Στίχοι του Πάμπλο Νερούντα, που τους θυμήθηκα το βράδυ της Πέμπτης, την ώρα της συναυλίας της ανεπανάληπτης Μαρίας Φαραντούρη που τραγούδησε με τον Τούρκο συνθέτη Ζουλφί Λιβανελί. Πόσο ταιριάζουν με την Ελλάδα μας έρημη πια από δάση, πεδιάδες, κάμπους. Αδειασμένη από τη σπάνια χλωρίδα και πανίδα της. Με ανθρώπους απελπισμένους. Αυτή η συναυλία ήρθε να μας γεμίσει ελπίδα, να μας δώσει κουράγιο για ν’ αντέξουμε και να την ξαναγεννήσουμε.
«Η γη μας, γη πλατιά ερημιές πλημμύρισε βουητό, μπράτσα, στόματα (...)
Πατρίδα, έχεις γεννηθεί από ξυλοκόπους,
από τέκνα αβάφτιστα, από μαραγκούς,
από κείνους που δώσαν σαν παράξενο πουλί
μια σταγόνα αίμα πετούμενο
και σήμερα θα γεννηθείς και πάλι σκληρή,
μες από εκεί που ο προδότης και ο δεσμοφύλακας
σε πιστεύανε παντοτινά θαμμένη.
Σήμερα, όπως και τότε, θα γεννηθείς απ’ το λαό…»
Επί μισό αιώνα, η Μαρία Φαραντούρη συμβάλλει με τη φωνή, τη στάση, την πίστη της στην τέχνη και στον πολιτισμό, στη φιλία των λαών. Η φωνή της, που θρυμματίζει πέτρες, υψώθηκε και χύθηκε σ’ ένα κατάμεστο Ηρώδειο που την αποθέωσε. Τελικά, διαπιστώσαμε ότι διατηρεί την αξία της. Πάντα το τραγούδι θα ξαναγεννιέται όσο τραγουδά η Μαρία Φαραντούρη.
«Οποιος μαραίνει ρόδα, να γελάσει ξανά δεν μπορεί. Λουλούδια της ελπίδας…». Τραγούδησε ο Ζουλφί Λιβανελί, συμφιλιώνοντας το τριαντάφυλλο με τη θλίψη και την ελπίδα. Ολα τα τραγούδια που γράφει και συνθέτει έχουν ιδεολογική ταυτότητα. Ενας μαχητής της ζωής με συνεχή, μακρόπνοη προσπάθεια, ακόμη κι όταν βρισκόταν αυτοεξόριστος στη Σουηδία, την εποχή της δικτατορίας στην πατρίδα του. Τότε έγινε η φωνή του παγκόσμια, με τη μουσική που έγραψε για τις ταινίες του Γιλμάζ Γκιουνέι. Η φωνή του προχθές γιγαντώθηκε και ξεσήκωσε όχι μόνο τους περίπου δύο χιλιάδες Τούρκους που παρακολουθούσαν τη συναυλία, αλλά όλο τον κόσμο.
Οι ψυχές των ερμηνευτών επικοινώνησαν με το κοινό. Για αρκετή ώρα με αναμμένους τους φακούς από τα κινητά, γέμισε όλο το Ηρώδειο μικρά φωτάκια, σαν άστρα που λαμπύριζαν σκορπώντας περισσότερο φως από τους ήλιους της σκηνής. Η ορχήστρα της ΕΡΤ μάς εντυπωσίασε.
Ανάμεσα στους επισήμους ήταν ο πρώην υπουργός Πολιτισμού Αριστείδης Μπαλτάς με τη σύζυγό του. Δίπλα τους, ο Τηλέμαχος Χυτήρης. Στον κεντρικό θώκο καθόταν η Παλόμα Πικάσο, κόρη του ζωγράφου. Πιο δίπλα, βρισκόταν ο διακεκριμένος διευθυντής του Μουσείου της Ακρόπολης, Νίκος Σταμπολίδης. Κοντά του, ο ποιητής Βαγγέλης Χρόνης και στην ίδια σειρά ο Γιώργος Παπανδρέου κ.ά.
Σε όλο το πρόγραμμα κυριαρχούσαν μηνύματα αγάπης, ειρήνης, ελευθερίας. Προς το τέλος, τραγούδησε η Μαρία με ορμή και δύναμη ό,τι ψηλότερο γεννήθηκε από τους στίχους του Γιάννη Ρίτσου, σε μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, τη «Ρωμιοσύνη». Νότες νοσταλγίας, ελπίδας, φιλίας και ελευθερίας. Μια ένωση δημιουργών. Ενα καταστάλαγμα μιας γεμάτης ζωής δύο καλλιτεχνών που αφήνουν ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους στο παγκόσμιο μουσικό μας σύμπαν.
Ο κόσμος ενθουσιάστηκε από το τραγούδι του Μανόλη Αναγνωστάκη «Δρόμοι παλιοί», μέχρι που και η Παλόμα Πικάσο το καταχειροκρότησε. Τέτοιες ιστορικές στιγμές παραμένουν αξέχαστες και μακάρι να τις ζούμε συχνότερα.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας