Ο Αλ Πατσίνο ξαναβρίσκει τη φόρμα του

Ερμηνεύοντας έναν ήρωα από τις σελίδες του Φίλιπ Ροθ, τον ξεπεσμένο και γερασμένο θεατρικό ηθοποιό που ερωτεύεται μια λεσβία, ο Αμερικανός σταρ γίνεται το μεγαλύτερο ατού της «Ταπείνωσης» του Μπάρι Λέβινσον

Ταπείνωση, (The Humbling)

Σκηνοθεσία: Μπάρι Λέβινσον

Ηθοποιοί: Αλ Πατσίνο, Γκρέτα Γκέργουιγκ, Κίρα Σέντζγουικ, Νταϊάν Γουίστ, Τσαρλς Γκρόντιν, Νταν Χεντάγια

Διασκευάζοντας το ομότιτλο μυθιστόρημα του Φίλιπ Ροθ (εκδόσεις Πόλις), ο Μπάρι Λέβινσον σκιαγραφεί το -μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας- πορτρέτο ενός σπουδαίου ηθοποιού, που μοιάζει να χάνει τη μνήμη του, το ταλέντο του και τις υποκριτικές του ικανότητες. Από τον υπαρξιακό του λήθαργο τον βγάζει μια νεότατη λεσβία στην οποία, όπως παλιότερα στην τέχνη του, ο ήρωας γίνεται υποτελής.

Χαμηλώνοντας τους τόνους από την παράδοση των τελευταίων χρόνων, που τον ήθελε να βροντοφωνάζει σε διαφορετικά ντεσιμπέλ υστερίας, ο Πατσίνο ξεδιπλώνεται ξανά ως μοναδικά ευαίσθητος ερμηνευτής, σε μια ταινία που ολοφάνερα αγγίζει προσωπικά τόσο τον ίδιο όσο και τον σκηνοθέτη του. Αυτή η ιστορία της υπερήλικης νοσταλγίας για τη δόξα και τη νεότητα εξελίσσεται πηδώντας από τη σκοτεινή ατμόσφαιρα ενός αισθησιακού δράματος στην ένταση ενός θρίλερ, τα gags μιας φαρσοκωμωδίας, την εικονοποίηση των παραισθήσεων: το μιξ συχνά ξεφεύγει σ’ ένα αποτυχημένο παραλήρημα, με στιγμές αφόρητης υπερβολής.

Ωστόσο, μέσα σ’ αυτήν την άνιση σύνθεση, ο Αλ Πατσίνο παγιδεύει την προσοχή με το πολύπλοκο ταλέντο του, ευμετάβλητος, ερωτεύσιμος, διασκεδαστικός και συγκινητικός – και γι’ αυτό, αν όχι για τα υπόλοιπα, η τραυματισμένη ταινία είναι απολαυστική.

Η συνταγή της Πολέτ, (Paulette)

Σκηνοθεσία: Ζερόμ Ενρικό

Ηθοποιοί: Μπερναντέτ Λαφόν, Κάρμεν Μάουρα, Ντομινίκ Λεβανάν, Φρανσουάζ Μπερτέν

Η γιαγιά Πολέτ δεν έχει την παραμικρή σχέση με τη συνηθισμένη καλή και ζεστή εικόνα γιαγιάς: έχοντας χάσει τον άντρα της, την παλιά της ζωή και το ζαχαροπλαστείο της, μισεί όλον τον κόσμο, την κόρη της, τον εγγονό της, όποιον συναντά, και κυρίως τους «ξένους» που έχουν κατακλύσει τη γειτονιά της. Οταν, όμως, πέφτει κυριολεκτικά στα χέρια της μια μεγάλη ποσότητα χόρτου, η Πολέτ αποφασίζει να ξεκινήσει άλλου είδους «μαγειρέματα» και εξελίσσεται σε δύναμη στην αγορά ναρκωτικών!

Η ταινία του Ζερόμ Ενρικό βγήκε πριν από δύο χρόνια στη Γαλλία κι έσπασε τα ταμεία - καθόλου παράξενο γιατί είναι και προσιτή και αστεία. Βέβαια, ούτε τολμά να πάει στα κωμικά άκρα την κεντρική της ιδέα ούτε να γίνει αρκετά κυνική, παρότι φαίνεται ότι το θέλει, ούτε παρουσιάζει τους ήρωές της ως κάτι παραπάνω από καρικατούρες ούτε συμβουλεύει την Μπερναντέτ Λαφόν να παίζει λίγο πιο φυσικά και ζωντανά. Παρ’ όλα αυτά γελάς κι αυτό μοιάζει να είναι εγγύηση για πολλά εισιτήρια, στη Γαλλία και στην Ελλάδα.

Χαμένος παράδεισος, (Escobar: Paradise Lost)

Σκηνοθεσία: Αντρέα Ντι Στέφανο

Ηθοποιοί: Μπενίσιο Ντελ Τόρο, Τζος Χάτσερσον, Μπρέιντι Κόρμπετ, Κλάουντια Τράισακ, Ανα Ζιραρντό, Κάρλος Μπαρδέμ

Ενας νεαρός σέρφερ, στο Μεντεγίν της Κολομβίας, γνωρίζει κι ερωτεύεται μια πανέμορφη κοπέλα. Οταν όμως εκείνη θελήσει να του γνωρίσει το σόι της, ο νεαρός θ’ ανακαλύψει ότι ο θείος της δεν είναι άλλος από τον Πάμπλο Εσκομπάρ και, θέλοντας και μη, θα μπλεχτεί στα δίχτυα του εγκλήματος.

Ενώ θα μπορούσε να είναι ένα έπος για μία από τις πιο καθηλωτικές εγκληματικές προσωπικότητες όλων των εποχών, η ταινία καταλήγει σ’ ένα επίπεδο κι απλοϊκό νεανικό δράμα. Η οπτική από την οποία ο Ντι Στέφανο προσεγγίζει το θέμα του είναι αυτή του νεαρού ήρωα, ο οποίος στην πορεία χάνει την αθωότητά του κι αρχίζει να υποψιάζεται ότι, ίσως, αν μπλέξεις με τον αρχηγό του καρτέλ δεν θα έχεις καλά ξεμπερδέματα. Η σκηνοθεσία, στο πλαίσιο του ότι ο Ντι Στέφανο παίρνει την ταινία του εξαιρετικά στα σοβαρά, είναι πομπώδης και πολυφορτωμένη, ενώ ο Μπενίσιο Ντελ Τόρο στον ρόλο του τίτλου έχει πραγματικά μια μεγαλειώδη δύναμη παράνοιας και πάθους στην οθόνη, όχι όμως χάρη στην ταινία.

Αγνωστη γη

Σκηνοθεσία: Μάνουελ Ντε Κόκο

Ηθοποιοί: Μάνος Κοκορομύτης, Σάια Σάλεμ, Ντάνιελ Πλάκετ

Λίγο έξω από τα νησιά Σοκότρα ναυαγεί ένα πλοίο με ισραηλινή σημαία. Ο Εβραίος επιζών ξεβράζεται στην όχθη του μουσουλμανικού νησιού κι εκεί ξεκινά ο αληθινός αγώνας του επιβίωσης. Στην άλλη άκρη του νησιού, ένας άντρας ονειρεύεται ότι ο ναυαγός ζητά τη βοήθειά του. Η χρονιά είναι το 2011 και η Υεμένη βρίσκεται στην καρδιά της «αραβικής άνοιξης».

Γυρισμένη από τον Ελληνα Μάνο Κοκορομύτη (Μάνουελ Ντε Κόκο) στην Υεμένη και στο Ισραήλ, ενσωματώνοντας πραγματικό υλικό από την επανάσταση, αποτελεί μια σύνθεση όμορφων εικόνων, με φιλοδοξία προς το εικαστικό ή πειραματικό σινεμά. Ολα αυτά, ωστόσο, δεν καταφέρνουν να συνδεθούν σε μια ταινία που να έχει ειρμό, νόημα ή κάποιου είδους αφηγηματική, πολιτική ή αισθητική δύναμη.