Ολα του Λυκαβηττού δύσκολα

Για το άνοιγμα του Λυκαβηττού γράψαμε την προηγούμενη εβδομάδα, για την επαναλειτουργία του θεάτρου έπειτα από 10 χρόνια (και όχι μετά από 15 που έλεγε ψευδώς ο Δήμος Αθηναίων σε επίσημη ανακοίνωσή του). Την Τρίτη έπαιζε εκεί ο Χάουζερ, ένας διάσημος τσελίστας. Δύο αναγνώστες μας βρέθηκαν εκεί. Ο λόγος τούς ανήκει

● Ο Αρης Βαγγελάτος πλήρωσε 150 ευρώ για τρία εισιτήρια

Τρίτη απόγευμα... Ετοιμαζόμαστε. Εχουμε κλείσει εισιτήρια για το νέο θέατρο του Λυκαβηττού. Η χαρά και η προσμονή είναι διπλή: από τη μια θα δούμε ένα θέατρο που είχε κλείσει για δέκα χρόνια και από την άλλη θα δούμε έναν τσελίστα, που αν μη τι άλλο, έχει εντυπωσιάσει τη μικρή τσελίστρια, την κόρη μας...

Πώς θα φτάσουμε εκεί; Εχουμε ενημερωθεί πως μέχρι πάνω ανεβαίνουν μόνο ταξί και μηχανές, αλλά και ένα λεωφορείο για όσους θέλουν. Τίποτε παραπάνω. Α, ναι. Και το γεγονός ότι η ανάβαση από τη διασταύρωση δεν είναι πάνω από 15 λεπτά (πράγμα που αποδεικνύεται αληθές) και μάλιστα αν έχει κανείς διάθεση, μέσα από όμορφα μονοπάτια.

Αποφασίζουμε να πάρουμε το μικρό αυτοκινητάκι, κυρίως γιατί έχουμε να αφήσουμε και τον νεαρό στο φροντιστήριο... Κάπου θα βρω να το αφήσω, σκέφτομαι. Φτάνουμε στη Σαρανταπήχου σχετικά εύκολα και μετά αρχίζει το σημειωτόν. Πάνω στη διασταύρωση για το θέατρο είναι κάποια «όργανα» της Τροχαίας που διαχειρίζονται την κατάσταση. Παρατηρώ δεξιά ένα-δυο αυτοκίνητα, ακριβώς στο πλάι του δρόμου, να είναι πολύ άσχημα παρκαρισμένα... σχεδόν ενοχλούν – μπροστά στην Τροχαία. Αφήνω τα κορίτσια να ανεβούν και προχωράω... Ή καλύτερα, συνεχίζω το σημειωτόν, το οποίο μετατρέπεται μετά από λίγο σε στάση! Εκατό μέτρα πιο πέρα, η κίνηση έχει κολλήσει και δεν υπάρχει κανείς να διευθετήσει την κατάσταση. Το σχέδιο –αν υπάρχει– εξαντλείται στη διασταύρωση! Τι έχει συμβεί: Η «σκουπιδιάρα» του δήμου βρήκε την ώρα να περάσει (μέσα στον σχεδιασμό κι αυτό;) και έχει ακινητοποιηθεί λίγο πιο μπροστά με αποτέλεσμα να έχει κολλήσει όλη η περιοχή! Ελλάδα, επίσημη αγαπημένη.

Μετά από περίπου ένα μισάωρο, ξεμπλέκουμε και προχωράμε τα 100 μέτρα του μαρτυρίου. Εγώ κατεβαίνω πλατεία, Βασιλίσσης Σοφίας και δεξιά για Γαλλικό Ινστιτούτο κτλ. Θέση πάρκινγκ πουθενά. Φτάνω αναγκαστικά Ιπποκράτους όπου ω του θαύματος βλέπω μια θέση κενή, ενώ ταυτόχρονα παρατηρώ το σύνολο σχεδόν των σταθμευμένων οχημάτων στη δεξιά πλευρά να μην έχει πινακίδες (!). Αφήνω το αμάξι για να προλάβω και λίγο από τη συναυλία (σκέφτομαι ότι δεν θα ξαναπεράσουν σήμερα...) αλλά και γιατί κουράστηκα...

Αρχίζω να ανεβαίνω... είναι πολλά τα σκαλιά Αρη. Οταν φτάνω επάνω, είμαι κάθιδρος. Ευτυχώς, αν και η ώρα είναι 9.15, δεν φαίνεται να έχει αρχίσει. Ουρά στην είσοδο. Κάποιοι προσπαθούν να μας καθοδηγήσουν αναλόγως των εισιτηρίων... ανταλλάσσουμε κάποια σχόλια στην ουρά, σχολιάζοντας και «ω του θαύματος» σε λίγο βρίσκομαι μέσα. Βλέπω τα κορίτσια. Είναι στην τελευταία σειρά πάνω πάνω. Η θέα με αποζημιώνει. Ο χώρος μας καθηλώνει. Ο βράχος από πίσω (υπάρχουν όπως πάντα εκεί σκαρφαλωμένοι κάποιοι ριψοκίνδυνοι), το εκκλησάκι του Αη Γιώργη μπροστά, η θέα της φωτισμένης Αθήνας γύρω-γύρω.

