Η συμμορία των μαύρων κοριτσιών

Η Σελίν Σιαμά στην ταινία της «Bande de filles», που έφτασε ένα βήμα από το βραβείο Lux, δείχνει τα παρισινά προάστια από την πλευρά των καταπιεσμένων νέων γυναικών. Οι τέσσερις ηρωίδες της συνασπίζονται διεκδικώντας ελευθερία και ταυτότητα.

Τα κορίτσια

σκηνοθεσία: Σελίν Σιαμά

ηθοποιοί: Καριτζά Τουρέ, Ασά Σιλά, Λιντσέι Καραμό, Μαριετού Τουρέ

Στα υποβαθμισμένα παρισινά προάστια, η 16χρονη Μαριέμ ζει με τη φτωχή οικογένειά της κάτω από τη σιδερένια γροθιά του βίαιου αδελφού της. Αναζητώντας μια καλύτερη, πιο ελεύθερη, πιο ασφαλή ζωή, μπαίνει στη συμμορία τριών κοριτσιών, αλλάζει τον τρόπο του ντυσίματός της και τη συμπεριφορά της και γίνεται η ίδια ο τραμπούκος που φοβόταν – χωρίς, ωστόσο, ο κόσμος της να της προσφέρει κάποια άλλη εναλλακτική.

Η Σελίν Σιαμά είναι μια από τις νεότερες σκηνοθέτριες που από την πρώτη στιγμή μέχρι και τώρα διατηρεί το συγκεκριμένο, ευπρόσδεκτο, ευαίσθητο ύφος της. Μετά τα «Νούφαρα» και το «Αγοροκόριτσο», συνεχίζει με το σύμπαν που γνωρίζει στην εντέλεια, ιστορίες εφηβείας, ενηλικίωσης, διαφορετικότητας, με σημαία την αμηχανία του αταίριαστου, την επιθυμία να ανήκεις, όποιο κι αν είναι το κόστος.

Τα «Κορίτσια» της, που έκαναν πρεμιέρα στο Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών στις Κάνες και βρέθηκαν φιναλίστ για το βραβείο Lux, καταφέρνουν να «ντύσουν» τον σκληρό πολιτικό λόγο με την εκρηκτική ποπ ενέργεια, την urban αισθητική των ηρωίδων που ο θεατής, αφοπλισμένος, θέλει μόνο να κοιτάζει, ν’ αγαπά και να προστατεύει.

Η αθωότητα της ηλικίας δίνει τη θέση της στο δέος της πρόωρης ωριμότητας και η Μαριέμ γίνεται η ενσάρκωση της κάθε αναζήτησης για μια βολική ταυτότητα.

Μπορεί το τελευταίο μέρος της ταινίας να μην ανταποκρίνεται στην ώς εκεί κλιμάκωση, αλλά η Σιαμά αποδεικνύει ότι μπορεί να κινείται σ’ ένα περιβάλλον και μια κουλτούρα που δεν είναι η δική της, επειδή ακριβώς οι βασικές αρχές είναι παντού κοινές, ο αγώνας γι’ αποδοχή και το κυνήγι της αυτοπεποίθησης, τόσο στην κοινότητα των μαύρων στα Banlieues όσο και στις γειτονιές της Αθήνας.

Χρησιμοποιώντας το «Diamonds» της Ριάνα σε μια σκηνή που θα μείνει κλασική στη νεανική κινηματογραφική μυθολογία, η Σιαμά καταφέρνει ό,τι θα ευχόταν να ξαναπετύχει η Σοφία Κόπολα, σ’ ένα ακαταμάχητο φιλμ, ευάλωτο και μαζί δυναμικό, όπως ο κάθε έφηβος, σε κάθε τόπο και κάθε εποχή.

Τα δικά μας παιδιά

σκηνοθεσία: Ιβάνο ντε Ματέο

ηθοποιοί: Αλεσάντρο Γκάσμαν, Τζιοβάνα Μετσοτζιόρνο, Λουίτζι Λο Κάσιο, Μπάρμπορα Μπομπουλόβα

Ο Μάσιμο κι ο Πάολο είναι αδέλφια. Ο πρώτος είναι ένας διακεκριμένος και πλούσιος μεγαλοδικηγόρος, ο δεύτερος ένας ιδεαλιστής παιδίατρος. Δεν ταιριάζουν, δεν αγαπιούνται ιδιαίτερα, αλλά διατηρούν την τακτική επαφή τους –ένα μηνιαίο δείπνο μετά συζύγων– γιατί αυτό απαιτούν οι τύποι. Οταν, ωστόσο, υποψιαστούν ότι τα δικά τους παιδιά, η κόρη του ενός κι ο γιος του άλλου, είναι υπεύθυνα για μια μοιραία κι ανεξήγητη επίθεση σ’ έναν άστεγο, η κάθε οικογένεια θα προφυλάξει τα συμφέροντα των φιντανιών, ξεχνώντας να υπολογίσει δεσμούς αίματος, ηθικές αρχές και βασικές ανθρώπινες αξίες.

Ο Ιταλός Ιβάνο ντε Ματέο διασκευάζει το μυθιστόρημα «Το δείπνο» του Χέρμαν Κοχ (μετά την αντίστοιχη ολλανδική διασκευή του 2013, που διατήρησε και τον τίτλο του), σ’ ένα φιλμ που έκανε την πρεμιέρα του στους Ορίζοντες του Φεστιβάλ Βενετίας. Η τετράδα των πρωταγωνιστών που υποδύονται τους γονείς είναι και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα, μια συστάδα από τα πιο πολυδιάστατα, επιβλητικά, ατμοσφαιρικά ταλέντα του σημερινού ιταλικού σινεμά.

Επιλέγοντας το ύφος του κοινωνικού θρίλερ, ο Ντε Ματέο χτίζει μια ταινία απόλυτα επίκαιρη, εμπλέκοντας τη σύγχρονη υπόσταση (ή μη) της οικογένειας, την υπερβολική ανοχή στη νεότερη γενιά, τη γενικευμένη αδιαφορία προς όλα και όλους, κυρίως προς τη βία.

Μέσα στην επιθυμία του να εκθέσει την κατάσταση και να δώσει ερεθίσματα με τον «σωστό» τρόπο, το φιλμ γίνεται κατά στιγμές ελαφρώς διδακτικό, ακουμπά για ξεκούραση στα ταξικά στερεότυπα και διατηρεί ένα τέλος αρκετά ανοιχτό, ώστε να μην αναγκαστεί να πάρει την ευθύνη μιας γνώμης. Εχει όμως ήδη πει αρκετά, για να διαμορφώσει ο θεατής τη δική του.

Child 44

σκηνοθεσία: Ντάνιελ Εσπινόζα

ηθοποιοί: Τομ Χάρντι, Γκάρι Ολντμαν, Νούμι Ραπάς, Τζόελ Κίναμαν, Πάντι Κόνσινταϊν, Τζέισον Κλαρκ, Βενσάν Κασέλ

Το 1953, στη Ρωσία του Στάλιν, ένας κατά συρροή δολοφόνος σκοτώνει ανενόχλητος παιδιά, καθώς η αστυνομία αρνείται να τον καταδιώξει, μια και «στη χώρα δεν υπάρχει εγκληματικότητα». Ενας έκπτωτος μυστικός πράκτορας σε κρίση συνείδησης θα συνεργαστεί μ’ έναν επαρχιακό αστυνομικό διοικητή για ν’ αναζητήσουν τα ίχνη του δολοφόνου, απειλώντας ν’ ανατρέψουν τις σοβαρότερες πολιτικές ισορροπίες.

Με παραγωγό τον Ρίντλεϊ Σκοτ και βασισμένος στο ομότιτλο best seller, αλλά και στην πραγματική ιστορία του Χασάπη του Ροστόφ, ο Ντάνιελ Εσπινόζα σκηνοθετεί ένα κλασικών αρχών πολιτικό θρίλερ και συγκεντρώνει μια ομάδα θαυμάσιων ηθοποιών, τους οποίους βάζει να μιλούν αγγλικά με ρωσική προφορά, μια και είναι «Ρώσοι»!

Η καινούργια φιλενάδα

σκηνοθεσία: Φρανσουά Οζόν

ηθοποιοί: Ρομέν Ντιρίς, Αναΐς Ντεμουστιέ, Ραφαέλ Περσονάζ, Ιζίλντ Λε Μπεσκό, Ορόρ Κλεμάν

Οταν η 27χρονη Λορ πεθαίνει από λευχαιμία, ο άντρας της, ο Νταβίντ, που έχει μείνει να φροντίζει το μωρό τους, και η από παιδιά κολλητή της, η Κλερ, συνασπίζονται για ν’ αντεπεξέλθουν στη θλίψη τους. Οι ισορροπίες θ’ αλλάξουν απρόσμενα όταν η Κλερ θ’ ανακαλύψει στον Νταβίντ την επιστήθια φίλη που έχει τόσο ανάγκη.

Μ’ ένα θαυμάσιο πρωταγωνιστικό ζευγάρι, ο Φρανσουά Οζόν κάνει… τα δικά του! Καταπιάνεται, μεν, με τον παρενδυτισμό, με την αποδοχή κάθε σεξουαλικής ή ερωτικής επιθυμίας κι επιλογής, με τη ζεστή αγκαλιά σε κάθε είδους οικογένεια ή ζευγάρι. Ωστόσο, χρησιμοποιεί το εύρημά του (βασισμένο σε διήγημα της Ρουθ Ρέντελ) απλώς για να στήσει ένα γεμάτο υπερβολές camp παραλήρημα, ένα μελόδραμα που υπερχειλίζει, παρά τις στιγμές χιούμορ, που θα παρασύρει μόνο τους ορκισμένους θαυμαστές του σκηνοθέτη.

Οι υπόλοιποι θα μείνουν θαυμάζοντας τις λίγες υπέροχες σκηνές ρετρό νοσταλγίας –εκείνο που ο Οζόν ξέρει να δημιουργεί αριστουργηματικά– κι ευχόμενοι αυτές να ήταν ολόκληρη η ταινία.

Φ.Λ.Ο.Μ.Π.Α.

σκηνοθεσία: Αρι Σάντελ

ηθοποιοί: Μέι Γουίτμαν, Σκάιλερ Σάμιουελς, Μπιάνκα Σάντος, Κεν Τζονγκ, Ρόμπι Εϊμελ, Νικ Εβερσμαν

Η Μπιάνκα, τελειόφοιτη στο Λύκειο, βλέπει το σύμπαν της να καταρρέει όταν συνειδητοποιεί ότι όλο το σχολείο την αποκαλεί Φ.Λ.Ο.Μ.Π.Α., δηλαδή «Φίλη Λόγω Ογκου Μάζας, Περιφέρειας & Ασχήμιας», δηλαδή την καθόλου ελκυστική κοπέλα που τ’ αγόρια μπορούν εύκολα να προσεγγίσουν για ν’ αποκτήσουν πρόσβαση στις κούκλες κολλητές της. Και θ’ αποφασίσει να πάρει το αίμα της πίσω.

Διασκευή του young adult μυθιστορήματος που έγραψε η Κόντι Κέπλινγκερ στα 17 της, μια ταινία που έχει το φιλότιμο να προσπαθεί ν’ ανατρέψει τα πιο σκληρά εφηβικά στερεότυπα.

Στην πορεία, βέβαια, ξεχνά τον κοινωνιολογικό κορμό της και ξεδίνει με σχολικό χιούμορ, κλισέ ποπ αναφορές και την πιο προβλέψιμη εξέλιξη. Συγχαρητήρια αξίζει η ελληνική απόδοση του τίτλου, ενώ η Μέι Γουίτμαν στον πρωταγωνιστικό ρόλο είναι από μόνη της απολαυστική. Κατά τα άλλα, πώς ν’ αντισταθεί κανείς στην αναφορά, φλόμπα η ταινία!