Εκρηκτική στη σκηνή, αισθησιακή αλλά και δυναμική στις ερμηνείες, με αστείρευτη δίψα για εξερεύνηση νέων ήχων, μουσικός από κούνια και κόρη μιας από τις μεγαλύτερες σύγχρονες τζαζ τραγουδίστριες, της Ντι Ντι Μπριτζγουότερ, η Τσάινα Μόουζες επιστρέφει μεθαύριο Σάββατο στο Gazarte. Η Αμερικανή τζαζ τραγουδίστρια γεννήθηκε στο Λος Αντζελες και μεγάλωσε στο Παρίσι, όπου τα τελευταία χρόνια έχει βρει τον ιδανικό τόπο δημιουργίας.
«Στην Αθήνα έρχομαι για να τραγουδήσω νέο ρεπερτόριο», μας λέει. «Είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να ακούσετε αποσπάσματα από το άλμπουμ μου “Breaking Point”, το οποίο περιλαμβάνει κομμάτια που έγραψα και συνέθεσα παρέα με τον πολύ ταλαντούχο Βρετανό παραγωγό Αντονι Μάρσαλ. Εμπιστεύομαι πολύ την κρίση του ελληνικού κοινού, είναι πάντοτε ανοικτό σε νέες προτάσεις. Εννοείται, όμως, πως από τη βραδιά δεν θα λείψουν γνωστά κομμάτια που αγαπάμε».
Κυκλοφόρησε το πρώτο της σινγκλ στα 16 της κι ένα χρόνο μετά ακολούθησε ολόκληρο το άλμπουμ «China» (1997). Επειτα τα «On Tourne en Rond» (2000) και «Good Lovin» (2004), που την καθιέρωσαν στη γαλλική μουσική πραγματικότητα. Πιτσιρίκα και χωρίς μεγάλη εμπειρία, τόλμησε να βουτήξει στα βαθιά και να αφιερώσει έναν ολόκληρο δίσκο στο ίνδαλμά της Ντάινα Ουάσινγκτον «This One’s For Dinah» (σε συνεργασία με τον διακεκριμένο πιανίστα Ραφαέλ Λεμονιέ), ενώ το 2012 ακολούθησε το «Crazy Blues», ένα αφιέρωμα στις μεγάλες κυρίες των μπλουζ και σόουλ -από τo «Times» καταχωρήθηκε στα 100 καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς.
Με τι, όμως, δυσκολεύεται περισσότερο: όταν δοκιμάζεται σε τραγούδια της Μπίλι Χολιντέι και της Ντάινα Ουάσινγκτον ή όταν ανεβαίνει στη σκηνή; «Η σχέση αγάπης που έχω με την Ντάινα είναι αιώνια, δεν ξεπερνιέται με έναν δίσκο. Η σκηνή σε κάνει ευάλωτο, γιατί θέτεις τον εαυτό σου σε κρίση και γιατί έχεις ευθύνη να ανταποκριθείς στην εμπιστοσύνη που σου έδειξαν. Στο τέλος πάντα ή σε αγαπούν ή σε αντιπαθούν».
Αυτή, πάντως, που δεν μπαίνει σε διλήμματα είναι η αφοσίωσή της στο Παρίσι. «Η τζαζ σκηνή της γαλλικής πρωτεύουσας είναι συναρπαστική αυτή την περίοδο», λέει. «Είναι τόσο πολλοί οι ταλαντούχοι μουσικοί, που δεν χορταίνεις να τους ακούς. Δεν το κρύβω: έχω εισπράξει άπειρες εμπειρίες από την παραμονή μου εκεί. Φέτος, για παράδειγμα, θα συμμετάσχω στις 30 Απριλίου στο International Jazz Day concert και θα μπορώ να παίζω και να τραγουδώ όλη μέρα σε σταθμούς τρένων, νοσοκομεία, εμπορικά κέντρα. Οι Γάλλοι έχουν μια ιδιαίτερη σχέση με την τζαζ. Και σαν κοινό διαφέρουν πολύ από τους Αμερικανούς. Για την ακρίβεια, δεν χωρά σύγκριση: η τζαζ είναι η κλασική μουσική των ΗΠΑ, οπότε όταν την ερμηνεύεις εκεί νιώθεις ένα μοναδικό αίσθημα οικειότητας. Σαν να είσαι στο σπίτι. Σαν να συναντάς τη γιαγιά σου έπειτα από καιρό και να την αγκαλιάζεις σφιχτά. Από την άλλη, η Ευρώπη κατά τη γνώμη μου είναι αυτή που κρατά ζωντανή την τζαζ. Γι’ αυτό, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, πολλοί σπουδαίοι σολίστες βρήκαν τη χαρά και την καλλιτεχνική τους ελευθερία μακριά από την Αμερική».
