Ο δικός τους μαέστρος, ένας άλλος Ξαρχάκος

Αυτό που κάνει αύριο και την επόμενη Πέμπτη 28 Μαρτίου στο Θέατρο Αλσος ο Σταύρος Ξαρχάκος παρουσιάζει πολύ ενδιαφέρον. Ο μαέστρος μάς συστήνει με τον τρόπο του τέσσερις μουσικούς-συνθέτες με τους οποίους συνεργάζεται τα τελευταία χρόνια, τον Βασίλη Δρογκάρη, τον Ηρακλή Ζάκκα, τον Αλέξανδρο Καψοκαβάδη και τον Νεοκλή Νεοφυτίδη. Και διοργανώνει δύο βραδιές μαζί τους και με τραγουδιστές τους Μαργαρίτα Ζορμπαλά, Μανώλη Μητσιά, Ηρώ Σαΐα, Αργυρώ Καπαρού, Ζαχαρία Καρούνη και Ελένη Κατσούλη. «Η μουσική τους χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερη ευαισθησία και μελωδικότητα», λέει ο μαέστρος. Και οι τέσσερις είναι άλλωστε χρόνια μουσικοί συνοδοιπόροι του Σταύρου Ξαρχάκου με σημαντικές συνεργασίες, σπουδές, δισκογραφία και βραβεύσεις και ο καθένας είναι βιρτουόζος στον τομέα του: Ο Νεοκλής Νεοφυτίδης στο πιάνο, ο Αλέξανδρος Καψοκαβάδης στην κιθάρα και το λάουτο, ο Ηρακλής Ζάκκας στο μπουζούκι και σε πολλά παραδοσιακά όργανα και ο Βασίλης Δρογκάρης στο ακορντεόν.

Ζητήσαμε από τρεις από τους μουσικούς-συνθέτες να μας μεταφέρουν την εμπειρία τους από τη συνεργασία τους, λέγοντάς μας μια ιστορία που έζησαν μαζί του. Και μπροστά μας αποκαλύπτεται ένας άλλος Σταύρος Ξαρχάκος.

Αλέξανδρος Καψοκαβάδης

Προσωπικά, βρίσκομαι κοντά στον Σταύρο Ξαρχάκο από το 2016. Εχω πραγματοποιήσει μαζί του πολύ περισσότερες από εκατό συναυλίες και, χωρίς υπερβολή, τις πενταπλάσιες πρόβες. Οι ιστορίες τις οποίες μου αρέσει να διηγούμαι σε φίλους είναι δεκάδες, αλλά θεωρώ πως μία εξ αυτών περιγράφει ακριβώς γιατί ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι τόσο ξεχωριστός. Αναφέρομαι, φυσικά, στην περίπτωση που ο μαέστρος -χωρίς να μπω σε περαιτέρω λεπτομέρειες- πήρε την ορχήστρα και έφυγε από τη σκηνή, σε εκείνη τη μία και μοναδική στιγμή (δεν έχει ξανασυμβεί) κατά την οποία ένιωσε ότι ένα μεγάλο μέρος του κοινού δεν έδειχνε διάθεση να συντονιστεί μαζί της.

Μάλιστα, προηγουμένως από μικροφώνου είχε διευκρινίσει πως δεν θα μπορέσει να συνεχίσει να παίζει όσο ένιωθε ότι το ακροατήριο δεν αναγνωρίζει (με την «εκτός κλίματος» συμπεριφορά του) την ποιότητα των συνεργατών του. Δεν ξέρω πόσοι στις μέρες μας έχουν το εκτόπισμα να κάνουν κάτι σαν αυτό...

Νεοκλής Νεοφυτίδης

Θυμάμαι μια αστεία ιστορία από τα πρώτα χρόνια της συνεργασίας μας που δείχνει δύο πολύ χαρακτηριστικές πλευρές του χαρακτήρα του. Ηταν την περίοδο 2011-2012 στη μεγάλη περιοδεία του «Μεγάλου μας Τσίρκου». Ημασταν στη Θεσσαλονίκη σε μια από τις τελευταίες παραστάσεις. Παίζαμε σε κάποιο ανοιχτό θέατρο, μήνα Οκτώβρη, αν δεν κάνω λάθος. Εκανε τόσο κρύο εκείνο το βράδυ που όχι μόνο δεν ένιωθα τα δάχτυλά μου, αλλά δεν μπορούσα ούτε να συγκεντρωθώ. Οπότε ειδικά εκείνο το βράδυ οι παρτιτούρες στο αναλόγιο του πιάνου μού ήταν απαραίτητες, παρά το ότι είχαν προηγηθεί πάνω από 100 παραστάσεις και το έργο το ξέραμε απ’ έξω και ανακατωτά. Κάποια στιγμή τον βλέπω να κατευθύνεται προς το μέρος μου, έρχεται από πίσω, μου παίρνει τις παρτιτούρες και μου λέει στο αυτί γελώντας «τι έγινε, αγόρι μου, ακόμα να τα μάθεις;» και φεύγει για τα καμαρίνια. Εγώ γελώντας και «κλαίγοντας» μαζί ανακάλυπτα για πρώτη φορά τον Ξαρχάκο «πειραχτήρι». Γυρνάω πίσω και του λέω «μαέστρο, μαέστρο, τις παρτιτούρες». Μέχρι να το πω είχε εξαφανιστεί. Υστερα από λίγη ώρα νιώθω δυο χέρια να μου ρίχνουν ένα χοντρό παλτό στους ώμους και τις παρτιτούρες μου να επιστρέφουν στη θέση τους. Κι εγώ, δις ανακουφισμένος, ανακάλυπτα τον τρυφερό, ευαίσθητο Ξαρχάκο.

Βασίλης Δρογκάρης

Από τα 60 μου χρόνια τα 30 είναι πλάι στον Σταύρο Ξαρχάκο. Παραμένει η συγκλονιστικότερη μουσική μου εμπειρία και μισή ζωή γεμάτη από τις πιο ακριβές συγκινήσεις. Θα σταθώ σε μια εύθυμη πλευρά του που λίγοι γνωρίζουν, καθώς ο μαέστρος τις λίγες στιγμές που βρίσκεται μακριά από σύνθεση, ορχήστρα, πρόβες, συναυλίες, χαλαρώνει ξεδιπλώνοντας το απολαυστικό του χιούμορ και χαίρεται αγαπημένους ανθρώπους δίπλα του που αρέσκεται να τους «τσιγκλάει», αφού πρόκειται για μεγάλο «πειραχτήρι».

Καλοκαίρι του 2003 βρισκόμαστε για μια συναυλία στην Ικαρία. Το πρωί ο μαέστρος έχει κάποια συνέντευξη, ωστόσο έχουμε ραντεβού στις 2 για φαγητό. Η παρέα είμαστε τρεις μουσικοί και η όμορφη Σμαράγδα. Φτάνουμε νωρίτερα στην ταβέρνα που ακόμα είναι άδεια εκτός ενός μυστήριου μοναχικού τύπου σε κάποιο τραπέζι, ο οποίος σχολίασε κάτι ακατάληπτο καθώς μπήκαμε. Μακριά ασημόγκριζη χαίτη, κασκέτο, γυαλιά ηλίου, μπίρα, τσιγάρο, σε άνθρωπο που μιλάει μόνος του σε άδειο μαγαζί, συνθέτουν μια φιγούρα που δεν θέλεις να είσαι κοντά. Διακριτικά κάτσαμε μακριά έχοντάς τον πλάτη. Ο τύπος όμως άρχισε από απόσταση να μας ενοχλεί. Ζητούσε συνέχεια να τον κεράσουμε τσιγάρο, μπίρα και επανειλημμένα το γκαρσόνι τού έκανε παρατήρηση αλλά εκείνος δεν πτοήθηκε. Σκεφτήκαμε να φύγουμε, η ώρα κόντευε 2.30 αλλά ο μαέστρος δεν είχε έρθει ακόμα. Το ποτήρι ξεχείλισε όταν πλέον άρχισε να πειράζει τη Σμαράγδα, ώσπου ένας συνάδελφος απαυδισμένος κινήθηκε απειλητικά εναντίον του. Προσπάθησα να τον συγκρατήσω, το «νούμερο» γύρισε προς το μέρος μας χαρίζοντάς μας ένα σαρκαστικό χαμόγελο. Και τότε τον αναγνώρισα! Ηταν ο… μαέστρος μασκαρεμένος που συνεννοημένος με το γκαρσόνι μάς έκανε πλάκα μια ώρα και που παρά τρίχα γλίτωσε το ξύλο! Ανακουφισμένοι ξεκαρδιστήκαμε στα γέλια κι ακόμα γελάμε με αυτήν την ιστορία.

—

♦ Πληροφορίες: 21/3 και 28/3/2024 Θέατρο ΑΛΣΟΣ: Ευελπίδων 4, Κυψέλη - Πεδίον του Αρεως. Εισιτήρια από 10 έως 30 ευρώ. Ωρα έναρξης: 21.00