Μια τρυφερή τρανσέξουαλ και η επιστροφή του Μπλέιντ Ράνερ

Μια φανταστική γυναίκα   ★★★½☆

(Una Mujer Fantàstica, Χιλή, Γερμανία, Ισπανία, ΗΠΑ, 2017, 104')

• σκηνοθεσία: Σεμπαστιάν Λέλιο
• ηθοποιοί: Ντανιέλα Βέγα, Φρανσίσκο Ρέγιες, Λουίς Νιέκο

Λίγα χρόνια μετά την «Gloria», ο Χιλιανός Σεμπαστιάν Λέλιο, με παραγωγό τον συμπατριώτη του Πάμπλο Λαραΐν, επιβεβαιώνει το μεγαλειώδες ταλέντο του να μπαίνει στη γυναικεία ψυχή και να αλλάζει τη μελαγχολία σε χαμόγελο. Η... φανταστική «Φανταστική γυναίκα» του τιμήθηκε με το Βραβείο Σεναρίου στην Berlinale και συνεχίζει να κερδίζει διακρίσεις και μια σταθερή θέση στην καρδιά του ευαίσθητου θεατή.

Υπερηρωίδα της ταινίας είναι η Μαρίνα, μια τρυφερή και μπριόζα τρανσέξουαλ. Οταν, ανήμερα των γενεθλίων της, ο κατά 20 χρόνια μεγαλύτερός της Ορλάντο, ο αγαπημένος της σύντροφος, χωρισμένος και μ’ έναν μεγάλο γιο, πεθαίνει, ολόκληρο το σύμπαν, από την οικογένεια του Ορλάντο ώς τις Αρχές, συνεργάζεται ώστε η Μαρίνα να μην μπορεί να καταφέρει το αυτονόητο: να πενθήσει για τον άνθρωπο που αγάπησε και ν’ αποχαιρετήσει, όπως αρμόζει, τον έρωτά της.

Χωρίς ίχνος μπαναλιτέ, ο Λέλιο δεν κάνει μια ταινία για τη διαφορετικότητα, παρότι φυσικά αυτό το στοιχείο είναι σημαντικό και κομβικό. Κάνει μια ταινία για την αγάπη, την ειλικρίνεια και την αυτοδυναμία του ανθρώπου, ειδικά της γυναίκας. Και η μέθοδός του είναι αυτή της λεπτότητας, της κομψότητας, της διακριτικότητας, από την ερωτική σκηνή ώς την αναπόφευκτη σκηνή βίας: κάθε του πλάνο έχει την αξιοπρέπεια και την εσωτερική δύναμη μιας πολύ καθημερινής υπερηρωίδας του κανονικού κόσμου.

Μιλώντας με απόλυτο ρεαλισμό, ο Λέλιο ωστόσο ντύνει σκηνοθετικά την ταινία με την υπέροχη φαντασία του, με μια ξεκάθαρα queer ταυτότητα (οι ομοιότητες, αισθητικά και νοηματικά, με τη «Στρέλλα» του Πάνου Χ. Κούτρα δεν σταματούν στη διεμφυλική ηρωίδα), με χιούμορ και με ποίηση. Η Μαρίνα στέκεται όρθια με την ίδια δύναμη στα πλάνα του, όταν πολεμά τη στενομυαλιά της αστυνομίας, τα φυσικά στοιχεία ή όταν απογειώνεται, φορώντας ντεγκραντέ φτερά, σ’ ένα αυθόρμητο μουσικοχορευτικό νούμερο. Κι όσο πιο υπερβατικές είναι οι εικόνες της ταινίας, τόσο πιο αληθινή μοιάζει η Μαρίνα.

Αναλαμβάνοντας ένα φιλμ με απαιτητικές ισορροπίες, ο Σεμπαστιάν Λέλιο πέφτει κατά στιγμές σε φυσιολογικές παγίδες, επεξηγεί πράγματα που ήδη οι σκηνές του έχουν αποσαφηνίσει, αφήνει δευτερεύουσες ιστορίες να κρατήσουν περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται, υποκύπτει στον πειρασμό ενός πανέμορφου αλλά όχι απαραίτητου δεύτερου φινάλε.

Ωστόσο με μια εκπληκτική πρωταγωνίστρια στο πρόσωπο της Ντανιέλα Βέγα και με μια σκηνοθετική και πνευματική γενναιοδωρία, ο Σεμπαστιάν Λέλιο φτιάχνει μια ταινία που γίνεται φίλη σου, ένα φιλμ για την αγάπη, τη συγχώρεση και την εσωτερική δύναμη, με μια αίσθηση ηρωικής αισιοδοξίας απέναντι στη ζωή.

ΙΝΤΕΑΛ, ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ, ΝΙΡΒΑΝΑ, ΑΤΛΑΝΤΙΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΖΙΩΤΖΙΟΣ, ΚΗΦΙΣΙΑ CINEMAX

Η λιακάδα μέσα μου   ★★★☆☆

(Un beau soleil intérieur, Γαλλία, Βέλγιο, 2017, 94’)

• σκηνοθεσία: Κλερ Ντενί
• ηθοποιοί: Ζιλιέτ Μπινός, Ζεράρ Ντεπαρντιέ

Η Κλερ Ντενί άνοιξε με αυτή την ταινία το φετινό Δεκαπενθήμερο Σκηνοθετών στις Κάνες και μαζί άνοιξε το παράθυρο για να μπει ήλιος στη ζωή της 50χρονης γυναίκας. Η ηρωίδα της, η Ιζαμπέλ, είναι μια Παριζιάνα καλλιτέχνις που αρνείται πεισματικά να παραδώσει τα όπλα και αναζητά συστηματικά τον έρωτα τρώγοντας τακτικά τα μούτρα της. Ρομαντική κομεντί με τον κυνισμό αλλά και το κέφι της Ντενί, δροσερή παρά τα 71 χρόνια της δημιουργού, με μια κωμική και ευαίσθητη Ζιλιέτ Μπινός, ενεργειακό σίφουνα, να σαρώνει κάθε σκηνή.

Στο κέντρο του κύκλου   ★★½☆☆☆

(Ελλάδα, 2016, 71’)

• σκηνοθεσία: Ορφέας Περετζής

Τρεις διαφορετικοί άνθρωποι μοιράζονται την κοινή πορεία τους ως ηθοποιοί της θεατρικής ομάδας Ρόδα και ταυτόχρονα αναλύουν τη ζωή και τις σκέψεις τους, με βοήθημα τη θεατρική πρόβα, το βίωμα της σκηνής και την κάμερα που παρακολουθεί. Καλοδομημένο, προσωπικό και συγκινητικό ντοκιμαντέρ, με λυτρωτικό αποτέλεσμα.

Wild Mouse   ★★½☆☆☆

(Wilde Maus, Αυστρία, Γερμανία, 2017, 103’)

• σκηνοθεσία: Γιόζεφ Χάντερ
• ηθοποιοί: Γιόζεφ Χάντερ, Πία Χίερτσεγκερ, Γιοργκ Χάρτμαν

Πενηντάρης μουσικοκριτικός σε εφημερίδα απολύεται ως «ξεπερασμένος»: αντί να ενημερώσει τη γυναίκα του, ο Γκέοργκ επενδύει τον χρόνο του επισκευάζοντας ένα παιχνίδι για λούνα παρκ αλλά και σχεδιάζοντας να εκδικηθεί το αφεντικό του. Μαύρη κωμωδία που ξεκινά ως πανέξυπνη και επίκαιρη σάτιρα των ημερών, αλλά εξελίσσεται σε μια φλύαρη φάρσα.

Blade Runner 2049  ★★★★½☆

(ΗΠΑ, Μεγ. Βρετανία, 2017, 164’)

• σκηνοθεσία: Ντενί Βιλνέβ
• ηθοποιοί: Ράιαν Γκόσλινγκ, Χάρισον Φορντ, Ανα ντε Αρμας, Τζάρεντ Λέτο, Ρόμπιν Ράιτ

Ο Ντενί Βιλνέβ θα έπαιρνε ούτως ή άλλως τα εύσημα για τη φιλόδοξη προσπάθεια να δώσει συνέχεια στην εμβληματική ταινία φαντασίας του Ρίντλεϊ Σκοτ, το «Blade Runner» του 1982. Και του αξίζουν για περισσότερα απ’ αυτό.

Βρισκόμαστε στο 2049 κι ο κόσμος είναι ακόμα πιο ζοφερός, πιο τεχνητός, πιο καχύποπτος απ’ ό,τι τον είχαμε αφήσει. Ο Αστυνομικός Κ του Ράιαν Γκόσλινγκ βρίσκεται μπροστά σε μια ανακάλυψη που μπορεί να προκαλέσει την ανατροπή της ευαίσθητης ισορροπίας δυνάμεων. Η έρευνά του θα τον οδηγήσει στα ίχνη ενός άλλου blade runner, του Ρικ Ντέκαρντ, που έχει εξαφανιστεί τα τελευταία 30 χρόνια.

Ο Ντενί Βιλνέβ, μόλις έναν χρόνο μετά το «Arrival», αλλά και με τον Ρίντλεϊ Σκοτ στο πλευρό του, στη θέση του παραγωγού αυτή τη φορά, κάνει μια ταινία εικαστικά μαγική. Με βάση το πρωτότυπο «Blade Runner», τιμά τις αναφορές της ταινίας κι ας φαίνονται δεκαετίες μετά πιο συμβατικά τα ευρήματα που τότε έμοιαζαν μυθικά και αληθινά φουτουριστικά. Η έμπνευση, η κομψότητα, η αφαιρετικότητα του Βιλνέβ στην αρχιτεκτονική, στον λιτό αλλόκοσμο, δημιουργούν σκηνές σαν εικαστικά χαϊκού, γεμάτες με μια αυστηρή μελαγχολία που διαπερνά τα μάτια και το μυαλό.

Οσο μεγάλο επίτευγμα κι αν είναι αυτό, τόσο για τον Βιλνέβ όσο και για τον διευθυντή φωτογραφίας Ρότζερ Ντίκινς που μοιάζει να κοιτάζει τη 14η υποψηφιότητά του για Οσκαρ στα μάτια, ούτε η πλοκή, ούτε το εγκεφαλικό βάρος έχουν την αντίστοιχη δύναμη.

Η διαδρομή του Κ μοιάζει προβλέψιμη και οι μικρές εκπλήξεις δεν φέρνουν ταραχή, το σασπένς είναι αδύναμο, η ψυχή ρηχή, ο σκοτεινός ρομαντισμός μένει στην επιφάνεια και τα σεναριακά μονοπάτια έχουν διακλαδώσεις έτοιμες να συμπληρωθούν σ’ ένα ενδεχόμενο σίκουελ. Η ατμόσφαιρα, στα πυρακτωμένα, βρόμικα πορτοκαλί, είναι καθηλωτική –το σενάριο και οι ήρωες αδύναμοι για ν’ αντέξουν μέσα της.

ODEON ESCAPE ΙΛΙΟΝ, ODEON STARCITY, VILLAGE MALL, VILLAGE PARK ΡΕΝΤΗ, VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ, VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ, VILLAGE ΑΓ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ, ΑΕΛΛΩ CINEMAX, ΑΘΗΝΑΙΟΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ, CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΚΑΛΛΙΘΕΑ, ΑΛΚΥΟΝΙΣ ART CINEMA, ΑΡΤΕΜΙΣ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟ, ΔΕΞΑΜΕΝΗ, ΕΛΛΗ, ΘΗΣΕΙΟΝ, ΚΗΦΙΣΙΑ CINEMAX, ΛΑΜΠΡΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ, ΝΑΝΑ CINEMAX, ΟΝΑΡ, ΟΣΚΑΡ, ΣΙΝΕ ΑΛΙΚΗ Ν. ΜΑΚΡΗ, ΣΙΝΕ ΑΝΟΙΞΙΣ, ΣΙΝΕ ΠΑΛΛΗΝΗ, ΣΙΝΕΑΚ, ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ Ν. ΣΜΥΡΝΗ, ΣΤΟΥΝΤΙΟ ΠΑΤΗΣΙΑ, 3 ΑΣΤΕΡΙΑ Ν. ΗΡΑΚΛΕΙΟ, ΣΙΝΕ ΩΡΩΠΟΣ

Η λεπίδα του αθάνατου  ★★½☆☆☆

(Blade of the Immortal, Ιαπωνία, Μεγ. Βρετανία, 2017, 140’)

• σκηνοθεσία: Τακάσι Μιίκε
• ηθοποιοί: Τακούγια Κιμούρα, Χάνα Σουγκισάκι

Ο Σαμουράι Μάντζι είναι καταραμένος να ζήσει για πάντα κι αποφασισμένος να ξανακερδίσει την ψυχή του μαχόμενος το κακό: εν προκειμένω βοηθώντας τη μικρή Ριν να εκδικηθεί για τον φόνο των γονιών της. Για την 100ή ταινία της καριέρας του ο Μιίκε βασίζεται σε μια σειρά manga και στήνει μια ιστορική περιπέτεια ποτισμένη στο αίμα, με την υπερβολή και το επικό θέαμα που τον χαρακτηρίζουν.

Επαναστάτης στη σίκαλη  ★★☆☆☆

(Rebel in the Rye, ΗΠΑ, 2017, 106’)

• σκηνοθεσία: Ντάνι Στρονγκ
• ηθοποιοί: Νίκολας Χουλτ, Κέβιν Σπέισι, Σάρα Πόλσον

Ο κατά τα άλλα οξυδερκής κωμικός Ντάνι Στρονγκ γράφει και σκηνοθετεί μια συμβατική, άνευρη βιογραφία του Τζ. Ντ. Σάλιντζερ, παρακολουθώντας τον από τα χρόνια των σπουδών του ώς την απομόνωσή του μετά τον θρίαμβο του «Φύλακα στη σίκαλη». Στιβαρές ερμηνείες, όχι μόνο από τον Κέβιν Σπέισι, αλλά και από τον Νίκολας Χουλτ στον πρωταγωνιστικό ρόλο, παρότι το σενάριο δεν τον βοηθά να εμβαθύνει στον περιβόητο ήρωά του.