«Καμία λέξη δεν είναι τόσο μαγική όσο το "μοιράζομαι"»

«Δεν φαντάζεστε πόσο αδημονώ να επιστρέψω, να δω τους φίλους μου, να φάω το τέλειο φαγητό σας. Από την ώρα που μπήκα στο "λεωφορείο" των Calexico αποφάσισα ότι θα έχω πολλές πατρίδες, πολλά σημεία στον χάρτη που νιώθω ότι ανήκω, που θεωρώ σπίτι μου. Η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, το παλιό λιμάνι στα Χανιά, το Παρίσι, το Σαν Σεμπαστιάν, η Σικελία είναι μερικές από αυτές».

Λίγες μέρες πριν από τις πολυαναμενόμενες εμφανίσεις των Calexico στο Ηρώδειο, Τρίτη 3 και Τετάρτη 4 Ιουλίου, στο τηλέφωνο έχω τον Τζο Μπερνς, συνιδρυτή, τραγουδιστή και κιθαρίστα τους, που μου μιλά για όσα τον δένουν με την Ελλάδα και μου ζητά να πάω στη συναυλία έχοντας φτιάξει μια λίστα με τους καλύτερους προορισμούς.

«Δέχομαι στενό μαρκάρισμα από τις δίδυμες κόρες μου να τις φέρω του χρόνου για διακοπές», λέει γελώντας.

Για πολλοστή φορά στην Ελλάδα αλλά για πρώτη στο Ηρώδειο, οι Αμερικανοί ετοιμάζουν δύο ξεχωριστές βραδιές με δύο διαφορετικά set list, από τα οποία δεν θα λείψουν οι μεγαλύτερες επιτυχίες της δισκογραφίας τους, όπως τα «Falling from the sky», «Crystal Frontier», «Missing», «Splitter», κομμάτια από το πρόσφατο ένατο άλμπουμ τους «The thread that keeps us» αλλά και το «Stray», κομμάτι που αφιερώνουν στο ελληνικό κοινό.

«Χωρίς δεύτερη σκέψη, αυτό το τραγούδι σάς το χρωστάμε. Είναι δικό σας και δικό μου αγαπημένο. Χαλαρό και γλυκό, έχει μια μοναδική ικανότητα να μεταδίδει μια αίσθηση οικειότητας και να σε συνδέει αυτομάτως με τον κόσμο. Τώρα που το συζητάμε, μου ξύπνησε η διάθεση να ξανακούσω ολόκληρο το "The Black Light" στο οποίο υπήρχε. Πέρασαν 20 χρόνια από τότε που το ηχογραφούσαμε. Αν αυτό συνέβαινε σήμερα, στο βιβλιαράκι του δίσκου θα γράφαμε για τους Ελληνες. Ισως πρέπει να το προσθέσουμε στην επετειακή έκδοση. Νομίζω ότι αυτό που κάνει τη σχέση των Calexico με το ελληνικό κοινό μοναδική είναι η πολυπολιτισμικότητα και τα πολλά πρόσωπα του γκρουπ, διότι βρίσκετε πάντα έναν ήχο να ταυτιστείτε. Για μας, από την άλλη, είναι πάντα αξιοθαύμαστοι οι οικογενειακοί δεσμοί, η δοτικότητα και η θέληση για συλλογικότητα της χώρας σας».

Το «Stray», πάντως, έμελλε να γίνει το εμβληματικό σήμα κατατεθέν τους. Καταλάβαιναν άραγε πάντα πότε ένα τραγούδι θα κατακτούσε τον κόσμο;

«Οχι βέβαια. Και να σας πω και την αλήθεια ό,τι κι αν κατά καιρούς λέγεται από τους καλλιτέχνες κανείς δεν πιστεύω ότι το καταλαβαίνει. Αν κάνω λάθος και όντως υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι, τους ζηλεύω πραγματικά. Εγώ, τη στιγμή που γεννιέται ένα τραγούδι προσπαθώ να τη γλεντάω, να ευχαριστιέμαι τη νέα κατάσταση και λιγότερο να σκέφτομαι πού θα οδηγήσει. Το ίδιο συμβαίνει και με τις συναυλίες. Ακόμα κι αν έχεις κάνει το απόλυτο sound check ποτέ δεν είσαι σίγουρος, μέχρι που πατάς σκηνή, για το πώς θα λειτουργήσει το live».

