«Νιώθω τυχερός που μεγάλωσα την εποχή των ελεύθερων FM»

Ο Στιβ Γουίν επιστρέφει κοντά μας. Από το πρώτο, επεισοδιακό live των Dream Syndicate στο Πεδίον του Αρεως το 1986 μέχρι σήμερα, μια έντονη αδιατάρακτη ιστορία αγάπης τον συνδέει με το ελληνικό κοινό. Γι’ αυτό σε κάθε εμφάνισή του φροντίζει να δείχνει την ευγνωμοσύνη του, χαρίζοντας στους θεατές ξεχωριστές στιγμές. Σαράντα χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου ηχογραφήματος των Dream Syndicate, ο Στιβ Γουίν διατρέχει μαζί μας παρελθόν, παρόν και μέλλον με όλη την ωριμότητα της πορείας του, αλλά και τον ενθουσιασμό που τον χαρακτηρίζει.

● Επιστροφή στις περιοδείες! Πώς ήταν η ζωή χωρίς αυτές;

Ηταν παράξενο, γιατί περιοδεύω τακτικά τα τελευταία σαράντα χρόνια. Το απολαμβάνω, είναι σημαντικό μέρος της μουσικής για μένα. Μου αρέσει να συνθέτω και να ηχογραφώ δίσκους, αλλά πάντοτε ήμουν καταρχάς live ερμηνευτής. Το να με βγάλεις απρόσμενα από τον δρόμο για τόσο μεγάλο διάστημα δεν μου ήταν ευχάριστο. Ομως συγκεντρώθηκα σε άλλα. Εγραψα πολλά τραγούδια, έκανα συναυλίες online. Στην αρχή ήταν μια φρικαλέα αναγκαιότητα. Ομως έγινε πρόκληση να βρω νέους τρόπους να συνδεθώ με το κοινό και να προσεγγίσω τη μουσική μου. Αυτό έκανε πολύ καλό στις τωρινές μου συναυλίες.

● Ηχογραφήσατε καθόλου;

Ναι! Τον περασμένο Ιούλιο γράψαμε καινούργιο δίσκο των Dream Syndicate. Θα κυκλοφορήσει σε λίγους μήνες. Πρώτη φορά παίξαμε μαζί μετά την πανδημία. Πρώτη φορά ένιωσα τόση έξαψη που ξαναβρέθηκα στο στούντιο.

● Φέτος κλείνουν σαράντα χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία των Dream Syndicate. Πώς ήταν να μεγαλώνει κανείς στο Λος Αντζελες τότε;

Ημουν φανατικός της μουσικής από τότε που έμαθα να μιλάω. Μεγάλωσα στην εποχή του σπουδαίου ραδιοφώνου της δεκαετίας του ’60: βίωσα ως μικρό παιδί τη μανία με τους Beatles, τους Rolling Stones, αλλά και συγκροτήματα όπως οι Creedence Clearwater Revival όταν εμφανίστηκαν. Φαντάζομαι πως όλοι νιώθουν πως γεννήθηκαν την καλύτερη εποχή. Οι παππούδες μας πρέπει να έβρισκαν συναρπαστικό που ήταν νέοι όταν εφευρέθηκε το αυτοκίνητο κι ίσως τα παιδιά σήμερα να νιώθουν πως ποτέ δεν γνώρισαν εποχή χωρίς iPhone. Εγώ πάλι νιώθω τυχερός που μεγάλωσα την εποχή των ελεύθερων FM, όταν ψάχνοντας στο ραδιόφωνο άκουγα Miles Davis, Van Morrison και Lenny Bruce το ένα πίσω από το άλλο.

Αυτό διαμόρφωσε τη ματιά μου. Κι ήμουν τυχερός που έγινα 17 τη χρονιά του πανκ, το 1977. Το βίωσα σε μια στιγμή απελευθέρωσης στη ζωή μου: έφυγα από το πατρικό μου, απέκτησα το πρώτο μου αυτοκίνητο, γνώρισα καινούργιες πόλεις, με soundtrack Sex Pistols και Clash. Ολα βρήκαν τη θέση τους όταν έγινα 22 και δημιουργήθηκαν οι Dream Syndicate.

Στα 17 μου άφησα το Λος Αντζελες όπου γεννήθηκα και πήγα στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Ντέιβις. Ηταν υπέροχα. Εκεί δημιουργήσαμε τους Suspects, το πρώτο μας συγκρότημα, με την Kendra Smith, που αργότερα συμμετείχε στους Dream Syndicate, τον Russ Tolman και τον Gavin Blair, που δημιούργησαν τους True West. Ζώντας σε μια μικρή πόλη, μπορούσαμε να κάνουμε λάθη και να αποκτήσουμε εμπειρία. Υπήρχε εκεί ένας σπουδαίος κολεγιακός ραδιοφωνικός σταθμός όπου δουλεύαμε ως DJ. Ενας θεός ξέρει γιατί είχα πάει στο Πανεπιστήμιο, αλλά κατέληξα να σπουδάζω μουσική.

● Εκείνη την εποχή ο μουσικός Τύπος βάφτισε τα συγκροτήματά σας «Paisley Underground». Υπήρχε όντως ένα κίνημα;

Υπήρχε μια αληθινή σκηνή. Το L.A. είναι γιγαντιαίο σε σχέση με τη Νέα Υόρκη όπου όλα είναι πιο συγκεντρωμένα. Μπορεί να ζεις 40 μίλια μακριά από τον άλλο, κι όμως να παίζετε μαζί. Ημασταν πολύ νέοι, ελάχιστα πάνω από 20 χρόνων. Σε όλους μας άρεσε η κιθαριστική και ψυχεδελική μουσική του ’60. Ημασταν ένα κίνημα. Το μανιφέστο μας ήταν να παίζουμε τη μουσική που θέλαμε να ακούμε.

● Πώς ήλθατε σε επαφή με αυτή τη μουσική;

Για μένα ήταν ένας δίσκος, η συλλογή «Nuggets», που με έκανε να πω «Εύρηκα»! Αγαπούσα τη μουσική της δεκαετίας του ’60: Who, Kinks, Stones, τα γνωστά συγκροτήματα. Οταν όμως άκουσα τα «Nuggets», μου τίναξαν τα μυαλά στον αέρα. Ηταν η σωστή μουσική τη σωστή στιγμή. Με ενθουσίασαν - όπως την πρώτη φορά που άκουσα Velvet Underground. Αυτές ήταν οι δυο μεγάλες μου επιρροές. Οταν είσαι νέος μπορεί να πεις: θέλω να γίνω όπως οι Beatles, οι Stones, ο Charlie Parker, οι Emerson, Lake and Palmer. Για μένα ήταν αυτά! Το βρίσκω συναρπαστικό όταν ακούς κάποιους και λες: αυτό μπορώ να το κάνω κι εγώ! Αν εκείνη την εποχή έβλεπα τους Clash -που τους λάτρευα- δεν θα μπορούσα να ταυτιστώ μαζί τους. Δεν ήμουν εγώ.

● Με τους Dream Syndicate χωρίσατε για πολλά χρόνια. Οταν επανασυνδεθήκατε, δημιουργήσατε πολύ καλούς, συναρπαστικούς δίσκους. Αυτό είναι σπάνιο.

Είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτό. Από την ιστορία της ροκ, συνήθως όταν τα συγκροτήματα επανασυνδέονται, το κάνουν για τα φράγκα, με πολλή βαρεμάρα! Κι όταν ηχογραφούν -με εξαιρέσεις, φυσικά- οι δίσκοι δεν είναι καλοί. Είναι περίπλοκο: αν κάνετε το ίδιο όπως παλιά, τι νόημα έχει; Θα ακούγεται σαν χλομή απομίμηση. Αν πάλι κάνετε στροφή 180 μοιρών, γιατί να χρησιμοποιήσετε το ίδιο όνομα; Εμείς νιώσαμε την πρόκληση να κάνουμε μουσική που να μένει πιστή σε αυτό που ήμασταν, φιλτραρισμένη με όσα μάθαμε από τότε που χωρίσαμε, που θα ήταν τόσο συναρπαστική για μας το 2016, όσο ήταν το «Days of Wine Roses» το 1982.

