Τραγικό love story με Ανταμ Ντράιβερ και Μαριόν Κοτιγιάρ

Annette (Γαλλία, Βέλγιο, Γερμανία, ΗΠΑ, Ιαπωνία, Μεξικό, Ελβετία, 2021, 141’)

★★★★☆

● Σκηνοθεσία: Λεός Καράξ

● Ηθοποιοί: Ανταμ Ντράιβερ, Μαριόν Κοτιγιάρ, Σάιμον Χέλμπεργκ

Για ν’ αγαπήσει κανείς τη νέα ταινία του Λεός Καράξ (δημιουργού αριστουργημάτων σαν τους «Εραστές της Γέφυρας» και το «Holy Motors» και όχι-και-τόσο-αριστουργημάτων σαν το «Pola Χ»), πρέπει να θελήσει ν’ αποδεχτεί μια σειρά από συμβάσεις.

Πρώτη και κύρια αυτή του μιούζικαλ, σε μουσική και σενάριο/λιμπρέτο του εκλεκτικού ντουέτο των Sparks: και μιλάμε για απόλυτο μιούζικαλ, όπου και το κόμμα και η ανάσα αποδίδονται τραγουδιστά. Τελευταία και καταλυτική, ότι αυτή είναι μια ταινία ταυτόχρονα εξαιρετικά απλοϊκή και ιδιαίτερα διαπεραστική, τόσο στο έργο του σκηνοθέτη, του καλλιτέχνη γενικότερα, όσο και στη ζοφερή σημερινή πραγματικότητα.

Η ταινία, που την άνοιξη αποτέλεσε την πρεμιέρα του Φεστιβάλ Κανών, ακολουθεί τον Χένρι ΜακΧένρι (Ανταμ Ντράιβερ), έναν εριστικό, διανοούμενο stand-up performer, υποβλητικό, κυνικό, οριακά επιθετικό. Και την Αν Ντεφρανού (Μαριόν Κοτιγιάρ), μια διάσημη σοπράνο, πανέμορφη, γαλήνια, θεϊκή. Οι δυο τους ερωτεύονται με πάθος, κάνουν ένα κοριτσάκι, την Ανέτ (η οποία, χωρίς εξήγηση αλλά και με εκπληκτική εξήγηση, είναι μια ξύλινη μαριονέτα) και καθώς τα οικογενειακά βάρη μεγαλώνουν και η φήμη των δύο τραβά αντίθετες κατευθύνσεις, εκείνης προς τον ουρανό, εκείνου προς την κόλαση, η σχέση τους αρχίζει ν’ αποσυντίθεται.

Ο Καράξ εκδηλώνει τις προθέσεις του από την αρχή: αυτή είναι μια ταινία meta, όπου ο θεατής είναι συνένοχος. Το σόου στήνεται γι’ αυτόν, άνθρωποι γεννιούνται και πεθαίνουν γι’ αυτόν, η τέχνη γίνεται γι’ αυτόν κι αυτός φέρει την ευθύνη (με την εναρκτήρια σεκάνς της ταινίας σε παίρνουν ήδη τα κλάματα από οδύνη και αγάπη). Το σύμπαν του είναι μαγικό, αισθητικά και ουσιαστικά. Τα σκηνικά, οι κήποι, τα κοστούμια, η φύση, η τρικυμισμένη θάλασσα, η σιωπή της ακτής, ο κήπος με την ασυγκράτητη βλάστηση, όλα μαζί χτίζουν έναν κόσμο λίγο πιο πάνω από τον δικό μας, όπως αρμόζει σ’ ένα έργο τέχνης. Μια ταινία επίμονα εικαστική και μαζί πεισματικά εγκεφαλική. Μπερδεμένη: με μια μεγάλη αμηχανία στο τελευταίο μέρος της για την οποία σε αποζημιώνει το φινάλε, από τα πιο αιχμηρά και σπαρακτικά που θα μπορούσες να ζητήσεις.

Μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο ο Ανταμ Ντράιβερ χτίζει ένα σπουδαίο κεφάλαιο της καριέρας του. Η Μαριόν Κοτιγιάρ είναι συμβολική, εμβληματική, χαρίζοντας στην ηρωίδα της τη δική της φήμη και αίγλη, με μόνο μία μεγάλη, αλλά βαθιά και συγκινητική σκηνή. Ο Σάιμον Χέλμπεργκ, με μια νότα κωμικής παραδοξότητας, αποδεικνύεται καταλύτης. Ομως ο Ανταμ Ντραίβερ ξεδιπλώνει μια τρομακτική δύναμη, μεταμορφώνεται σε πέντε διαφορετικά πλάσματα, σαρώνει την οθόνη με ζωικό μαγνητισμό, απέχθεια και τρυφερότητα, ένας ήρωας αντιπαθής κι εθιστικός όπως ο Χένρι για την Αν. Τα τραγούδια των Sparks είναι… η ταινία: όχι το soundtrack που θ’ ακούγεται σ’ ένα σαλόνι, εκτός από το ένα, κεντρικό single του «We Love Each Other so Much», αλλά περισσότερο μια κονσεπτική δημιουργία, εξίσου υπεύθυνη για τις αλήθειες και τα ψέματα του φιλμ όσο και ο Καράξ.

Η «Annette» είναι ένα τραγικό love story – θα μπορούσε κανείς να πει ότι δεν είναι τίποτε άλλο, ότι είναι ένα όμορφο τίποτε. Ταυτόχρονα όμως στο πάντα μεγαλεπήβολο όραμα του Καράξ είναι ένα φιλμ καίριο, που μιλά για το βάρος του θεατή, εκείνου που βλέπει και αντιδρά ή όχι, για τη σκληρότητα και τη βία που με τόση ευκολία συγχωρείται στους διάσημους, για το κύμα του «femicide», των δολοφονιών γυναικών εκπορευόμενων από μια παγιωμένη πατριαρχική κουλτούρα και ανατροφή των αντρών. Μια ταινία για τη φρίκη και το μεγαλείο της τέχνης και της ζωής, δηλαδή για τα πάντα. Είναι η ταινία όπου ο κεντρικός ήρωας σου ζητά, με οργή, «σταμάτα να με κοιτάς», όταν εσύ δεν μπορείς ν’ αποστρέψεις το βλέμμα. Ενα αριστούργημα, αν δεχτείς ν’ αγκαλιάσεις τις συμβάσεις του.

▶ VILLAGE MALL, VILLAGE PARK ΡΕΝΤΗ, ΑΚΤΗ, ΔΑΦΝΗ, ΕΛΛΗΝΙΣ CINEMAX, ΘΗΣΕΙΟΝ, ΚΑΡΜΕΝ, ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ, ΟΡΦΕΑΣ, ΣΤΕΛΛΑ

Η ξηρασία (The Dry, Αυστραλία, ΗΠΑ, 2020, 117’)

★★★☆☆

● σκηνοθεσία: Ρόμπερτ Κόνολι

● ηθοποιοί: Ερικ Μπάνα, Ζενεβιέβ Ο’ Ράιλι

Ο Αρον Φολκ, αστυνομικός με επιτυχίες που απασχολούν τις εφημερίδες, επιστρέφει στη γενέτειρά του, τη μικρή πόλη της Κιβάρα: η ζέστη και η ξηρασία είναι αφόρητη, στην περιοχή έχει να βρέξει δύο χρόνια. Ο Αρον σκοπεύει να μείνει μόνο για μια κηδεία, αλλά μια δολοφονία θα τον παρασύρει στον λαβύρινθό της και στην ανάμνηση του θανάτου μιας φίλης του όταν ήταν έφηβοι.

Ο Ρόμπερτ Κόνολι, υπεύθυνος για την τηλεοπτική μεταφορά του μυθιστορήματος του Χρήστου Τσιόλκα, «Το χαστούκι», καταπιάνεται εδώ με το best seller της Τζέιν Χάρπερ με πυγμή και συνέπεια και με τον Ερικ Μπάνα να θυμίζει την επιβλητική παρουσία του που τελευταία δεν αξιοποιείται σε δυνατούς ρόλους. Ο Κόνολι «διακόπτει» την ταινία του με μελοδραματικά φλας μπακ, με slow motion και μουσικές υπογραμμίσεις, όμως το παρόν της είναι αφαιρετικό και σκληρό, όπως ταιριάζει σ’ ένα στιβαρό κοινωνικό θρίλερ.

▶ ΑΙΓΛΗ ΖΑΠΠΕΙΟΥ, ΑΛΟΜΑ, ΔΕΞΑΜΕΝΗ, ΚΟΡΑΛΙ, ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ, ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ, ΣΠΟΡΤΙΓΚ, ΦΙΛΟΘΕΗ

Τρυφερέ μου ταυρομάχε (Tengo Miedo Torero, Χιλή, Αργεντινή, Μεξικό, 2020, 93’)

★★★☆☆

● σκηνοθεσία: Ροντρίγκο Σεπούλβεδα

● ηθοποιοί: Αλφρέντο Κάστρο, Λεονάρντο Ορτίγκρις

Στη Χιλή του ’80, της δικτατορίας του Πινοσέτ, μια τρανς προχωρημένης ηλικίας αλλά αμείωτης αγάπης για ζωή, η Λόκα, συνδέεται μ’ έναν νεαρό Μεξικανό αντάρτη, ο οποίος την εκμεταλλεύεται για να οργανώσει τη δολοφονία του δικτάτορα.

Με πρεμιέρα στο περασμένο Φεστιβάλ Βενετίας και Βραβείο Κοινού από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, η ταινία βασίζεται στο μυθιστόρημα του Πέδρο Λεμεμπέλ και σε μια αληθινά υπερβατική ερμηνεία από τον Αλφρέντο Κάστρο. Ο Σεπούλβεδα χτίζει όχι μόνο την ατμόσφαιρα των ‘80ς και τον τρόμο της ζωής σ’ ένα απολυταρχικό καθεστώς, αλλά και μια σχέση απρόσμενης τρυφερότητας, που παιχνιδιάρικα εναλλάσσει τη μελαγχολία με το χιούμορ και ένα δοκίμιο για το πώς τελικά ορίζονται οι πράξεις αντίστασης.

Ο Γιώργος του Κέδρου (Ελλάδα, 2020, 82’)

★★½☆☆

● σκηνοθεσία: Γιάννης και Γιώργος Κολόζης

Ο Γιώργος Κολόζης πήγε για πρώτη φορά στη Δονούσα το 1972, όταν ήταν 19 χρόνων. Αρχισε να κινηματογραφεί τους κατοίκους, τη φύση, τη ζωή στο νησί: ένα ημερολόγιο εικόνας και λόγου που παγίδευε στιγμές και, μαζί, την αιωνιότητα. Ο Κολόζης συνέχισε να πηγαίνει στη Δονούσα καθώς οι δεκαετίας άλλαξαν και, μαζί τους, ο κόσμος: τριάντα χρόνια μετά την πρώτη επίσκεψη, αυτό το μοναδικό ημερολόγιο θα ολοκληρώσει ο γιος του, Γιάννης, σκηνοθέτης το 2016 του «Un Condor». Ενα υλικό μοναδικό, έστω κι αν όχι αξιοποιημένο σκηνοθετικά με το μεγαλείο που το ίδιο προκαλεί και απαιτεί, γίνεται ένα βαθιά συγκινητικό και σημαντικό ντοκιμαντέρ για το πέρασμα του χρόνου από πάνω μας και για την άρρηκτη σχέση του ανθρώπου με τον τόπο και τη μνήμη. Η ταινία θα προβληθεί σήμερα Πέμπτη 2 και αύριο Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου στο θερινό «Λαΐς» της Ταινιοθήκης της Ελλάδος.

Canto Si Tú Cantas - Τραγουδώ αν τραγουδάς

(Ελλάδα, 2020, 108’) ★½☆☆☆

● σκηνοθεσία: Νίκος Κορνήλιος

● ηθοποιοί: Γιάννης Πετσόπουλος, Πάρις Φεράρο, Βαγγέλης Ρόκκος, Θοδωρής Ματινόπουλος, Γιώργος Ντούσης

Ο Γιάννης και ο Πάρις γιορτάζουν την τριακοστή επέτειό τους στο καφέ τους, λατινοαμερικανικής αισθητικής, πάνω στην Ημέρα των Νεκρών. Από τον χώρο του καφέ περνούν άνθρωποι, μόνοι, ζευγάρια, παρέες, και ξεδιπλώνουν μικρά κομμάτια από τις ιστορίες τους. Ο πάντα ευαίσθητος και επίκαιρος Νίκος Κορνήλιος υπογράφει αυτή τη φορά μια ταινία-κοινωνικό ποτ πουρί, που πέφτει θύμα του πληθωρισμού της, μιας σεναριακής γραφικότητας, αλλά και των ανολοκλήρωτων ηρώων της και των ερμηνευτικά άνισων ηθοποιών της.

