το στοίχημα ενός καλαίσθητου, χορταστικού love story, όχι πολύ μεγάλου ύψους.

Τελευταίο καλοκαίρι

(Murina, Κροατία, Βραζιλία, ΗΠΑ, Σλοβενία, 2021, 96’

★★☆☆☆

● σκηνοθεσία: Αντονέτα Αλαμάτ Κουσιτζάνοβιτς

● ηθοποιοί: Γκρασίτζα Φιλίποβιτς, Ντανίτσα Κούρτσιτς, Κλιφ Κέρτις, Λέον Λούτσεβ

Η Γιούλια ζει με τον πατέρα της –φωνακλά, αυταρχικό, οριακά βίαιο «για το καλό της»– και τη μητέρα της –πανέμορφη, λιγομίλητη, διστακτική– σ’ ένα παραδεισένιο νησάκι της Κροατίας. Είναι έφηβη, λυγερή και αυστηρή και βουτά (της αρέσει-δεν της αρέσει) με τον μπαμπά της κάθε μέρα για να πιάσουν χέλια (murina) με το ψαροτούφεκο. Οταν έρθει, φιλοξενούμενος, ένας γοητευτικός και πάμπλουτος φίλος των γονιών της, με σκοπό ν’ αγοράσει από την οικογένεια ένα παραθαλάσσιο οικόπεδο για να το κάνει ξενοδοχείο, η Γιούλια θα συνειδητοποιήσει ότι ασφυκτιά κι έξω από το νερό και θα προβάλει όλη της την εφηβική ορμή και τον νεογέννητο ερωτισμό της πάνω στον μουσαφίρη, με σκοπό να ξεγλιστρήσει σαν χέλι από τη δύστοκη πραγματικότητά της.

Σκηνοθετικό ντεμπούτο που τιμήθηκε με τη Χρυσή Κάμερα στις Κάνες, φέρει τη σφραγίδα του Μάρτιν Σκορσέζε ως executive producer και σίγουρα πετυχαίνει ν’ αποδώσει την επικινδυνότητα της φύσης του καλοκαιριού, τα μυστικά και τις ενοχές που υπερφωτίζονται από τον ήλιο και υφέρπουν κάτω από το φεγγάρι. Ωστόσο, ενώ ξεκινά ως μια ενδιαφέρουσα καταγραφή ψυχαναλυτικής και ταξικής σύγκρουσης, στην πορεία ξεφεύγει σεναριακά όχι απλώς στην άγαρμπη υπερβολή, αλλά και σε πράξεις και δράματα τόσο αδικαιολόγητα που δεν τα ξεπλένει ούτε όλη η θάλασσα.

Μυστικός Πράκτορας OSS 117: Από την Αφρική με αγάπη

(OSS 117: Alerte rouge en Afrique noire, Γαλλία, Βέλγιο, 2021, 117’)

★★☆☆☆

● σκηνοθεσία: Νικολά Μπεντός

● ηθοποιοί: Ζαν Ντιζαρντέν, Πιερ Νινέ, Φατού Ν’Ντιαγέ

Ο θρυλικός Γάλλος μυστικός πράκτορας 117 (όχι τόσο θρυλικός όσο ο Βρετανός 007) περνά το κατώφλι της δεκαετίας του ’80. Είναι άσος στην κατασκοπία (ή έτσι νομίζει τουλάχιστον), ρίχνει όλες τις γυναίκες (κυρίως με χαστουκάκια στα οπίσθια ενώ δουλεύουν), αγαπά όλους τους ανθρώπους (ακόμα και τους μαύρους που είναι «καλοκάγαθοι σε γενικές γραμμές») και φυσικά μένει μακριά από ντινγκιντάνγκες. Οταν θα κληθεί να «επιβάλει τη δημοκρατία» σε μια γαλλική αποικία στην Αφρική, θα έχει ν’ αντιμετωπίσει όχι μόνο τους επαναστάτες και την καλλονή επικεφαλής τους, αλλά και τον νεότερο πράκτορα 1001 που έχει πιο καινούργια τεχνολογία και, φευ, είναι και σε επαφή με τη θηλυκή πλευρά του.

Τρίτη περιπέτεια για τον OSS 117, αυτή τη φορά με σκηνοθέτη τον Νικολά Μπεντός (του «Ραντεβού στο Belle Epoque»), μια παρωδία των ταινιών του Τζέιμς Μποντ, ακόμα και στους πολύκροτους μουσικούς τίτλους αρχής (μετά, φυσικά, την πρώτη σκηνή δράσης), σατιρίζει με όλο της το είναι και με μεγάλο κέφι τον ρατσισμό, την πατριαρχία, τον γαλλικό ιμπεριαλισμό, την ομοφοβία, σε δύο… ταχύτητες.

Η μία είναι πραγματικά έξω καρδιά διασκεδαστική, με τους δύο άντρες πρωταγωνιστές της να το γλεντάνε, πετώντας στα κομμάτια όποια επιταγή ορθότητας. Η άλλη, πιο πρόχειρα γραμμένη, δεν καταφέρνει να υπερπηδήσει τις παγίδες του ίδιου του εγχειρήματος και πέφτει στο επίπεδο όσων κοροϊδεύει.

Η πανσιόν

(Maison de retraite, Γαλλία, Ελβετία, 2022, 97’)

★★☆☆☆

● σκηνοθεσία: Τομά Ζιλού

● ηθοποιοί: Κεβ Ανταμς, Ζεράρ Ντεπαρντιέ, Μιλέν Ντεμονζό, Ντανιέλ Πρεβόστ

Ο Μιλάν, τριαντάρης, μεγαλωμένος σε ορφανοτροφείο, σλάκερ και ασυνείδητος, επιτίθεται σε μια ηλικιωμένη πελάτισσα στο σουπερμάρκετ όπου δουλεύει και ξεκινά την τιμωρία του: 300 ώρες εθελοντικής εργασίας σε οίκο ευγηρίας. Οσο αγωνίζεται να… επιβιώσει τόσο οι κινήσεις της διεύθυνσης του ιδρύματος του μοιάζουν ύποπτες. Με τη βοήθεια των υπερηλίκων, ο Μιλάν θα διερευνήσει…

Τολμηρή ιδέα μια κωμωδία που να σατιρίζει αλλά να μην προσβάλλει τους ηλικιωμένους. Και ο Ζιλού… δεν τα καταφέρνει. «Ξεπετώντας» τους τύπους με έναν μίνι μονόλογο μιας νοσοκόμας που τιμά την τρίτη ηλικία, στη συνέχεια η ταινία παρακολουθεί έναν ήρωα που ποτέ δεν σε κερδίζει κι ένα μπουκέτο «θαμώνων» που κυρίως λένε ακατανόητα και λερώνουν τα σεντόνια τους. Η απεικόνιση του γκέι υπαλλήλου του ιδρύματος θα έκανε και τις ταινίες του Μαρκίδη να ντρέπονται, ενώ το τελευταίο μέρος της αποκάλυψης της απάτης παραδίδεται άνευ όπλων στην ανοησία.

Στα άκρα

(Entre la vie et la mort, Βέλγιο, Ισπανία, Γαλλία, 2022, 100’)

★★☆☆☆

● σκηνοθεσία: Τζιορντάνο Τζεντερλίνι

● ηθοποιοί: Αντόνιο ντε λα Τόρε, Μαρίν Βακτ, Ολιβιέ Γκουρμέ

Ο Λεό, εσωστρεφής και λιγομίλητος, είναι οδηγός μετρό. Δεν θα προλάβει να σταματήσει πριν το αγόρι πέσει από την πλατφόρμα στις ράγες. Το αγόρι είναι ο γιος του. Κινούμενος αντίθετα από την αστυνομία, ο Λεό, απομακρυσμένος εδώ και χρόνια από τον νεαρό, θα προσπαθήσει ν’ ανακαλύψει τι τον οδήγησε ώς αυτή τη μοιραία «συνάντηση». Ο Τζεντερλίνι, περισσότερο γνωστός ως σεναριογράφος και μάλιστα των «Αθλίων» του Λατζ Λι μεταξύ άλλων, ξεκινά ένα εντατικό, δραματικό θρίλερ, μ’ έναν αινιγματικό αλλά ελκυστικό κεντρικό ήρωα, μια απίθανη Μαρίν Βακτ στον ρόλο της ντετέκτιβ, μια πρόθεση να εξερευνήσει το πεδίο μεταξύ ζωής και θανάτου, αποστασιοποίησης, μοναξιάς, ανθρώπινης συναισθηματικής προδοσίας. Και μετά… μεταμορφώνει το φιλμ του σε μια μπανάλ ταινία δράσης και τεστοστερόνης, που θα ζήλευε κι αυτός ο Λίαμ Νίσον.

Αμίρα

(Amira, Αίγυπτος, Ιορδανία, Ην. Αραβικά Εμιράτα, 2021, 98’)

★½☆☆☆

● σκηνοθεσία: Μοχάμεντ Ντιάμπ

● ηθοποιοί: Τάρα Αμπούντ, Σάμπα Μουμπάρακ, Αλί Σουλιμάν

Η 17χρονη περήφανη Αμίρα ξέρει ότι είναι κόρη ήρωα: ο μπαμπάς της, ο Νουγουάρ, «αιχμάλωτος πολέμου» ή «τρομοκράτης», αναλόγως ποιον ακούς, είναι Παλαιστίνιος πολεμιστής που κρατείται χρόνια σε ισραηλινή φυλακή. Αγαπά τη μαμά της, αλλά λατρεύει τον μπαμπά της και φτιάχνει στο φώτοσοπ εικόνες της κοινής τους ζωής που δεν υπάρχει. Εκείνο που δεν ξέρει είναι πως γεννήθηκε από λαθραίο σπέρμα που πέρασε κρυφά τα κάγκελα της φυλακής που, ωστόσο, δεν ανήκε στον μπαμπά της. Η αποκάλυψη θα προκαλέσει κρίση στην οικογένεια και θα οδηγήσει την Αμίρα στα επικίνδυνα βήματα της απόγνωσης. Ο Αιγύπτιος Μοχάμεντ Ντιάμπ καταφέρνει, αν μη τι άλλο, να φέρει στην επιφάνεια το απίστευτο γεγονός ότι από το 2012 ώς σήμερα, πάνω από 100 παιδιά γεννήθηκαν λαθραία μ’ αυτόν τον τρόπο κι έχουν επιβεβαιωθεί νόμιμα από τις παλαιστινιακές αρχές. Πέραν τούτου του εντυπωσιακού, η ιστορία του παίρνει μια τραγική συνθήκη και τη μεταφράζει σ’ ένα μελόδραμα ούτε στο ελάχιστο πειστικό, με βουρκωμένα μάτια και πεισμωμένες μούτες, με χάρτινα σχεδιαγράμματα για ήρωες, ακραίες πράξεις που πουθενά δεν δικαιολογούνται και, τελικά, ηθελημένα ή μη, μια εξαιρετικά επικριτική εικόνα για τους Παλαιστίνιους.