Τραγούδια για το μέλλον

Εντάξει, πάει πολύς καιρός που το περιμέναμε να κυκλοφορήσει. Και όντως οι ματαιώσεις μάς είχαν ανησυχήσει. Ομως, τελικά, το άλμπουμ της Ελευθερίας Αρβανιτάκη είναι από σήμερα το πρωί στα δισκοπωλεία. Εχει τίτλο «9+1 ιστορίες» και χθες το μεσημέρι μαζευτήκαμε με την τραγουδίστρια και τους συντελεστές του δίσκου στο στούντιο για να μας τις διηγηθεί.

Επέλεξε ένα χώρο που ξεχειλίζει Ιστορία και συμβολισμούς, σε μια γειτονιά της Αθήνας που δεν επισκεπτόμαστε συχνά. Στην οδό Χίου, λοιπόν, κάπου κοντά στον Σταθμό Λαρίσης βρίσκεται ένα υπέροχο, τεράστιο νεοκλασικό κτίριο, που κάποτε στέγαζε το εργοστάσιο της Φίνος Φιλμς. Σήμερα, ένα μικρό μόλις μέρος του λειτουργεί ως στούντιο της ANTART Productions -όπου και ηχογραφήθηκε ο δίσκος. Ο δε ιδιοκτήτης του Νίκος Μέρμηγκας, λίγο πριν αρχίσουν να παίζουν από τα ηχεία τα νέα τραγούδια της Ελευθερίας, μας μίλησε για το ένδοξο παρελθόν του χώρου.

«Στο νεοκλασικό αυτό που χτίστηκε πριν από το 1900, εγκαταστάθηκε το 1955 το εργοστάσιο της Φίνος. Εδώ γινόταν το μιξάζ και το μοντάζ, εδώ γράφτηκαν όλες οι μουσικές των ταινιών, αλλά και ιστορικά άλμπουμ όπως η "Οδός ονείρων", μουσικές όπως ο "Ζορμπάς". Ο Χιώτης κι ο Ζαμπέτας έρχονταν κι ηχογραφούσαν ξημερώματα, αμέσως μετά τις εμφανίσεις τους στα νυχτερινά μαγαζιά. Μάλιστα, ένας αστικός μύθος λέει πως μια μέρα που ο Πλέσσας έφευγε γιατί νόμισε ότι τελείωσε τη δουλειά του, ο Φίνος τον φώναξε από το μπαλκόνι να επιστρέψει γιατί κάτι είχαν ξεχάσει να γράψουν. Εκείνος γύρισε, έκατσε στο πιάνο και μέσα σε μερικά λεπτά είχε έτοιμο το "Βρέχει φωτιά στη στράτα μου" για να καλύψουν το κενό που υπήρχε στην ταινία "Ορατότης Μηδέν" του Νίκου Φώσκολου».

Στον χώρο, λέει, υπάρχει άπειρο, σπάνιο και ξεχασμένο υλικό. Αλλά εμείς ήμασταν εκεί για το νέο, που έρχεται. «Αφιερώνω αυτή τη μικρή μου Οδύσσεια στους συντελεστές του άλμπουμ για την υπομονή, την πίστη, την αγάπη και το πάθος που συνάντησα στην τετράχρονη παρέα μας», είπε η Ελευθερία για τις «9+1 ιστορίες». «Ξεκίνησε μαζί με την κρίση στη ζωή και την καθημερινότητα όλων μας. Φιλίες χάλασαν, άλλες δημιουργήθηκαν, αγάπες χάθηκαν και δυνάμωσαν. Είμαστε όλοι ήρωες που τα καταφέρνουμε κι ελπίζω ότι παρά την τραγική κατάσταση της δισκογραφίας, θα ξανασυναντηθούμε και στο μέλλον».

Για τα τραγούδια δεν είπε πολλά, καθώς από την πρώτη ακρόαση είναι φανερό πως ο δίσκος έχει όλα τα στοιχεία για να κάνει μια ξεχωριστή πορεία. Η ίδια είναι σε πολύ καλή φάση. Η επί χρόνια συνεργάτις της Λήδα Ρουμάνη, που έχει γράψει στίχους στα περισσότερα τραγούδια (υπάρχουν και δύο του Νίκου Μωραΐτη) γέμισε τα κομμάτια συναισθήματα και οικείες καταστάσεις.

Ο Θέμης Καραμουρατίδης -αποδεικνύοντας ξανά πως δικαίως είναι ο περιζήτητος αστέρας της γενιάς του- έχει συνθέσει μερικά τραγούδια που ήδη αναζητάμε να ξανακούσουμε και που παραπέμπουν στη μουσική του ταυτότητα. Μεταξύ αυτών το τρυφερό ντουέτο της τραγουδίστριας με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, που αφήνει να αναδειχτούν τα διαφορετικά τους ηχοχρώματα (με αυτό ανοίγει ο δίσκος) αλλά και τα έξοχα «Τι να σου γράψω» και «Πόσα περάσαμε».

Τις ενορχηστρώσεις επιμελήθηκε η τριάδα των Θ. Καραμουρατίδη - Στ. Δρογώση - Soumka, οι οποίοι φανερότατα έδωσαν μια πνοή φρεσκάδας. «Τι θα ήταν το τραγούδι χωρίς αυτήν την ενορχήστρωση του Θέμη;», αναρωτιόταν χαριτολογώντας ο Νίκος Πορτοκάλογλου. Κι ο ίδιος, όμως, δεν πάει πίσω αφού χάρισε στην Ελευθερία ένα σπουδαίο λαϊκό τραγούδι με τίτλο «Καταστροφή κι ελπίδα» (από εκείνα που μόνο αυτός ξέρει να γράφει και η αλήθεια είναι ότι περιμέναμε καιρό).

Στο σύνολο, λοιπόν, ο δίσκος δημιουργεί μια ωραία οικειότητα, αφήνει μια αίσθηση μελαγχολίας και αναδεικνύει μια Ελευθερία που έχει ανάγκη από νέες συγκινήσεις. Είναι φανερό πως τα δέκα κομμάτια του δίσκου έχουν αναλάβει «ειδική» αποστολή. Μιλούν για πράγματα διαχρονικά, αλλά επιχειρούν να συγχρονίσουν την τραγουδίστρια με το σήμερα, να αγγίξει ένα διαφορετικό, νεότερο κοινό. Δεν είναι κακό πράγμα η αναζήτηση του καινούργιου, ζητούμενο είναι.