Τον διεθνή εορτασμό της Ημέρας της Μουσικής υπηρέτησε στις 21/6/2024 η συμμετοχή στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών της Εθνικής Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ υπό τον Μιχάλη Οικονόμου. Στο σχεδόν κατάμεστο κοίλο του Ηρωδείου το σύνολο παρουσίασε σε πλήρη απαρτία ένα πρόγραμμα καθαρόαιμα ρομαντικού ρεπερτορίου με δημοφιλή έργα Ανατολικοευρωπαίων συνθετών. Η συναυλία άφησε ανάμεικτες εντυπώσεις.
Ξεκίνησε με μια μέτρια ανάγνωση της «Εορταστικής εισαγωγής» που συνέθεσε ο Σοστακόβιτς κατά παραγγελία του Θεάτρου Μπαλσόι το 1954 για την 37η επέτειο της Οκτωβριανής Επανάστασης. Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος –και της διαφήμισης της συναυλίας– βρισκόταν, βεβαίως, η συμμετοχή του Ρώσου πιανίστα Ελισέι Μίσιν. Γεννημένος το 2010, στη ρωσική Σταυρούπολή, μεταξύ Κριμαίας και Κασπίας, ο 13χρονος καλλιτέχνης είναι επίσης συνθέτης και ηθοποιός και έχει γίνει γνωστός στην παγκόσμια κοινότητα των φιλόμουσων ήδη από το 2016, μέσα από διαδοχικές πρωτιές σε διεθνείς διαγωνισμούς πιάνου, τις περισσότερες τα τελευταία δύο χρόνια (Ρωσία, Καζακστάν, Γαλλία, Ιταλία, Κίνα, Γερμανία, ΗΠΑ). Η εμφάνισή του με την ΕΣΟΕΡΤ ως ερμηνευτή του «Κοντσέρτου για πιάνο αρ. 2» του Σοπέν, ενός από τα μεγάλα, μείζονα κοντσέρτα του ρομαντισμού, επιβεβαίωσε τη φήμη του, διαλύοντας κάθε δικαιολογημένη δυσπιστία· δεν είναι λίγες οι ιστορίες με παιδιά-θαύματα που χάνονται από τη δημοσιότητα… Ομολογουμένως η πρόσληψη της ακρόασης χρειάστηκε κάμποσο χρόνο ώσπου να ισορροπήσει στους σωστούς όρους. Το παίξιμο ήταν ασυζητητί επαγγελματικό: τεχνικά αψεγάδιαστο, ελεύθερο λαθών, με εντυπωσιακά μεγάλο ήχο και αντίληψη των βασικών συνιστωσών της μουσικής δραματουργίας, εκδιπλούμενο με αυτοπεποίθηση, πεντακάθαρη άρθρωση, δεξιοτεχνικά αβίαστο. Ομως, ο μικροσκοπικός πιανίστας –ο Μίσιν μοιάζει παιδί, μικρότερος από την ηλικία του– ερμήνευε ή αναπαρήγε κάτι που είχε διδαχτεί; Στο εναρκτήριο Maestoso ήταν ασαφές. Στη συνέχεια, ωστόσο, τόσο στο λυρικό Larghetto όσο και στο «πολωνέζικο» Allegro vivace, φάνηκε ότι ίσχυε το πρώτο: προικισμένος με ιδιοφυή μουσικότητα και ευαισθησία, ο Μίσιν ερμήνευε με τη σοβαρότητα και την ψυχραιμία ενός ενήλικα, αποδίδοντας όλες τις εκλεπτύνσεις της μουσικής του Σοπέν: την οργάνωση του συντακτικού σε κύριες και δευτερεύουσες διατυπώσεις, εκθέσεις και «απαντήσεις», τις αιθέριες αυξομειώσεις της δυναμικής, τη ρευστότητα και υποδόρια συνοχή της μελωδικής εκφοράς, τις σβέλτες επιταχύνσεις, τις μεταπτώσεις στο βάρος του ήχου και τη δριμύτητα της έκφρασης, την επιτηδευμένη ρυθμική ρευστότητα. Ολοκληρώνοντας, ο νεαρός καλλιτέχνης εισέπραξε με άκρα σοβαρότητα –και φανερή ευχαρίστηση!– το θυελλώδες χειροκρότημα και ανταπέδωσε προσφέροντας δύο εκτενή κομμάτια εκτός προγράμματος· μάλιστα εδώ, για πρώτη φορά στη διάρκεια της συναυλίας, χαμογέλασε!
Το δεύτερο μισό της βραδιάς ξεκίνησε με την «Εισαγωγή-Φαντασία Ρωμαίος & Ιουλιέτα» (1870/80) του Τσαϊκόφσκι, ένα από τρία συμφωνικά έργα που εμπνεύστηκε από τον Σέξπιρ, έντονα ατμοσφαιρικό, αρθρωμένο σε επεισόδια, διαποτισμένο με σκοτεινές διαθέσεις, κορυφούμενο σε εκρηκτικές φορτίσεις. Η συναυλία ολοκληρώθηκε με τους δημοφιλείς, και απολύτως εμβληματικούς για τη ρώσικη εθνική σχολή, «Πολοβτσιανούς χορούς» από την Β΄ πράξη της όπερας «Πρίγκιπας Ιγκορ» (~1890) του Μποροντίν. Στην εκτέλεση συμμετείχαν η Χορωδία της ΕΡΤ και η Χορωδία του Δήμου Αθηναίων. Και τα δύο αυτά έργα παίχτηκαν αξιοπρεπώς, με καλή αίσθηση της μουσικής δραματουργίας, ωστόσο οι εκτελέσεις τους υπονομεύτηκαν μερικώς από τοπικές ατέλειες, τις οποίες ενέτεινε η στεγνή, αφιλόξενη ακουστική του υπαίθριου χώρου. Στον Τσαϊκόφσκι, παρότι η διεύθυνση υποστήριξε καλά τις έντονες μεταπτώσεις και το μελωδικό δυναμικό της μουσικής, έλειψε αισθητά κυρίως η αιθέρια ποιότητα στον ήχο των εγχόρδων. Στους «Πολοβτισανούς χορούς», πάλι, ίσως και λόγω της ακουστικής του χώρου, υπήρξαν προβλήματα με τον ήχο των χορωδιών: μικροαποσυντονισμοί ανάμεσα σε χορωδούς και ορχήστρα, με τους πρώτους να «μένουν πίσω», ατελές φινίρισμα των φράσεων, θολή άρθρωση.
ΥΓ.: Ο αρχιμουσικός Μιχάλης Οικονόμου έκανε –επιτέλους!– αυτό που έπρεπε να έχει γίνει από καιρό. Πριν από την έναρξη της συναυλίας μίλησε στο ακροατήριο ζητώντας να μη χειροκροτούν ανάμεσα στα μέρη του κοντσέρτου. Και μπορεί μεν, επειδή το έκανε μόνον στα ελληνικά, κάποιοι ξένοι να μην ανταποκρίθηκαν με την πρώτη, ωστόσο η σύσταση «έπιασε»!
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας