Η Λίσα κι ο Γκιόργκι συναντιούνται στον δρόμο κι ερωτεύονται κεραυνοβόλα

Τι βλέπουμε όταν κοιτάμε τον ουρανό;

(Ras vkhedavt, rodesac cas vukurebt?, Γεωργία, Γερμανία, 2020, 150’)

★★★½☆

● σκηνοθεσία: Αλεξάντρ Κομπερίτζε

● ηθοποιοί: Γκιόργκι Μποκοροσβίλι, Βάκτανγκ Παντσουλίτζε

Η Λίσα κι ο Γκιόργκι διασταυρώνονται τυχαία, στον δρόμο, μια καλοκαιρινή μέρα – και ξανά, τυχαία, από την αντίθετη κατεύθυνση. Ερωτεύονται κεραυνοβόλα και δίνουν ραντεβού το επόμενο βράδυ. Ομως στις ώρες που μεσολαβούν και οι δυο πέφτουν θύματα στο… κακό το μάτι και μεταμορφώνονται σε δύο διαφορετικούς ανθρώπους. Πώς θα μπορέσουν να συναντηθούν και τι μπορεί να ξορκίσει την κατάρα;

Με πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Βερολίνου και βραβείο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, ο Γεωργιανός Κομπερίτζε φτιάχνει μια ταινία μαγική, ιδιόμορφη, ρομαντική όσο ένα καλοκαιρινό βράδυ. Με αργές, ευαίσθητες κινήσεις της κάμερας, καδράρει σημεία των ηρώων του και των ανθρώπων που παρατηρεί, τα πόδια, το δέρμα, τα χέρια – ή αφήνεται να παρατηρεί τον κόσμο στον δρόμο, τους αδέσποτους σκύλους, τους οπαδούς του ποδοσφαίρου που παρακολουθούν τον αγώνα στην ανοιχτή καφετέρια, τα παιδιά που φεύγουν από το σχολείο. Ο χρόνος περνά για τον Γκιόργκι και τη Λίσα, αλλά και για όλους εμάς: ευκαιρία να σταματήσουμε για λίγο και να κοιτάξουμε γύρω μας. Με μουσική που συχνά θυμίζει βωβό σινεμά, με μεσότιτλους στην υπέροχη, γεμάτη στρογγυλάδες, γεωργιανή γραφή, μ’ έναν αφηγητή που μοιάζει να μας λέει λαογραφικό παραμύθι, με μια εκπληκτική σεκάνς παιδιών που παίζουν μπάλα υπό τους ήχους ιταλικής ποπ, με δεκάδες τεχνάσματα, άλλα περισσότερο κι άλλα λιγότερο πετυχημένα, ο Κομπερίτζε υποκλίνεται στο τυχαίο, τυλίγεται σε καλοκαιρινή ανεμελιά (οι σύντομες περιβαλλοντολογικές αναφορές του μοιάζουν μάλλον πρόχειρες), αγαπά τόσο τους ανθρώπους που μας κάνει να τους ερωτευτούμε κι εμείς. Εστω κι αν ζουν σε μια μικρή πόλη στη Γεωργία και ποτέ δεν θα μοιραστούμε μαζί τους ένα παγωτό μηχανής. Τα ευρήματά του τα επαναλαμβάνει κατά στιγμές φλύαρα, είναι όμως το άγγιγμά του στην ανθρώπινη φύση τόσο τρυφερό που ποιος θα πει όχι σε ακόμα ένα χάδι;

► ΑΣΤΥ

Πράκτορες 355 (The 355, ΗΠΑ, Κίνα, 2022, 122’)

★★½☆☆

● σκηνοθεσία: Σάιμον Κίνμπεργκ

● ηθοποιοί: Νταϊάν Κρούγκερ, Πενέλοπε Κρουζ, Τζέσικα Τσαστέιν, Λουπίτα Νιόνγκ'ο, Φαν Μπίνγκμπινγκ

Η Μέις Μπράουν είναι μια από τις ικανότερες πράκτορες της CIA – αλλά για να καταφέρει να… σώσει τον κόσμο από ένα μυστικό και παντοδύναμο όπλο, θα χρειαστεί συνεργάτες: μια γυναικεία ομάδα που συμπληρώνουν η σκληροτράχηλη Γερμανίδα πράκτορας Μαρί, η Βρετανίδα cyber-hacker Καντίτζα και η Κολομβιανή ψυχολόγος Γκρατσιέλα. Οι τέσσερίς τους θα χρειαστεί να ανακτήσουν το όπλο που έχει πέσει στα λάθος χέρια, προλαβαίνοντας τη μυστηριώδη Λιν Μι Σενγκ που σε κάθε στροφή τούς βάζει τρικλοποδιά.