Η ίδια, βέβαια, την ιστορία την είχε μέσα στο σπίτι της. Πώς ήταν άραγε να μεγαλώνει με δύο τόσο σημαντικούς καλλιτέχνες (μπαμπάς της Τσάινα ήταν ο σκηνοθέτης και τηλεοπτικός παραγωγός Γκίλμπερτ Μόουζες); «Ηταν υπέροχα, αλλά ο χρόνος περνούσε πολύ γρήγορα. Η μαμά ήταν συνεχώς στον δρόμο για περιοδείες, οπότε η ενηλικίωση και η ωριμότητα μάλλον ήρθαν νωρίτερα για μένα. Στα 17 είχα ήδη μείνει μόνη. Αλλά η μητέρα μου ήταν εκείνη που μου δίδασκε την ανεξαρτησία κι επέμενε να είμαι ελεύθερη και να κυνηγώ μόνη τα όνειρά μου. Νομίζω πως αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθεί κανείς στο μεγάλωμα ενός παιδιού: ελευθερία σε ό,τι κι αν θέλουμε να κάνουμε, αρκεί να έχει γίνει καλή δουλειά στο σπίτι. Εγώ από πολύ μικρή είχα επίγνωση ότι η μητέρα μου κάνει πολλές θυσίες προκειμένου να μας προσφέρει μια συναρπαστική ζωή, και μάλιστα σε ξένη χώρα. Το σεβόμουν πάντα και με αυτό πορευόμουν».
Σε κάθε της κουβέντα, ο θαυμασμός για τη μητέρα της είναι προφανής. «Θυμάμαι μια φορά, εκεί κοντά στην εφηβεία, μου είπε: “Κάνε ό,τι θες, αλλά κάν’ το όσο καλύτερα μπορείς”. Κι έτσι έγινε. Μπορεί να μην είμαι η πιο σπουδαία -τεχνικά- τραγουδίστρια αλλά τα δίνω όλα στη μουσική. Εκείνη μου δίδαξε πως δεν πρέπει απλώς να αναπαράγω μια μελωδία, αλλά να πιστεύω κάθε λέξη που βγαίνει από το στόμα μου. Το συναίσθημα πάντα να προηγείται της τεχνικής. Η ταυτότητα να είναι η φωνή. Εκείνη, βλέπετε, έχει κάνει τα πάντα: θέατρο, ραδιόφωνο, έχει τραγουδήσει από ντίσκο μέχρι ντουέτο με τον Λανγκ Λανγκ. Κι εγώ έτσι, ποικιλία θέλω στη ζωή μου».
Ωστόσο, οι φωνές τους διαφέρουν πολύ. «Ναι, έχω τον τόνο της μαμάς, αλλά όχι τη φυσική της τεχνική, καθώς μιλάμε για μια κoρυφαία φωνή. Η φωνή μου είναι βραχνή. H δική της κρυστάλλινη. Εκείνη συμπλήρωσε 45 χρόνια στο τραγούδι. Εγώ μόλις 20... Εχω μάλλον ακόμα πολλά να μάθω!»
Info: Gazarte, Βουτάδων 32-34, Γκάζι, στις 22.00. Τιμές: Προπώληση- A ζώνη: 33€, Β ζώνη: 25€, όρθιοι 17€. Ταμείο: A ζώνη: 36€, Β ζώνη: 28€, ορθιοι 20€.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας