Ιστορία εκδίκησης βαμμένη με αίμα

Η οργή ενός υπομονετικού ανθρώπου   ★★★☆☆

(Tarde Para la Ira, Ισπανία, 2016, 92’)

• σκηνοθεσία: Ραούλ Αρέβαλο
• ηθοποιοί: Αντόνιο ντε λα Τόρε, Λουίς Καγέχο, Ρουτ Ντίαζ

Ενα γεμάτο ένταση μονοπλάνο, μια νευρική σεκάνς ταχύτητας και αγωνίας, μια ληστεία κοσμηματοπωλείου που πηγαίνει στραβά γεμίζει την οθόνη με βρόμικο σασπένς. Και μετά ησυχία. Χρόνια έχουν περάσει και ο ήρωάς μας τώρα είναι ο Χοσέ, ένας άντρας λιγόλογος, εσωστρεφής. Συχνάζει στο μπαρ του Χουάνχο, αρκετά σκαλοπάτια πιο παρακμιακό από τον ίδιο και κάνει παρέα με τον ιδιοκτήτη και τη νύφη του, την Ανα, που μοιάζει να τον ελκύει ιδιαίτερα.

Τα βράδια του, στάσιμα από την αϋπνία που τον ταλαιπωρεί, παρακολουθεί ξανά και ξανά βίντεο από μια ληστεία κοσμηματοπωλείου που έγινε πριν από χρόνια. Οταν ο Κούρο, ο άντρας της Ανα, βγει από τη φυλακή για μια ληστεία που είχε διαπράξει, η ισορροπία του Χοσέ θα διαταραχτεί. Οι δύο άντρες συνδέονται από μια επιθυμία βίαιη και αντικρουόμενη.

Θα ξεκινήσουν μαζί ένα ταξίδι, συνεπιβάτες στο αυτοκίνητο, αλλά με διαχωριστικό το μίσος. Και οι δύο αναζητούν εκδίκηση από τους συνεργάτες του Κούρο για πολύ διαφορετικούς λόγους. Μια εκδίκηση που θα έρθει ήσυχα, υπομονετικά και βαμμένη στο αίμα.

Σκηνοθετικό ντεμπούτο τού ώς τώρα ηθοποιού Ραούλ Αρέβαλο, πρεμιέρα στους Ορίζοντες του Φεστιβάλ Βενετίας, τέσσερα βραβεία Γκόγια στην Ισπανία, ανάμεσά τους και καλύτερης ταινίας, για ένα ψυχολογικό θρίλερ ντυμένο με τη φόρμα του σύγχρονου γουέστερν. Η έμφασή του βρίσκεται, όχι μόνο στη σαρωτική ερμηνεία του Αντόνιο ντε λα Τόρε, όχι μόνο στη σκονισμένη φωτογραφία του Αρνάου Βαλς Κολομέρ, αλλά κυρίως στο σενάριο.

Χωρισμένη σε δύο μέρη και σε τέσσερις ενότητες, η καθεμιά από τις οποίες κοιτά τα πράγματα από μια ελαφρώς διαφορετική οπτική γωνία, η ταινία συστρέφεται και εκτείνεται για ν’ αποκαλύψει μια ιστορία γνώριμη στο ύφος, αλλά πρωτότυπη στην αφήγηση, στις εκπλήξεις της, στην υπομονή που απαιτεί η αρχή της, ώσπου ν’ απογειωθεί και τα αποσπασματικά κομμάτια της να συνδεθούν σ’ ένα βαθύ, μονήρες δράμα της απόφασης ενός «μικρού», οργισμένου ανθρώπου ενάντια στο σύστημα και στη μοίρα.

ΑΘΗΝΑΙΑ, ΛΑΟΥΡΑ, ΑΕΛΛΩ CINEMAX, ΚΟΡΑΛΛΙ ΣΑΡΩΝΙΔΑ, ΑΛΙΚΗ ΔΡΟΣΙΑ, ΑΜΑΡΥΛΛΙΣ, ΒΑΡΚΙΖΑ, COOL ΤΥΜΒΟΣ ΜΑΡΑΘΩΝΑΣ, ΑΜΙΚΟ, ΧΟΛΑΡΓΟΣ, ΝΑΝΑ, ΔΙΑΝΑ, ΑΛΟΜΑ ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ

Τα παράπονα στο δήμαρχο   ★½☆☆☆☆

(L’ Ora Legale, Ιταλία, 2017, 95’)

• σκηνοθεσία: Σάλβο Φικάρα, Βαλεντίνο Πικόνε
• ηθοποιοί: Σάλβο Φικάρα, Βαλεντίνο Πικόνε, Βιντσέντζο Αμάτο

Το δημοφιλές, στην Ιταλία, δίδυμο κωμικών ηθοποιών και σκηνοθετών στήνει μια λαϊκή, ελαφρώς χοντροκομμένη κωμωδία, με χαρακτηριστική «ούνα φάτσα, ούνα ράτσα» ομοιότητα με την ελληνική ιδιοσυγκρασία.

Σ’ ένα σικελικό χωριό οι κάτοικοι έχουν απαυδήσει με τις παρανομίες τού από χρόνια δημάρχου και στις δημοτικές εκλογές ψηφίζουν, για πρώτη φορά στον τόπο, έναν έντιμο άνθρωπο. Μόνο που ο νέος δήμαρχος είναι όντως αποφασισμένος -τι τρέλα- να εφαρμόσει τους νόμους και το χωριό δεν είναι καθόλου, μα καθόλου έτοιμο να το δεχτεί.

Απλοϊκότητα στη σύλληψη και χαριτωμένα κλισέ που εξαντλούνται γρήγορα, σ’ ένα φιλμ που στην Ιταλία έκανε ενάμισι εκατομμύριο εισιτήρια στις πρώτες ημέρες προβολής του και μοιάζει έτοιμο να επαναλάβει την εμπορική επιτυχία και στο ελληνικό κοινό.

Πάρτι γυναικών   ★½☆☆☆☆

(Rough Night, ΗΠΑ, 2017, 101’)

• σκηνοθεσία: Λουτσία Ανιέλο
• ηθοποιοί: Σκάρλετ Τζοχάνσον, Κέιτ ΜακΚίνον, Ζόι Κράβιτς, Τζίλιαν Μπελ, Ιλάνα Γκλέιζερ

Πέντε φίλες, κολλητές από τα φοιτητικά τους χρόνια, συναντιούνται δέκα χρόνια αργότερα για να περάσουν μαζί ένα ξέφρενο Σαββατοκύριακο στο Μαϊάμι εν όψει του γάμου της μίας τους. Μόνο που η αναμενόμενη επίσκεψη του στρίπερ θα οδηγήσει σε φόνο από… περιττά κιλά και τα κορίτσια θα περάσουν το διήμερο με τον στρίπερ στο αυτοκίνητό τους α λα «Τρελό γουικέντ στου Μπέρνι», προσπαθώντας να καλύψουν το έγκλημα χωρίς ο αρραβωνιαστικός και οι Αρχές να καταλάβουν τι έχει συμβεί.

Η γυναικεία εκδοχή του «Hangover» είναι χειρότερη κι από την τελευταία ταινία εκείνης της σειράς. Αγαρμπη κωμωδία που δεν καταφέρνει ούτε την έξυπνη προσβολή της πολιτικής ορθότητας που επιθυμεί, ούτε το γέλιο σιχαμάρας που επιδιώκει κι όπου οι πέντε υπέροχες πρωταγωνίστριες πρέπει να πέρασαν καλύτερα στα γυρίσματα απ’ ό,τι παρέα με τους θεατές.

Η γυναίκα του ζωολογικού κήπου   ★★☆☆☆

(The Zookeeper’s Wife, Τσεχία, Μεγ. Βρετανία, ΗΠΑ, 2017, 127’)

• σκηνοθεσία: Νίκι Κάρο
• ηθοποιοί: Τζέσικα Τσαστέιν, Γιόχαν Χέλντερμπεργκ, Ντάνιελ Μπριλ

Η Νίκι Κάρο, η Νεοζηλανδέζα σκηνοθέτιδα του «Το Σημάδι της Φάλαινας», του «North Country» και, πιο πρόσφατα, του «McFarland USA», εμπνέεται από μια πραγματική ιστορία κι από το μπεστ σέλερ της Νταϊάν Ακερμαν και παρουσιάζει ένα συγκινητικό και τόσο προβλέψιμα φτιαγμένο δράμα εποχής.

Παραμονές του Β’ Παγκόσμιου, ο Γιαν και η Νίνα διευθύνουν τον ζωολογικό κήπο της Βαρσοβίας, με τρυφερότητα και φροντίδα για τα ζώα, τους επισκέπτες, αλλά και το δικό τους σπιτικό, το παιδί τους, τη σχέση τους. Είναι άνθρωποι ειρηνικοί, δοτικοί και καλοπροαίρετοι. Οταν όμως στη Βαρσοβία εισβάλουν οι ναζί κι αρχίσουν να σπέρνουν τον θάνατο αδιακρίτως, το ζευγάρι θ’ αποφασίσει, υπό στενή γερμανική παρακολούθηση, να μετατρέψει τον ζωολογικό κήπο σε καταφύγιο, όχι μόνο όσων ζώων έχουν γλιτώσει, αλλά κυρίως αμέτρητων Πολωνών υπό διωγμό.

Με μια ιστορία εξ ορισμού ευαίσθητη, με αντικείμενο την αθωότητα και τον ανθρωπισμό, η Νίκι Κάρο φροντίζει ν’ αποδώσει με κομψότητα την εποχή, το γοητευτικό σύμπαν του ζωολογικού κήπου και του σπιτιού που βρίσκεται στο κέντρο του στην εμπόλεμη Βαρσοβία. Οι πανέμορφοι φυσικοί χώροι και τα σκηνικά επιβάλλουν το ύφος και τα ρούχα της ηρωίδας είναι έτοιμα για βίντατζ ντεφιλέ.

Ωστόσο η πορεία της ταινίας είναι προδιαγεγραμμένη και η Κάρο δεν κάνει τίποτε για να της προσδώσει ενδιαφέρον. Επιπλέον βάζει τους ηθοποιούς της, ανεξαρτήτως εθνικότητας, να μιλούν αγγλικά με γερμανική ή πολωνική προφορά αντίστοιχα, με αποτέλεσμα τα ζώα να δίνουν πιο πειστικές ερμηνείες. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η Τζέσικα Τσαστέιν, αέρινη και ευάλωτη αλλά με εσωτερική πυγμή, ξεδιπλώνει μια όπως πάντα μαγνητική παρουσία στην οθόνη.

ΦΙΛΟΘΕΗ, ΔΕΞΑΜΕΝΗ, ΦΙΛΙΠ, ΑΚΤΗ, ΑΙΓΛΗ ΧΑΛΑΝΔΡΙ, ΓΑΛΑΖΙΑ ΑΚΤΗ, ΑΜΥΝΤΑΣ

S.O.S. Πεντάγωνο καλεί Μόσχα   ★★★★☆

(Dr. Strangelove or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb, ΗΠΑ, Μεγ. Βρετανία, 1964, 95’)

• σκηνοθεσία: Στάνλεϊ Κιούμπρικ
• ηθοποιοί: Πίτερ Σέλερς, Τζορτζ Σ. Σκοτ, Στέρλινγκ Χέιντεν

Ο ορκισμένος αντικομμουνιστής στρατηγός Τζακ Ρίπερ πυροδοτεί, αυθαίρετα και ανεπιστρεπτί, πυρηνική επίθεση εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης. Το Πεντάγωνο, σε άμεση σύνδεση με Μόσχα, προσπαθεί ν’ ανατρέψει την επίθεση, ενώ στην πορεία μαθαίνει ότι η ΕΣΣΔ έχει προγραμματισμένη αντεπίθεση που θα ισοπεδώσει τον πλανήτη.

Ο σύμβουλος της αμερικανικής κυβέρνησης, πρώην ναζί, Dr. Strangelove, έχει τη λύση μέσα στο παρανοϊκό μυαλό του. Η πάντα απολαυστική, σουρεαλιστική μαύρη κωμωδία του Στάνλεϊ Κιούμπρικ, η επιτομή της ψυχροπολεμικής σάτιρας με το διαχρονικό σενάριο και την ντελιριακή ερμηνεία του Πίτερ Σέλερς σε τρεις ρόλους, προβάλλεται σε επανέκδοση για κλασικές καλοκαιρινές στιγμές.

ΣΙΝΕ ΠΑΡΙ

Οδηγός οικογενειακής επιβίωσης   ★½☆☆☆☆

(C’ est quoi cette famille?!, Γαλλία, Βέλγιο, 2016, 99’)

• σκηνοθεσία: Γκαμπριέλ Ζιλιέν-Λαφεριέρ
• ηθοποιοί: Ζιλί Γκεγέ, Τιερί Νεβίκ, Ζιλί Ντεπαρντιέ, Λισιέν Ζαν-Μπατίστ

Εφτά παιδιά μοιράζονται… οχτώ γονείς και μια γιαγιά! Ο 13χρονος Μπαστιέν έχει βρεθεί με έξι ετεροθαλή αδέλφια και οχτώ ενήλικες να τα «φροντίζουν», μόνο που καθώς οι μεγάλοι ανταλλάσσουν τα παιδιά από σπίτι σε σπίτι, με γνώμονα τα δικά τους προγράμματα, ο Μπαστιέν και τ’ αδέλφια του δεν μπορούν να ριζώσουν πουθενά.

Ετσι κάνουν την επανάστασή τους: εγκαθίστανται αυτά σε ένα σπίτι και απαιτούν από τους γονείς να εναλλάσσονται και ν’ αναλάβουν τις ευθύνες τους σαν μεγάλοι. Ανάλαφρη και γεμάτη παιδικότητα κομεντί, μ’ ένα καλοδιαλεγμένο καστ, που ξεκινά πρωτότυπα αλλά γρήγορα χάνει την ενέργειά της σε προβλέψιμες εξελίξεις, ειδικά όταν μεταφέρει το βάρος από τις περιπέτειες των παιδιών σε αυτές των γονιών.