Η ενσάρκωση του κακού (Malignant, ΗΠΑ, Κίνα, Ρουμανία, 2021, 111’)

● σκηνοθεσία: Τζέιμς Γουάν

● ηθοποιοί: Αναμπελ Γουόλις, Μάντι Χάσον, Τζορτζ Γιανγκ

Η Μάντισον βασανίζεται από οράματα φρικιαστικών δολοφονιών – ο τρόμος της αυξάνεται κατακόρυφα όταν συνειδητοποιεί ότι οι εφιάλτες της αυτοί βρίσκονται στη σφαίρα της πραγματικότητας και όχι του ονείρου. Ο Τζέιμς Γουάν των «Insidious» και των «Conjuring», μετά το διάλειμμα του «Aquaman» επιστρέφει στη συνταγή του αυθεντικού τρόμου.

Paw Patrol: Η Ταινία (Paw Patrol: The Movie, Καναδάς, ΗΠΑ, 2021, 86’)

★★½☆☆

● σκηνοθεσία: Καλ Μπράνκερ

Ο Ράιντερ και τα κουτάβια φίλοι του έχουν μια νέα πρόκληση ν’ αντιμετωπίσουν: ο Χάμντινγκερ, ο ορκισμένος εχθρός τους, γίνεται δήμαρχος της Πόλης της Περιπέτειας! Τα γνώριμα και αγαπητά στους μικροσκοπικούς θεατές τηλεοπτικά κουτάβια συναντούν τη μεγάλη οθόνη σε μια νέα περιπέτεια, που καταναλώνεται μονορούφι λίγο πριν ανοίξουν τα σχολεία. 

Επανεκδόσεις

● «Το τελευταίο ατού» («Ace in the Hole», Μπίλι Γουάιλντερ, 1951

★★★★☆

Ενας άντρας βρίσκεται παγιδευμένος κάτω από τη γη: ένας δημοσιογράφος θα τον εκμεταλλευτεί για να προκαλέσει αίσθηση και ν’ αναβιώσει την καριέρα του. Ενα από τα λιγότερο προβεβλημένα αριστουργήματα του Μπίλι Γουάιλντερ, με μια συγκλονιστική ερμηνεία από τον Κερκ Ντάγκλας κι ένα προφητικό σχόλιο για την καταστροφική λαιμαργία των media.

● «Μια γυναίκα εξομολογείται» («A Woman Under the Influence», Τζον Κασαβέτης, 1974

★★★★☆

Η Μέιμπελ, μια φαινομενικά συνηθισμένη νοικοκυρά, σύζυγος και μητέρα, καταρρέει παρασύροντας τον άντρα της σ’ ένα επικίνδυνο παιχνίδι εξουσίας. Ισως η πιο εμβληματική, αντιπροσωπευτική ταινία του σινεμά του Κασαβέτη, μια τολμηρή ανατομία των ανθρώπινων σχέσεων, με την Τζίνα Ρόουλαντς στον ρόλο της καριέρας της και υποψηφιότητες για Οσκαρ Γυναικείας Ερμηνείας και Σκηνοθεσίας.

● «Τρία χρώματα: Η Μπλε Ταινία» («Trois Couleurs: Bleu», Κριστόφ Κισλόφσκι, 1993

★★★½☆

Η Ζουλί πενθεί: ένα δυστύχημα της στέρησε το παιδί της και τον άντρα της, αναγνωρισμένο συνθέτη, πριν εκείνος ολοκληρώσει το σπουδαίο νέο έργο του. Για ν’ αντεπεξέλθει στον πόνο, η Ζουλί προσπαθεί να κλείσει όλα τα ανοιχτά κεφάλαια της ζωής τους. Η πρώτη ταινία από την «τριλογία των χρωμάτων» του Κισλόφσκι, μια διαφορετική αποτύπωση της αναζήτησης της ελευθερίας με το πρόσωπο της Ζουλιέτ Μπινός να κάνει ακόμα και την οθόνη να δακρύσει, διατηρεί το εστέτ μεγαλείο της και την ευαισθησία της, έστω αν σήμερα φαντάζει πιο επιτηδευμένη από τα άλλα αριστουργήματα του Πολωνού μετρ.