Κάρεϊ Μάλιγκαν, η Τζούλι Κρίστι τού σήμερα

Μακριά από το πλήθος

(Far from the madding crowd)

σκηνοθεσία: Τόμας Βίντερμπεργκ

ηθοποιοί: Κάρεϊ Μάλιγκαν, Μάικλ Σιν, Ματίας Σένερτς, Τομ Στέριτζ, Τζούνο Τεμπλ, Τζέσικα Μπάρντεν

Μέσα στις συντηρητικές αρχές της βικτοριανής Αγγλίας, η νεαρή και όμορφη Μπάθσιμπα Εβερντιν κληρονομεί μια φάρμα και γίνεται γαιοκτήμονας, αυτόνομη, ανεξάρτητη, ορμητική και θαρραλέα. Στην πορεία προσελκύει το ενδιαφέρον τριών διαφορετικών αντρών: του εσωστρεφούς, σταθερού Γουίλιαμ Μπόλντγουντ, ιδιοκτήτη της γειτονικής φάρμας, του γοητευτικού, νάρκισσου, φιλόδοξου αξιωματικού Φρανκ Τρόι και του λιγόλογου, αρρενωπού βοσκού της, Γκέιμπριελ Οουκ, με τον οποίο την ενώνουν τα πάντα και τη χωρίζουν οι ταξικοί κανόνες. Η Μπάθσιμπα θα προσπαθήσει, παράτολμα, να κάνει τη φάρμα της κερδοφόρα και, ταυτόχρονα, να κερδίσει το ερωτικό πάθος.

Ο Τόμας Βίντερμπεργκ μεταφέρει στην οθόνη το κλασικό, αιχμηρό μυθιστόρημα του Τόμας Χάρντι, σχεδόν 50 χρόνια μετά την αριστουργηματική εκδοχή του Τζον Σλέσινγκερ με την Τζούλι Κρίστι στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Και τα καταφέρνει θαυμάσια. Οι κοινωνικοί και φεμινιστικοί προβληματισμοί της ιστορίας, παρ’ ότι πάντα επίκαιροι, δεν έχουν πια την ένταση της εποχής κι έτσι ο Βίντερμπεργκ στρέφεται περισσότερο στα ανθρώπινα πάθη, στη χαρτογράφηση της επιθυμίας και στη χαλιναγώγηση της φύσης. Τα τοπία του, φωτογραφημένα, όπως και στο «The Hunt», από τη Σάρλοτ Μπρους Κρίστενσεν, αποκτούν μεμιάς υπαρξιακή υφή, καθώς αυτά καθορίζουν τη ζωή και τον θάνατο των ηρώων. Ο υπομονετικός αλλά γεμάτος ένταση ρυθμός της ταινίας αφήνει τους χαρακτήρες να ξεδιπλωθούν, σύνθετοι και γεμάτοι γνώριμα ελαττώματα.

Στους δεύτερους ρόλους οι άντρες είναι θαυμάσιοι, όμως η Κάρεϊ Μάλιγκαν χτίζει μια εμβληματική ηρωίδα που ανά σκηνή κόβει την ανάσα. Λιγότερο παλλόμενη, περισσότερο μπαρόκ, η ταινία επιβάλλει στις δύο ώρες της το σύμπαν της, ζωντανεύει την περασμένη εποχή, βυθίζεται με ορμή στους ήρωές της και ξεχειλίζει ερωτική χημεία. Μπορεί να μην έχει το βάρος του μυθιστορήματος απ’ όπου γεννήθηκε, αναπνέει όμως σύγχρονα και με σιγουριά.

Οσο είμαστε νέοι

(While we’re young)

σκηνοθεσία: Νόα Μπόμπακ

ηθοποιοί: Μπεν Στίλερ, Ναόμι Γουότς, Ανταμ Ντράιβερ, Αμάντα Σάιφριντ, Ανταμ Χόροουιτς

Ο Τζος και η Κορνίλια είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι που μόλις έχει περάσει τα 40. Παρ’ ότι έχουν προσπαθήσει στο παρελθόν, δεν έχουν παιδιά. Ο Τζος ασχολείται με το να τελειώσει το νέο του ντοκιμαντέρ αλλά έχει χάσει την έμπνευσή του. Η Κορνίλια είναι η παραγωγός του, αλλά και του διάσημου ντοκιμαντερίστα πατέρα της. Οταν οι δυο τους θα γνωρίσουν τον Τζέιμι και την Ντάρμπι, ένα επίσης παντρεμένο ζευγάρι 20άρηδων hipsters, θα αδράξουν την ευκαιρία να ξαναζήσουν μια δανεική νιότη (να πάρουν ποδήλατα, να δοκιμάσουν την εναλλακτική ιατρική, να φάνε παγωτό από αβοκάντο, να αντιμετωπίσουν τη Νέα Υόρκη ως έκθεση διαρκείας) και θα παραμερίσουν τους συνομηλίκους, οικογενειάρχες κολλητούς τους, που ξαφνικά τούς φαίνονται παρωχημένοι.

Δυο χρόνια μετά το «Frances Ha», ο Νόα Μπόμπακ κάνει μια ταινία μεταξύ παλιότερου Γούντι Αλεν και… προσωπικού ημερολογίου: δεν θα μπορούσε το σενάριό του να είναι τόσο εύστοχο αν δεν εξέφραζε τα δικά του «προβλήματα» με τη νέα γενιά. Και μάλιστα με τη νέα γενιά των Νεοϋορκέζων hipsters που, προσποιούμενοι ότι πάντα όλα επιτρέπονται κι όλα είναι καλά κι ανώδυνα, προχωρούν αδηφάγα στο δικό τους ταξίδι φιλοδοξίας και ναρκισσισμού, ιδιοποιούμενοι ακόμα και (μάλιστα ειδικά αυτές) τις πιο σαχλές ποπ μνήμες της προηγούμενης γενιάς.

Ο Μπόμπακ έχει ήδη αποδείξει ότι έχει εξαιρετική ικανότητα να κινηματογραφεί τον παλμό και τον αέρα της Νέας Υόρκης κι αυτή εδώ η ταινία δεν είναι εξαίρεση –μέσα της, οι τέσσερις πρωταγωνιστές δίνουν τον καλύτερο κωμικό εαυτό τους, σ’ ένα ρεσιτάλ κυνισμού και αναζήτησης μιας διασκεδαστικής ηθικής δικαιοσύνης. Κι αν προς το φινάλε ξεφεύγει στη φλυαρία, θέλοντας οπωσδήποτε να μιλήσει για όλα όσα τον εξοργίζουν, ο Μπόμπακ χτυπάει κατ’ ευθείαν στην καρδιά με την ταινία του, τουλάχιστον στους σημερινούς 40άρηδες. Για τους υπόλοιπους, το φιλμ είναι απλώς μια απολαυστική μερίδα χιουμοριστικού σινεμά.

Slow West

σκηνοθεσία: Τζον Μακλίν

ηθοποιοί: Μάικλ Φασμπέντερ, Κόντι Σμιτ-ΜακΦί, Μπεν Μέντελσον, Κάρεν Πιστόριους, Ρόρι ΜακΚαν

Ο νεαρός Σκοτσέζος Τζέι έχει έρθει στην αμερικανική Δύση, στην καρδιά του εμφυλίου, στις ερημιές του Κολοράντο που μυρίζουν θάνατο, με ρομαντικό σκοπό: θέλει να βρει την κοπέλα που αγάπησε, τη Ρόουζ. Η συνάντησή του με τον σκληροτράχηλο Σάιλας θα οδηγήσει όχι σε μια αναμενόμενη μονομαχία, αλλά σε μια απρόσμενη σχέση: ο Σάιλας θα αναλάβει, έναντι αμοιβής, να προστατεύσει τον Τζέι στην πορεία του, με επιπλέον μυστηριώδη κίνητρα που δεν θα αργήσουν να αποκαλυφθούν.

Στο βραβευμένο στο Σάντανς σκηνοθετικό του ντεμπούτο, ο, ώς τώρα κυρίως μουσικός, Τζον Μακλίν κάνει ένα υπέροχο γουέστερν, σεβόμενος τους κλασικούς κανόνες του είδους αλλά προσδίδοντάς τους ιδιαίτερες πινελιές. Ενα τοπίο (στην πραγματικότητα της Νέας Ζηλανδίας, φωτογραφημένο εκπληκτικά από τον Ρόμπι Ράιαν του «Ανεμοδαρμένα Υψη» της Αντρεα Αρνολντ), που με το ύφος του κατευθύνει τη δράση, δυο αταίριαστοι κεντρικοί ήρωες, που οι αντιθέσεις τους ζωντανεύουν το ενδιαφέρον, μια σειρά από καθοριστικές συναντήσεις στον δρόμο, λεπτό μαύρο χιούμορ, διστακτική ενηλικίωση και η διαρκώς ελλοχεύουσα βία στήνουν μια ταινία απολαυστική στο μάτι, πνευματώδη, μια αναζήτηση υπαρξιακή χωρίς υπερβολικό βάρος, με κομψότητα και στιλ. Στο επίκεντρο, ο Μάικλ Φασμπέντερ κουβαλάει κι εδώ τη στόφα του σταρ και την ποιότητα του πολυμήχανου ηθοποιού.

Ξεχασμένες ζωές

(Still life)

σκηνοθεσία: Ουμπέρτο Παζολίνι

ηθοποιοί: Εντι Μαρσάν, Τζόαν Φρόγκατ

Ο 45άρης Τζον Μέι έχει μια μελαγχολική δουλειά, είναι υπεύθυνος να αναζητά τους συγγενείς των ανθρώπων που πεθαίνουν μόνοι και, αν δεν τους βρίσκει, να τους διοργανώνει μια αξιοπρεπή κηδεία. Το επάγγελμά του ταιριάζει με την ευαίσθητη και μοναχική ύπαρξή του. Οταν συναντήσει την κόρη της τελευταίας του «περίπτωσης» και οι δυο θα δουν μια δυνατότητα συντροφικότητας, ακόμα ακόμα κι ευτυχίας.

Με πρεμιέρα πριν από δύο χρόνια στο Φεστιβάλ Βενετίας, είναι μια χαμηλών τόνων, παράξενη, σχολαστική κι όμως καθηλωτική μελέτη της ανθρώπινης μοναξιάς. Η υπερβολική έμφαση στο σενάριο «ακριβείας» που δεν επιτρέπει ίχνος αυθορμητισμού (για να ανατρέψει, απρόσμενα και πετυχημένα, το όλο οικοδόμημα στο φινάλε του), συντηρεί ένα μάλλον ψυχρό, άβολο ύφος, το οποίο, ωστόσο, έρχεται σε απόλυτη αρμονία με τον παράξενο ήρωα της ταινίας. Το ίδιο κι ο ιδιότυπος αλλά υπέροχος Εντι Μαρσάν, σε μια ευτυχή ευκαιρία να πρωταγωνιστήσει.

