Ο Μαντς Μίκελσεν σε ένα κράμα μαύρης κωμωδίας, δράσης και... ψυχανάλυσης

Οι εκκεντρικοί 

(Retfærdighedens ryttere, Δανία, Σουηδία, Φινλανδία, 2020, 116’)

★★★☆​​​​​​​☆

● Σκηνοθεσία: Αντερς Τόμας Γένσεν

● Ηθοποιοί: Μαντς Μίκελσεν, Νικολάι Λίε Κάας, Αντρεα Χάικ Γκάντερμπεργκ

Ο Μάρκους είναι ένας σκληροτράχηλος στρατιωτικός, σε αποστολή σε εμπόλεμο τόπο. Πίσω στη Δανία, η γυναίκα του και η έφηβη κόρη του, εξαιτίας μιας σειράς συμπτώσεων, καταλήγουν να επιβιβαστούν σ’ ένα τρένο: στο βαγόνι τους γίνεται έκρηξη, η μητέρα σκοτώνεται, η κόρη όχι. Ο Μάρκους επιστρέφει και προσπαθεί να ξαναπιάσει τη ζωή του, με παντελή, λες, απουσία συναισθήματος. Ενας ακόμα επιζών της επίθεσης στο τρένο πιστεύει ακράδαντα ότι επρόκειτο για εγκληματική επίθεση ενός μαφιόζου που βρισκόταν στο ίδιο βαγόνι. Μαζί με τους δυο κολλητούς του, αντικοινωνικά nerds αφοσιωμένα στη στατιστική και την πληροφορική, και με τον ετοιμοπόλεμο Μάρκους αποφασίζουν να εκδικηθούν.

Η ταινία, που άνοιξε το προηγούμενο Φεστιβάλ του Ρότερνταμ κι έσπασε τα ταμεία στη Δανία, φέρει την υπογραφή του σεναριογράφου και σκηνοθέτη ταινιών σαν τη φεστιβαλική επιτυχία «Adam’s Apples» κι είναι ένα πρωτότυπο κράμα μαύρης κωμωδίας, δράσης και… ψυχανάλυσης.

Ενα μάτσο τραυματισμένοι άνθρωποι μεταμορφώνονται σε αδέξιους υπερήρωες (χαρακτηριστικά τραυματισμένοι, πάντα, κι αυτοί), αναζητώντας, στην ουσία, την απάντηση στα βασικά ερωτήματα της ζωής και του θανάτου. Το χιούμορ είναι αιχμηρό και πετυχημένο, οι ήρωες εθιστικοί μέσα στη δυσλειτουργικότητά τους, η ευαισθησία είναι διακριτική αλλά και, γι’ αυτό, σπαρακτική. Το δεύτερο μέρος ξεχειλώνει τη δράση χάνοντας κάτι από την οξυδέρκεια του πρώτου, εντείνοντας την ιδέα της αυτοδικίας κι αμέσως, ευτυχώς, ανατρέποντάς την. Ομως αυτή η νέα ματιά στην «οικογένεια», στη φιλία, κυρίως στη σχέση του ανθρώπου με τη συγκυρία, τη στατιστική, τη μοίρα, ακόμα και το Θείο, παραμένει ξεχωριστή και γοητευτική.

▶ ΑΛΕΚΑ, ΑΝΟΙΞΙΣ, ΓΑΛΑΖΙΑ ΑΚΤΗ, ΚΟΡΑΛΛΙ CINEMAX, ΛΑΟΥΡΑ, ΛΙΛΑ, ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ, ΜΑΡΙΛΕΝΑ, ΜΠΟΜΠΟΝΙΕΡΑ, ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ, ΣΙΝΕ ΠΑΛΛΗΝΗ, ΣΙΝΕ ΨΥΧΙΚΟ, ΣΠΟΡΤΙΓΚ

Ταξίδι στην Κριμαία (Evge, Ουκρανία, 2019, 96’)

★★★☆​​​​​​​☆

● Σκηνοθεσία: Ναριμάν Αλίεφ

● Ηθοποιοί: Ακτέμ Σεϊταμπλάεφ, Ρεμζί Μπιγιάλοφ

Ο Μουσταφά έχει χάσει τον πρωτότοκο γιο του στον πόλεμο Ρωσίας-Ουκρανίας. Η επιθυμία του είναι να πάρει τη σορό του και να τη θάψει στον τόπο καταγωγής τους, στην Κριμαία. Μαζί του, σ’ αυτό το ταξίδι κάθαρσης αλλά και αναζήτησης της αλήθειας, θα πάει ο μικρότερος γιος του. Στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του, με συμμετοχή στο Ενα Κάποιο Βλέμμα του Φεστιβάλ Κανών, ο Ναριμάν Αλίεφ καταφέρνει να κάνει μια ταινία εξαιρετικά προσωπική να δείχνει οικουμενική.