Θαμπώνει το all-female πρωταγωνιστικό καστ (ο Εντγκαρ Ραμίρεζ, ο Σεμπάστιαν Σταν, ο Τζέισον Φλέμινγκ και τα υπόλοιπα αγόρια απλώς «συνοδεύουν») αυτής της κατασκοπικής περιπέτειας δράσης που αποτελεί προσωπικό πρότζεκτ τής (και παραγωγού, εδώ) Τζέσικα Τσαστέιν. Ο ρυθμός είναι γρήγορος και τα ντεκόρ όντως κοσμοπολίτικα, όμως το σενάριο είναι απολύτως προβλέψιμο κι οι ηρωίδες απολύτως σχηματικές (γυναικείες φιγούρες που δρουν, απλώς, όπως μας έχουν συνηθίσει οι άνδρες σε αντίστοιχες ταινίες), σ’ ένα φιλμ που, τελικά, θα δικαίωνε τόσο περισσότερο τις φεμινιστικές προθέσεις του αν είχε μια πρωτότυπη ιστορία και καλογραμμένους ρόλους. Ως έχει, απλώς αναδεικνύει την ομορφιά του καστ και επιβεβαιώνει ότι τα κορίτσια μπορούν να κάνουν ό,τι και τα αγόρια, όπως και τα αγόρια, με τον πιο στοιχειώδη τρόπο.

Για πάντα κοντά σου 

(Nowhere Special, Ην. Βασίλειο, Ιταλία, Ρουμανία, 2020, 96’)

★★½☆☆

● σκηνοθεσία: Ουμπέρτο Παζολίνι

● ηθοποιοί: Τζέιμς Νόρτον, Ντάνιελ Λαμόντ

Ο Τζον είναι ένας 35χρονος πατέρας που μεγαλώνει μόνος, με κόπο αλλά και τόση αγάπη, τον τρίχρονο γιο του. Οταν, όμως, ο Τζον μάθει ότι του απομένουν μόνο λίγοι μήνες ζωής, θα αρχίσει να αναζητά την τέλεια οικογένεια που θα αγκαλιάσει τον μικρό Μάικλ και θα κάνει λιγότερο οδυνηρό τον αποχαιρετισμό τους.

Βασισμένος σε πραγματική ιστορία και με πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Βενετίας, ο κυρίως παραγωγός, αλλά και σκηνοθέτης του «Still Life» του 2013, Ουμπέρτο Παζολίνι, υπογράφει μια εξ ορισμού συγκινητική ιστορία, την οποία τραβά πέρα κι από το μελόδραμα. Ωστόσο, ο Τζέιμς Νόρτον που γνωρίσαμε στο «McMafia» και το «Grantchester» έχει ένα τόσο μαγνητικό πρόσωπο και δίνει μια τόσο δυνατή ερμηνεία, που ελαφρώς αντισταθμίζει τη γλυκερή γεύση του σεναρίου.

Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ (Enfant Terrible, 2020, 134’)

​​​​​​​★★½☆☆

● σκηνοθεσία: Οσκαρ Ρέλερ

● ηθοποιοί: Ολιβερ Μαζούτσι, Χάρι Πριντς, Κάτια Ρίμαν

Ο Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, ένας από τους εμβληματικότερους σκηνοθέτες του ευρωπαϊκού σινεμά του ’70 (ή και γενικώς), έζησε 37 χρόνια και μέσα σ’ αυτά πρόλαβε να προκαλέσει, να αποκαλύψει, να γράψει και να σκηνοθετήσει με μανία και να προκαλέσει τις πιο μαχητικά αντικρουόμενες αντιδράσεις με τις ταινίες αλλά και την προσωπικότητά του.