To θέατρο είναι αρκετά γεμάτο και στο κέντρο, μπροστά στη σκηνή, έχουν τοποθετηθεί πλαστικές καρέκλες (γιατί άραγες;). O Χάουζερ εμφανίζεται κάποια στιγμή περασμένες 9.40 και αφού έχει ακουστεί και 3-4 φορές το χειροκρότημα του κοινού. «We love you» ακούγεται από κάποιες κοπέλες. Συνειδητοποιώ ότι ο γυναικείος πληθυσμός έχει συντριπτικό πλεονέκτημα στους θεατές!

Ξεκινάει τη συναυλία με 2-3 «ρομαντικά» -όπως τα χαρακτηρίζει- κομμάτια, συνοδεία πιάνου (keyboard) –που συνήθως παίζουν οι καλοί μαθητές της Μ. Κισλ. (σολίστ της Εθνικής ορχήστρας και δασκάλας της μικρής μας)– το σχόλιο της κόρης. Εχει όμως το ταμπεραμέντο, προφανώς την τεχνική, αλλά προσπαθεί και στο ζήτημα της σκηνικής παρουσίας. Η επιλογή των κομματιών, ένα ασύνδετο ποτ-πουρί με έμφαση στο latin... Από Bamboléo στο Despacito και στο La Isla Bonita. Και πάρε και ένα Bella Ciao να ’χεις.

O Χάουζερ προσπαθεί να «επικοινωνήσει» με το κοινό, με κάποιες ατάκες και επιφωνήματα, αλλά μάλλον ανεπιτυχώς. Είναι ένας ωραίος νέος, βιρτουόζος τσελίστας, αλλά μέχρις εκεί! Η σκηνική και η γενικότερη παρουσία του δεν μας εντυπωσίασε. Αυτό που πρέπει να του αναγνωρίσουμε είναι ότι έχει κάνει το τσέλο γνωστό στο πλατύ κοινό. Είναι ο Τσιτσιπάς του τσέλου!

Μετά από περίπου μιάμιση ώρα, η συναυλία έλαβε τέλος. Το χειροκρότημα χλιαρό, δεν ήταν ικανό να τον ξαναφέρει πίσω για ένα ενκόρ. Ο κόσμος σε μικρές ομάδες συζητούσε και σχολίαζε. Εν τέλει ήταν μια χαλαρή βραδιά.

Αναχωρήσαμε με ευχάριστη διάθεση, γιατί το θέατρο του Λυκαβηττού είναι πανέμορφο, ο χώρος είναι επιβλητικός, η ορχήστρα ήταν εξαιρετική και πλέον... είχαμε κατηφόρα μπροστά μας. Μας έμεινε όμως η απορία, γιατί δεν το πήγε λίγο πιο πέρα... Γιατί δεν ακούσαμε για παράδειγμα το «Πατρινό καρναβάλι για πάντα!»; Α... και για να μην ξεχάσω. Το εισιτήριο των 50€ που πληρώσαμε (επί τρία) κρίνεται ακριβό για τα μέτρα και τα σταθμά μας.

● Η Σοφία Γούναρη γράφει για την «κοροϊδία που υποστήκαμε στον Λυκαβηττό»

Γιατί πληρώσαμε, τουλάχιστον 40€ και ανεβήκαμε στον Λυκαβηττό; Για να ακούσουμε έναν βιρτουόζο του τσέλου. Και τι ακούσαμε; Μία μπάντα που έπαιξε τραγούδια, με διάθεση «λάτιν πάρτι», που έχουμε ακούσει σε πολύ καλύτερη εκτέλεση. Τσέλο δεν ακούσαμε. Ο ίδιος ο Χάουζερ δεν έπαιξε ούτε μισή ώρα, από το δίωρο που διήρκεσε το «πάρτι». Το έκανε γιατί του είπανε ότι είμαστε για τα πανηγύρια ή γιατί άκουσε ότι αυτοί εκεί κάτω είναι πάντα «γελαστοί και γελασμένοι»; Εάν έκανε συναυλία στην Αυστρία ή και στην Ισπανία, θα είχε το ίδιο πρόγραμμα; Σε κάθε περίπτωση κάποιος πρέπει να αναδείξει την κοροϊδία, τον θυμό και την απογοήτευση, που πήραν αρκετοί από εμάς, σε έναν τόπο όπου ζήσαμε τόσο υπέροχες και μοναδικές στιγμές. Προσωπικά αισθάνομαι θυμό και κοροϊδία και ως χώρα και ως άνθρωπος.