Στη δεκαετία του ’90, στον τοίχο του γραφείου μου στον «Ριζοσπάστη», είχα κολλημένες φωτογραφίες τεσσάρων ανδρών. Του Φιντέλ Κάστρο, του Μίκι Ρουρκ στον «Αταίριαστο» του Κόπολα, ενός Σοβιετικού κοσμοναύτη που ήταν κούκλος και του Κρις Κριστόφερσον. Η αλήθεια είναι ότι μ’ άρεσε πολύ σαν άντρας, τον είχα δει στο σινεμά, ήξερα μερικά τραγούδια του και μ’ άρεσε η βραχνή φωνή του, αλλά βασικά με είχε αιφνιδιάσει ευχάριστα με την επίσκεψή του στη Μόσχα το 1987. Πήγε ως Πρέσβης της Ειρήνης, έκανε επαφές με υψηλόβαθμους της σοβιετικής ηγεσίας και δηλώσεις υπέρ του πυρηνικού αφοπλισμού, όπως «Πρέπει ν’ αφήσουμε πίσω τα στερεότυπα περί σοβιετικού εχθρού για να σώσουμε τον πλανήτη».
Αποκορύφωμα της επίσκεψης ήταν μια ιστορική συναυλία σε στάδιο μπροστά σε 14.000, ευτυχισμένους μέχρι εξαλλοσύνης, νεαρούς ροκάδες. Συναυλία την οποία «άνοιξε» ένα δημοφιλέστατο, απαγορευμένο μέχρι πρότινος σοβιετικό ροκ συγκρότημα. Οταν ο Κρις τραγούδησε μαζί τους το «We shall overcome» σείστηκε ο τόπος.
Για να είμαι ειλικρινής δεν του το ’χα. Και φυσικά δεν περίμενα να πρωταγωνιστήσει στη μίνι σειρά «Αμέρικα» που ξεσήκωσε πολλές αντιδράσεις στις ΗΠΑ γιατί παρουσίαζε με ολοφάνερο σαρκασμό τους Σοβιετικούς να κατακτούν αναίμακτα την κραταιά Αμερική. Και να έχει και το «θράσος» να μεταβεί μετά από αυτή τη σειρά στη Σοβιετική Ενωση, σε μια εποχή σκληρού εμπάργκο, κάνοντας ακόμα πιο έξαλλους τους Αμερικάνους συντηρητικούς.
Ο Κριστόφερσον δεν ήταν τυχαίος καλλιτέχνης και πολίτης. Πέρα από το πολυσχιδές ταλέντο του, πέρα από τις -αναπόφευκτες- κατακτήσεις του γιατί ήταν απίστευτα γοητευτικός, είχε διαλέξει από νωρίς με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει. Στη μουσική έκανε «συμμαχία» με τον Τζόνι Κας, τον Γουίλι Νέλσον και τον Γουέιλον Τζένινγκς δημιουργώντας το κάντρι σούπερ γκρουπ «The Highwaymen». Στο σινεμά έκανε δυο ταινίες με τον Σαμ Πέκινπα, το γνωστό «Pat Garret and Billy the Kid» και το «Convoy» μια περιπέτεια - κωμωδία, απολύτως απολαυστική, όπου υποδύεται έναν φορτηγατζή που τα βάζει με την εξουσία και τη ρεζιλεύει. Υποδύθηκε κι ένα υπέροχο τύπο στην ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε «Η Αλίκη δεν μένει πια εδώ» που χάρισε στην Ελεν Μπέρστιν το Οσκαρ. Η μεγάλη του επιτυχία φυσικά στον κινηματογράφο ήταν το «A star is born» με την τρομερή Μπάρμπρα Στρέιζαντ στον ρόλο της ανερχόμενης τραγουδίστριας που ξεπερνάει τον μέντορά της. Ο Κριστόφερσον υποδύθηκε μοναδικά τον ανήκεστα παραιτημένο ροκ σταρ σε μια αξεπέραστη ερμηνεία που κέρδισε επάξια Χρυσή Σφαίρα. Η ερμηνεία του και η χημεία του με τη μοναδική Στρέιζαντ κάνουν την προσπάθεια του πρόσφατου ριμέικ με τον Μπράντλεϊ Κούπερ και τη Lady Gaga απλώς γελοία.
Ο Κρις ήταν «a ladies’ man», κατά τον ορισμό του Λέοναρντ Κόεν. Ανάμεσα στους έρωτες η Στρέιζαντ και η Τζάνις. Υπάρχει μία εκτέλεση live του Chelsea Hotel, όπου ο Λέοναρντ Κόεν εξηγεί με τη μαγική φωνή του στο κοινό, σε τι αναφέρεται το τραγούδι. Λέει περίπου τα εξής:
«Υπήρχε ένα ξενοδοχείο όπου καταλήγαμε τα ξημερώματα εκείνες τις μποέμικες εποχές μας. Επαιρνα συχνά το ασανσέρ για να πάω στο δωμάτιό μου- το να πατάω τα κουμπιά ήταν ό,τι πιο προχωρημένο τεχνολογικά μπορούσα να κάνω. Είχα προσέξει μια κοπελίτσα που έκανε κι αυτή συχνά το ίδιο, πατώντας τα κουμπιά με μεγάλη επιμέλεια και ανασφάλεια, ενώ ήξερα ότι εκεί έξω την επευφημούσαν τεράστια ακροατήρια. Μια μέρα αποφάσισα να τη ρωτήσω:
-Μικρή μου κυρία, ψάχνετε κάποιον;
-Ναι, μου απάντησε. Ψάχνω τον Κρις Κριστόφερσον!
-Νεαρά μου, σήμερα είναι η τυχερή σας μέρα! Εγώ είμαι ο Κρις Κριστόφερσον!
Κι εκείνη παρότι ήξερε καλά ότι δεν είμαι ο Κρις Κριστόφερσον κι ότι είμαι πολύ πιο κοντός από τον Κρις Κριστόφερσον και καθόλου όμορφος, δεν το έδειξε ποτέ... Τέλος πάντων, έγραψα αυτό για την Τζάνις Τζόπλιν...» λέει ο Κοέν κι αρχίζει να τραγουδάει Ι remember you well at the Celsea Hotel etc.
Αυτός ήταν ο Κρις που της χάρισε το Me and Bobby McGee κι αυτός ήταν ο Λέοναρντ που της χάρισε το Chelsea Hotel. Κι αυτή ήταν η μικρή που σήκωσε τη γροθιά της στο πλήθος, του γύρισε την πλάτη, τίναξε τα μαλλιά της και αποχώρησε για πάντα από τη σκηνή, όπως τώρα πια κι οι δυο αυτοί υπέροχοι άντρες που την αγάπησαν.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας