Οι Blur επέστρεψαν στον θρόνο τους

Blur σημαίνει «θολούρα». Αλλά όταν ακούς τον τελευταίο δίσκο του βρετανικού συγκροτήματος με τίτλο «The Magic Whip» (Warner Bros) καταλαβαίνεις ότι πρόκειται για έναν ξεκάθαρο θρίαμβο. Είναι φανερό πως ο χρόνος είχε ωριμάσει κι ο καθένας τους ήξερε πώς να διαχειριστεί το διάστημα που πέρασαν χώρια. Τα δώδεκα τραγούδια του άλμπουμ από τη μια διατηρούν τη βασική μουσική ταυτότητα της μπάντας και τσιγκλάνε αμέσως τις αναμνήσεις μας. Και συγχρόνως επιτρέπουν να διακρίνουμε τις ιδέες, που εισχώρησαν στο γκρουπ, τις ζυμώσεις που έγιναν, τον τρόπο που εμποτίζουν τον ήχο τους με την ωριμότητά τους και νέους ιδιαίτερους συνδυασμούς. Ετσι, όχι απλώς βρίσκουν θέση στο σήμερα, αλλά ξαναπροβάρουν τον τίτλο του μεγάλου συγκροτήματος, που κάποτε με τόσο ενθουσιασμό τούς είχαμε απονείμει.

Στις 27 Απριλίου πήραμε ολόκληρο τον δίσκο στα χέρια. Αλλά ήδη από καιρό οι Βlur μας «ντόπαραν» με μικρές δόσεις τραγουδιών που μηδένιζαν το κοντέρ των δώδεκα ετών που μας χώριζε από τον προηγούμενο. Η δημιουργία του ξεκίνησε τον Μάιο του 2013. Το συγκρότημα επρόκειτο να παίξει στο «Rocks Music Festival» του Tόκιο. Ωστόσο, το φεστιβάλ ακυρώθηκε και οι Blur έμειναν εγκλωβισμένοι για 5 ημέρες στο Χονγκ Κονγκ. Για να περάσουν την ώρα τους άρχισαν -εντελώς πειραματικά- να δουλεύουν στα «Avon Studios» ό,τι νέο υλικό είχαν. «Δεν είμαι καθόλου σίγουρος τι θα απογίνει αυτό που ετοιμάσαμε», έλεγε και ξανάλεγε ο Αλμπαρν. Αλλά το νερό είχε μπει στο αυλάκι.

Αλλωστε ο καθένας τους είχε κάνει τις προσωπικές του βόλτες στο μουσικό στερέωμα, με πιο ηχηρή εκείνη του Ντέιμον Αλμπαρν, που το 2014 παρουσίασε το πρώτο πολύ καλό σόλο άλμπουμ του, «Everyday Robots». Ηταν, λοιπόν, έτοιμοι να κάτσουν ξανά γύρω από το ίδιο τραπέζι: ο Αλμπαρν έβαλε τις εμπειρίες που αποκόμισε τόσο χρόνια από τον κόσμο της σόλο καριέρας αλλά και της όπερας, ο Γκρέιαμ Κόξον πρόσθεσε λίγη από την ψυχεδελική φολκ, με την οποία έχει εμμονή. Ενορχηστρωτής κι εμψυχωτής αυτής της όχι απλής διαδικασίας είναι φανερό πως είναι και ο Στέφεν Στριτ, στυλοβάτης των αστραφτερών παραγωγών τους τη δεκαετία του ‘90.

Ετσι και σήμερα τα 12 νέα κομμάτια του 8ου στούντιο άλμπουμ τους διατηρούν τη γλυκιά φωνή του Αλμπαρν, που αγγίζει με βελούδινο τρόπο τις κιθάρες, την elegant μελαγχολία τους, το ποιητικό άγγιγμα στους στίχους. Το «Lonesome Street», από τα πρώτα κομμάτια που ακούσαμε, έπαιξε τον ρόλο της «γέφυρας» με το παρελθόν καθώς φέρει ακέραιο το μουσικό του στίγμα. Στο εξαιρετικό «My Terracotta Heart» κάνουν ομαδική ψυχανάλυση μιλώντας για τις σχέσεις μεταξύ των μελών της μπάντας. Στο «New World Towers» αποθεώνονται οι απόμακροι έρωτες. Στα «Ice cream man» και »Thought I Was a Spaceman» κυριαρχούν οι ελέκτρο πινελιές, ενώ το έξοχο και ολίγον σκοτεινό «There Are Too Many Of Us» θα θέλαμε να το χορέψουμε σε μεγάλο στάδιο τραγουδώντας: «There are too many of us/ That’s plain to see/ We all believe in praying/ For our immortality».

Οι Blur, που αποτελούνται από τους Ντέιμον Αλμπαρν (φωνητικά), Γκρέιαμ Κόξον (κιθάρα), Αλεξ Τζέιμς (ηλεκτρικό μπάσο) και Ντέιβ Ρόουντρι (ντραμς) είναι ένα από τα πιο επιτυχημένα συγκροτήματα της δεκαετίας του 1990. Δημιουργήθηκαν το 1989 στο Λονδίνο υπό την ονομασία «Seymour», αλλά όταν υπέγραψαν το πρώτο τους συμβόλαιο με τη Food Records, Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς, οι ιθύνοντες της δισκογραφικής τούς είπαν ξεκάθαρα ότι το όνομά τους είναι σκέτη αποτυχία. Ετσι, βαφτίστηκαν Blur. Και λίγο μετά, που η δόξα χτυπούσε κόκκινο, «απαίτησαν» από όλους μας να πάρουμε θέση στη λεγόμενη «Μάχη του Μπρίτποπ», που είχε στηθεί μεταξύ αυτών και των Oasis. Σήμερα οι αδερφοί Γκάλαχερ παλεύουν ακόμα με τα φαντάσματά τους, ενώ οι Blur διέλυσαν με έναν λαμπερό δίσκο ό,τι «θολούρα» είχε απομείνει από τη σκόνη της δεκαετίας του ‘90.

Στις 20 Ιουνίου η επιστροφή τους θα ολοκληρωθεί στο Hyde Park. Εντός έδρας έχουν άλλη χάρη τα ματς!