Τρόμος είναι η μοναξιά

Ενα τρυφερό παραμύθι για μεγάλους με βικτωριανή γκόθικ ατμόσφαιρα κι ένα τέρας που στοιχειώνει μαμά και παιδί είναι το «Babadook». Η Αυστραλέζα Τζένιφερ Κεντ κάνει το ντεμπούτο της με μια από τις ομορφότερες ταινίες φρίκης και μυστηρίου των τελευταίων χρόνων.

Babadook: Οι σελίδες του τρόμου

σκηνοθεσία: Τζένιφερ Κεντ

ηθοποιοί: Εσι Ντέιβις, Νόα Γουάιζμαν

Η Αμίλια μεγαλώνει μόνη τον 6χρονο γιο της, τον Σάμιουελ. Ο άντρας της σκοτώθηκε με το αυτοκίνητο πηγαίνοντάς τη στο μαιευτήριο. Παρά τη σκιά του θανάτου, οι δυο τους ζουν με αγάπη και ζεστασιά. Μόνο που ο Σάμιουελ φοβάται τα τέρατα περισσότερο από τα άλλα παιδάκια, κοιτάζει τακτικά αν κάτι υπάρχει κάτω από το κρεβάτι του κι όταν ανακαλύπτει το παιδικό βιβλίο για το τέρας Babadook, που μοιάζει επικίνδυνα μ’ εκείνο που στοιχειώνει τα όνειρά του, θα κάνει τα πάντα για να το απωθήσει, μαζί κι η Αμίλια που σιγά σιγά συνειδητοποιεί ότι πράγματι μια απόκοσμη ύπαρξη δυναστεύει το σπίτι και τη σκέψη τους.

Με ένα μικρό μπάτζετ, στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο, η Αυστραλέζα ηθοποιός Τζένιφερ Κεντ παρουσιάζει μια από τις ομορφότερες ταινίες τρόμου των τελευταίων χρόνων, με ζοφερό ύφος παιδικού εφιάλτη και αγάπη στην ψυχή, παρά τις όποιες αδυναμίες ακολουθούν μια πρώτη ταινία. Στο προσκήνιο του φιλμ χτίζεται η σχέση της μόνης μητέρας με το παιδί της, οι δυο τους ενάντια στον κόσμο, εκπρόσωποι του «διαφορετικού», εκείνου που οι υπόλοιποι κοιτάζουν με αμηχανία.

Η Αμίλια κι ο Σάμιουελ είναι οι χάρτινες φιγούρες του παραμυθιού που νιώθουν ότι βρίσκονται στο περιθώριο επειδή έχουν μια αλλιώτικη σχέση με τη ζωή και, κυρίως, με τον θάνατο.

Ο αγώνας τους να διώξουν τον Babadook (που «ζωντανεύει» με πανέμορφο stop-motion animation) από το οικογενειακό τους σπίτι είναι ολόιδιος με τη μοναξιά που νιώθει όποιος δεν έχει με ποιον να αντιμετωπίσει τη σκοτεινή πλευρά της ζωής, τον φόβο, την απώλεια ή τη μελαγχολία.

Αυτές τις σκέψεις, ωστόσο, η Κεντ τις ντύνει με μια εκπληκτική αισθητική του τρόμου, με ρετρό βικτωριανή goth ατμόσφαιρα, τον στρόβιλο προς την παράνοια που θα ζήλευε ο Ρομάν Πολάνσκι και τη σαγήνη των τεράτων που θα εξέφραζε τον Γκιγέρμο ντελ Τόρο.

Το σενάριο έχει στιγμές αδυναμίας, ιδιαίτερα με τους περιφερειακούς ήρωες που εμφανίζονται για να ξαναξεχαστούν χωρίς λόγο, και οι σκηνές της κορύφωσης του μυστηρίου ξεφεύγουν από την ισορροπία και την αυτοσυγκράτηση που διακρίνει την υπόλοιπη ταινία. Ομως, το «Babadook» στις καλές στιγμές του είναι ένα μαγευτικό παραμύθι για μεγάλους, τρομακτικά τρυφερό.

Υπόσχεση

σκηνοθεσία: Εντνα Λουίζ Μπίσολντ, Σάρα-Βάιολετ Μπλις, Γκαμπριέλ Ντεμεστέρ, Αλέξις Γκάμπις, Μπρουκ Γκόλντφιντς, Σριπρίγια Μαχές, Πάμελα Ρομανόφσκι, Μπρους Τιερί Τσενγκ, Τίνε Τόμασεν, Βιρτζίνια Ουρεϊζτιέτα, Ομάρ Ζούνιγκα Χιντάλγκο

ηθοποιοί: Τζέιμς Φράνκο, Μίλα Κούνις, Τζέσικα Τσαστέιν, Ζακ Μπραφ, Χένρι Χόπερ, Μπρους Κάμπελ

O βραβευμένος με Πούλιτζερ Αμερικανός ποιητής Σι Κέι Γουίλιαμς βρίσκεται σε μια ανάγνωση ποιημάτων του μπροστά σε κοινό. Καθώς διαβάζει, ανατρέχει, με ένα παιχνίδι του χρόνου και των αισθήσεων, στη ζωή του, στις σημαντικές στιγμές και τους καθοριστικούς ανθρώπους, καθώς ξεπηδούν από τα γραπτά του κι από τη μνήμη του.

Μια ολόκληρη ομάδα σπουδαστών σκηνοθεσίας του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης συν-δημιουργεί αυτήν την κινηματογραφική άσκηση, βασισμένη στην πραγματική ζωή και την ποίηση του Γουίλιαμς και στολισμένη με ένα θαυμάσιο καστ. Τα παιδικά χρόνια με έναν αυταρχικό πατέρα, η εφηβεία, η μητέρα, οι πρώτοι σεξουαλικοί πειραματισμοί, η απώλεια, ο έρωτας, ο ίδιος ως πατέρας, οι διαφορετικές πλευρές των εμπειριών και των αναμνήσεων του Γουίλιαμς, τον οποίο υποδύονται διαφορετικοί ηθοποιοί –αλλά και ο ίδιος ο ποιητής– αναδύονται μέσα από τις θολές εικόνες των αναμνήσεων.

Οι σπουδαστές σκηνοθέτες, βέβαια, είναι όλοι εκκολαπτόμενοι Τέρενς Μάλικ: κοντινά πλάνα, που επικεντρώνουν σε λεπτομέρειες, η φύση που θροΐζει στον αέρα, υποβρύχια γυρίσματα στην κάθαρση του νερού, κινήσεις, βλέμματα, με ambient μουσική και voice over συνιστούν όλα ένα ομοιογενές σύνολο με επιτηδευμένα λυρικές προθέσεις.

Το αποτέλεσμα είναι κυρίως η εικονογράφηση των ποιημάτων, όμορφη, λιτή κι ατμοσφαιρική, η οποία όμως ουδέποτε προσπαθεί να γίνει μια ταινία συγκροτημένη, συμπαγής, με επίδραση στον θεατή ή με κάποιον πιο καθολικό στόχο.

Η εξαφάνιση της Eleanor Rigby: Εκείνη

σκηνοθεσία: Νεντ Μπένσον

ηθοποιοί: Τζέσικα Τσαστέιν, Τζέιμς ΜακΑβόι, Βαϊόλα Ντέιβις, Γουίλιαμ Χερτ, Ιζαμπέλ Ιπέρ, Μπιλ Χέιντερ

Η Ελινορ κι ο Κόνορ ήταν ένα ερωτευμένο ζευγάρι που μοιράστηκαν όλα τα όμορφα μιας σχέσης – κι όλα τα άσχημα. Τώρα έχουν χωρίσει κι ο καθένας τους, μόνος, προσπαθεί να ανατρέξει στην κοινή τους ιστορία, να εντοπίσει όσα πήγαν στραβά και να δει αν υπάρχει σωτηρία για μια μεγάλη αγάπη που μοιάζει να χάθηκε για πάντα. Αυτή η ταινία είναι ιδωμένη από τη ματιά της Ελινορ.

