Στον ναό του Αλκίνοου

Το 1993, σε ένα διαμέρισμα στο Παγκράτι, η Κασσάνδρα, η μεγάλη αδερφή του φίλου μου του Νίκου, άκουγε σε λούπα το αγαπημένο της νέο απόκτημα: την «Αγορά του Κόσμου».

Ξανά και ξανά, μέχρι που και η ίδια η μαγνητοταινία της κασέτας κουράστηκε και βάλθηκε να φύγει, αλλά η Κασσάνδρα τη γύρισε πίσω στρίβοντας σχολαστικά ένα στυλό στο γρανάζι της.

Τότε άκουσα για πρώτη φορά τη φωνή του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Και συνέχισα να τον ακούω, να μεγαλώνω μαζί του, να σιγοτραγουδώ με μια δόση φάλτσου τα τραγούδια του.

Ομως έφτασα 32 χρόνων και ποτέ δεν έτυχε να τον δω «ζωντανά». Μέχρι φέτος, 25 χρόνια μετά την πρώτη μας «συνάντηση».

Σε μια προτεσταντική εκκλησία στο Κρόιτσμπεργκ του Βερολίνου προσηλυτιστήκαμε στον Αλκίνοο.

Στην Εκκλησία των Παθών, η οποία τα κυριακάτικα πρωινά ανοίγει για να λειτουργήσει ο πάστορας, όμως τα βράδια γεμίζει μουσική προσφέροντας μια εντυπωσιακή ακουστική.

Ομως επειδή είναι εκκλησία, δεν σημαίνει ότι δεν στεγάζει και το δικό της μπαρ για τις συναυλίες. Α, όλα κι όλα. Κανείς δεν μπορεί να στερήσει από τον Γερμανό την μπίρα του.

Αυτό είναι νόμος κι αν δεν έχει καταχωριστεί επίσημα στο Σύνταγμα της χώρας, τότε μιλάμε για εγκληματική παράλειψη.

Ετσι με μια μπίρα στο χέρι, μια ασυνήθιστα ζεστή βραδιά του Απρίλη, είδα τον Αλκίνοο να βγαίνει στο ιερό, ακριβώς κάτω από τον Εσταυρωμένο και το εκκλησιαστικό όργανο, μόνος του, χωρίς συνοδεία.

«Τους απέλυσα όλους», μας εξήγησε γελώντας. Μας μίλησε για την ανάγκη του, μετά από τόσα χρόνια πορεία δίπλα σε μουσικούς που αγαπά και θαυμάζει, να επιστρέψει στην απλότητα μιας φωνής και μιας κιθάρας. Να δείξει στον κόσμο την ωμή ομορφιά του τραγουδιού, όπως ακούγεται τη στιγμή που το συνθέτει.

Γελαστός, ευγενικός, μιλούσε στα αγγλικά για να μην αισθάνονται αποκομμένοι οι μη ελληνόφωνοι της παράστασης. Και ήταν αρκετοί. Κι όταν δεν μιλούσε, μας πήγαινε ταξίδια με τη φωνή του, με τη συνοδεία μιας κιθάρας ή ενός λαγούτου.

Από την κακόφημη Ζήνωνος στο μαγευτικό Αλ Χαλίλι. Από τη μεσαιωνική Κύπρο (μάθαμε κι εμείς οι Ελλαδίτες τι σημαίνει αχερομπάζω) σε έρωτες που ζούνε μόνο μέσα στα όνειρα.

Από τη βομβαρδισμένη Σερβία, στον Παράδεισο, πλάι στον Αγιο Σπυρίδωνα με τ’ άσπρα του τα γένια.

Με άσπρα ή μάλλον γκριζωπά γένια κι αυτός, και με κοντά ψαρά μαλλιά, ο Αλκίνοος δεν είναι ο εικοσάρης πιτσιρικάς που ανακάλυψε πριν από δυόμισι δεκαετίες ο Νίκος Ζούδιαρης. Στο χείλος των πενήντα είναι καλύτερος από ποτέ.

Αλλά ποιος είναι ίδιος; Μήπως κι εγώ είμαι ακόμα ο μαθητής της πρώτης Δημοτικού που τον άκουσε για πρώτη φορά; Τα κόκαλά μου κάνουν χρίτσι χρίτσι, μεγαλώνω.

Κι εδώ που τα λέμε, αν δεν ήταν τα γκρίζα του μαλλιά, ο Αλκίνοος πιο νέος από εμένα θα έμοιαζε.

Επί δυόμισι ώρες μία γεμάτη εκκλησία σιγοτραγουδούσε μαζί του, σχεδόν σαν να προσεύχεται.

Οι παλαιότερες γενιές μεταναστών έκαναν ουρές όταν στο Ντίσελντορφ και τη Στουτγκάρδη έφτανε ο Καζαντζίδης. Οι νεότεροι, με άλλα ακούσματα, πήραν μια μυρωδιά πατρίδας από το λαγούτο του Αλκίνοου.

Και όταν στο φινάλε το άφησε στο πλάι και απαρνούμενος το μικρόφωνο μας τραγούδησε τη «Μικρή Βαλίτσα» του, η εκκλησία σώπασε και ακούγονταν μόνο μερικά ρουφήγματα μύτης, ο νάιλον ήχος του πακέτου των χαρτομάντιλων και μερικοί αραιοί λυγμοί.

«Και πού να πάω και πού να ρθω/ και πού να επιστρέψω/ που ‘ναι τα ξένα μακρινά/ κι είν’ τα δικά μου ξένα/ και πού να επιστρέψω;»