Με πρωταγωνιστή τον Ολιβερ Μαζούτσι που, πραγματικά, μοιάζει να προσφέρει πάθος, αίμα και σπέρμα στην ερμηνεία του, ο Οσκαρ Ρέλερ αναλαμβάνει την κινηματογραφική βιογραφία του θρύλου – συνηθισμένος, προφανώς, στα δύσκολα, μια κι αυτός είναι ο σκηνοθέτης που ανέλαβε να μεταφέρει στο σινεμά τα «Στοιχειώδη σωματίδια» του Ουελμπέκ. Εάν, όμως, για τον Φασμπίντερ η πρόκληση ήταν αυτονόητη, ο Ρέλερ υπερ-προσπαθεί να τονίσει, με τυφλό δέος, την ακραία, μεγαλειώδη φύση του ήρωά του, καταλήγοντας σε μια θεατρινίζουσα, καρικατουρίστικη αναπαράσταση που, αν μη τι άλλο, μπορεί να αποτελεί κίνητρο για ακόμα μια επίσκεψη στο σινεμά του «αληθινού» Φασμπίντερ.

Scream (ΗΠΑ, 2022, 114’)

● σκηνοθεσία: Ματ Μπετινέλι-Ολπιν, Τάιλερ Γκίλετ

● ηθοποιοί: Μελίσα Μπαρέρα, Κάιλ Γκάλνερ, Μέισον Γκούντινγκ, Μάικι Μάντισον, Νεβ Κάμπελ, Κόρτνεϊ Κοξ, Ντέιβιντ Αρκέτ

Εχουν περάσει 25 χρόνια απ’ όταν ο στυγερός δολοφόνος με το Ghostface συγκλόνισε το ήσυχο Γούντσμπορο – κι όπως φαίνεται, ο εφιάλτης δεν έχει τελειώσει. Ενας νέος δολοφόνος κάνει την αιματηρή εμφάνισή του, απειλώντας μια παρέα εφήβων κι η υπόθεση… απαιτεί την επιστροφή της Σίντνεϊ Πρέσκοτ για την επίλυσή της.

Συνδέοντας το (σεναριακό) παρόν με το ένδοξο παρελθόν του «Scream» του Γουές Κρέιβεν, αυτή η πέμπτη ταινία της σειράς, σίκουελ και μαζί reboot του θρυλικού franchise, ξετυλίγεται περισσότερο σαν ένας φόρος τιμής στα παλαιότερα φιλμ, αυτοαναφορικά, όπως ταιριάζει σ’ αυτό το τόσο σινεφιλικό, πάντα, slasher.

Σχέδιο διάσωσης (Extinct, ΗΠΑ, Κίνα, 2021, 84’)

​​​​​​​★★☆☆☆

● σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Σίλβερμαν, Ρέιμοντ Σ. Πέρσι

● με τις φωνές των Τάνιας Παλαιολόγου, Γιώργου Σκουφή, Φοίβου Ριμένα

Εάν δεν γνωρίζετε τι είναι τα… φλάμελ, δεν είστε οι μόνοι. Η Απ κι ο Εντ, δύο απ’ αυτά τα χαριτωμένα και πάντα καλοπροαίρετα ζωάκια σε σχήμα ντόνατ, περνούν θαυμάσια στα Γκαλάπαγκος του 1835. Οταν από λάθος (και σκανταλιά) ένα μυστηριώδες φωτεινό λουλούδι θα τα μεταφέρει στον χρόνο και στον τόπο στη σημερινή Σανγκάη, θα ανακαλύψουν όχι απλώς το χάος του σύγχρονου κόσμου, του ίντερνετ, της… ορθοφαγίας και του χάους, αλλά κι ότι το δικό τους είδος έχει εξαφανιστεί και χρειάζεται διάσωση!

Με μια «εσάνς» από «Simpsons», μια και μέρος της δημιουργικής ομάδας είναι ίδιο, η ταινία ξεκινά με χιούμορ στην ίδια τη σύλληψή της και με μια πρόθεση περιβαλλοντολογικής ευαισθητοποίησης, αλλά στην πορεία ξεχνά και τα δύο, εξελισσόμενη τόσο πιο τετριμμένα από την υπόσχεσή της. Προβάλλεται μόνο μεταγλωττισμένη, για θεατές μικρών ηλικιών.