Ναι αλλά ένας χώρος σαν το Ηρώδειο διασφαλίζει τουλάχιστον το feeling.

«Χωρίς καμία αμφιβολία. Η μαγεία ενός τέτοιου θεάτρου οδηγεί το συναίσθημα στα πιο βαθιά σημεία της ψυχής. Τι μπορεί να πάει χάλια όταν γύρω σου έχεις θεία έμπνευση, σπάνια αρχιτεκτονική, τοποθεσία που όμοιά της δεν υπάρχει στον πλανήτη, ήχος μοναδικός. Είναι μια εμπειρία για όλες τις αισθήσεις, σαν ταξίδι σε έναν άλλο κόσμο».

Παιδιά της Δυτικής Οχθης, οι Calexico είναι μουσικά και συναισθηματικά ταυτισμένοι με την Αριζόνα, περιοχή που το τελευταίο διάστημα βρέθηκε για άλλη μια φορά στη δίνη των σκληρών αποφάσεων Τραμπ -να ασκήσει διώξεις στους μετανάστες που περνούσαν τα σύνορα και σε πολλές περιπτώσεις να χωρίζει τις οικογένειες.

«Τα προβλήματα της μετανάστευσης έχουν απασχολήσει την Αμερική αλλά και τον πλανήτη ολόκληρο εδώ και άπειρα χρόνια. Δεν καταφέραμε σχεδόν ποτέ να βρούμε έναν ειρηνικό τρόπο να ανακουφίσουμε τους πληγωμένους από τους πολέμους ανθρώπους. Στις ΗΠΑ, καθώς κανείς μέχρι τώρα δεν έκανε αυτό που έπρεπε, πέφτει το βάρος σε έναν άνθρωπο που είναι ακατάλληλος κι ανώριμος για τη δουλειά. Διαφωνώ με όλη του την πολιτική και φιλοσοφία, αλλά δεν είναι μόνο ο Τραμπ. Δεν είναι ένα πρόσωπο. Είμαστε όλοι μας. Ολοι πρέπει να αλλάξουμε για να υπάρξει στοιχειώδης βελτίωση στον κόσμο και να ανακτήσουμε το έδαφος που χάθηκε. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στο περιβάλλον. Ολοι κατηγορούν για την καταστροφή του πλανήτη τα μεγάλα συμφέροντα, αλλά κανείς δεν κάνει το καθήκον που του αναλογεί. Εμείς, για παράδειγμα, στις περιοδείες μας απαιτούμε τη μείωση της χρήσης πλαστικού».

Με τίτλο «The thread that keeps us» κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο το ένατο στούντιο άλμπουμ τους, μια ακόμα πολυσυλλεκτική δουλειά με καλεσμένους μουσικούς από όλο τον κόσμο.

Αν έπρεπε να προσθέσουν στη φράση μια συνέχεια θα ήταν άραγε «το νήμα που μας κρατά ενωμένους» ή «το νήμα που μας χωρίζει»;

«Νομίζω ότι αυτό που μας ενώνει θα είναι πάντα το μεγάλο κατόρθωμα. Ζούμε στο ίδιο δωμάτιο, τον πλανήτη μας, ας βρούμε τρόπο να συνυπάρξουμε. Καμία λέξη δεν είναι τόσο μαγική όσο το "μοιράζομαι"», επιμένει ο Τζο.

Αυτό σημαίνει ότι δείχνει περισσότερη εμπιστοσύνη στους ανθρώπους από το ένστικτό του;

«Απολύτως! Ακόμα κι αν διαισθάνομαι το αντίθετο».

 Info

Ηρώδειο, Τρίτη 3 και Τετάρτη 4 Ιουλίου στις 21:00. Λίγα εισιτήρια έχουν απομείνει.