Ορίστε, έγινε κι αυτό. Τραγούδησε ο Σάκης Ρουβάς το «Αξιον Εστί» και όχι μόνον ο κόσμος είναι ακόμα στη θέση του, αλλά θέλω να πιστεύω ότι κάμποσοι από τους 15.000 και πάνω ανθρώπους που πλημμύρισαν την πλατεία Νέας Σμύρνης το βράδυ του Σαββάτου, κάποιοι για να τον «δουν», άλλοι για να τον «ακούσουν», ξύπνησαν το πρωί της Κυριακής και αναζήτησαν στο Youtube το έργο του Μίκη.
Η πολύ μεγάλη μουσική και ποίηση κάνουν πάντα το θαύμα τους. Μπορεί να μετατρέψουν μια εκδήλωση, για πολλούς αμφιλεγόμενη, σχεδόν ύβρη, σε λαϊκή γιορτή, με όλη την πνευματικότητα και ψυχική ανάταση που περιέχει ο όρος.
Το κακό με τον Ρουβά είναι μόνο ένα. Αν είσαι καλοπροαίρετος άνθρωπος, χωρίς στεγανά, δεν μπορείς να του αντισταθείς. Θα ‘φτανε, βέβαια, το αγγελικό του πρόσωπο. Αλλά είναι και όλα τα άλλα μαζί, τα καλλιτεχνικά του, παλιά και καινούργια - για τους πιο κουλτουριάρηδες. Ετσι, η δημοσιογραφική απάντηση στο επίμαχο ερώτημα «ήταν καλός τελικά ο Σάκης;» πρέπει να δοθεί προσεκτικά. Σε στάδια.
► Ηταν πολύ σοβαρός μέσα στο μαύρο κοστούμι και το λευκό του πουκάμισο. Και πιο όμορφος από ποτέ.
► Δεν το ‘παιξε Ρουβάς, αλλά αντίθετα προσαρμόστηκε. Τοποθέτησε πιο χαμηλά τη φωνή του. Στρογγύλεψε νότες και άρθρωση. Ακολούθησε με προσήλωση τον μαέστρο. Αλλά, ίσως λόγω άγχους, δεν μπόρεσε να αφήσει τη συγκίνηση, το πάθος, τον ενθουσιασμό αυτής της θείας μουσικής να τον κατακλύσει, να τον απελευθερώσει. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να δούμε πώς γίνεται, αν γίνεται, να αποδώσει μια νέα, πιο ποπ γενιά ερμηνευτών αυτό το τεράστιο έργο, τα λαϊκά του μέρη βεβαίως. Και κάτι μας λέει πως την επόμενη φορά που θα τραγουδήσει ο Σάκης το «Αξιον Εστί» θα το έχει κάνει πιο δικό του.
► Οσο περνούσε πάντως η ώρα, λυνόταν. Είναι τυχαίο πως ήταν καλύτερος στα πιο δύσκολα τραγούδια, τα λυρικά «Της αγάπης αίματα» και «Ανοίγω το στόμα μου»; Οτι κορυφαία στιγμή του ήταν όταν εισέβαλε σαν Σάκης, με νεανική ορμή και πιο ψηλές νότες, στo χορωδιακό «Με το λύχνο του άστρου», τραγουδώντας απλώς τον θεσπέσιο στίχο του Ελύτη «Πού να βρω την ψυχή μου, το τετράφυλλο δάκρυ»;
► Στα πιο λαϊκά και στιβαρά τραγούδια «Ενα το χελιδόνι» και «Της δικαιοσύνης Ηλιε νοητέ» ήταν, αντίθετα, στεγνός. Μπορεί να μην του πηγαίνουν ιδιαίτερα. Μπορεί να έπαιξε τον ρόλο του και το φάντασμα του Μπιθικώτση. Τότε άρχισαν άλλωστε και οι συγκρίσεις, όλοι αυτά ξέρουμε, εκεί έπεσε και το πρώτο ρυθμικό παλαμάκι και ο κόσμος έπιασε το τραγούδι. Αυτά πάντως διάλεξε για το μπις του, κρίμα, θα ήταν υπέροχο να μας ξανάλεγε το «Ανοίγω το στόμα μου». Στο «Της Δικαιοσύνης Ηλιε Νοητέ» του έκανε παρέα η σοπράνο Σόνια Θεοδωρίδου, από τους πρώτους της ελληνικής λυρικής οικογένειας που δοκίμασε το μουσικό crossover ερμηνεύοντας Τσιτσάνη και Χατζιδάκι. Είναι και σύζυγος του μαέστρου της συναυλίας, Θεόδωρου Ορφανίδη.
Τελικά, η εκδήλωση στη Νέα Σμύρνη ήταν εξόχως θεραπευτική, διέλυσε πάνω από μία προκαταλήψεις. Οχι, οι οργανωτές δεν ήθελαν να κάνουν «αρπαχτή». Κάτι λέει το γεγονός ότι καθηλώθηκα σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, παρόλο που ξεκίνησα σαββατιάτικα για ρεπορτάζ μουρμουρίζοντας «δεν θα μπορούσε να πει ο Σάκης τα τραγούδια του μαζεμένα για να την κάνω;». Και ας ληφθεί υπόψη ότι την παρακολούθησα καθισμένη σε κάτι χώματα, στριμωγμένη με χιλιάδες άλλους μπροστά σε μια γιγαντοοθόνη (για να βρεις θέση στη σκηνή έπρεπε να είσαι στη Ν. Σμύρνη από τις 7 το απόγευμα). Επιπλέον, ο ήχος ήταν μαύρο χάλι (θόρυβος της πόλης, κουβεντούλες του πλήθους, πηγαινέλα κ.λπ.). Και να ‘χεις κι έναν κάμεραμαν sui generis, όλους τους ερμηνευτές τους πετύχαινε, τον Σάκη με τα χίλια ζόρια τον έφερνε στο κέντρο της οθόνης. Πού το πας αυτό; Κι όμως δεν έχασα νότα ή λέξη και όταν ανατρίχιαζα δεν ήταν από το βραδινό αεράκι, αλλά από τη μουσική του Μίκη.
Και δεν ήμουν η μόνη. Εντάξει, υπήρχαν και οι αδιάφοροι χαβαλέδες. Η συντριπτική, όμως, πλειονότητα του κόσμου είχε κατακλύσει την πλατεία Ν. Σμύρνης για λόγο σοβαρό. Τους παρακολουθούσα να έχουν προσηλωθεί στη μουσική. Να έχουν κάνει με απίστευτη ευγένεια δικό τους το άγχος του Σάκη. «Καλά το πάει», «είναι συγκινημένος», άκουγα γύρω μου. Γιατί το κοινό δεν ήταν αυτό που περίμενα. Υπήρχαν, βέβαια, πάρα πολλοί νέοι, όχι όμως μόνο κορίτσια. Κυριαρχούσαν καλοβαλμένοι μικροαστοί όλων των ηλικιών, η Νέα Σμύρνη με την αριστερή παράδοση δεν είναι εργατική συνοικία. Και αν είχαν βρει κι έναν ωραίο και φτηνό τρόπο να περάσουν το βράδυ τους, τι πειράζει; Τίμησαν με τη συμπεριφορά τους έναν μεγάλο συνθέτη. Χάρηκαν και τον Σάκη. Και ούτε κακόπαθε και η κίνηση στην πλατεία. Τόσο τίγκα στον κόσμο μαγαζιά είχα χρόνια να δω.
Εκεί δίπλα, οδός Κωνσταντινουπόλεως 39, ανάμεσα στο 1961 και το 1963, έγραψε και ο Μίκης το «Αξιον Εστί». Ετσι έλεγε στο θερμό μήνυμα που έστειλε για να εκφράσει τη διπλή χαρά του για την εκδήλωση: «Χαρά του συνθέτη και χαρά του δημότη Νέας Σμύρνης».
Ιnfo:
Το έργο ερμήνευσαν η Orchestra Mobile και η Χορωδία ΔΕΗ-ΔΕΔΔΗΕ. Ψάλτης, ο βαρύτονος Κώστας Ραφαηλίδης, Αφηγητής, ο ηθοποιός Γιώργος Γιαννόπουλος.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας