Ωρα Μπρούκνερ

Επανειλημμένα έχουμε διαπιστώσει το πόσο η απόδοση της ΚΟΑ εξαρτάται αποκλειστικά από τις ικανότητες και την καλλιέργεια του εκάστοτε αρχιμουσικού.

Αυτό σημαίνει ότι, και αντίστροφα, δεν υπάρχει ελάχιστο εγγυημένο επίπεδο απόδοσής της πέρα από το άθροισμα επιδόσεων των επιμέρους μουσικών. Το γεγονός επιβεβαιώθηκε για πολλοστή φορά κατά τις δύο πολύ καλές συναυλίες που δόθηκαν τον Μάρτιο στο Μέγαρο Μουσικής.

Η πρώτη υλοποιήθηκε με την υποστήριξη του Ιταλικού Μορφωτικού Ινστιτούτου και πρότεινε ένα ακόμη ετερόκλιτο πρόγραμμα (10/3). Τη διηύθυνε ο πρώην καλλιτεχνικός διευθυντής της ΚΟΑ, Βασίλης Χριστόπουλος.

Η βραδιά ξεκίνησε με το «Κοντσέρτο για πιάνο αρ.20» του Μότσαρτ. Το κοντσέρτο δόθηκε με μεγάλη ορχήστρα και σε σύγχρονο πιάνο, προσπερνώντας κάθε έννοια -και δυνατότητα- εμπλουτισμού της εκτέλεσης με στοιχεία ιστορικής ερμηνευτικής. Τον κυρίαρχο τόνο έδωσε η συμμετοχή του Ιταλού πιανίστα Φραντσέσκο Νικολόζι.

Μεγάλος, μεστός ορχηστρικός ήχος με αυστηρό, μετρημένο «στρατιωτικό» βηματισμό, καθώς επίσης γενικώς χαμηλές ταχύτητες και παίξιμο δίχως υπογραμμισμένη αιχμηρότητα από το πιάνο έκαναν το έντονα δραματικό κοντσέρτο του Μότσαρτ να ηχεί περισσότερο σαν Χάιδν ή Μπετόβεν. Ελεύθερο λαθών το νηφάλιο, ράθυμο παίξιμο του Νικολόζι ήταν καταφανώς προσανατολισμένο στην αισθητική του ρομαντισμού και με εξαίρεση το καταληκτικό μέρος, άμβλυνε κάθε αντίθεση.

Ακολούθησε η «Συμφωνία αρ.7» του Μπρούκνερ, συνθέτη του οποίου το έργο ανήκει στον βαθύ πυρήνα της αυστρογερμανικής παράδοσης. Ο έμπειρος 41χρονος Χριστόπουλος άντλησε από τους Ελληνες μουσικούς μία από κάθε άποψη απροσδόκητα καλή εκτέλεση.

Πρώτ’ απ’ όλα -μείζων προτεραιότητα στον Μπρούκνερ!- οργάνωσε άριστα τους συσχετισμούς και τις ισορροπίες δυναμικής μεταξύ εγχόρδων και πνευστών αλλά και γενικότερα στα εκτενή, αθροιστικής φόρτισης σχήματα κορυφώσεων. Με κύριο φορέα της εκτενούς συμφωνικής αφήγησης τον καλά εστιασμένο ήχο των εγχόρδων, υποστήριξε άριστα την ανάγλυφη απόδοση του γεμάτου δράση συμφωνικού ήχου.

Επιπλέον οδήγησε με ασφάλεια και πυγμή την ΚΟΑ στην πειστική απόδοση όλων των ειδικών προδιαγραφών που θέτει η μεγαλόπνοης ρητορικής μουσική του Αυστριακού συνθέτη: πλατιά, εύπλαστη αλλά ουδέποτε πλαδαρή φραστική, ωστικός ειρμός ευρύχωρου βηματισμού, εκφραστικά καίριες, ακριβείς, κατά περίπτωση χρονομετρημένες στίξεις, καλοζυγιασμένες αντιθέσεις δυναμικής και ταχυτήτων, φροντισμένες σημειακές αποδόσεις λεπτομερειών. Μια εκτέλεση που εξέπληξε, (ξανα)γεννώντας μεγάλες προσδοκίες!