Το χάσμα μεταξύ social media και πραγματικότητας και ο... πραγματικός Ντε Γκολ

Ιδρώτας (Sweat, Πολωνία, Σουηδία, 2020, 106’) 

★★★☆☆

● σκηνοθεσία: Μάγκνους φον Χορν

● ηθοποιοί: Μαγκνταλένα Κολέσνικ, Τζούλιαν Ζβιεσέβσκι, Αλεξάντρα Κονιέζνα

Το βαθύ χάσμα ανάμεσα στη φιλτραρισμένη πραγματικότητα των social media και την πραγματική ζωή εξετάζει με τόλμη και ευαισθησία τούτο το βραβευμένο, ανθρωποκεντρικό δράμα του Σουηδού σκηνοθέτη Μάγκνους φον Χορν. Στο επίκεντρο της ιστορίας βρίσκουμε μια «ινφλουένσερ» των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, η οποία, μέσα σε τρεις ταραγμένες ημέρες, θα ζήσει καταστάσεις ψυχολογικής βίας και απόγνωσης, ο αντίκτυπος των οποίων δεν μπορεί να χωρέσει σε καμία βιωματική ανάρτηση.

Η ηρωίδα εμπνέει τους εκατοντάδες ακολούθους των λογαριασμών της να πιστέψουν στην ευεξία του σώματος και τους εμψυχώνει να ιδρώσουν το κορμί τους καθημερινά με τις ασκήσεις της. Οι μικροί τραυματισμοί θα κλονίσουν την αυτοπεποίθησή της, η ρήξη με τους οικονομικούς χορηγούς θα θέσει σε κίνδυνο την ψηφιακή καριέρα της, η στενή παρακολούθηση από έναν μανιακό stalker θα την ταράξει ψυχολογικά και η εύθραυστη σχέση με την αυταρχική μητέρα της θα την ωθήσει στα άκρα.

Ο σκηνοθέτης είναι αρκετά έξυπνος, ώστε να κάνει ένα επίκαιρο σχόλιο επάνω στην αμφιλεγόμενη κουλτούρα των δημιουργών «περιεχομένου» που βιοπορίζονται μέσα από μια κατασκευασμένη περσόνα. Παρατηρεί, λοιπόν, τις μεταπτώσεις στην ψυχολογία τής φαινομενικά αψεγάδιαστης ηρωίδας, τον εθισμό της στην ιδέα της τελειότητας, την ανάγκη της ίδιας για αποδοχή από το αόρατο κοινό της και το κάνει χωρίς να πέφτει σε παγίδες (ακούσιου ή μη) μισογυνισμού και σε εύκολα συμπεράσματα.

Η ταινία, ευτυχώς, δεν προσφέρει άλλο ένα τεχνοφοβικό σχόλιο ενάντια στις ψηφιακές ευαισθησίες της γενιάς Ζ ή τον ναρκισσισμό των νεότερων millennials. Αντιθέτως, εκθέτει ανάγλυφα, με βουβή απελπισία και σκηνοθετική ευλυγισία, τα πιο τραγικά θύματα των νέων ηθών της απρόσωπης εμπορευματοποίησης, που είναι οι ίδιες οι «επιδραστικές» περσόνες. Ο τρυφερός οίκτος απέναντι στην ετοιμόρροπη αξιοπρέπεια είναι το σημείο όπου ο «Ιδρώτας» κερδίζει το στοίχημα.

▶ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ, ΛΑΟΥΡΑ, ΛΙΛΑ, ΣΙΝΕ ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΙΣ, ΣΙΝΕ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ, ΦΙΛΙΠ, ΦΛΕΡΥ

Ντε Γκολ, (De Gaulle, Γαλλία, 2020, 118’)

★★½☆☆

● σκηνοθεσία: Γκαμπριέλ Λε Μπομέν

● ηθοποιοί: Λαμπέρ Γουιλσόν, Ιζαμπέλ Καρέ, Ολιβιέ Γκουρμέ, Κατρίν Μουσέ

Ευπρόσδεκτη βιογραφία του Ντε Γκολ που εστιάζει στην εμμονή του στρατηγού να συνεχιστεί η στρατιωτική αντίσταση εναντίον των δυνάμεων του Χίτλερ. Ο στρατηγός Ντε Γκολ αντιστέκεται στα σχέδια του Πετέν το 1940 και η οικογένειά του φυγαδεύεται και εξαναγκάζεται να αναζητήσει άσυλο στη Βρετάνη. Ο Γκαμπριέλ Λε Μπομέν κάνει μια αξιοθαύμαστη προσπάθεια να περιγράψει την πολιτική βούληση, τις εσωτερικές συγκρούσεις του Ντε Γκολ και το παρασκήνιο της ιστορικής συμμαχίας του με τον Τσόρτσιλ.

Το σενάριο είναι καλά δουλεμένο, με αποτέλεσμα ο θεατής να αισθάνεται πλήρως κατατοπισμένος για την ιστορική αλληλουχία των γεγονότων και η αφήγηση διαθέτει αρκετό νεύρο, ώστε να εμβαθύνει με ακρίβεια στις οικογενειακές συγκρούσεις, το κουράγιο και τις ενοχές της ιστορικής φιγούρας. Η αόρατη απειλή της επέλασης των γερμανικών στρατευμάτων κρέμεται σαν γκιλοτίνα πάνω από κάθε σκηνή παθιασμένου διαλόγου σε κλειστά δωμάτια και αυτό είναι σημαντικό επίτευγμα του σκηνοθέτη. Εξοχη η ερμηνεία του Λαμπέρ Γουιλσόν.

Persona Non Grata (Persona Non Grata, Γαλλία 2019, 92΄)

★★☆☆☆

● σκηνοθεσία: Ροσντί Ζεμ

● ηθοποιοί: Νικολά Ντιβοσέλ, Ραφαέλ Περσονάζ, Ροσντί Ζεμ

Δύο φίλοι και συνεργάτες σε μια κατασκευαστική εταιρεία παίρνουν την τολμηρή απόφαση να αναθέσουν σε έναν άγνωστο να εκτελέσει τον εργοδότη τους, σε μια άπελπι προσπάθεια να δει άσπρη μέρα η τσέπη τους. Πολύ σύντομα, όμως, θα καταλάβουν ότι δεν ξεμπλέκεις έτσι εύκολα έπειτα από μια τέτοια συμφωνία με τον διάβολο και πως η ζωή τους βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο.

Η καριέρα του Ροσντί Ζεμ στη Γαλλία πάει από το καλό στο καλύτερο και με το «Persona Non Grata» περνάει ξανά πίσω από την κάμερα. Πρόκειται για ριμέικ ενός βραζιλιάνικου αστυνομικού φιλμ του 2001. Το σενάριο εκρήγνυται κλιμακωτά και θέτει τις βάσεις για ένα μυαλωμένο αστυνομικό δράμα, με ψυχολογικές παρατηρήσεις και ψυχωμένες ερμηνείες. Μερικές υπερβολές στις ερμηνείες και κάποιες κακοτεχνίες στο μοντάζ προσπερνιούνται εύκολα, καθώς η ταινία ξέρει τι θέλει να πει και ξέρει πώς να αξιοποιήσει τις ανατροπές.

Free Guy (ΗΠΑ, 2021, 115’)

● σκηνοθεσία: Σον Λέβι

● ηθοποιοί: Ράιαν Ρέινολντς, Τζόντι Κόουμερ, Τάικα Γουαϊτίτι

Ενας συνηθισμένος τραπεζικός υπάλληλος ανακαλύπτει πως στην πραγματικότητα συμμετέχει σε ένα open-world video game και αποφασίζει να γίνει ο ήρωας της δικής του ιστορίας… την οποία διαμορφώνει ο ίδιος. Δράση και χιούμορ με το ταμπεραμέντο του Ράιαν Ρέινολντς, που πάντα έχει κάτι καινούριο να προσφέρει στο mainstream.

Σπίριτ ο Ατίθασος (Spirit Untamed, ΗΠΑ 2021, 98’)

★★☆☆☆

● σκηνοθεσία: Ελέιν Μπόγκαν

Η Λάκι είναι μια πεισματάρα κοπέλα που ανακαλύπτει τη δύναμη της φιλίας όταν γνωρίζει ένα άγριο άλογο, τον Σπίριτ. Οταν κάποιοι κλέφτες άγριων ζώων, που τα καταδικάζουν στην αιχμαλωσία, θα απειλήσουν την αγέλη του Σπίριτ, τότε η Λάκι και οι νέες φίλες της θα ξεκινήσουν με αυτοθυσία για την απόπειρα διάσωσής του. Καλόκαρδο και φιλόζωο παραμύθι κινουμένων σχεδίων, που υμνεί με τον δικό του τρόπο την κοριτσίστικη φιλία. Αν σας άρεσε το «Πώς να εκπαιδεύσετε το δράκο σας», τότε δεν θα χάσετε.

Ο βιρτουόζος (The virtuoso, ΗΠΑ, 2021, 110’)

★½☆☆☆

● σκηνοθεσία: Νικ Σταλιάνο

● ηθοποιοί: Ανσον Μάουντ, Αμπι Κόρνις, Αντονι Χόπκινς

Ενας πληρωμένος εκτελεστής, που θεωρείται βιρτουόζος του επαγγέλματος, αν πιστέψουμε τα λόγια του στην εισαγωγή της ταινίας, αναλαμβάνει μια ριψοκίνδυνη αποστολή. Ο στόχος του είναι να σκοτώσει έναν επικηρυγμένο εκτελεστή που κρύβεται. Τα μόνα στοιχεία που ο ήρωας έχει στη διάθεσή του είναι η τοποθεσία του μαγαζιού και μια συγκεκριμένη ώρα, στην οποία οφείλει να βρίσκεται εκεί. Καλείται, λοιπόν, να χρησιμοποιήσει την εμπειρία του για να αναγνωρίσει τον στόχο του ανάμεσα στους λιγοστούς θαμώνες: ένα ήσυχο ζευγάρι, έναν μοναχικό τύπο, έναν σερίφη, τη σερβιτόρα κτλ. Την ίδια ώρα, η συνάντηση με μια αινιγματική γυναίκα βάζει τη μυστική αποστολή του σε κίνδυνο. Η ταινία του Νικ Σταλιάνο θέλει πολύ να είναι μοντέρνο νουάρ με σεναριακή ανατροπή, αγνοώντας ωστόσο τους βασικούς κανόνες του δοξασμένου είδους.

Η αφήγηση δεν κρατάει καλό και σταθερό ρυθμό, οι ερμηνείες στερούνται προσανατολισμού (ο Μάουντ είναι πολύ «λίγος» για πρωταγωνιστής) και κάθε υποψία λογικής στην πλοκή πάει περίπατο από πολύ νωρίς. Το σημαντικότερο πρόβλημα της ταινίας είναι ότι η απάντηση στο μυστήριο είναι τόσο προφανής που σε κοιτάει στα μάτια από τα πρώτα 25 λεπτά. Ο Αντονι Χόπκινς, και να θέλει, δεν μπορεί να είναι κακός, αλλά ο ρόλος του είναι μικρός και φαίνεται ότι οι σκηνές του γυρίστηκαν μέσα σε δύο εργάσιμες μέρες το πολύ. Είναι προφανές ότι η ταινία δεν έχει φτιαχτεί από βιρτουόζο σκηνοθέτη αλλά θα μπορούσε έστω να αφήνει κάτι περισσότερο στον θεατή από μια-δυο δυνατές σκηνές διαλόγου, που κι αυτές τις παίρνει στους ώμους του ο κύριος Χόπκινς από επαγγελματικό φιλότιμο και μόνο.

Οι Σπεσιαλίστες (The Misfits, ΗΠΑ, 2021, 94’)

★½☆☆☆

● σκηνοθεσία: Ρένι Χάρλιν

● ηθοποιοί: Πιρς Μπρόσναν, Ράμι Τζάμπερ, Χερμάιονι Κόρφιλντ

Το κόλπο είναι μεγάλο. Η ληστεία χρυσού είναι τρομερά ριψοκίνδυνη και απαιτούνται σοβαρές δεξιότητες για να πετύχει. Ο παλαίμαχος εγκληματίας Ρίτσαρντ Πέις θα προσφέρει τις πολύτιμες υπηρεσίες του στην ασυνήθιστη ομάδα ληστών που θα προσπαθήσει να το φέρει εις πέρας. Παλαίμαχος είναι και ο σκηνοθέτης. Ο Ρένι Χάρλιν έχει υπογράψει ακριβές περιπέτειες στο παρελθόν, όπως το «Die Hard 2», το «Cutthroat Island» και το «Deep Blue Sea», όμως εδώ δεν βρίσκεται σε φόρμα και ξεπετάει διεκπεραιωτικά μια ταινία που θέλει να αντιγράψει τα καλύτερα στοιχεία από πετυχημένες ταινίες ληστειών (heist movies) και, φυσικά, αποτυγχάνει.

Βέβαια, η παρωχημένη πλοκή, οι φτωχοί διάλογοι και η περιορισμένη φαντασία στις σκηνές δράσης δεν θα ήταν και κάτι απροσπέλαστο προκειμένου να ξεχαστεί κανείς για μιάμιση ώρα σε ένα θερινό σινεμά. Ομως, τα σεξιστικά αστεία και ο ρατσιστικός χαβαλές είναι το στοιχείο που κάνει το αποτέλεσμα τελείως απωθητικό.

Η πεθερά χτυπάει την πόρτα (Un tour chez ma fille, Γαλλία 2021, 88’)

★☆☆☆☆

● σκηνοθεσία: Ερίκ Λαβάν

● ηθοποιοί: Ζοζιάν Μπαλασκό, Ματίλντ Σενιέ, Ζερόμ Κομαντέρ, Φιλίπ Λεφέβρ

Η πληθωρική μεγαλοαστή Ζακλίν αποφασίζει να ανακαινίσει το πολυτελές σπίτι της, όμως τα μερεμέτια καθυστερούν. Επιλέγει λοιπόν να μετακομίσει για λίγες μέρες στο σπίτι της κόρης της και του γαμπρού της, οι οποίοι την ίδια περίοδο προσπαθούν να αναθερμάνουν την ερωτική επιθυμία στη ρουτίνα του γάμου τους. Η Ζακλίν αμέσως προσαρμόζεται σαν να είναι στο σπίτι της και η προσωρινή διαμονή παίρνει παράταση ολίγων… μηνών.

Οικογενειακή γαλλική κομεντί, που ποντάρει όλα της τα λεφτά σε αστεία «άβολης πεθεράς», η οποία ακούει αυτά που θέλει να ακούσει, φέρνει την κουζίνα στα μέτρα της, μονοπωλεί την τηλεόραση και φυτρώνει εκεί που δεν τη σπέρνουν. Απίστευτα συντηρητική φαρσοκωμωδία καταστάσεων, με ηθικό δίδαγμα που δεν μπαίνει καν στον κόπο να χαρίσει στους ηθοποιούς μια έξυπνη ατάκ, για να έχει να μνημονεύει ο θεατής μετά τους τίτλους τέλους.

Τα κόκκινα γοβάκια και οι Επτά Νάνοι (Red Shoes and the Seven Dwarfs, Νότια Κορέα, 2019, 92’)

● σκηνοθεσία: Σουνγκ-χο Χονγκ

● Με τις φωνές των: Νεφέλης Κυριακίδου, Γιώργου Ματαράγκα, Ηβης Σοφιανού

Το παραμύθι της Χιονάτης σε μια φρέσκια, αρκετά έξυπνη παραλλαγή από την Κορέα. Η Χιονάτη φεύγει από το Ασπρο Κάστρο και ξεκινάει μια αναζήτηση του χαμένου πατέρα της. Καθώς ψάχνει τον βασιλιά, βρίσκει ένα ζευγάρι γοβάκια, που με μαγικό τρόπο τη μετατρέπουν σε μια νέα εκδοχή του εαυτού της. Μια ευχάριστη μίξη στοιχείων από κλασικά αγαπημένα παραμύθια, με αρκετή φαντασία στο σχέδιο και με ακόμη μεγαλύτερη έμφαση στα μηνύματα υπέρ της διαφορετικότητας.

Επανεκδόσεις

«Ο μεγάλος δικτάτωρ» του Τσάρλι Τσάπλιν (1940)

★★★☆☆

Η πρώτη ομιλούσα ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν, με την οποία άφησε οριστικά πίσω τον ρόλο του τίμιου αλητάκου. Η ταινία διαθέτει τη θρυλική σκηνή όπου ο στυγνός ιμπεριαλιστής παίζει με την υδρόγειο/μπαλόνι και το αφόρητα διδακτικό λογύδριο του φινάλε.

«Μπίλι ο ψεύτης» του Τζον Σλέσιντζερ (1963)

★★★★½

Νεαρός υπάλληλος γραφείου τελετών, που θέλει να ξεφύγει από τη ρουτίνα του ονειρεύεται ότι είναι βασιλιάς σε μυθική χώρα. Από τα πιο ευφάνταστα, απροσδόκητα και δροσερά δείγματα του βρετανικού ρεύματος που ονομάστηκε free cinema. Η ομορφιά και η χάρη της Τζούλι Κρίστι τρυπάει την οθόνη σε μια ταινία που παραμένει πεισματικά αγέραστη.