Η Γυναίκα που Έφυγε (The Woman Who Ran / Domangchin yeoja, Νότια Κορέα, 77')★★★½☆
● Σκηνοθεσία: Χονγκ Σανγκ-σου
● Ηθοποιοί: Κιμ Μιν-χι, Σέο Γιουνγκ-χούα, Σονγκ Σέον-μι
Η Γκαμ-χι είναι νέα, όμορφη, καλοντυμένη, οδηγεί ένα ακριβό αυτοκίνητο κι έχει λίγες μέρες την «ελευθερία» της: ο άντρας της, με τον οποίο είναι τόσο ευτυχισμένα παντρεμένη ώστε δεν έχουν περάσει ούτε μία μέρα χωριστά, όπως... ύποπτα επαναλαμβάνει πεισματικά, λείπει για ολιγοήμερο επαγγελματικό ταξίδι. Έτσι η Γκαμ-χι θα επισκεφθεί, διαδοχικά, τρεις φίλες της – η πρώτη χωρισμένη, οριακά αγοραφοβική που τα βάζει με τον γείτονα που της απαγορεύει να ταΐζει τις γάτες της περιοχής, η δεύτερη κορίτσι του κεφιού που πολιορκείται από έναν ανεπιθύμητο ποιητή, η τρίτη μια γυναίκα που παντρεύτηκε έναν παλιό έρωτα της.
Ο παραγωγικότατος Νοτιοκορεάτης (25 ταινίες μέσα σε 25 χρόνια), τιμημένος εδώ με το Βραβείο Σκηνοθεσίας στην Berlinale του 2020, συνεχίζει το χαμηλών τόνων, γεμάτο νοήματα, παρατηρητικότητα κι ευαισθησία σινεμά του, αυτό που τον κατηγοριοποίησε ως τον Ασιάτη Ρομέρ της εποχής μας. Η ταινία του, με πρωταγωνίστρια τη μούσα του και σύντροφό του στη ζωή, Κιμ Μιν-χι, ξεδιπλώνεται σαν μουσικό κομμάτι, με ζηλευτή αρμονία: τρεις σεκάνς, η καθεμιά σε εσωτερικό χώρο που τελειώνει με μια «έξοδο», γενικά πλάνα που οδηγούνται με λαίμαργα ζουμ σε κοντινά στα πρόσωπα, αστικό τοπίο που ξεφεύγει στη φύση, στα δέντρα, στα βουνά που στοχαστικά οι ηρωίδες του κοιτάζουν από τα παράθυρα των σπιτιών τους. Μια ταινία απόλυτα γυναικεία, στην κομψότητα και το μυστήριό της, μ’ ένα σενάριο γεμάτο άνω τελείες. Συζητήσεις για τα πάντα και για τίποτα, για τα νουντλς και για το σινεμά (το «διάλειμμα» της Γκαμ-χι που, σχεδόν μόνη στην αίθουσα, βλέπει στην οθόνη τη θάλασσα να σκάει στα βράχια, είναι ικανό να σε κάνει να δακρύσεις, χωρίς λέξεις), για τους σχεδιαστές μόδας και τα βιβλία, για την ευτυχία που δεν περιγράφεται και δεν κερδίζεται, μόνο επιδιώκεται χωρίς τέλος. Ένα κομψοτέχνημα που χρειάζεται, απλώς, να σκύψεις λίγο προς το μέρος του για να το ακούσεις.
■ Μαζί με τη «Γυναίκα που Έφυγε» προβάλλεται η μικρού μήκους ταινία «À La Carte» των Ταξιάρχη Δεληγιάννη και Βασίλη Τσιουβάρα, με τους Χρήστο Στέργιογλου και Αντώνη Μποσκοΐτη. Ένας ραδιοφωνικός παραγωγός έχει καλεσμένο στην εκπομπή του τον υπουργό Υγείας, σ’ ένα δεκάλεπτο φιλμ που με χιούμορ και τραγικότητα σχολιάζει την υποκρισία των πολιτικών και την ανοχή των μέσων μαζικής ενημέρωσης.