Εξολοθρευτής: Γένεsys

(Terminator Genisys)

σκηνοθεσία: Αλαν Τέιλορ

ηθοποιοί: Εμίλια Κλαρκ, Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ, Τζέι Κόρτνεϊ, Τζέι Κέι Σίμονς, Τζέισον Κλαρκ

Ο Τζον Κόνορ ηγείται της οριστικής μάχης που θα εξολοθρεύσει τη Skynet και την εξουσία των μηχανών. Μόνο που, δευτερόλεπτα πριν από τη νίκη, η Skynet στέλνει έναν εξολοθρευτή πίσω στο παρελθόν, στο 1984, για να σκοτώσει τη Σάρα Κόνορ κι έτσι ο γιος της να μην υπάρξει ποτέ. Ταυτόχρονα ο Τζον θα στείλει στο ίδιο ταξίδι το πρωτοπαλίκαρό του, τον Κάιλ Ρις, για να προστατεύσει τη μητέρα του και να εξασφαλίσει τη σωτηρία του κόσμου. Στην 5η του περιπέτεια (3η για τους πουρίστες), ο «Terminator» έχει ελαφρώς κουραστεί και για ν’ αντεπεξέλθει, εκτός του ότι γίνεται τρισδιάστατος και διατηρεί τα θεαματικά εφέ του στις σκηνές δράσης, στήνει μια πολύπλοκη ιστορία με ταξίδια στον χρόνο, αναστροφές της ύπαρξης, πισωγυρίσματα που αντί να προκαλούν σασπένς είναι μάλλον βαρετά. Η Εμίλια –Καλίσι– Κλαρκ κι ο Τζέι Κόρτνεϊ δεν έχουν εκτόπισμα στη μεγάλη οθόνη κι ο Τζέισον Κλαρκ ξεκινά ωραία αλλά ξεφεύγει στην καρικατούρα. Ολη την ατμόσφαιρα της ταινίας, τη δύναμη, το συγκινησιακό φορτίο, το «κοίτα ρε τι έκανε το άτομο» και το αδιάκοπο, υπέροχο χιούμορ συγκεντρώνει πάνω του ο Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ, στην πιο απενοχοποιημένη, γενναιόδωρη και καλογραμμένη εμφάνισή του. Το είχε πει. «I’ll be back». Και χαρήκαμε ιδιαίτερα που τον ξαναείδαμε, τουλάχιστον εκείνον.

Ταξίδι στην Ιταλία

(The Trip to Italy)

σκηνοθεσία: Μάικλ Γουίντερμποτομ

ηθοποιοί: Στιβ Κούγκαν, Ρομπ Μπράιντον

Ο Ρομπ κι ο Στιβ περιπλανώνται στην Ιταλία, από τη Λιγουρία στο Αμάλφι κι από την Τοσκάνη στο Κάπρι, επισκεπτόμενοι εστιατόρια για τα οποία πρέπει να γράψουν, με ανάθεση, στον Observer. Ο ένας οικογενειάρχης σε αναζήτηση περιπέτειας, ο άλλος κουρασμένος απ’ τη δουλειά και τη φήμη σε αναζήτηση ηρεμίας, ακολουθούν τις διαδρομές του Μπάιρον και του Σέλι, του γαστριμαργικού μεγαλείου της Ιταλίας και των προσωπικών τους παθών.

Η ιδέα του Μάικλ Γουίντερμποτομ κι η συνεργασία του με τον Στιβ Κούγκαν και τον Ρομπ Μπράιντον ξεκίνησε το 2010 και καρποφόρησε δυο τηλεοπτικές σειρές (ένα ταξίδι στο Lake District κι ένα στην Ιταλία) κι αυτήν εδώ την ταινία. Μ’ έναν ελαφρώς μυθοπλαστικό σκελετό και απροκάλυπτες, διασκεδαστικές αυτοαναφορές, το ταξίδι προσφέρει, εκτός από το μαγευτικό τοπίο, κυρίως τους εκπληκτικούς διαλόγους δυο ιδιαίτερα οξυδερκών και αστείων Βρετανών που επενδύουν στις ήδη υπάρχουσες περσόνες τους. Απολαυστικό μόνο για όσους εκτιμούν το βρετανικό φλέγμα.

Ο Κιτρινομύτης σε τρελές πτήσεις

σκηνοθεσία: Κριστιάν ντε Βίτα

Ο μικρός Κιτρινομύτης, ένα ορφανό πουλάκι, μεγάλωσε απομονωμένο και μοναχικό, παρ’ ότι το όνειρό του είναι να δει τον κόσμο. Τώρα που αναγκάζεται να ηγηθεί του ταξιδιού του σμήνους προς την Αφρική, ο άβγαλτος Κιτρινομύτης θα τα βρει σκούρα και θα επιστρατεύσει όλο του το πείσμα.

Χαριτωμένο, όσο και αναμενόμενο animation αποκλειστικά για παιδιά, γαλλο-βελγικής παραγωγής, με ωραιότερο στοιχείο το όμορφο σκίτσο του που θυμίζει πολύχρωμη χαρτοκοπτική.

Παγιδευμένη ψυχή: Κεφάλαιο 3

(Insidious: Chapter 3)

σκηνοθεσία: Λι Γουανέλ

ηθοποιοί: Ντέρμοτ Μαλρόνεϊ, Λιν Σέι, Στέφανι Σκοτ

Πρίκουελ της κινηματογραφικής σειράς του «Insidious», η ταινία γυρίζει πίσω στον χρόνο και εκτυλίσσεται στο σπίτι μιας άλλης οικογένειας. Η Κουίν απειλείται από μια μεταφυσική οντότητα, ο πατέρας της προσπαθεί να τη σώσει και, γι’ αυτόν τον λόγο, αναλαμβάνει δράση μια ομάδα κυνηγών φαντασμάτων. Καλύτερη από τη δεύτερη ταινία, χειρότερη από την πρώτη, οπωσδήποτε τρομακτική, αλλά τόσο λίγο πρωτότυπη που το μεγαλύτερο έρεισμά της είναι ο τίτλος της.

Χορωδία

σκηνοθεσία: Φρανσουά Ζιράρ

ηθοποιοί: Ντάστιν Χόφμαν, Γκάρετ Γουέρινγκ, Κάθι Μπέιτς, Ντέμπρα Γουίνγκερ, Εντι Ιζαρντ, Κέβιν ΜακΧέιλ

Ο Στετ, ένα 12χρονο αγόρι με χάρισμα στη φωνή και επιθετικό χαρακτήρα, μένει μόνο του μετά τον θάνατο της μητέρας του. Ο πατέρας του, που δεν τον έχει γνωρίσει ποτέ, θα χρυσοπληρώσει την εγγραφή του στο πιο διάσημο σχολείο χορωδίας της Αμερικής και θα τον εγκαταλείψει εκεί, αντιμέτωπο με το ακατέργαστο ταλέντο του, την ταξική διαφορά που τον χωρίζει από τους υπόλοιπους μαθητές και την επιθυμία του να τα καταφέρει. Ο,τι ακολουθεί στο φιλμ του μουσικόφιλου Γαλλοκαναδού Φρανσουά Ζιράρ (με πιο γνωστή προϋπηρεσία το «Κόκκινο βιολί» του 1998), είναι ακριβώς αυτό που περιμένεις, χωρίς ούτε μια λάθος νότα στο προβλέψιμο μελόδραμα και με ακρίβεια μετρονόμου στα εκβιαστικά κρεσέντο μιας α λα «Glee» (η παρουσία του Κέβιν ΜακΧέιλ/Αρτι χωρίς αναπηρική καρέκλα το επιβεβαιώνει), στο λιγότερο ποπ, ταινίας ενηλικίωσης, η οποία αναδεικνύει το ταλέντο του πρωτοεμφανιζόμενου Γκάρετ Γουέρινγκ, αλλά αφήνει χωρίς παρτιτούρα τα σόλο του διεκπεραιωτικού Ντάστιν Χόφμαν και τις δεύτερες φωνές των Κάθι Μπέιτς, Εντι Ιζαρντ και της –πάντα χαίρεσαι όταν επιστρέφει– Ντέμπρα Γουίνγκερ σε ένα μικρό ρόλο.