Ο Νεντ Μπένσον, συμφοιτητής άλλωστε της Τζέσικα Τσαστέιν και στενός φίλος, αποφάσισε για το σκηνοθετικό του ντεμπούτο να κάνει ένα πείραμα εξαιρετικά ενδιαφέρον, δυνάμει συναρπαστικό. Να καταπιαστεί με μια ιστορία αγάπης και χωρισμού και να μελετήσει, σε δυο ταινίες, πώς αυτή εισπράττεται από τη γυναικεία κι από την ανδρική πλευρά, με τις αντίστοιχες διαφορές όχι μόνο σεναρίου, αλλά και κινηματογραφικού ύφους και αισθητικής. Το αποτέλεσμα ήταν δυο αυτόνομες και φυσικά συνδεόμενες ταινίες, «Εκείνος» κι «Εκείνη», που έκαναν την πρεμιέρα τους στο Φεστιβάλ του Τορόντο κι εντυπωσίασαν. Εκεί ανέλαβε δράση ως παραγωγός ο Χάρβεϊ Γουάινστιν και, προκειμένου οι ταινίες να μπορούν να προβληθούν και να πουληθούν πιο άνετα, έπεισε τον Μπένσον να τις μοντάρει σε μία, η οποία λανσαρίστηκε στο Φεστιβάλ Κανών. Η ελληνική διανομή προτιμά να προβάλει τις ταινίες μία μία ξεχωριστά, ξεκινώντας με «Εκείνη».

Το πρόβλημα είναι ότι το/τα φιλμ του Μπένσον έχουν νόημα και επίδραση μόνο αν τα δει κανείς μαζί, ώστε να παρατηρεί τις λεπτές διακυμάνσεις, τις αλλαγές στην ψυχοσύνθεση, τα ζεστά κίτρινα της γυναικείας οπτικής, τα μελαγχολικά μπλε της ανδρικής. Βλέποντας μόνο τη μία ταινία, κατ’ αρχήν είναι αμφίβολο ότι κάποιος, αν δεν είναι απόλυτα σινεφίλ, θα πάει να δει και τη δεύτερη, για μια σεναριακή επανάληψη με υφολογικές αλλαγές.

Και κατά δεύτερον, με απομονωμένο το «Η εξαφάνιση της Eleanor Rigby: Εκείνη», όπως και με το «Εκείνος», που θα βγει στις αίθουσες προσεχώς, θα συναντήσει απλώς ένα κοινότοπο μελόδραμα, με ένα φιλικό προς τον χρήστη φινάλε και δύο πραγματικά υπέροχους πρωταγωνιστές. Θα έχει όμως χάσει το αρχικό concept του σκηνοθέτη, που είναι ουσιαστικά και το μόνο ενδιαφέρον και πρωτότυπο στοιχείο των ταινιών.

Winx Club: Το μυστήριο του ωκεανού

σκηνοθεσία: Ιτζίνιο Στράφι

με τις φωνές των: Ειρήνης Τσίγκα, Γιώργου Σκουφή, Αργυρώς Μιχαλακάκου, Βασιλικής Κατσικερού, Αρετής Κυριώτου, Κατερίνας Τσάβαλου, Αντρέα Ευαγγελάτου, Αντριας Ράπτη, Θεοδώρας Παπαϊωάννου, Χριστέλας Γκιζέλη, Αριελ Κωνσταντινίδη, Κατερίνας Γκίργκις

Οι πολυμήχανες φτερωτές νεραϊδούλες Winx θα τα βάλουν ξανά με τις κακές μάγισσες Τριξ, που θέλουν να γίνουν αυτοκράτειρες του Απέραντου Ωκεανού, τον οποίο οι άνθρωποι μολύνουν αναίσχυντα καταστρέφοντας τους υποβρύχιους πληθυσμούς. Ισχνή αφορμή για μια μαγικού / περιβαλλοντικού περιεχομένου νεραϊδοπεριπέτεια, με απλοϊκό σενάριο (δεν βλέπεται από ενήλικα) και πολύχρωμο αλλά υποτυπώδες animation, με την οποία όμως οι μικροί θεατές θα ενθουσιαστούν, απλώς επειδή έχουν συνηθίσει να βλέπουν τις Winx στην τηλεόραση. Πάσχα είναι, γιατί όχι.

Η επιστροφή των νεκρών

σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Γκελμπ

ηθοποιοί: Ολίβια Γουάιλντ, Μαρκ Ντιπλάς, Ντόναλντ Γκλόβερ, Ιβαν Πίτερς, Σάρα Μπόλγκερ

Μια ομάδα ερευνητώΝ έχει εφεύρει έναν ορό που μπορεί να επαναφέρει ασθενείς που βρίσκονται σε κώμα. Ο ορός δοκιμάζεται σε σκύλο, αλλά έχει ανεπιθύμητες παρενέργειες και το Πανεπιστήμιο τον απαγορεύει. Ωστόσο, με την πιθανότητα εξαγοράς του από μεγάλη φαρμακευτική εταιρεία, οι ερευνητές θα πάρουν πίσω κρυφά τον ορό, μόνο που η ανάγκη θα φέρει τον Φρανκ να τον χορηγήσει στη φίλη του, τη Ζόι, που φυσικά θα επιστρέψει ως νεκροζώντανη.

Δεν είναι ότι το φιλμ του Γκελμπ δεν είναι τρομακτικό – είναι, έστω και μόνο αντανακλαστικά. Είναι πως αποτελεί τόσο σχηματική, προβλέψιμη εκδοχή των ταινιών τρόμου που περνούν από την «άλλη πλευρά», που θα μπορούσε κάποιος εύκολα να το θεωρήσει παρωδία. Οριακά διασώζεται από το πρωταγωνιστικό ζεύγος Ντιπλάς και –εξαιρετικής και ως… μαυρομάτας– Ολίβια Γουάιλντ.

■ Από σήμερα στις αίθουσες

Run All Night

σκηνοθεσία: Ζομ Κολέ-Σερά

ηθοποιοί: Λίαμ Νίσον, Εντ Χάρις, Τζόελ Κίναμαν

Αν δεν είναι Γιάννης θα ’ναι Γιαννάκης, αν δεν είναι «Taken» θα είναι μια ταινία του Ζομ Κολέ-Σερά για τον Λίαμ Νίσον, με τον οποίον ξανασυνεργάστηκε στο «Unknown» και στο «Non-Stop» με μεγάλη εμπορική επιτυχία. Αυτή τη φορά, ο Λίαμ Νίσον υποδύεται τον Τζίμι Κόνλον, έναν εκτελεστή σε απόσυρση πια, ο οποίος δεν έχει ξεχάσει τις «αρετές» που του χάρισαν το προσωνύμιο «ο νεκροθάφτης». Η πρόκληση είναι τριπλή: από τη μια ο «κολλητός» του αρχηγός της μαφίας βρίσκεται σε κίνδυνο, από την άλλη ένας ντετέκτιβ βρίσκεται κοντά στην αποκάλυψη της μοιραίας αλήθειας και, τέλος, ο γιος του, Τζίμι (γιατί το οικογενειακό κίνητρο είναι απαραίτητο για την άνοδο της αγωνίας), γίνεται στόχος δολοφονίας.

Ο Κολέ-Σερά, όπως έχει αποδείξει ήδη από το «Orphan», γνωρίζει καλά πώς να στήνει σασπένς και σκοτεινή ατμόσφαιρα, ο μάτσο ανδρισμός του Λίαμ Νίσον συναγωνίζεται το κύρος του Εντ Χάρις και, χωρίς σεναριακές απαιτήσεις, το σύνολο κρατά το ενδιαφέρον ζωντανό, τουλάχιστον ως προς το πότε ο Τζίμι Κόνλον θα κάνει πέρα όλους τους κακούς και θα ξανακερδίσει και την αγάπη του γιου του.