«Σταθερά στα όνειρα»... ακόμα και με πανδημία

Οι καρέκλες είχαν τοποθετηθεί μακριά η μία από την άλλη, οι δημοσιογράφοι πρώτη φορά σε παρουσίαση δίσκου κρατούσαν τόσες αποστάσεις ο ένας από τον άλλον. Αντισηπτικά και σημάνσεις υπήρχαν παντού, η αμηχανία ήταν διάχυτη, η ερώτηση «φιλιόμαστε ή δεν φιλιόμαστε;» ακουγόταν συνεχώς. Δύσκολο πράγμα οι παρουσιάσεις δίσκων αμέσως μετά το lockdown, προφανώς ακόμα πιο δύσκολη η δημιουργία ενός άλμπουμ στο ξέσπασμα μιας πανδημίας. «Θυμάμαι να μπαίνω στο μετρό με γάντια για να φτάσω στο στούντιο των ηχογραφήσεων γι' αυτό το cd που κρατάτε στα χέρια της σας. Το τελευταίο κομμάτι που ηχογραφήθηκε ήταν απαιτητικό και ο χρόνος που είχε απομείνει για την ολοκλήρωση λίγος, μιας και ο Γιώργος θα πετούσε το άλλο πρωί για Νέα Υόρκη. Τα λόγια που είχαν γεννηθεί το τελευταίο αυτό διάστημα αποτύπωναν την αίσθηση του ερχομού μιας άλλης εποχής», είπε η Λίνα Νικολακοπούλου.

Ηρθε όντως αυτή η άλλη εποχή κι έφερε μαζί της ένα ολοκαίνουργιο άλμπουμ που κακά τα ψέματα σε περιόδους που η μουσική καταναλώνεται εύκολα και γρήγορα, η κυκλοφορία μιας ολοκληρωμένης πρότασης είναι ελπιδοφόρα. «Σταθερά στα όνειρα», λοιπόν, βάφτισαν τη συνεργασία τους η Ευανθία Ρεμπούτσικα, η Λίνα Νικολακοπούλου και ο Αρης Δαβαράκης που έγραψαν τους στίχους, ο Γιώργος Περρής που ερμήνευσε τα δέκα τραγούδια. Φανερά χαρούμενη η συνθέτρια, που αποκάλυψε ότι θέλησε να συνεργαστεί με τον ταλαντούχο τραγουδιστή από την πρώτη στιγμή που τον άκουσε στο Ηρώδειο. «Δουλεύω πάντα με το ένστικτο, ποτέ δεν λέω “τώρα πρέπει να κάνω έναν δίσκο”. Ομως εκείνη τη βραδιά που τον είδα είπα αμέσως “Θέλω να βρεθώ και να δουλέψω μαζί του”. Σήμερα ξέρω ότι είναι ένας ακόμα καλός φίλος, με σπάνιο χιούμορ, που σε κάνει να αισθάνεσαι καλά και να μη βαριέσαι ποτέ στο στούντιο». «Δεν μπορούσες να μου το πεις εκείνη την ημέρα να γλιτώσω το στρες που πέρασα μέχρι να σου τηλεφωνήσω και να το σηκώσεις;» απάντησε γελώντας ο βενιαμίν της παρέας Γ. Περρής. «Λόγω υποχρεώσεων στο εξωτερικό, είχα να κάνω δίσκο ελληνικό με νέο περιεχόμενο μια δεκαετία. Οι τρεις τους άνοιξαν μέσα μου μια πόρτα χωρίς επιστροφή, που πλέον μου λέει προς τα πού να πάω. Θα τους είμαι πάντα ευγνώμων».

Οι υπόλοιποι βέβαια, πιο παλιοί στη μουσική, συγκινημένοι που μετά την απομόνωση ξαναπερνούσαν την πόρτα του «θρυλικού» Sierra, θυμήθηκαν ιστορίες κι αναμνήσεις από ένα στούντιο στο οποίο επί δεκαετίες έχουν ηχογραφηθεί κορυφαίες στιγμές της ελληνικής δισκογραφίας. Ο Αρης Δαβαράκης θυμόταν τον Μάνο Χατζιδάκι που καμιά φορά αποκοιμιόταν στους καναπέδες του Sierra τις μέρες της ηχογράφησης. Η Λίνα Νικολακοπούλου ανέσυρε τις μέρες που ηχογραφούσαν με τον Μπρέγκοβιτς, οι άνθρωποι της Minos EMI το ντουέτο του Μιχάλη Ρακιντζή με τον Ιαν Γκίλαν!

Ας επιστρέψουμε όμως στο σήμερα για να δούμε τι ακριβώς συμβαίνει σε αυτά τα δέκα τραγούδια, μεταξύ των οποίων βρίσκει κανείς από μπαλάντες («Ολα ένα», με το οποίο ξεκινά ο δίσκος, το «Ποιος φοβάται την αγάπη», ένα από τα κομμάτια που σε παρασέρνουν, καθώς από την πρώτη νότα αντιλαμβάνεσαι το μαγικό χέρι της Ευανθίας στην «ταυτότητα» του ήχου, το αγαπημένο όλων «Γύρνα» με το χαρακτηριστικό πιάνο) και χασάπικα (όπως το «Καρδιά κοίτα», με τη συμμετοχή του Γιώργου Νταλάρα, το οποίο ο Γ. Περρής ερμηνεύει ήδη στα live του και αν κρίνει κανείς από τις θερμές αντιδράσεις που προκαλεί στο κοινό, τότε μιλάμε σίγουρα για ένα από τα σουξέ του δίσκου), μέχρι... νησιώτικα («Δικό σου το πέλαγο»). Τα περισσότερα είναι ολοκαίνουργια, κάποια άλλα όμως γράφτηκαν τα τελευταία χρόνια, για να ντύσει η Ευανθία Ρεμπούτσικα τουρκικές κινηματογραφικές παραγωγές και στα οποία δεν είχαν μπει ακόμα στίχοι (όπως το «Traveller»).

«Σήμερα κατάλαβα τι ακριβώς αφομοίωσε η Ευανθία από όλα τα κύματα των γύρω της, τι δικό της πρόσθεσε, πώς αποτυπώθηκε ο ψυχισμός της, πόσο γυναικείος τελικά είναι ο δίσκος που προέκυψε», είπε ξεκινώντας η Λ. Νικολακοπούλου. «Σε αυτόν τον δίσκο είναι σαν να μας είπε κανείς “βάλτε ό,τι αγαπάτε” και τελικά το χωρέσαμε. Ο δε Γιώργος είναι σπουδαίο που κατάφερε να μας μιλήσει ερμηνευτικά, ενώ συγχρόνως διέτρεχε τόσα διαφορετικά είδη. Οταν τον ακούς να μπαινοβγαίνει από το ένα στο άλλο μουσικό είδος δεν αισθάνεσαι ότι δεν ξέρει τι νιώθει».