«Δεν χρειάζονται δεύτερες σκέψεις όταν κάνεις ό,τι αγαπάς»

Ο Αλέξανδρος Κτιστάκης, ένας νέος και με πολύ ενδιαφέρον τραγουδοποιός, που τον πρωτοεντοπίσαμε στις συναυλίες του Θανάση Παπακωνσταντίνου, κυκλοφόρησε την πρώτη δισκογραφική του δουλειά με τίτλο «Τα Μαύρα», με έξι τραγούδια κι ένα ορχηστρικό θέμα. Το ενδιαφέρον της υπόθεσης είναι, όπως λέει και ο ίδιος, ότι δίσταζε να τα κυκλοφορήσει, είχε αρκετές αμφιβολίες για το αν άξιζε να βγούνε ή όχι. Τα κρατούσε μάλιστα τέσσερα χρόνια στο συρτάρι. Είναι το πρώτο πράγμα που τον ρώτησα διότι δεν είναι και τόσο συνηθισμένη μία τέτοια παραδοχή.

«Αρχικά ανέλαβα το εγχείρημα μόνος και σε συνδυασμό με την απειρία μου, καθώς είναι η πρώτη μου δουλειά, έβρισκα μπροστά μου εμπόδια, αρκετά συχνά», λέει. Οπότε, κάπως απογοητευόμουν, κάπως έβρισκα και μια δικαιολογία για να ταΐσω την αναβλητικότητά μου. Ειδικά εκείνης της περιόδου. Ενας άλλος λόγος που με κρατούσε λίγο πίσω ήταν η σκέψη ότι τόσα τραγούδια έχουν γραφτεί, τα δικά μου τι να βγούνε να πούνε; Ομως συνειδητοποίησα ότι είναι πολύ σημαντικό και απελευθερωτικό να μπορείς να εκφράσεις ό,τι έχεις μέσα σου, ειδικά μέσα από την τέχνη και ιδιαίτερα για εμένα μέσα από τη μουσική. Δεν χρειάζονται δεύτερες σκέψεις όταν κάνεις αυτό που αγαπάς».

● Τα τραγούδια ήταν έτοιμα εδώ και μία τετραετία, όπως είπες. Χάνουν τα τραγούδια την επικαιρότητά τους;

Στη δική μου περίπτωση όχι. Ισως γιατί δεν έχει τύχει να γράψω με βάση το τι συμβαίνει τώρα, ειδικά σε σχέση με τα γεγονότα.

● Αλλά σε σχέση με τι;

Με τον καιρό αντιλαμβάνομαι τα τραγούδια σαν να είναι μια συνομιλία με τον εαυτό μου, με κυρίαρχα ζητήματα της ύπαρξής μας και της πορείας μας στον κόσμο. Ακόμα και τα δύο τραγούδια που δεν είναι δικά μου στον δίσκο, το «Οσοι είναι μονάχοι» και το «Τα ρούχα τα παλιά» σε μουσική Κωνσταντή Παπακωνσταντίνου και στίχους Θανάση Παπακωνσταντίνου, ακουμπούν σε αυτή τη συνομιλία.

● Τι είναι λοιπόν «Τα Μαύρα»;

Κατά τη γνώμη μου όχι τόσο μαύρα όσο δείχνει ο τίτλος. Εφόσον όμως αυτός είναι μέρος του τραγουδιού «Τα μαύρα μη φοράτε», μπορώ να πω πως είναι και η πρώτη μου κατάθεση σε σχέση με τις ανησυχίες και τους φόβους μου. Στο συγκεκριμένο τραγούδι, το οποίο είναι και το πρώτο ολοκληρωμένο μου τραγούδι χρονικά, κάνω προσπάθεια να χλευάσω τον θάνατο. Η μουσική πέρα από τη διασκέδαση είναι και παρηγοριά.

● Πώς τα αντιμετώπισε ο κόσμος τα τραγούδια τελικά; Είχε βάση ο δισταγμός σου;

Στις εμφανίσεις που κάναμε τον Δεκέμβρη στον «Σταυρό του Νότου», ο κόσμος που ήρθε τα γνώριζε τα τραγούδια. Κάποιοι βέβαια τα ήξεραν και από πιο παλιά. Παρόλο που άργησαν να κυκλοφορήσουν, στις ζωντανές εμφανίσεις των τελευταίων δύο χρόνων υπήρχαν πάντα στο πρόγραμμα. Τα υπόλοιπα θα τα δείξει ο χρόνος.

● Πάντως ο κόσμος φαίνεται να δείχνει εμπιστοσύνη στους νέους δημιουργούς, στους νέους ερμηνευτές.

Το κοινό έχει μεγαλώσει πολύ τα τελευταία χρόνια. Ειδικά για τους μεγάλους τραγουδοποιούς. Για τους νέους υπάρχει εκτίμηση και στήριξη από τον κόσμο και αυτό είναι ένα πολύ θετικό σημάδι για το μέλλον. Ομως νομίζω ότι είμαστε σε μεταβατική περίοδο, δημιουργικά προς το καλύτερο και κοινωνικά προς το χειρότερο. Το δεύτερο παίζει σημαντικό ρόλο στο πώς θα προχωρήσουν τα πράγματα για το πρώτο. Ελπίζω να αντιμετωπίσουμε το σκοτάδι που μας περιβάλλει τα τελευταία χρόνια κοινωνικά και να ανθήσει η μουσική, ειδικότερα όμως να ανθήσει η κοινωνία μας.

● Ποιο είναι το στίγμα που θέλεις να δώσεις;

Προσωπικά δεν έχω σκοπό να αφήσω κάποιο στίγμα. Αυτό που θέλω είναι να συνεχίσω να κάνω μουσική και να είμαι συνεπής και ειλικρινής σε όσα επιλέγω να κάνω. Μακάρι ο δρόμος να είναι μακρύς. Οπως και να ’χει, η πορεία μου και η δουλειά μου θα κριθούν από τον χρόνο και από τον κόσμο.