Μαύρο της απελπισίας και κόκκινο του αίματος

Νεντ Κέλι: Ο Νο 1 καταζητούμενος

(True History of the Kelly Gang, Ην. Βασίλειο, Γαλλία, Αυστραλία, 2020, 124')

Σκηνοθεσία: Τζάστιν Κέρζελ

Ηθοποιοί: Τζορτζ ΜακΚέι, Εσι Ντέιβις, Νίκολας Χολτ, Τσάρλι Χάναμ, Ράσελ Κρόου

Στην Αυστραλία του 19ου αιώνα, των Βρετανών αποίκων και των Ιρλανδών που μάταια αναζητούν μια καλύτερη ζωή, ο Νεντ Κέλι μεγαλώνει μέσα στη φτώχεια και τη βία: η μητέρα του και η ζωή θα τον οδηγήσουν να γίνει ένας από τους πιο βίαιους αλλά και θρυλικούς παράνομους στην ιστορία της χώρας, που αποτυπώθηκε και στην ποπ κουλτούρα, ακόμα και στο τραγούδι του Τζόνι Κας. Ο Τζάστιν Κέρζελ, που προκάλεσε αίσθηση με το «The Snowtown Murders» και τις μαζικές αποχωρήσεις ή λιποθυμίες στις αίθουσες όπου προβλήθηκε, επιστρέφει, μετά τον «Μάκβεθ» με τον Μάικλ Φασμπέντερ και το «Assassin’s Creed», στο ύφος και τις προθέσεις της πρώτης ταινίας του. Διασκευάζοντας το μυθιστόρημα του Πίτερ Κάρεϊ, που εμπνέεται από τον πραγματικό Νεντ Κέλι και τη συμμορία του, δημιουργεί ένα σύμπαν ειδεχθές, στα όρια της ανθρώπινης επιβίωσης, στο μαύρο της απελπισίας και στο κόκκινο του αίματος. Η ταινία δεν καταφέρνει να πει κάτι ουσιαστικό για τις κοινωνικές καταβολές, ίσως δεν θέλει κιόλας, επιχειρεί κατά στιγμές έναν αισθητικό ρεβιζιονισμό, σε άλλες τον ξεχνά. Ωστόσο ο Κέρζελ έχει έναν μοναδικό τρόπο να χειρίζεται την ωμότητα της βίας, έτσι ώστε να ξυπνά στον θεατή ένστικτα πρωτογενή. Σε αυτό βοηθά και η σωματική, εκρηκτική ερμηνεία του Τζορτζ ΜακΚέι (πρωταγωνιστή του «1917»), με αναμφίβολη έμπνευσή του τον Ιγκι Ποπ.

ΑΛΕΚΑ, ΑΛΕΞ ΠΟΡΤΟ ΡΑΦΤΗ, ΑΛΟΜΑ, ΑΛΣΟΣ Ν. ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ, ΚΑΡΜΕΝ, ΚΟΡΑΛΙ, ΛΑΟΥΡΑ, ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ, ΡΙΑ ΒΑΡΚΙΖΑ, ΣΤΕΛΛΑ, ΦΙΛΙΠ, ΦΙΛΟΘΕΗ, ΦΛΟΙΣΒΟΣ, ΧΛΟΗ

Ρουά Ματ

(Fahim, Γαλλία, 2019, 107')

Σκηνοθεσία: Πιερ-Φρανσουά Μαρτέν-Λαβάλ

Ηθοποιοί: Ασάντ Αχμέντ, Ζεράρ Ντεπαρντιέ

Ο οκτάχρονος Φαχίμ φεύγει με τον πατέρα του από το Μπανγκλαντές και φτάνει στη Γαλλία. Οσο ο μπαμπάς προσπαθεί να πάρει το άσυλο και δουλεύει στον δρόμο για τα προς το ζην, με την αστυνομία στο κατόπι, ο Φαχίμ αξιοποιεί το ταλέντο του στο σκάκι: ο δάσκαλός του, Σιλβέν, τον προορίζει για πρωταθλητή, αλλά πώς θα διεκδικήσει τον τίτλο ενώ δεν έχει καν άδεια παραμονής; Βιογραφική ταινία για τον αναγνωρισμένο σκακιστή Φαχίμ Μοχάμαντ, μ’ έναν τραβηχτικό πρωταγωνιστή κι έναν, όπως πάντα, larger than life Ντεπαρντιέ. Οι υπόλοιποι ήρωες, ωστόσο, είναι χάρτινοι, οι διάλογοι απλοϊκοί και η δράση γεμάτη κλισέ πασπαλισμένα ζάχαρη, σ’ ένα φιλμ που, παρότι αληθινό, μοιάζει να μην ανταποκρίνεται στη μεταναστευτική πραγματικότητα.

Διαρρήκτης υψηλής τέχνης

(The Burnt Orange Heresy, Ην. Βασίλειο, Ιταλία, 2019, 99')

Σκηνοθεσία: Τζιουζέπε Καποτόντι

Ηθοποιοί: Κλες Μπανγκ, Ελίζαμπεθ Ντέμπικι, Ντόναλντ Σάδερλαντ, Μικ Τζάγκερ

Ο Τζέιμς είναι ένας Βρετανός (ερμηνεύει ο Γερμανός Κλες Μπανγκ, με προφορά άνω του προφίσιενσι), εκλεκτικός κριτικός τέχνης με μια ροπή στις αμφεταμίνες. Η Μπερενίς είναι μια νεαρή φιλότεχνη Αμερικανίδα. Οι δυο τους θα ταξιδέψουν στη λίμνη Κόμο, στη βίλα του συλλέκτη Τζόζεφ Κάσιντι (Μικ Τζάγκερ). Ο Κάσιντι φιλοξενεί τον ακριβοθώρητο ζωγράφο Τζερόμ Ντέμπνι, ευκαιρία ζωής για τον Τζέιμς να του πάρει συνέντευξη. Ομως ο Κάσιντι έχει μια πιο απαιτητική αποστολή για τον Τζέιμς, με το αζημίωτο φυσικά. Σ’ ένα εστέτ περιβάλλον, σε φαντασμαγορικά ντεκόρ, ξετυλίγεται ένα θρίλερ βασισμένο στο μυθιστόρημα του Τσαρλς Γουίλφορντ που, καθώς προχωρά, εκτροχιάζεται σ’ ένα ακούσια παρωδιακό σενάριο, τραβηγμένο, στην κυριολεξία, από τα μαλλιά. Τουλάχιστον η ταινία προσφέρει την ευχαρίστηση ενός γοητευτικού καστ και το χαμόγελο με την ιδέα ότι ο κριτικός είναι τόσο κακοπληρωμένος που μπορεί να γίνει και κλέφτης και δολοφόνος για να τα βγάλει πέρα!

Γυναικεία υπόθεση

(Military Wives, Ην. Βασίλειο, 2019, 112')

Σκηνοθεσία: Πίτερ Κατάνεο

Ηθοποιοί: Κριστίν Σκοτ Τόμας, Σάρον Χόργκαν, Λάρα Ρόσι

Στρατιωτική βάση στην Αγγλία: οι άντρες και γυναίκες στρατιώτες φεύγουν για το μέτωπο του Αφγανιστάν, αφήνοντας πίσω συζύγους και συντρόφους. Εκείνες, οι γυναίκες, για ν’ απασχοληθούν συστήνουν μια χορωδία, όπου προβάρουν και τραγουδούν ποπ σκοπούς, κουτσομπολεύουν και βιώνουν μαζί χαρές κι απώλειες. Το κλαμπ τους θα τις οδηγήσει έξω από τη βάση, στο Αλμπερτ Χολ και στον κόσμο. Ο Πίτερ Κατάνεο του «Full Monty» εγκαθίσταται, αυτή τη φορά, στον γυναικείο μουσικοχορευτικό αντίποδα, αλλά με μια ταινία βασισμένη στην πραγματικότητα, που ξετυλίγεται επίπεδα, χωρίς συναισθηματική φόρτιση, χωρίς ενθουσιασμό, χωρίς χιούμορ, με ηρωίδες με τις οποίες ο θεατής δεν έχει κίνητρο να συμπάσχει. Η Κριστίν Σκοτ Τόμας είναι θαυμάσια στο γνώριμο, αποστειρωμένο-αλλά-από-μέσα-βράζει ύφος της, οι συνοδοιπόροι της είναι επίσης χαριτωμένα φυσικές, παρότι το σενάριο δεν τους προσδίδει τρισδιάστατους χαρακτήρες. Δεν μπορέσαμε να μην προσέξουμε στο τέλος την κάρτα, χαρακτηριστικού διαχρονικού βρετανικού επεκτατισμού, που δηλώνει ότι αντίστοιχες χορωδίες συζύγων Βρετανών στρατιωτικών βρίσκονται παντού, «από το Ηνωμένο Βασίλειο ώς τις Νήσους Φόκλαντ και την Κύπρο».

Πουλιά στον αέρα

(Le Dindon, Γαλλία, 2019)

Σκηνοθεσία: Ζαλίλ Λεσπέρ

Ηθοποιοί: Ντάνι Μπουν, Γκιγιόμ Γκαλιέν,

Αλίς Πολ, Λορ Καλαμί

Ο Ποντανιάκ είναι ερωτευμένος με τη γυναίκα τού Βατελέν. Η κυρία Βατελέν έχει ακόμα έναν θαυμαστή, τον Ρεντιόπ. Η σύζυγος του Ποντανιάκ ορκίζεται, αν επιβεβαιώσει την απιστία του άντρα της, να πέσει στο κρεβάτι με τον πρώτο τυχόντα – τυχαίνει να είναι ο Ρεντιόπ. Ο Βατελέν ξαφνιάζεται από την επίσκεψη μιας παλιάς ερωμένης του. Η κυρία Βατελέν, με τη σειρά της, είναι αποφασισμένη να πιάσει τον σύζυγό της στα πράσα. Γαϊτανάκι απιστίας και συζυγικών παρεξηγήσεων είναι αυτή η κινηματογραφική μεταφορά του θεατρικού έργου του Φεϊντό, μια κλασική φαρσοκωμωδία πεισματικά καρφωμένη στο παρελθόν. Η (εξαιρετικού γούστου) αισθητική της στα ντεκόρ και τα ρούχα είναι, για άγνωστο λόγο, τοποθετημένη στο ’60, στην εποχή της γυναικείας χειραφέτησης, αλλά και το χιούμορ για την ανισότητα των φύλων μοιάζει τόσο παρωχημένο που κι ο Φεϊντό, που έγραψε το θεατρικό το 1896, θα ζητούσε από τον Λεσπέρ να το φρεσκάρει λίγο. Ο Ντάνι Μπουν, που μας έχει συνηθίσει σε μούτες και μανιέρες, είναι, εδώ, πρωτοφανώς συγκρατημένος και την... ερμηνευτική θέση του της υπερβολής την έχει πάρει ο Γκαλιέν. Οι γυναίκες ηθοποιοί, όπως επιβάλλουν τα ήθη του έργου, παίζουν κυρίως με το μπούστο, τις γάμπες ή τα οπίσθιά τους.