Νομίζω πως το πετύχαμε. Οσο κι αν απόλαυσα όσα κάναμε τη δεκαετία του ’80, πολλά θα ήθελα να ήταν διαφορετικά. Τώρα μας δόθηκε η ευκαιρία να ξαναγράψουμε το τέλος, να πούμε την ιστορία με άλλο τρόπο, που θα έχει happy end. Κι αν χωρίζαμε αύριο -πράγμα που δεν θα κάνουμε!- θα έλεγα πως οι Dream Syndicate ήταν δύο εποχές που δημιουργούν ένα σύνολο.

● Εχετε ισχυρούς δεσμούς με το ελληνικό κοινό. Σας έχουμε δει σόλο, με τους Dream Syndicate, Gutterball, Miracle Three, με τον Dan Stewart των Green On Red…

Είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Κλείνουν 36 χρόνια από τη θρυλική πρώτη φορά που παίξαμε εδώ, στο Πεδίον του Αρεως το 1986. Ολοι όσοι ήταν εκεί θυμούνται: το ηχητικό σύστημα κατέρρευσε κι ο ήχος κόπηκε! Τότε κάναμε αυτό που μας φάνηκε φυσικό: συνεχίσαμε να παίζουμε με τον ήχο από τους ενισχυτές. Πάντοτε λέω αυτή την ιστορία σε φίλους και σε άλλα συγκροτήματα. Κάτι πάει στραβά, κι είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να σου συμβεί! Δεθήκαμε με το κοινό μέσα από την ευαλωτότητά μας, την απογοήτευση που μοιραστήκαμε, για να κάνουμε κάτι ακόμα καλύτερα.

Ηταν μια υπέροχη αρχή! Από τότε, κάθε φορά είναι καταπληκτικά. Κι εγώ, όπως κάθε μουσικός, εμπνέομαι από αυτό που εισπράττω από το κοινό, τον ενθουσιασμό, την καλοσύνη, την αφοσίωση, την πίστη τους. Με κάνουν να θέλω να προσπαθώ περισσότερο. Οταν βρίσκομαι στην Ελλάδα, αυτός ο σύνδεσμος με κάνει να μη θέλω να σπαταλήσω ούτε στιγμή επί σκηνής, για να δείξω την ευγνωμοσύνη μου.

● Τι να περιμένουμε από τις εμφανίσεις σας;

Για μένα, οι σόλο συναυλίες είναι διαφορετικές. Η μουσική έχει να κάνει με την επαφή. Για να συνδεθώ με κάποιον ή κάτι, για εκείνη τη στιγμή που είναι σαν να σε χτυπάει αστραπή. Οταν είμαι με το συγκρότημα, είναι ο σύνδεσμος μεταξύ μας, κι αν όλα πάνε καλά, το κοινό θα είναι μάρτυρας σε μια μαγική στιγμή. Οταν παίζω σόλο, είναι ο σύνδεσμος με το κοινό, με την αίσθηση της αίθουσας.

Είναι σαν να βρίσκεσαι με φίλους, να τους έχεις καλέσει σε πάρτι. Κάθε βράδυ παίζω διαφορετικό σετ, βρίσκω τραγούδια από το παρελθόν ώστε να δημιουργήσω αυτό που ταιριάζει στη διάθεση της βραδιάς. Μιλάς στο κοινό και προσπαθείς να δεις πώς νιώθουν, τι έχει συμβεί. Και, φίλε, όπως όλοι γνωρίζουμε, έχουν συμβεί πολλά από την τελευταία φορά που ήμουν στην Ελλάδα.

*Δημοσιογράφος, σκηνοθέτης και μεταφραστής

📌 INFO: Ο Στιβ Γουίν θα εμφανιστεί στη Λάρισα στον Μύλο την Πέμπτη 15 Απριλίου, στην Αθήνα στο Gazarte την Παρασκευή 16 Απριλίου και στην Πάτρα στο Γιαπί το Σάββατο 17 Απριλίου.