Σ’ αυτό το υπαρξιακό road movie στα γκρίζα τοπία και τις μοναχικές πόλεις, με δυο θαυμάσιες ανδρικές ερμηνείες, χωρίς ρηξικέλευθες ιδέες αλλά και χωρίς κοινοτοπία ή υπερδραματοποίηση, η ταινία παίρνει συνοδηγό τη σκληρότητα και την αγάπη, τον πόλεμο και τη ζωή, με δυο λόγια τη ρεαλιστική εικόνα της σημερινής Ουκρανίας, των ανθρώπινων τραυμάτων αλλά και της ελπίδας για γαλήνη.

▶ ΑΣΤΥ

Ο Πράσινος Ιππότης 

(The Green Knight, Ιρλανδία, Καναδάς, ΗΠΑ, Ην. Βασίλειο, 2021, 130’)

★★½☆​​​​​​​☆

● Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Λόουερι

● Ηθοποιοί: Ντεβ Πατέλ, Αλίσια Βικάντερ, Τζόελ Ετζερτον

Στην αυλή τού, προχωρημένης ηλικίας πια, βασιλιά Αρθούρου και της Γουίνεβιρ, Χριστούγεννα, η επίσκεψη του Πράσινου Ιππότη φέρνει ταραχή. Μισός άνθρωπος, μισός δέντρο, παντοδύναμος, προκαλεί τους στρατιώτες του βασιλιά ν’ αναμετρηθούν μαζί του. Αν κάποιος τον νικήσει, θα του χαρίσει το σπαθί του, με τον όρο σε έναν χρόνο ακριβώς να μονομαχήσει μαζί του ξανά, στην Πράσινη Εκκλησία. Ο ανιψιός του βασιλιά, Σερ Γκάουεν, γεμάτος σιγουριά για τον εαυτό του, θα πολεμήσει, θα νικήσει και, τώρα, θα ξεκινήσει το μυστηριακό ταξίδι για τη δεύτερη συνάντηση με τον θάνατο. Ο Ντέιβιντ Λόουερι είναι ένας από τους πιο ιδιοσυγκρασιακούς σκηνοθέτες της νεότερης γενιάς, έχοντας διανύσει την απόσταση από το «Ο Πιτ και ο δράκος του» στο «A Ghost Story». Ετσι κι εδώ, δείχνει αποφασισμένος να δώσει τη δική του σφραγίδα, τη δική του ανατροπή, σ’ ένα ποίημα του 14ου αιώνα. Τόσο, όμως, γεμίζει την ταινία του με επιτήδευση, μ’ έναν ρυθμό σκόπιμα αργό, με εξαιρετικά σκοτεινούς φωτισμούς, μ’ έναν συνδυασμό Μεσαίωνα και metal που θα έπρεπε να μπορεί να λειτουργήσει τόσο πιο αποτελεσματικά, ώστε να καταλήξει μ’ ένα φιλμ που κοπιωδώς παρακολουθείται και μόνο υπόνοιες αφήνει για τα ζητήματα που το απασχολούν, την οικολογία, την αγάπη, την αυτοθυσία.

Αυτά που λέμε κι αυτά που κάνουμε 

(Les choses qu’ on dit, les choses qu’ on fait, Γαλλία, 2020, 122’)

​​​​​​​★★½☆​​​​​​​☆

● Σκηνοθεσία: Εμανιέλ Μουρέ

● Ηθοποιοί: Καμέλια Τζορντάνα, Νιλς Σνάιντερ, Βενσάν Μακέιν, Εμιλί Ντεκέν

Η έγκυος Νταφνέ και ο Μαξίμ, ξάδελφος του πατέρα του παιδιού της, περνούν καταχρηστικά λίγες μέρες στην εξοχή, μόνοι. Ευκαιρία να διηγηθούν ο ένας στον άλλον τις παλιές ερωτικές ιστορίες τους, ρομάντζα με happy end ή δάκρυα – κι είναι αρκετά για να γεμίσουν χρόνια, αλλά και για να βάλουν τους δυο τους στο mood!

Χώρισε ο Χρηστάκης με την Τέτα και τα 'φτιαξε ξανά με τη Ζωζώ, που τραγουδούσε κι ο Κηλαηδόνης, σε μια ταινία που αγκαλιάζει τα «affaires» αλλά και τον γαλλικό ανάλαφρο ρομαντισμό τόσο σφιχτά που κινδυνεύει να τα πνίξει. Χαριτωμένοι ηθοποιοί, διασκεδαστικές, οριακά και συγκινητικές σχέσεις με ατελείωτους διαλόγους προσεγγίζουν εκ προθέσεως τον Ρομέρ (αλλά φυσικά δεν τον φτάνουν), σ’ ένα φιλμ (ξεκάθαρα ανδρικής ματιάς) που σε μικρές δόσεις είναι αξιολάτρευτο, αλλά όλο μαζί μοιάζει με σχέση που κράτησε περισσότερο απ’ όσο έπρεπε.