► ΑΣΤΥ
Ατυχές Πήδημα ή Παλαβό Πορνό(Bad Luck Banging or Loony Porn, Ρουμανία, Λουξεμβούργο, Τσεχία, Κροατία, Ελβετία, Ην. Βασίλειο, 2021, 106')
★★½☆☆
● Σκηνοθεσία: Ράντου Ζούντε
● Ηθοποιοί: Κάτια Πασκάριου, Κλαούντια Ιερεμία, Ολίμπια Μαλάι, Νικοντίμ Ουνγκουρεάνου
Ένα ζευγάρι στο σπίτι, βιντεοσκοπεί το δικό του home porn movie, με τέτοια ένταση και πάθος που δεν σταματά ούτε όταν η μητέρα εκείνης χτυπά μανιασμένα την πόρτα, έχοντας ανάγκη η κόρη της να της πάρει κάτι από το φαρμακείο. Η Έμι, η ηρωίδα του πορνό κι επίσης της ταινίας (τουλάχιστον ενός από τα τρία μέρη της), την άλλη μέρα θα διαπιστώσει ότι το ιδιωτικό βίντεο διέρρευσε κι ότι το σχολείο όπου διδάσκει ζητά την απόλυσή της. Ο Ράντου Ζούντε, με την αεικίνητη κάμερά του, θ’ ακολουθήσει την Έμι παρατηρώντας, ταυτόχρονα, το σύμπαν της/μας: βοή, χυδαίες βρισιές στον δρόμο, διαφημιστικές γιγαντοαφίσες – ευαγγέλια του καπιταλισμού. Κι αυτό είναι μόνο η αρχή, μιας ταινίας που στα 100 λεπτά της τα χωρά όλα και τόσα πολλά παραπάνω, ασφυκτικά και… βαλκανικά!
Χωρισμένη σε ενότητες με μεσότιτλους (το δεύτερο μέρος είναι ένα ιδιοσυγκρασιακό λεξικό που εξηγεί έννοιες από το «ανέκδοτο για ξανθιές» μέχρι το «Ορθόδοξη Εκκλησία» με τον ίδιο, ιερόσυλο τρόπο, το τρίτο η συγκέντρωση γονέων στο σχολείο της Έμι, όπου όλοι φορούν μάσκες, από τη μια λόγω κορονοϊού, από την άλλη για να καμουφλάρουν την υποκρισία τους), ένα εξαιρετικά πληθωρικό ψηφιδωτό ακραίας καθημερινότητας και σύγχρονης απανθρωπιάς, η ταινία του Ζούντε δεν κρύβει την πρόθεσή της: θα σχολιάσει μέχρι τελικής πτώσεως τον κόσμο μας, δίνοντάς μας την επιλογή να γελάσουμε ή... να κλάψουμε.
Βραβευμένη με τη Χρυσή Αρκτο στο φετινό Φεστιβάλ Βερολίνου, απομακρύνεται όσο γίνεται περισσότερο από το αριστουργηματικό «Αφερίμ» και απλώνεται στο επιμελημένο χάος της προηγούμενης ταινίας του Ρουμάνου μετρ, «Αδιαφορώ αν Καταγραφούμε στην Ιστορία ως Βάρβαροι». Ενώ ξετυλίγεται σαν ένα ευρηματικό, πρωτότυπο δοκίμιο με shock value, εκκωφαντική βαλκανική ταυτότητα και, ταυτόχρονα, κωμικότητα, καταλήγει να επαναλαμβάνει σε λούπα το δίδαγμα που έγινε αντιληπτό ήδη από την αρχή του φιλμ και να περιτυλίγει την αληθινή εξυπνάδα του δημιουργού του με μια διάθεση περισσότερο εξυπνακίστικη, συγκαταβατική προς τον επιμελή θεατή, προβοκατόρικη με μια εκνευριστική ελαφρότητα.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας