Η επιστροφή του Μαντ Μαξ

Mad Max: Ο δρόμος της οργής

σκηνοθεσία: Τζορτζ Μίλερ

ηθοποιοί: Τομ Χάρντι, Σαρλίζ Θερόν, Νίκολας Χολτ, Χιου Κιζ-Μπερν, Τζος Χέλμαν, Νέιθαν Τζόουνς, Ζόι Κράβιτς, Ρόζι Χάντινγκτον-Γουάιτλι, Αμπι Λι.

Είκοσι πέντε χρόνια αφότου γνωρίσαμε τον κινηματογραφικό θρύλο Mad Max, τον ξανασυναντάμε στο ίδιο μετα-αποκαλυπτικό τοπίο με νέα μορφή (δύσκολο να αποφασίσεις αν ο Τομ Χάρντι είναι λιγότερο ή περισσότερο σέξι από τον νέο Μελ Γκίμπσον), εκπληκτική δράση, ένα σίφουνα δημιουργικής φαντασίας στα ντεκόρ και τα ρούχα, μια φουτουριστική περιπέτεια που, παρά τα ξεστρατίσματά της σ’ έναν σαχλό ρομαντισμό κατά στιγμές, απογειώνει την κινηματογραφική εμπειρία με ρυθμό τυμπάνων πολέμου κι έναν διάχυτο heavy metal ερωτισμό.

Σ’ ένα αποτρόπαιο μέλλον, όπου συμμορίες μάχονται για τον έλεγχο των περιορισμένων υδάτινων πόρων και των καυσίμων, με δυνάστη τον βυθισμένο στη σήψη Ιμόρταλ Τζο, ο Μαξ Ροκατάνσκι θα έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με την αυτοκράτειρα Φουριόζα, που δραπετεύει μαζί με τις ομορφότερες γυναίκες-μητέρες της κοινότητας, με προορισμό την Πράσινη Γη και μια ελεύθερη ζωή.

Οι στιγμές που ο Μίλερ επιλέγει να κάνει ιδεολογικές αναφορές σ’ έναν καλύτερο κόσμο, συνδεδεμένο με τη φύση και τον ανθρωπισμό, είναι βγαλμένες από μια αφελή φιλολογία, ταιριαστή βέβαια με το είδος των b-movies που πιστά ακολουθεί. Το υπόλοιπο φιλμ, όμως, είναι ένα εθιστικό μεγαλούργημα. Φτιαγμένο κατά βάση «χειροποίητα», χωρίς να κάθεται αναπαυτικά στη χρήση των ειδικών εφέ, είναι μια αποθέωση της αισθητικής, αλλά και της γυναίκας, σε μια φεμινιστική σεναριακή επιλογή, που κάνει τη Φουριόζα της εκπληκτικής Σαρλίζ Θερόν την ξεκάθαρη ηρωίδα της ιστορίας. Παλιομοδίτικα φροντισμένο στην κάθε του λεπτομέρεια, συνεπές με το παρελθόν του αλλά απόλυτα σύγχρονο, έτοιμο για το σίκουέλ του αλλά και αξιοπρεπώς αυτοτελές, το καινούργιο «Mad Max» είναι μια διαρκής ανηφόρα αδρεναλίνης, με σεκάνς που κόβουν την ανάσα, μια ψυχαγωγική εμπειρία που δεν έχουμε παρά να περιμένουμε με ανυπομονησία να επαναληφθεί.

Τα σύννεφα του Σιλς Μαριά

σκηνοθεσία: Ολιβιέ Ασαγιάς

ηθοποιοί: Ζιλιέτ Μπινός, Κρίστεν Στιούαρτ, Κλόι Γκρέις Μόρετς.

Η Μαρία Εντερς είναι μια διάσημη ηθοποιός που, στην ώριμη πια ηλικία της, απολαμβάνει τη φήμη της. Πηγαίνει στην Ελβετία για να τιμήσει τον θεατρικό συγγραφέα Βίλχελμ Μέλκιορ: το ντεμπούτο της ήταν σε δικό του θεατρικό έργο, ένα λεσβιακό δράμα όπου υποδυόταν τη φιλόδοξη νεαρή που ωθεί τη μεγαλύτερη διευθύντριά της στην απόγνωση και την αυτοκτονία. Μόνο που ένας νεαρός σκηνοθέτης προτείνει στη Μαρία να ξανανεβάσουν την παράσταση, με την ίδια να υποδύεται, πια, τον άλλο γυναικείο ρόλο. Δέχεται, εγκαθίσταται στο σπίτι του Μέλκιορ στο μικρό χωριό των Αλπεων, Σιλς Μαριά, ανεβασμένο εκεί όπου οι βουνοκορφές συναντούν τον ουρανό, κι αρχίζει, μαζί με τη βοηθό της, Βαλεντίν, να εντρυφά στον ρόλο, που αρχικά της φαίνεται αταίριαστος, αλλά προοδευτικά συνειδητοποιεί ότι της ταιριάζει περισσότερο απ’ όσο θα ήθελε να ομολογήσει.

Σ’ ένα παραμυθένια όμορφο φυσικό ντεκόρ, ο Ολιβιέ Ασαγιάς σκηνοθετεί ένα τετριμμένο δράμα για τη σχέση του ανθρώπου με το πέρασμα του χρόνου. Χαρακτηριστικά εγκεφαλικός δημιουργός, ο Ασαγιάς παρασύρεται από την ίδια του τη σκέψη, φορτώνοντας την ταινία του με αναφορές, από το «Ολα για την Εύα» του Μάνκιεβιτς και την «Περσόνα» του Μπέργκμαν, μέχρι τις ορειβατικές φυσιολατρικές ταινίες του ’30 και την κλασική αντιπαράθεση του σινεμά με το θέατρο, του καλλιτεχνικού με το εμπορικό θέαμα, της νιότης με την ωριμότητα, της αφέλειας με τη σοφία, της ζωής με τον θάνατο. Ενα πνευματικά πλουμιστό δημιούργημα για να αφηγηθεί κάτι εξαιρετικά απλό, που διασώζεται από τη σοβαροφάνειά του μόνο χάρη σε σεκάνς ντελικάτων διαλόγων και μια θαυμάσια ερμηνεία της Ζιλιέτ Μπινός –παρ’ ότι η Κρίστεν Στιούαρτ είναι εκείνη που, απρόσμενα, βραβεύτηκε με Σεζάρ για τον ρόλο της.

Τα μάτια του κλέφτη

σκηνοθεσία: Νάζουα Ναζάρ

ηθοποιοί: Καλέν Αμπόλ Νάγκα, Σουάντ Μασί, Μαλάκ Ερμιλί, Σουχάιλ Χαντάντ, Αμίρ Κορτ, Μάιζα Αμπντ Ελχαντί.

Ο Ταρέκ ύστερα από 10 χρόνια βγαίνει από τη φυλακή και κουβαλώντας ένα επικίνδυνο μυστικό ψάχνει για την κόρη του στην πολιτικά ταραχώδη Παλαιστίνη. Η Νάζουα Ναζάρ σκηνοθετεί ένα ανθρώπινο και πολιτικό φιλμ στην εγκαταλελειμμένη κοιλάδα ανάμεσα στην περιοχή της Ραμάλα και τη Ναμπλούς, στους έρημους βρετανικούς στρατώνες που οι Ισραηλινοί χρησιμοποιούν για να στήσουν ένα μόνιμο σημείο ελέγχου της περιοχής. Βασισμένο σε αληθινά γεγονότα από το 2002.

Σημαδεμένοι δρόμοι

σκηνοθεσία: Σουνταμπέ Μορτετζάι

ηθοποιοί: Ραμαζάν Μινκαΐλοφ, Ασλάν Ελμπιέφ, Κεντά Γκαζίεβα.

Με μια σκηνοθέτρια ιρανικής καταγωγής, που ζει και δουλεύει στην Αυστρία, το «Macondo» μοιάζει να βρίσκεται κάπου ανάμεσα στην τρυφερή, ανθρωποκεντρική -και συχνά λίγο περισσότερο μελό- παράδοση του σινεμά του Ιράν και σε μια πιο αυστηρή, κοφτή αφήγηση. Η ιστορία ενός εντεκάχρονου Τσετσένου, που ζει με τη μητέρα και τις αναμνήσεις του νεκρού («ήρωα πολέμου») πατέρα του σε μια γειτονιά μεταναστών στα περίχωρα της Βιέννης, δίνει αβάντα σε μια πιο συναισθηματική προσέγγιση. Ομως η Σουνταμπέ Μορτετζάι έρχεται από τον κόσμο του ντοκιμαντέρ και κατορθώνει να μεταφέρει στο πρώτο φιλμ μυθοπλασίας της κάτι από την αλήθεια μιας ταινίας παρατήρησης. Εκείνο που στην ουσία πετυχαίνει είναι ένα μικρό σε φιλοδοξίες και αντίκτυπο έργο συναισθηματικής ενηλικίωσης, που δεν προσφέρει μεν κάτι καινούργιο αλλά κοιτά με ειλικρίνεια και διαπεραστική ματιά έναν ξένο κόσμο κι έναν μαγνητικό νεαρό πρωταγωνιστή.

Γιώργος Κρασσακόπουλος

Παζολίνι

σκηνοθεσία: Εϊμπελ Φεράρα

ηθοποιοί: Γουίλεμ Νταφό, Βαλέριο Μασταντρέα, Μαρία ντε Μεντέιρος, Ρικάρντο Σκαμάρτσιο, Αντριάνα Αστι, Νινέτο Ντάβολι.

Μια μέρα στη ζωή του Πιερ Πάολο Παζολίνι: μια ιδιαίτερη μέρα, η τελευταία πριν πεθάνει με τρόπο ακόμα μυστηριώδη, καθώς ο σκηνοθέτης, συγγραφέας, ποιητής γράφει δύο έργα, τα σκέφτεται, τα συζητά και τα μοιράζεται. Η ταινία τα ακολουθεί και τα χρησιμοποιεί ως αφηγηματικά alter ego του καλλιτέχνη, οι ιστορίες μπερδεύονται, δομικά αλλά και εικαστικά, με μοναδική σταθερά την εκπληκτική ερμηνεία ακριβείας του Γουίλεμ Νταφό στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Ο Εϊμπελ Φεράρα, ο Νεοϋορκέζος σκηνοθέτης, που κατεξοχήν αγαπά το σκοτάδι, την παρόρμηση, το περιθώριο, την πηγαία σύγκρουση, φτιάχνει ένα εξαιρετικά συγκρατημένο, εγκεφαλικό φιλμ, που μόνο αν θελήσεις να του δώσεις την ευκαιρία σε αποζημιώνει με μια μοναδική αίσθηση καλλιτεχνικής μελαγχολίας. Η προσέγγιση της προσωπικότητας και της σημασίας του Παζολίνι στην ταινία είναι όχι απλώς αφαιρετική και επιλεκτική, αλλά ακόμα κι επιδερμική: η τεράστια πολιτική δράση του παραμερίζεται με ευκολία, ο θάνατός του παρουσιάζεται απόλυτα ως ομοφοβικό έγκλημα, οι αμέτρητες πτυχές ενός εξαιρετικά σύνθετου ανθρώπου ισοπεδώνονται. Βλέποντας το «Pasolini» δεν μαθαίνεις τίποτε περισσότερο για τον Παζολίνι, ούτε και διακρίνεις κάτι ιδιαίτερο ή αναλυτικό στο βάθος του.

Ομως η ατμόσφαιρα της ταινίας, η αισθητική της, το βαρύ πάθος της, μοιάζει να αποδίδει, χωρίς γεγονότα και λέξεις, επιβλητικά, την υφή του ονόματος και του πνεύματος του Παζολίνι, αλλά και τα κοινά σημεία αναφοράς που ίσως βρήκε στην ιστορία του ο Φεράρα, αναγνωρίζοντας στον καθρέφτη έναν άνθρωπο που προσπάθησε να βυθιστεί στη σκληρότητα της ζωής για να την καταλάβει. Οι θαυμαστές του Παζολίνι θα συγκινηθούν επιπλέον με τη συμμετοχή ηθοποιών του Ιταλού μετρ, όπως του Νινέτο Ντάβολι, του ηθοποιού που συνεργάστηκε με τον Παζολίνι στενά σε ταινίες σαν το «Uccellacci e uccellini», το «Δεκαήμερο», οι «Χίλιες και μία νύχτες», αλλά και ως βοηθός του σε ολόκληρη την καριέρα του.