Best sellers (Καναδάς, ΗΠΑ, 2021, 100’)

★★½☆​​​​​​​☆

● Σκηνοθεσία: Λίνα Ρέσλερ

● Ηθοποιοί: Μάικλ Κέιν, Ομπρεϊ Πλάζα

Η Λούσι έχει αναλάβει να συντηρήσει και, γιατί όχι, να ανανεώσει, τον εκδοτικό οίκο του πατέρα της. Μοναδικό εργαλείο στα χέρια της είναι ένας ηλικιωμένος πάλαι ποτέ διάσημος συγγραφέας, δύστροπος και μισάνθρωπος, που δέχεται να κάνει μια τελευταία λογοτεχνική τουρνέ.

Μια γνώριμη συνταγή –η νεαρή που θα δώσει ζωή στον μεγαλύτερο και σοφότερο, αλλά θα κερδίσει απ’ αυτόν γνώση και ωριμότητα– σε μια εκτέλεση όπου τίποτε σχεδόν δεν αφήνει ωραία γεύση. Ο πάντα απολαυστικός Μάικλ Κέιν δείχνει, για μια φορά, επαναλαμβανόμενος κι έξω από τα νερά του, η Ομπρεϊ Πλάζα, χαριτωμένα quirky άλλοτε, δεν μπορεί να παίξει έναν συμβατικό «δραματικό» ρόλο, η επιλογή της κλασικής μουσικής ως επένδυσης της «λογοτεχνικής» ιστορίας ακούγεται μπανάλ, οι εμβόλιμες δραματικές εξελίξεις στο δεύτερο μέρος είναι καταχρηστικές και, τελικά, το μόνο που διασώζεται είναι η ελκυστική δουλειά στα locations, τα σκηνικά και τα ρούχα.

Ο Shang-Chi και ο Θρύλος των Δέκα Δαχτυλιδιών 

(Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings, ΗΠΑ, Αυστραλία, 2021, 132’)

● Σκηνοθεσία: Ντέστιν Ντάνιελ Κρέτον

● Ηθοποιοί: Σάιμου Λιου, Οκουαφίνα, Μενγκ'ερ Ζανγκ

O νεαρός Σανγκ-Τσι ζει στο Σαν Φρανσίσκο και δουλεύει ως παρκαδόρος – λίγοι γνωρίζουν ότι είναι ανίκητος στο κουνγκ-φου. Οταν, άθελά του, παγιδευτεί στα δίχτυα της κλίκας των Δέκα Δαχτυλιδιών, θ’ αναγκαστεί να ταξιδέψει στο Μακάου και ν’ αντιμετωπίσει τον αποξενωμένο πατέρα του και το ίδιο του το παρελθόν. Με δύναμη από την ασιατική μυθολογία, η ταινία που εγκαινιάζει την τέταρτη φάση του κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel – για όσους δεν έχουν χάσει τον λογαριασμό.

Επανεκδόσεις

● «Η τροτέζα» του Μπίλι Γουάιλντερ (1963)

★★★½☆

Ενας αστυνομικός παριστάνει τον Αγγλο λόρδο για να γίνει ο αποκλειστικός πελάτης μιας τροτέζας που έχει ερωτευτεί. Μπίλι Γουάιλντερ, Τζακ Λέμον και Σίρλεϊ ΜακΛέιν ξανά μαζί, τρία χρόνια μετά την «Γκαρσονιέρα», σε μια κομεντί που παραμένει κομψή και διασκεδαστική, ταυτόχρονα μιλώντας με τον χαρακτηριστικό κυνισμό του σκηνοθέτη της για την ανθρώπινη κατάσταση.

● «Οι εραστές του αρκτικού κύκλου» του Χούλιο Μέντεμ (1998)

★★★½☆​​​​​​​

Ενα αγόρι κι ένα κορίτσι, η Ανα και ο Οτο, με τα καρκινικά ονόματα, γνωρίζονται στο σχολείο κι ερωτεύονται. Ο πατέρας της και η μητέρα του γνωρίζονται και παντρεύονται. Τα δυο παιδιά μεγαλώνουν, χάνονται, ξαναβρίσκονται, σ’ έναν κύκλο συμπτώσεων ή κάρμα. Πανέμορφο ρομάντζο από τον Ισπανό σκηνοθέτη όταν βρισκόταν στις δόξες του, διατηρεί έναν μελοδραματισμό των ’90s, αλλά εξακολουθεί να κερδίζει τις εντυπώσεις.

● «Η επαφή» του Ινγκμαρ Μπέργκμαν (1971)

★★½☆​​​​​​​☆

Ενα ζευγάρι ζει ήρεμα και συμβατικά σε μια μικρή πόλη, ώσπου εκείνη (Μπίμπι Αντερσεν) ξεκινά μια παράνομη σχέση μ’ έναν ξένο αρχαιολόγο (Ελιοτ Γκουλντ), επιζώντα του Ολοκαυτώματος. Γνώριμα στοιχεία του σινεμά του Μπέργκμαν (οι πρωταγωνιστές του, τα κεντρικά νοήματά του για τον άνθρωπο, τις σχέσεις, την αλήθεια, το Θείο, τη γυναίκα), για πρώτη φορά σε αγγλόφωνη ταινία, σ’ ένα φιλμ που παραμένει ξεχωριστό κυρίως γι’ αυτό…